บทที่ 847 พบกันอีกครั้งปิงเยว่!

โจวหยางกล้าที่จะรับประกันว่าตราบใดที่เขายังเป็นผู้ชายเขาจะไม่สามารถพูดปฏิเสธได้อย่างแน่นอนเมื่อต้องเผชิญกับฉากดังกล่าว

มันสวยงามมากดวงอาทิตย์สีเหลืองจางๆแผ่กระจายไปทั่วโลกและหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอก็กลายเป็นสีทองอ่อนๆที่สำคัญคือยังมีความคาดหวังในดวงตาที่บอบบางคู่นั้น!

คุณสามารถปฏิเสธความคาดหวังนี้ได้หรือไม่?

ไม่ได้อย่างแน่นอน!

ตราบใดที่เป็นผู้ชายก็ไม่สามารถพูดคำปฏิเสธได้!

ดังนั้นโจวหยางจึงพยักหน้าอย่างหนักและภายใต้การตอบสนองกลับของเสิ่นบี้จวินเธอเดินไปที่ชิงช้าสวรรค์ทีละขั้นตอน

เฮ้ย!

ทำไมเขาถึงยอม!

เมื่อครู่เสิ่นบี้จวินสวยมากแต่โจวหยางเป็นผู้ชายที่สามารถลืมหัวใจของตัวเองเมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่สวยงามได้หรือ?

เขาอยากกลับบ้านและพักผ่อน!

นี่คืออะไร?ทำไมฉันถึงเห็นด้วยอย่างอธิบายไม่ได้!

แต่ไม่มีทางแล้วไม่มียาที่กินแก้เสียใจในโลกนี้ตั้งแต่ตกลงแล้วก็ทำได้เพียงแค่กัดฟันและทำต่อไป

ทันใดนั้นฝีเท้าของเขาก็หยุดลง

ทั้งคนตัวแข็งอยู่ในสถานที่ราวกับตะลึงงันไม่ไหวติง

"หือ?นายเป็นอะไรไป?"เสิ่นบี้จวินพบว่าโจวหยางผิดจากนั้นหันกลับมาและถาม

แต่โจวหยางยังคงไม่เคลื่อนไหวยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆดวงตาของเขาหมองคล้ำ

เสิ่นบี้จวินยื่นมือออกไปและเขย่ามันต่อหน้าต่อตาโจวหยางไม่แม้แต่กระพริบตา

เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามการจ้องมองของโจวหยาง...คนที่สบตาเธอคือเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

สาวน้อยคนหนึ่งแปลกมาก

ทำไมเธอถึงดูแปลกๆล่ะเพราะสาวน้อยคนนี้สวยมากมีผมเปียเล็กๆสองข้างตาโตชวนฝันและปากที่บอบบางบนใบหน้าขาวของเธอ

หญิงสาวดูเหมือนจะชอบหัวเราะและทุกครั้งที่เธอหัวเราะเธอจะแสดงฟันซี่เล็กสองซี่ในปากของเธอและลักยิ้มเล็กๆที่อยู่ข้างๆเธอ

"สวยมากจริงๆฉันจะมีลูกสาวแบบนี้ในอนาคต"เสิ่นบี้จวินพึมพำกับตัวเอง

เธอยังดูมันอยู่ครู่หนึ่งเพราะอารมณ์ของเด็กผู้หญิงนั้นดีมากเธอดูเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยมองไปแล้วราวกับเด็กอายุเจ็ดหรือแปดขวบ

แม้ว่าเธอจะ...เก็บขยะ

ใช่ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงแปลกเป็นเพราะเธออารมณ์ดีมากดวงตาของเธอสดใสและมีพลังและดูเหมือนว่าเธอจะเฝ้าดูผู้คนรอบข้างอยู่ตลอดเวลา

แต่พฤติกรรมของเธอไม่เข้ากับนิสัยใจคอของเธอเลยเธอสวมเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งแบกกระสอบขนาดประมาณลำตัวไว้บนหลังแล้วขยี้ขวดอย่างชำนาญแล้วโยนลงกระสอบ

เห็นได้ชัดว่ากระสอบทั้งหมดเต็มไปด้วยขวดและการเคลื่อนไหวของหญิงสาวก็ชำนาญและน่าเจ็บปวดใจเช่นกัน

"มันแปลกจริงๆผู้หญิงน่ารักแบบนี้ทำไมเธอต้องออกมาเก็บขยะ"เสิ่นบี้จวินมีปฏิกิริยาตอบกลับจากนั้นก็ส่ายหน้าไปมาด้านหน้าดวงตาของโจวหยาง"แต่มันจะไม่ทำให้นายดูจนเป็นใบ้ได้ขนาดนี้นะสิ่งที่ฉันรู้เกี่ยวกับนายนายไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้!"

เสิ่นบี้จวินกล่าวด้วยใบหน้างงงวย

เป็นที่น่างงงวยจริงๆที่สาวน่ารักคนนี้ทำแบบนี้เก็บขยะได้

แต่ด้วยบุคลิกของโจวหยางหากเขาไม่สบายใจจริงๆเมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้เขาจะพาหญิงสาวไปที่บ้านและดูแลก่อนถึงจะถูกไม่ว่ายังไงเขาจะไม่ยืนงงอยู่ในที่เดิมราวกับว่าเขาเสียสติไปแล้วอย่างไงอย่างงั้น

แต่จิตตานุภาพของโจวหยางแข็งแกร่งแค่ไหน?เสิ่นบี้จวินไม่เคยเห็นเขาแบบนี้มาก่อนดังนั้นจึงเป็นเรื่องแปลก

หลังจากได้ยินคำพูดของเสิ่นบี้จวินโจวหยางก็ตอบสนองกลับหลังจากการสูญเสียสติ

แต่เขาไม่ตอบเสิ่นบี้จวินแต่รีบวิ่งไปหาเด็กหญิงตัวเล็กๆ

"ปิงเยว่คุณคือปิงเยว่ใช่มั้ย?"โจวหยางพึมพำขณะที่เขาถาม

เมื่อเห็นฉากนี้ต่อหน้าเธอเสิ่นบี้จวินระทืบเท้าด้วยความรำคาญเล็กน้อยโจวหยางนี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย!ทำไมถึงรู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นสาวน้อยคนนั้น!

สาวน้อยคนนี้ไม่น่าจะเป็นลูกสาวนอกกฎหมายของเขาหรอกนะ!

เสิ่นบี้จวินคิดอย่างหดหู่เล็กน้อย

แน่นอนว่าโจวหยางต้องตื่นเต้น

เพราะสาวน้อยน่ารักที่อยู่ตรงหน้าตนเองคือปิงเยว่ที่พาพวกเขาเข้าสู่ภูเขาศักดิ์สิทธิ์!

หลังจากกลับมาจากภูเขาศักดิ์สิทธิ์โจวหยางเคยคิดว่าปิงเยว่ตายแล้ว

เขาคิดว่าปิงเยว่เป็นแหล่งสะสมของพลังงานและหลังจากถ่ายโอนพลังงานทั้งหมดให้กับเขาแล้วมันก็หายไปอย่างสมบูรณ์

ไม่ได้พูดอะไรง่ายๆบนผิวเผินแต่ในใจของโจวหยางจริงๆแล้วเขามักจะจำคนๆนี้ในฐานะเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ

ตอนนี้เขาได้เห็นปิงเยว่อีกครั้งจริงๆ!

แม้ว่าตนเองจะไม่รู้ว่าทำไมเสื้อผ้าถึงขาดและยังเก็บขยะอยู่...แต่นี่คือปิงเย่!

ไม่เพียงแค่มองไปที่ใบหน้าแต่ยังรวมถึงดวงตาที่ฉลาดด้วยทุกที่ที่เผยให้เห็นออร่าของมนุษย์และภูตผีปีศาจโดยพื้นฐานแล้วโลลิต้าปิงเยว่ผู้นั้นดุร้าย!

นั่นเป็นเหตุผลที่โจวหยางตื่นเต้นมากเขาเดินตรงมาด้านหน้าปิงเยว่จากนั้นก็นั่งยองๆจับมือเล็กๆของปิงเยว่อย่างตื่นเต้นและถามอย่างตื่นเต้นว่า"คุณคือปิงเยว่ใช่มั้ย?คุณต้องเป็นปิงเยว่อย่างแน่นอนถูกมั้ย?"

เด็กหญิงตัวเล็กๆตกใจกับการกระทำของโจวหยางและรีบก้าวกลับไปมองโจวหยางดวงตาของเธอกระพริบด้วยความระมัดระวัง

แต่เมื่อเธอเห็นดวงตาที่ตื่นเต้นของโจวหยางเธอก็กลอกตาอย่างรวดเร็วแล้วยิ้มหวาน"ใช่พี่ใหญ่ฉันชื่อปิงเยว่พี่ใหญ่ในที่สุดพี่ก็มาหาฉัน"

"ต้องมาหาเธอแน่พี่ไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่...พี่ขอโทษที่มาช้าไป"โจวหยางไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากได้ยินหญิงสาวยอมรับว่าเธอคือปิงเยว่เขาอธิบายขึ้นโดยตรง

"โอเคๆพี่ใหญ่ไม่จำเป็นต้องอธิบายหรอก"หญิงสาวขัดจังหวะเขาโดยตรง"เมื่อพี่มาสายงั้นก็ไม่ต้องพูดขอโทษหรอกถ้าพี่พูดว่าขอโทษแล้วมีประโยชน์ทำไมตำรวจต้องทำอะไรบางอย่างใช่มั้ย?"

"ถ้าพี่ให้ฉันยืมสิบหยวนฉันจะยกโทษให้พี่"

"หือ?"โจวหยางตะลึงไปชั่วขณะแต่ปิงเยว่ไม่คาดหวังคำขอเช่นนี้

"อ๊ะอะไรน่ะ?พี่ไม่น่าจะไม่มีเงินสิบหยวนใช่มั้ย?"ใบหน้าของหญิงสาวแสดงอาการดูถูกเหยียดหยาม

"นั่นสินะพี่กำลังมองหาคนผิดฉันไม่ใช่ปิงเยว่ที่พี่กำลังมองหาไปหาใครก็ได้ที่พี่ชอบเล่นด้วยอย่าทำให้หนูเสียเวลาเลย"

ขณะที่เด็กหญิงพูดเธอก็หันศีรษะและเดินไปด้านข้างเธอพึมพำกับตัวเอง"โชคไม่ดีจังที่ฉันเจอผีที่น่าสงสารแบบนี้ขนาดไม่มีเงินแม้แต่สิบหยวนนี่จะใช้ชีวิตอยู่ได้ยังไง?"

โจวหยางตกตะลึงอยู่ที่เดิมเกิดอะไรขึ้น?

ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีเงินสิบหยวนแน่นอนว่าเขาสามารถนำออกมาได้สิบหยวนแต่เขาไม่มีเวลาตอบสนองเพราะเขาไม่ได้คาดหวังว่าปิงเยว่จะร้องขอเช่นนั้น

แต่ทำไมยัยนั่นถึงไปทั่งๆแบบนี้ล่ะ?

เป็นไปได้ไหมว่าเธอไม่ใช่ปิงเยว่จริงๆ?จำผิดคนหรือเปล่า?

ในชั่วขณะหนึ่งโจวหยางรู้สึกว่าหัวใจของเขาหายไปเล็กน้อย

ในเวลานี้เสิ่นบี้จวินเดินเข้ามาจากด้านหลังเขา"โอโหเป็นไงล่ะการลักพาตัวเด็กล้มเหลวใช่มั้ย?"

เสิ่นบี้จวินกล่าวด้วยสีหน้าเยาะเย้ย"โอเคแล้วไม่ต้องตื่นเต้นแล้วฉันเพิ่งได้ยินใครบางคนพูดว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้อยู่ในเมืองตงไห่มาสองเดือนแล้วอย่ามองว่าเธออายุน้อยแต่เธอฉลาดมากนะและต้องการเอาชนะเธอเพื่อให้เธอสนใจไม่มีใครเคยประสบความสำเร็จ"