บทที่ 852 สาวน้อยวิญญาญหลอน!
by หลิงหยุน
08:01,Apr 01,2021
เมื่อได้ยินเสียงนี้เสิ่นบี้จวินก็ตกใจอย่างมาก!
แม้ว่าน้ำเสียงจะฟังดูดีไร้เดียงสาและดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายแต่เธอก็รู้สึกว่าน่ากลัวและตกใจจนเหงื่อเย็น
เป็นเพราะเสียงนี้ดังขึ้นอย่างกะทันหันเกินไปหรือเปล่า?
เสิ่นบี้จวินคิดด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็หันกลับมาและเห็นปิงเยว่เงยหน้าขึ้นมองเธอ
ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงเหมือนผีเลย?
ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจของเธอเห็นได้ชัดว่าเธอไม่พบเงาของปิงเยว่หลังจากมองไปรอบๆจัตุรัสเกือบตลอดเวลาแต่ตอนนี้ปิงเยว่กลับปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเธออย่างกะทันหัน
เสิ่นบี้จวินมักจะรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยแต่สามัญสำนึกบอกเธอว่ามันเป็นไปไม่ได้ดังนั้นเธอจึงบังคับตัวเองไม่ให้คิดมากเกินไปแต่ก็ยิ้มให้ปิงเยว่"ฮ่าๆๆพี่ไม่ได้มองหาใครหรอก"
"พี่ก็แค่กินข้าวอิ่มแล้วเลยมาเดินเล่นไปรอบๆนี่เป็นเรื่องปกติออกใช่ไหม?"
เธอกล่าวพลางชี้ไปที่คนที่เดินเล่นอยู่ใกล้ๆ
ไม่นานหลังจากที่มืดลงผู้คนส่วนใหญ่ยังคงรับประทานอาหารเย็นและคนที่ปรากฏตัวในจัตุรัสตอนนี้ก็คือคนที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วและออกมาเดินเล่น
ดังนั้นพฤติกรรมของเสิ่นบี้จวินจึงไม่แปลกและคำอธิบายของเธอก็ค่อนข้างสมเหตุสมผล
แต่ปิงเยว่ส่ายหัว"การโกหกไม่ใช่เด็กดีหรอกน้าพี่สาวเราเพิ่งเจอกันเมื่อครู่คุณจะออกมาหลังจากกินข้าวมื่อกี้ได้ยังไง?"
"นอกจากนี้พี่ชายที่ถูกคุณเรียกไปล่พคนที่พี่เรียกว่าสามีน่ะทำไมเขาไม่มาด้วย?"
เสิ่นบี้จวินเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผากในใจของเธอพูดว่าเด็กคนนี้หลอกยากจริงยังรู้วิธีนับเวลาและบอกว่าเธอไม่ได้ออกมาเดินเล่นอีก
แต่เธอก็ยังพบเหตุผลให้ตัวเองว่า"นั่นเป็นเพราะพี่กินข้าวเร็วเพราะพี่กำลังลดน้ำหนักเลยกินน้อยมากด็ออกมาเดินเล่นแล้ว"
"พี่ชายที่เธอพูดถึงเขายังกินไม่เสร็จเลยยังอยู่ที่บ้านเข้าใจหรือยัง?"
เสิ่นบี้จวินกล่าวพลางลูบหัวของปิงเยว่และแอบภูมิใจในความฉลาดและไหวพริบของเธอ
ฉันเป็นอัจฉริยะจริงๆฉันสามารถคิดหาเหตุผลที่สมบูรณ์แบบ!
ไม่เพียงแค่คำตอบที่สมบูรณ์แบบแต่ยังพ้องกับตรรกะทั้งหมดและยังใช้คำตอบเดียวเพื่อตอบคำถามสองข้อของปิงเยว่อีกไม่มีใครจะฉลาดไปกว่านี้อีกแล้ว!
เสิ่นบี้จวินคิดในใจ
ในตอนนี้เองปิงเยว่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง"อ๋ออย่างนี้นี่เอง"
"พี่สาวไม่ได้โกหกฉัน"
"ฉันคิดว่าพี่สาวกำลังตามหาฉันและจากนั้นพี่ชายก็ซ่อนตัวอยู่อย่างลับๆไม่ไกลนักหลังจากที่พี่สาวพบฉันพี่ชายก็จะออกมาและตามฉันไปอย่างลับๆ"
ตอนที่พูดเช่นนี้ปิงเยว่ดูไร้เดียงสามาก
ดูเหมือนว่าจะเป็นการคาดเดาแบบมั่วๆและแม้กระทั่งรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เดาไม่ถูก
แต่หลังจากที่เสิ่นบี้จวินได้ยินคำพูดเหล่านี้เธอรู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเธอได้พังทลายไปแล้ว
นี่เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆธรรมดาๆจริงๆหรือ?
ตอนนี้เสิ่นบี้จวินสงสัยอย่าหนักว่าปิงเยว่รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว!
จุดประสงค์ของการมาที่จัตุรัสก็คือเพื่อตามหาเธอ
เสิ่นบี้จวินแม้กระทั่งยังรู้สึกอีกว่าปิงเยว่ต้องรู้ว่าโจวหยางซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
มิฉะนั้นการคาดเดาสุ่มของเธอก็จะแม่นยำเกินไปแล้วมั้ง?
ทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบปิงเยว่อย่างไรดี
เพราะเธอรู้สึกว่าทุกการเคลื่อนไหวของเธอไม่สามารถซ่อนมันต่อหน้าเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ได้
ในความเป็นจริงปิงเยว่น่าจะดูออกจากการโกหกที่สมบูรณ์แบบของเธอแล้ว
เธอพูดไม่ออกและทำได้เพียงจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆตรงหน้าเธออย่างว่างเปล่า
"พี่สาวทำไมคุณไม่พูดล่ะฉันเดาถูกแล้วใช่มั้ย?"
ปิงเยว่เอียงคอถามอีกครั้งและประเมินเสิ่นบี้จวินอย่างอยากรู้อยากเห็น
"ไม่ไม่ฮ่าๆๆจะเป็นไปได้ยังไง"เสิ่นบี้จวินพูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน"ฉันออกมาเดินเล่นจริงๆพี่ชายก็อยู่ที่บ้านด้วยพี่ชายจะไปตามเธอได้อย่างไรเขาไม่ใช่ลุงโรคจิตซะหน่อย"
เธอทำได้เพียงแต่อธิบายด้วยความตื่นตระหนกและร้อนรนจากนั้นเธอก็หัวเราะเล็กน้อยและหมุนตัวกลับ"เอ่อฉันไม่คุยกับเธอต่อแล้วนะน้องสาวฉันกำลังจะกลับบ้านแล้วพี่ชายยังคงรอฉันอยู่ที่บ้าน"
ระหว่างทางกลับเสิ่นบี้จวินเดินพลางมองย้อนกลับไปเห็นปิงเยว่ยืนอยู่ที่นั่นเงียบๆเอียงศีรษะมองเธอ
เธอรู้สึกได้ว่ามีรอยยิ้มแปลกๆบนปากของปิงเยว่
น่าข้องใจมาก!
เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้เธอยังคงรู้สึกถึงเหงื่อเต็มตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเธอจากไปแล้วปิงเยว่ยังยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆผู้คนที่เดินอยู่ใกล้ๆดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นการมีอยู่ของปิงเยว่เลย
คิดยังไงก็รู้สึกผิดปกติ!
เสิ่นบี้จวินพูดกับโจวหยางว่า"เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาเลย!พวกเรารีบกลับกันเถอะอย่าไปยุ่งกับคนแบบนั้นเลยน่ากลัวจริงๆ!"
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสิ่นบี้จวินเป็นคนที่ไม่เชื่อในพระเจ้า
แต่วันนี้เธอกลับทำให้ทัศนคติของตัวเองสั่นคลอน
ประเด็นสำคัญเธอเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ
มันเป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งราวกับว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธอในความมืดจ้องมองเธอตลอดเวลา
เธอไม่มีหลักฐานยืนยันว่าปิงเยว่ผิดปกติเพราะไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นถ้าเธอบอกนักจิตวิทยาเกี่ยวกับเรื่องนี้นักจิตวิทยาจะบอกเธออย่างแน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นผลกระทบทางจิตใจ
เป็นผลกระทบทางจิตใจจริงหรือ?เสิ่นบี้จวินสงสัยเล็กน้อยแต่ความรู้สึกน่าขนลุกนั้นชัดเจนเกินไป!
เธอบอกกับโจวหยางด้วยความตื่นตระหนกแต่โจวหยางเพียงแค่มองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา
"พูดเสร็จแล้ว?"โจวหยางถาม
"พูดพูดจบแล้ว"เสิ่นบี้จวินกลืนน้ำลาย
"ไม่คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่าสาวน้อยคนนั้นน่ากลัวนะเลิกตามเธอกันเถอะโอเคมั้ย"เสิ่นบี้จวินเน้นย้ำอีกครั้ง
จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าโจวหยางไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดเลย
ในความเป็นจริงโจวหยางไม่ได้คิดถึงคำพูดของเธอด้วยซ้ำเขายิ้มเล็กน้อยและพูดว่า"ฉันรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วที่คุณพูดมันไม่มีอะไรแปลกเลย"
"ฉันไม่ได้บอกว่าฉันให้คุณกลับบ้านไปแต่แรกเหรอตอนนี้เป็นไงล่ะไม่อยากตามไปแล้วล่ะสิ"
เสิ่นบี้จวินพยักหน้าหงึกหงัก
"ไม่ตามแล้วๆพวกเรากลับบ้านกันเถอะนะ!"
โจวหยางหัวเราะคิกคักทันที"ไม่เดิมทีฉันก็อยากไล่ตามเรื่องแบบนี้อยู่แล้วแต่คุณอยากมาอยู่ที่นี่เองฉันไม่ได้บังคับคุณนะ"
"ไปเถอะพวกเราจะไพบผีเด็กน้อยคนนั้นหน่อย"โจวหยางดึงมือเสิ่นบี้จวินและเดินออกไป
เธอตกตะลึงครู่หนึ่งและส่งเสียงกรีดร้องออกมาแต่ก็ยังถูกลากไปโดยโจวหยาง
แม้ว่าน้ำเสียงจะฟังดูดีไร้เดียงสาและดูเหมือนจะไม่มีเจตนาร้ายแต่เธอก็รู้สึกว่าน่ากลัวและตกใจจนเหงื่อเย็น
เป็นเพราะเสียงนี้ดังขึ้นอย่างกะทันหันเกินไปหรือเปล่า?
เสิ่นบี้จวินคิดด้วยความประหลาดใจจากนั้นก็หันกลับมาและเห็นปิงเยว่เงยหน้าขึ้นมองเธอ
ทำไมสาวน้อยคนนี้ถึงเหมือนผีเลย?
ความคิดนี้เกิดขึ้นในใจของเธอเห็นได้ชัดว่าเธอไม่พบเงาของปิงเยว่หลังจากมองไปรอบๆจัตุรัสเกือบตลอดเวลาแต่ตอนนี้ปิงเยว่กลับปรากฏตัวขึ้นข้างหลังเธออย่างกะทันหัน
เสิ่นบี้จวินมักจะรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยแต่สามัญสำนึกบอกเธอว่ามันเป็นไปไม่ได้ดังนั้นเธอจึงบังคับตัวเองไม่ให้คิดมากเกินไปแต่ก็ยิ้มให้ปิงเยว่"ฮ่าๆๆพี่ไม่ได้มองหาใครหรอก"
"พี่ก็แค่กินข้าวอิ่มแล้วเลยมาเดินเล่นไปรอบๆนี่เป็นเรื่องปกติออกใช่ไหม?"
เธอกล่าวพลางชี้ไปที่คนที่เดินเล่นอยู่ใกล้ๆ
ไม่นานหลังจากที่มืดลงผู้คนส่วนใหญ่ยังคงรับประทานอาหารเย็นและคนที่ปรากฏตัวในจัตุรัสตอนนี้ก็คือคนที่ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วและออกมาเดินเล่น
ดังนั้นพฤติกรรมของเสิ่นบี้จวินจึงไม่แปลกและคำอธิบายของเธอก็ค่อนข้างสมเหตุสมผล
แต่ปิงเยว่ส่ายหัว"การโกหกไม่ใช่เด็กดีหรอกน้าพี่สาวเราเพิ่งเจอกันเมื่อครู่คุณจะออกมาหลังจากกินข้าวมื่อกี้ได้ยังไง?"
"นอกจากนี้พี่ชายที่ถูกคุณเรียกไปล่พคนที่พี่เรียกว่าสามีน่ะทำไมเขาไม่มาด้วย?"
เสิ่นบี้จวินเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผากในใจของเธอพูดว่าเด็กคนนี้หลอกยากจริงยังรู้วิธีนับเวลาและบอกว่าเธอไม่ได้ออกมาเดินเล่นอีก
แต่เธอก็ยังพบเหตุผลให้ตัวเองว่า"นั่นเป็นเพราะพี่กินข้าวเร็วเพราะพี่กำลังลดน้ำหนักเลยกินน้อยมากด็ออกมาเดินเล่นแล้ว"
"พี่ชายที่เธอพูดถึงเขายังกินไม่เสร็จเลยยังอยู่ที่บ้านเข้าใจหรือยัง?"
เสิ่นบี้จวินกล่าวพลางลูบหัวของปิงเยว่และแอบภูมิใจในความฉลาดและไหวพริบของเธอ
ฉันเป็นอัจฉริยะจริงๆฉันสามารถคิดหาเหตุผลที่สมบูรณ์แบบ!
ไม่เพียงแค่คำตอบที่สมบูรณ์แบบแต่ยังพ้องกับตรรกะทั้งหมดและยังใช้คำตอบเดียวเพื่อตอบคำถามสองข้อของปิงเยว่อีกไม่มีใครจะฉลาดไปกว่านี้อีกแล้ว!
เสิ่นบี้จวินคิดในใจ
ในตอนนี้เองปิงเยว่ก็พูดขึ้นอีกครั้ง"อ๋ออย่างนี้นี่เอง"
"พี่สาวไม่ได้โกหกฉัน"
"ฉันคิดว่าพี่สาวกำลังตามหาฉันและจากนั้นพี่ชายก็ซ่อนตัวอยู่อย่างลับๆไม่ไกลนักหลังจากที่พี่สาวพบฉันพี่ชายก็จะออกมาและตามฉันไปอย่างลับๆ"
ตอนที่พูดเช่นนี้ปิงเยว่ดูไร้เดียงสามาก
ดูเหมือนว่าจะเป็นการคาดเดาแบบมั่วๆและแม้กระทั่งรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่เดาไม่ถูก
แต่หลังจากที่เสิ่นบี้จวินได้ยินคำพูดเหล่านี้เธอรู้สึกว่ามุมมองทั้งสามของเธอได้พังทลายไปแล้ว
นี่เป็นเพียงเด็กหญิงตัวเล็กๆธรรมดาๆจริงๆหรือ?
ตอนนี้เสิ่นบี้จวินสงสัยอย่าหนักว่าปิงเยว่รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว!
จุดประสงค์ของการมาที่จัตุรัสก็คือเพื่อตามหาเธอ
เสิ่นบี้จวินแม้กระทั่งยังรู้สึกอีกว่าปิงเยว่ต้องรู้ว่าโจวหยางซ่อนตัวอยู่ที่ไหน
มิฉะนั้นการคาดเดาสุ่มของเธอก็จะแม่นยำเกินไปแล้วมั้ง?
ทันใดนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบปิงเยว่อย่างไรดี
เพราะเธอรู้สึกว่าทุกการเคลื่อนไหวของเธอไม่สามารถซ่อนมันต่อหน้าเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนี้ได้
ในความเป็นจริงปิงเยว่น่าจะดูออกจากการโกหกที่สมบูรณ์แบบของเธอแล้ว
เธอพูดไม่ออกและทำได้เพียงจ้องมองไปที่เด็กหญิงตัวเล็กๆตรงหน้าเธออย่างว่างเปล่า
"พี่สาวทำไมคุณไม่พูดล่ะฉันเดาถูกแล้วใช่มั้ย?"
ปิงเยว่เอียงคอถามอีกครั้งและประเมินเสิ่นบี้จวินอย่างอยากรู้อยากเห็น
"ไม่ไม่ฮ่าๆๆจะเป็นไปได้ยังไง"เสิ่นบี้จวินพูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน"ฉันออกมาเดินเล่นจริงๆพี่ชายก็อยู่ที่บ้านด้วยพี่ชายจะไปตามเธอได้อย่างไรเขาไม่ใช่ลุงโรคจิตซะหน่อย"
เธอทำได้เพียงแต่อธิบายด้วยความตื่นตระหนกและร้อนรนจากนั้นเธอก็หัวเราะเล็กน้อยและหมุนตัวกลับ"เอ่อฉันไม่คุยกับเธอต่อแล้วนะน้องสาวฉันกำลังจะกลับบ้านแล้วพี่ชายยังคงรอฉันอยู่ที่บ้าน"
ระหว่างทางกลับเสิ่นบี้จวินเดินพลางมองย้อนกลับไปเห็นปิงเยว่ยืนอยู่ที่นั่นเงียบๆเอียงศีรษะมองเธอ
เธอรู้สึกได้ว่ามีรอยยิ้มแปลกๆบนปากของปิงเยว่
น่าข้องใจมาก!
เมื่อมองย้อนกลับไปตอนนี้เธอยังคงรู้สึกถึงเหงื่อเต็มตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนเธอจากไปแล้วปิงเยว่ยังยืนอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆผู้คนที่เดินอยู่ใกล้ๆดูเหมือนจะไม่สังเกตเห็นการมีอยู่ของปิงเยว่เลย
คิดยังไงก็รู้สึกผิดปกติ!
เสิ่นบี้จวินพูดกับโจวหยางว่า"เด็กผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาเลย!พวกเรารีบกลับกันเถอะอย่าไปยุ่งกับคนแบบนั้นเลยน่ากลัวจริงๆ!"
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเสิ่นบี้จวินเป็นคนที่ไม่เชื่อในพระเจ้า
แต่วันนี้เธอกลับทำให้ทัศนคติของตัวเองสั่นคลอน
ประเด็นสำคัญเธอเองก็ไม่สามารถบอกได้ว่ามีอะไรผิดปกติ
มันเป็นความรู้สึกที่แข็งแกร่งราวกับว่ามีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธอในความมืดจ้องมองเธอตลอดเวลา
เธอไม่มีหลักฐานยืนยันว่าปิงเยว่ผิดปกติเพราะไม่มีอะไรแปลกๆเกิดขึ้นถ้าเธอบอกนักจิตวิทยาเกี่ยวกับเรื่องนี้นักจิตวิทยาจะบอกเธออย่างแน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นผลกระทบทางจิตใจ
เป็นผลกระทบทางจิตใจจริงหรือ?เสิ่นบี้จวินสงสัยเล็กน้อยแต่ความรู้สึกน่าขนลุกนั้นชัดเจนเกินไป!
เธอบอกกับโจวหยางด้วยความตื่นตระหนกแต่โจวหยางเพียงแค่มองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา
"พูดเสร็จแล้ว?"โจวหยางถาม
"พูดพูดจบแล้ว"เสิ่นบี้จวินกลืนน้ำลาย
"ไม่คุณเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่าสาวน้อยคนนั้นน่ากลัวนะเลิกตามเธอกันเถอะโอเคมั้ย"เสิ่นบี้จวินเน้นย้ำอีกครั้ง
จู่ๆเธอก็รู้สึกว่าโจวหยางไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูดเลย
ในความเป็นจริงโจวหยางไม่ได้คิดถึงคำพูดของเธอด้วยซ้ำเขายิ้มเล็กน้อยและพูดว่า"ฉันรู้เรื่องทั้งหมดอยู่แล้วที่คุณพูดมันไม่มีอะไรแปลกเลย"
"ฉันไม่ได้บอกว่าฉันให้คุณกลับบ้านไปแต่แรกเหรอตอนนี้เป็นไงล่ะไม่อยากตามไปแล้วล่ะสิ"
เสิ่นบี้จวินพยักหน้าหงึกหงัก
"ไม่ตามแล้วๆพวกเรากลับบ้านกันเถอะนะ!"
โจวหยางหัวเราะคิกคักทันที"ไม่เดิมทีฉันก็อยากไล่ตามเรื่องแบบนี้อยู่แล้วแต่คุณอยากมาอยู่ที่นี่เองฉันไม่ได้บังคับคุณนะ"
"ไปเถอะพวกเราจะไพบผีเด็กน้อยคนนั้นหน่อย"โจวหยางดึงมือเสิ่นบี้จวินและเดินออกไป
เธอตกตะลึงครู่หนึ่งและส่งเสียงกรีดร้องออกมาแต่ก็ยังถูกลากไปโดยโจวหยาง
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
