บทที่ 850 ความลับของปิงเยว่!
by หลิงหยุน
08:01,Mar 31,2021
ฝูงชนที่วางแผนไว้เดิมจะแยกย้ายกันกลับมารวมตัวกันอีกครั้งเพราะคำพูดของเด็กหญิง
ในใจของโจวหยางดุด่าเด็กหญิงไปแล้ว
ไม่ใช่เพราะเด็กหญิงสุ่ยคิดผิดแต่เพราะเด็กหญิงสุ่ยเดาแม่น!
เขาเพิ่งตัดสินใจตามเด็กหญิงสุ่ยตอนกลางคืน!
เด็กหญิงสุ่ยบอกอีกว่า"ถ้าเป็นคนดีต้องไม่กลัวลุงฮันเตอร์เห็น"
"ให้ลุงฮันเตอร์ผู้จับกุมดูว่าคุณมีประวัติอาชญากรรมหรือไม่ไม่อย่างนั้นฉันมักจะรู้สึกว่าคุณไม่ใช่คนดี"
โจวหยางรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้มากจนเขาอยากจะอาเจียนเป็นเลือดแต่ผู้คนจำนวนมากยังจำได้และแม้แต่คนที่มีจิตใจดีก็โทรศัพท์แล้ว
"พ่อหนุ่มอย่าพยายามหนีนะพวกเราหลายคนกำลังดูอยู่"
"ใช่ๆนั่นคือถ้าคุณไม่ใช่ลุงแปลกจริงๆและไม่เคยทำอะไรกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆก็ไม่ต้องกลัวเลย"
"ถ้าคุณกลัวแสดงว่าคุณมีจุดประสงค์จริงๆคุณเป็นลุงแปลกๆและอยากทำอะไรไม่ดีกับเด็กหญิง!"
ทุกคนต่างพากันพูด
เป็นความจริงที่ว่าโจวหยางไม่ได้ก่ออาชญากรรมและเป็นไปไม่ได้ที่จะจับเขาโดยตรงแต่ทว่าอย่างน้อยเขาก็เป็นภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นได้
ดังนั้นทุกคนรู้สึกว่าเขาอาจเป็นคนไม่ดีจึงไม่มากเกินไปที่จะขอให้ผู้จับกุมตรวจสอบว่าเขามีประวัติอาชญากรรมหรือไม่
แกะหลายหมื่นตัวพุ่งผ่านหัวใจของโจวหยาง
เขาไม่กลัวเงาที่เอนเอียงเพราะเขาไม่เคยทำอะไรเลวร้ายและแม้ว่าเขาจะถูกจับได้อย่างรวดเร็วเขาก็ต้องถูกปล่อยตัวในเวลาอันสั้น
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาเต็มใจที่จะหมอบอยู่ที่นั่นทั้งคืน!
ต้องรู้ว่าไม่ว่าเหตุผลคืออะไรถ้าคุณนั่งยองๆอยู่ที่นั่นสักคืนคุณอาจจะโดนป้ายสีหลังจากออกมา
ยิ่งไปกว่านั้นเขาสามารถจินตนาการได้อย่างสมบูรณ์ว่าเสิ่นบี้จวินจะหัวเราะเยาะตัวเองอย่างไรหลังจากที่เขาออกมา
นอกจากนี้ยังมีความไม่แน่นอนของตระกูลสวี่หากเขานั่งยองๆในวันนี้ไม่มีใครรู้ว่าตระกูลสวี่จะถือโอกาสทำสิ่งที่น่ารังเกียจหรือไม่
ดังนั้นโจวหยางจึงไม่อยากนั่งยองๆที่นั่นทั้งคืนแต่ในสถานการณ์ปัจจุบันเขาไม่สามารถหนีไปไหนได้
ในช่วงเวลาสำคัญเสิ่นบี้จวินปรากฏตัว
"ทุกคนคะฉันขอโทษจริงๆนี่คือสามีของฉันและมันทำให้คุณเดือดร้อน"เสิ่นบี้จวินกล่าวกับผู้คนจำนวนมากด้วยสีหน้าขอโทษ
"ห๊ะ?ผู้ชายคนนี้มีเมียแล้วหรอ?"
"เมียยังสวยขนาดนี้ไม่น่าเป็นลุงแปลกๆเลย"
"มีเมียสวยขนาดนี้ยังเป็นลุงแปลกๆได้นี่มันเดรัจฉานจริงๆ!"
หลังจากเห็นเสิ่นบี้จวินคนที่กำลังจะโทรโทรศัพท์วางโทรศัพท์มือถือลงทีละเครื่องโจวหยางรู้สึกหดหู่อีกครั้งหลังจากได้เห็นปรากฏการณ์นี้
นี่เป็นยุคของการมองใบหน้าจริงๆเห็นได้ชัดว่าไม่มีพื้นฐานสำหรับความสวยความงามแต่ทุกคนก็เต็มใจที่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดคุณพูดเรื่องนี้ใครมีเหตุผลกันบ้าง?
ที่สำคัญกว่านั้นเสิ่นบี้จวินยังไม่ได้อธิบายอะไรเลยแต่เมื่อเธอปรากฏตัวหลายคนก็ลบฉลากของโจวหยางทันทีว่าเป็นลุงแปลกๆ
เหตุผลง่ายๆในสายตาของคนส่วนใหญ่ลุงประหลาดต้องเป็นลุงเลี่ยนที่ไม่สามารถแต่งงานกับภรรยาได้และอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังเล็กๆมืดๆหรือชายหนุ่มที่ป่วยทางจิต
ชายหนุ่มอย่างโจวหยางที่มีภรรยาสวยเช่นนี้คงไม่ใช่ลุงแปลกๆอย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินการสนทนาจากคนข้างๆเธอเสิ่นยี้จวินก็ตกตะลึงไปชั่วขณะและจากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า"ไม่ไม่สามีของฉันไม่ใช่ลุงแปลกๆเขาเป็นคนปกติมาก!"
"ตอนที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนี้ครั้งนี้เขายอมรับผิดจริงๆที่ผ่านมามีผู้หญิงคนหนึ่งในชุมชนของเราหน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนี้มากสามีของฉันมักจะเล่นกับผู้หญิงคนนั้นเขาจึงยอมรับว่ามองเธอผิด"
"ขอโทษค่ะขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน!"เสิ่นบี้จวินกล่าวอีกครั้ง
เมื่อได้ยินคำอธิบายของเธอฝูงชนก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลยและในไม่ช้าฝูงชนก็แยกย้ายกันไป
เสิ่นบี้จวินมีใบหน้าที่มืดมนและดึงโจวหยางเข้าด้วยกัน
"นายกำลังทำอะไร?นายต้องการลักพาตัวสาวน้อยคนนั้นไปจากคนอื่นจริงๆ!"หลังจากมาถึงสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่เสิ่นบี้จวินกล่าวด้วยสีหน้าอึดอัดโดยดึงหูของโจวหยาง
"ถ้าไม่ใช่เพราะฉันวันนี้นายคงตายแล้วรู้มั้ย!ยังไม่รีบไปขอบคุณท่านประธานอีก!"
หูของจักรพรรดินักรบนั้นไม่ง่ายที่จะดึงโจวหยางไม่มีการแสดงออกใดๆเลยเขาพูดด้วยท่าทางมืดมน"ไม่ฉันเป็นคนที่สามารถลักพาตัวเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้"
"ฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้นจริงๆแต่ดูเหมือนเธอจะจำฉันไม่ได้"
"หือ?นายคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบแล้วจะหลอกได้หรอ?"
ขณะที่เสิ่นบี้จวินถามเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อดูหูของโจวหยาง
มันแปลกมากผู้ชายคนนี้ไม่ปวดประสาทหรอ?ไม่เจ็บหูขนาดนั้นเลยเหรอ?
ทั้งร่างของเธอนอนอยู่บนร่างของโจวหยางและร่างกายที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มของเธอก็เข้ามาใกล้โจวหยาง"นายบอกว่านายรู้จักเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่รู้จักนายล่ะ?"
"แล้วทำไมนายถึงเป็นเพื่อนกับเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดหรือแปดขวบนายคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องนี้มั้ย?"
เสิ่นบี้จวินพึมพำขณะดูหูของเขา
เขารู้สึกถึงความนุ่มนวลตรงหน้าโจวหยางครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ก็ยังกัดฟันและพูดว่า"ไม่ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไรแต่เธอสามารถถามหนิวฉวนได้เรารู้จักเธอจริงๆผู้หญิงคนนั้นเธอชื่อว่าปิงเยว่"
"ฉันไม่รู้ว่าทำไมปิงเยว่ดูเหมือนจะไม่รู้จักฉันอีกแล้วดังนั้นฉันจึงวางแผนที่จะตามเธอกลับบ้านเพื่อดูเธอสักหน่อย"โจวหยางพูดถึงแผนการในใจของเขาออกมา
อย่างไรก็ตามการกระทำนี้จะออกไปสักพักและเขาไม่สามารถไปกับเสิ่นบี้จวินได้ดังนั้นต้องพูดไม่ช้าก็เร็วดังนั้นจึงควรใช้โอกาสนี้พูดตรงๆ
เมื่อเสิ่นบี้จวินได้ยินดังนั้นเธอก็ตกตะลึงโดยตรงเขาจ้องไปที่โจวหยางด้วยดวงตาที่สวยงามขนาดใหญ่"ปรากฎว่านายเป็นลุงที่แปลกจริงๆ!"
"โจวหยางฉันไม่ควรช่วยนายเลยปรากฎว่าทุกคนไม่ได้มองนายผิดไป!"
โจวหยางพูดไม่ออกทำไมเสิ่นบี้จวินถึงไม่ใช่เชื่อในตัวเขาล่ะ?
เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเสิ่นบี้จวินอย่างไรและเขาก็นิ่งเงียบ"อย่าพูดเรื่องนี้เลยดีมั้ยฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"ตกลงโจวหยางนายจะไล่ฉันตอนนี้ใช่มั้ย?หลังจากไล่ฉันออกไปนายสามารถติดตามโลลิต้าตัวน้อยตัวนั้นได้นายเป็นลุงแปลกๆคนหนึ่ง!"เสิ่นบี้จวินชี้ไปที่จมูกของโจวหยางและพูดว่า"ฉันไม่ไป!"
"สิ่งต่างๆไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด!"โจวหยางก็ทำอะไรไม่ถูก
"จริงเหรอ"เสิ่นบี้จวินแสดงท่าทางสงสัย"ฉันไม่เชื่อเว้นแต่นายจะพาฉันไปด้วย"
ในใจของโจวหยางดุด่าเด็กหญิงไปแล้ว
ไม่ใช่เพราะเด็กหญิงสุ่ยคิดผิดแต่เพราะเด็กหญิงสุ่ยเดาแม่น!
เขาเพิ่งตัดสินใจตามเด็กหญิงสุ่ยตอนกลางคืน!
เด็กหญิงสุ่ยบอกอีกว่า"ถ้าเป็นคนดีต้องไม่กลัวลุงฮันเตอร์เห็น"
"ให้ลุงฮันเตอร์ผู้จับกุมดูว่าคุณมีประวัติอาชญากรรมหรือไม่ไม่อย่างนั้นฉันมักจะรู้สึกว่าคุณไม่ใช่คนดี"
โจวหยางรู้สึกหงุดหงิดกับคำพูดเหล่านี้มากจนเขาอยากจะอาเจียนเป็นเลือดแต่ผู้คนจำนวนมากยังจำได้และแม้แต่คนที่มีจิตใจดีก็โทรศัพท์แล้ว
"พ่อหนุ่มอย่าพยายามหนีนะพวกเราหลายคนกำลังดูอยู่"
"ใช่ๆนั่นคือถ้าคุณไม่ใช่ลุงแปลกจริงๆและไม่เคยทำอะไรกับเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆก็ไม่ต้องกลัวเลย"
"ถ้าคุณกลัวแสดงว่าคุณมีจุดประสงค์จริงๆคุณเป็นลุงแปลกๆและอยากทำอะไรไม่ดีกับเด็กหญิง!"
ทุกคนต่างพากันพูด
เป็นความจริงที่ว่าโจวหยางไม่ได้ก่ออาชญากรรมและเป็นไปไม่ได้ที่จะจับเขาโดยตรงแต่ทว่าอย่างน้อยเขาก็เป็นภัยคุกคามที่อาจเกิดขึ้นได้
ดังนั้นทุกคนรู้สึกว่าเขาอาจเป็นคนไม่ดีจึงไม่มากเกินไปที่จะขอให้ผู้จับกุมตรวจสอบว่าเขามีประวัติอาชญากรรมหรือไม่
แกะหลายหมื่นตัวพุ่งผ่านหัวใจของโจวหยาง
เขาไม่กลัวเงาที่เอนเอียงเพราะเขาไม่เคยทำอะไรเลวร้ายและแม้ว่าเขาจะถูกจับได้อย่างรวดเร็วเขาก็ต้องถูกปล่อยตัวในเวลาอันสั้น
แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าเขาเต็มใจที่จะหมอบอยู่ที่นั่นทั้งคืน!
ต้องรู้ว่าไม่ว่าเหตุผลคืออะไรถ้าคุณนั่งยองๆอยู่ที่นั่นสักคืนคุณอาจจะโดนป้ายสีหลังจากออกมา
ยิ่งไปกว่านั้นเขาสามารถจินตนาการได้อย่างสมบูรณ์ว่าเสิ่นบี้จวินจะหัวเราะเยาะตัวเองอย่างไรหลังจากที่เขาออกมา
นอกจากนี้ยังมีความไม่แน่นอนของตระกูลสวี่หากเขานั่งยองๆในวันนี้ไม่มีใครรู้ว่าตระกูลสวี่จะถือโอกาสทำสิ่งที่น่ารังเกียจหรือไม่
ดังนั้นโจวหยางจึงไม่อยากนั่งยองๆที่นั่นทั้งคืนแต่ในสถานการณ์ปัจจุบันเขาไม่สามารถหนีไปไหนได้
ในช่วงเวลาสำคัญเสิ่นบี้จวินปรากฏตัว
"ทุกคนคะฉันขอโทษจริงๆนี่คือสามีของฉันและมันทำให้คุณเดือดร้อน"เสิ่นบี้จวินกล่าวกับผู้คนจำนวนมากด้วยสีหน้าขอโทษ
"ห๊ะ?ผู้ชายคนนี้มีเมียแล้วหรอ?"
"เมียยังสวยขนาดนี้ไม่น่าเป็นลุงแปลกๆเลย"
"มีเมียสวยขนาดนี้ยังเป็นลุงแปลกๆได้นี่มันเดรัจฉานจริงๆ!"
หลังจากเห็นเสิ่นบี้จวินคนที่กำลังจะโทรโทรศัพท์วางโทรศัพท์มือถือลงทีละเครื่องโจวหยางรู้สึกหดหู่อีกครั้งหลังจากได้เห็นปรากฏการณ์นี้
นี่เป็นยุคของการมองใบหน้าจริงๆเห็นได้ชัดว่าไม่มีพื้นฐานสำหรับความสวยความงามแต่ทุกคนก็เต็มใจที่จะเชื่อในสิ่งที่เธอพูดคุณพูดเรื่องนี้ใครมีเหตุผลกันบ้าง?
ที่สำคัญกว่านั้นเสิ่นบี้จวินยังไม่ได้อธิบายอะไรเลยแต่เมื่อเธอปรากฏตัวหลายคนก็ลบฉลากของโจวหยางทันทีว่าเป็นลุงแปลกๆ
เหตุผลง่ายๆในสายตาของคนส่วนใหญ่ลุงประหลาดต้องเป็นลุงเลี่ยนที่ไม่สามารถแต่งงานกับภรรยาได้และอาศัยอยู่ในบ้านเช่าหลังเล็กๆมืดๆหรือชายหนุ่มที่ป่วยทางจิต
ชายหนุ่มอย่างโจวหยางที่มีภรรยาสวยเช่นนี้คงไม่ใช่ลุงแปลกๆอย่างแน่นอน
เมื่อได้ยินการสนทนาจากคนข้างๆเธอเสิ่นยี้จวินก็ตกตะลึงไปชั่วขณะและจากนั้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า"ไม่ไม่สามีของฉันไม่ใช่ลุงแปลกๆเขาเป็นคนปกติมาก!"
"ตอนที่ฉันเห็นผู้หญิงคนนี้ครั้งนี้เขายอมรับผิดจริงๆที่ผ่านมามีผู้หญิงคนหนึ่งในชุมชนของเราหน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนี้มากสามีของฉันมักจะเล่นกับผู้หญิงคนนั้นเขาจึงยอมรับว่ามองเธอผิด"
"ขอโทษค่ะขอโทษที่ทำให้ทุกคนเดือดร้อน!"เสิ่นบี้จวินกล่าวอีกครั้ง
เมื่อได้ยินคำอธิบายของเธอฝูงชนก็ไม่ได้สงสัยอะไรเลยและในไม่ช้าฝูงชนก็แยกย้ายกันไป
เสิ่นบี้จวินมีใบหน้าที่มืดมนและดึงโจวหยางเข้าด้วยกัน
"นายกำลังทำอะไร?นายต้องการลักพาตัวสาวน้อยคนนั้นไปจากคนอื่นจริงๆ!"หลังจากมาถึงสถานที่ที่ไม่มีใครอยู่เสิ่นบี้จวินกล่าวด้วยสีหน้าอึดอัดโดยดึงหูของโจวหยาง
"ถ้าไม่ใช่เพราะฉันวันนี้นายคงตายแล้วรู้มั้ย!ยังไม่รีบไปขอบคุณท่านประธานอีก!"
หูของจักรพรรดินักรบนั้นไม่ง่ายที่จะดึงโจวหยางไม่มีการแสดงออกใดๆเลยเขาพูดด้วยท่าทางมืดมน"ไม่ฉันเป็นคนที่สามารถลักพาตัวเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆได้"
"ฉันรู้จักผู้หญิงคนนั้นจริงๆแต่ดูเหมือนเธอจะจำฉันไม่ได้"
"หือ?นายคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบแล้วจะหลอกได้หรอ?"
ขณะที่เสิ่นบี้จวินถามเขาก็โน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อดูหูของโจวหยาง
มันแปลกมากผู้ชายคนนี้ไม่ปวดประสาทหรอ?ไม่เจ็บหูขนาดนั้นเลยเหรอ?
ทั้งร่างของเธอนอนอยู่บนร่างของโจวหยางและร่างกายที่อบอุ่นและอ่อนนุ่มของเธอก็เข้ามาใกล้โจวหยาง"นายบอกว่านายรู้จักเด็กผู้หญิงคนนั้นจริงๆทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงไม่รู้จักนายล่ะ?"
"แล้วทำไมนายถึงเป็นเพื่อนกับเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดหรือแปดขวบนายคิดว่าฉันจะเชื่อเรื่องนี้มั้ย?"
เสิ่นบี้จวินพึมพำขณะดูหูของเขา
เขารู้สึกถึงความนุ่มนวลตรงหน้าโจวหยางครุ่นคิดเล็กน้อยแต่ก็ยังกัดฟันและพูดว่า"ไม่ฉันไม่รู้ว่าจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไรแต่เธอสามารถถามหนิวฉวนได้เรารู้จักเธอจริงๆผู้หญิงคนนั้นเธอชื่อว่าปิงเยว่"
"ฉันไม่รู้ว่าทำไมปิงเยว่ดูเหมือนจะไม่รู้จักฉันอีกแล้วดังนั้นฉันจึงวางแผนที่จะตามเธอกลับบ้านเพื่อดูเธอสักหน่อย"โจวหยางพูดถึงแผนการในใจของเขาออกมา
อย่างไรก็ตามการกระทำนี้จะออกไปสักพักและเขาไม่สามารถไปกับเสิ่นบี้จวินได้ดังนั้นต้องพูดไม่ช้าก็เร็วดังนั้นจึงควรใช้โอกาสนี้พูดตรงๆ
เมื่อเสิ่นบี้จวินได้ยินดังนั้นเธอก็ตกตะลึงโดยตรงเขาจ้องไปที่โจวหยางด้วยดวงตาที่สวยงามขนาดใหญ่"ปรากฎว่านายเป็นลุงที่แปลกจริงๆ!"
"โจวหยางฉันไม่ควรช่วยนายเลยปรากฎว่าทุกคนไม่ได้มองนายผิดไป!"
โจวหยางพูดไม่ออกทำไมเสิ่นบี้จวินถึงไม่ใช่เชื่อในตัวเขาล่ะ?
เขาไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเสิ่นบี้จวินอย่างไรและเขาก็นิ่งเงียบ"อย่าพูดเรื่องนี้เลยดีมั้ยฉันจะไปส่งเธอกลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"ตกลงโจวหยางนายจะไล่ฉันตอนนี้ใช่มั้ย?หลังจากไล่ฉันออกไปนายสามารถติดตามโลลิต้าตัวน้อยตัวนั้นได้นายเป็นลุงแปลกๆคนหนึ่ง!"เสิ่นบี้จวินชี้ไปที่จมูกของโจวหยางและพูดว่า"ฉันไม่ไป!"
"สิ่งต่างๆไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด!"โจวหยางก็ทำอะไรไม่ถูก
"จริงเหรอ"เสิ่นบี้จวินแสดงท่าทางสงสัย"ฉันไม่เชื่อเว้นแต่นายจะพาฉันไปด้วย"
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
