บทที่ 869 ยินดีอยู่คนเดียว！

ที่ฝั่งตรงข้ามของโทรศัพท์มีเสียงแก่ๆซึ่งฟังดูสงบและทรงพลังมาก

แม้จะใช้โทรศัพท์มือถือแต่โจวหยางก็สามารถจินตนาการได้ว่าเจ้าบ้านของตระกูลสวี่คนนี้น่าจะเป็นชายชราที่ไม่เหมือนใคร

ดูเหมือนเขาอายุเจ็ดสิบถึงแปดสิบปีแต่เขามีอารมณ์สงบดูราวกับว่าเขามองโลกออกเมื่อนานมาแล้วและสามารถรักษาความสงบสุขได้ไม่ว่าฉันจะเผชิญหน้ากับอะไรก็ตาม

ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะแข็งแกร่งขนาดไหนแต่ในแง่ของระดับจิตใจแล้วอีกฝ่ายต้องถึงระดับ"แม้ภูเขาไท่ซานทรุดลงต่อหน้าเขาสีหน้าก็ไม่เปลี่ยน"แน่

ไม่ควรประมาท!

โจวหยางคิดในใจแล้วพูดเบาๆว่า"ขอโทษทีฉันไม่มีเวลา"

ประโยคนี้เกือบจะทำให้เจ้าบ้านตระกูลสวี่ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของโทรศัพท์แทบกระอักเลือดออกมา

เขาคือใคร?เจ้าบ้านแห่งตระกูลสวี่เชียวนะ!

กล่าวได้ว่าก่อนที่โจวหยางจะกลายเป็นจักรพรรดิการต่อสู้เขาเป็นสัญลักษณ์ที่ทรงพลังที่สุดของเมืองตงไห่ทั้งหมด!

ตระกูลซุนตระกูลอันดันหนึ่งตระกูลซูตระกูลอันดับสองเป็นอะไรที่น่ารังเกียจต่อหน้าเขาก็เป็นได้แค่น้องชายของน้องชายเท่านั้น!

แล้วเขาโทรหาใครล่ะ?โจวหยาง!นั่นคือจักรพรรดิการต่อสู้เพียงคนเดียวในเมืองตงไห่!เรียกได้ว่าเป็นคนแรกในเมืองตงไห่อย่างแท้จริง!

ทั้งสองคนแสดงถึงสถานะที่สุดยอดของเมืองตงไห่และเขาสามารถโทรหาโจวหยางได้ก็หมายความว่ามีการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ที่สามารถทำให้ทั้งเมืองตงไห่ตกใจได้

เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนใหญ่คนโต

ดังนั้นเขาจึงมีความภาคภูมิใจในตนเองของผู้เป็นใหญ่แม้ว่าเขาจะรู้ว่าความแข็งแกร่งและสถานะของเขานั้นด้อยกว่าโจวหยางเล็กน้อยแต่เขาก็ยังคงโทรมาหาโจวหยางอย่างสงบนิ่งราวกับน้ำนิ่ง

เพราะคนใหญ่โตอย่างพวกเขาที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดต้องมีท่าทางที่น่าเชื่อถือ!

ในแนวคิดของเขาโจวหยางควรจะเหมือนกับเขา

ดังนั้นประโยคที่เขาถามว่ามีเวลาไหมจริงๆแล้วเป็นเพียงประโยคสุภาพเพียงถามแบบไม่เป็นทางการเท่านั้น

พวกเขาต้องเข้าไปพัวพันกับเหตุการณ์สำคัญที่สร้างความตกใจให้กับตงไห่ทั้งหมดแล้วพวกเขาเป็นเพราะไม่มีเวลาแล้วจะปฏิเสธที่จะไปตามนัดได้อย่างไร

ดังนั้นเขาจึงคิดได้นานแล้วว่าโจวหยางจะตอบอย่างไร"หืม?ในเมื่อเจ้าบ้านสวี่เชิญด้วยตัวเองคงจะดีกว่าที่จะทำตามที่คุณประสงค์"

เขาติดคำแก้ตัวให้โจวหยางออกแล้วอย่างไรบทสนทนาระหว่างคนใหญ่คนโตก็ไม่ควรมีลักษณะแบบนี้หรือเปล่า?

ที่ว่าไม่มีเวลานี่มันอะไรกัน?

เขาทำอะไรถึงได้ไม่มีเวลา?ไม่เข้าใจหรือว่าการพบกันของเราสองคนนั้นสำคัญแค่ไหน?

มีอะไรที่สำคัญไปกว่าการพบกันของเราที่เมืองตงไห่อีกเหรอ?

นี่คือความรู้สึกที่แท้จริงของหัวหน้าตระกูลสวี่ดังนั้นเมื่อเขาได้ยินคำตอบของโจวหยางเขาก็แทบจะกระอักเลือดออกมาด้วยความโกรธ

"คุณโจวคุณไม่ใช่ว่ากลัวแล้วหรือเปล่า?"

เจ้าบ้านสวี่พูดอย่างเย็นชาเขาใช้วิธีท้าทายเพราะเขาคิดว่าเมื่อครู่โจวหยางก็ท้าทายเขาเช่นกัน

เขาจงใจบอกเขาว่าเขาไม่มีเวลาเพียงเพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้เห็นตระกูลสวี่อยู่ในสายตาของเขา

ดังนั้นเขาจึงบอกว่าโจวหยางกลัวนี่เป็นเทคนิคท้าทายเช่นกันเขาต้องการดูว่าใครจะสามารถอดกลั้นได้นานกว่ากัน

เขาไม่ได้คิดว่าโจวหยางไม่มีเวลาจริงๆเพราะเขารู้สึกว่าสำหรับโจวหยางไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้พบเขา

ในความเป็นจริงนี่เป็นความหลงตัวเองเล็กน้อยและจินตนาการในสมองที่เขาสร้างเอง

โจวหยางกล่าวว่าไม่มีเวลาก็คือมันไม่มีเวลาจริงๆอย่างไรแล้วพรุ่งนี้เช้าเขาจะต้องไปร่วมประชุมกับเสิ่นบี้จวินในการประชุมแลกเปลี่ยนในอุตสาหกรรม

หากคุณตอบรับคำเชิญของตระกูลสวี่อย่างน้อยก็ต้องเลยพรุ่งนี้ไปก่อน

เดิมทีโจวหยางเพียงแค่ตอบง่ายๆแต่เขากลับค้นพบสิ่งที่น่าสนใจมาก

เดิมทีเขาคิดว่าเจ้าบ้านตระกูลสวี่ได้รับการฝึกฝนไปถึงในระดับที่ละทางโลกแล้วและเต็มไปด้วยความสงบดังนั้นเขาจึงสามารถพูดได้อย่างเรียบนิ่ง

แต่เขาแค่ตอบว่าเขาไม่มีเวลาเท่านั้นเองก็ทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดเขาเสียแล้วดูเหมือนว่าเขาจะประเมินอีกฝ่ายสูงไปหน่อย

ในความเป็นจริงคนในระดับเดียวกันกับโจวหยางสามารถพูดอะไรก็ได้ตามที่ใจเขาคิดและไม่ต้องจงใจแสร้งทำเป็นเทพเซียนที่สงบนิ่งไม่สนใจกับอะไรเลยถึงจะเป็นการกลับคืนสู่สภาพเดิมแล้วจริงๆ

เจ้าบ้านแห่งตระกูลสวี่ทำได้เพียงท่าทางโอ่อ่าเสแสร้งแต่ในความเป็นจริงเขายังไปไม่ถึงระดับนั้นเลย!

โจวหยางเบ้ปากอย่างดูแคลนตั้งแต่เขากลายเป็นจักรพรรดิการต่อสู้ก็พบว่าม่านลึกลับน่ากลัวของตระกูลสวี่ค่อยๆหายไป

ในทางตรงกันข้ามหากตัดสินจากการติดต่อหลายครั้งการแสดงออกของตระกูลสวี่เรียกได้ว่าทำให้โจวหยางผิดหวัง

ไม่ได้เรื่องเลยมันจะไม่ได้เรื่องเกินไปแล้ว!

แค่นี้เหรอ?ตระกูลสวี่ผู้สง่างามอย่างนี้น่ะเหรอ?ก่อนหน้านี้โจวหยางคิดว่าจะโหดมากแค่ไหน!

เป็นเพียงกลุ่มคนไม่มีวิสัยทัศน์เท่านั้นเอง!

โจวหยางหัวเราะออกมาเบาๆและกล่าวอย่างเรียบเฉยว่า"เจ้าบ้านสวี่คิดมากเกินไปแล้วถ้าโจวหยางคนนี้กลัวสิ่งแรกที่ฉันควรทำคือออกจากเมืองตงไห่ไม่ใช่บอกคุณว่าไม่มีเวลา"

"ฉันบอกว่าไม่มีเวลาก็คือไม่มีเวลาจริงๆฉันมีประชุมแลกเปลี่ยนความเห็นในวันพรุ่งนี้"

เมื่อเผชิญกับการท้าทายของเจ้าบ้านสวี่โจวหยางก็ยังคงไม่ถูกกระตุ้นอะไรเขาเพียงพูดความจริงเท่านั้น

เขาไม่มีความรู้สึกผิดใดๆเลยเขาไม่ได้กลัวเลยทำไมจะต้องตื่นเต้นด้วย?

เขาแค่อยากไปร่วมประชุมกับเสิ่นบี้จวิน!

การได้พบกับตระกูลสวี่ไม่ได้สำคัญไปกว่าการอยู่กับเสิ่นบี้จวิน!

เจ้าบ้านสวี่พูดไม่ออกอีกครั้ง

เขาคาดไม่ถึงว่าวิธีท้าทายของเขาจะไม่ได้ผล

หลังจากขบกรามแน่นเขาก็พูดว่า"พรุ่งนี้?หรือก็คือคุณโจวตอนนี้มีเวลาว่างใช่ไหม?"

"ถ้าอย่างนั้นสู้มานั่งเล่นบ้านสวี่ตอนนี้เลยดีกว่ารับรองได้ว่าจะไม่กระทบเรื่องวันพรุ่งนี้ของคุณ!"

ไม่ได้บอกว่าไม่มีเวลาเหรอ?ไม่ได้บอกว่าพรุ่งนี้ไม่ว่างเหรอ?งั้นก็ขอเชิญมาตอนนี้เสียเลย!

โจวหยางก็อึ้งไปชั่วขณะแต่เขาคิดไม่ถึงว่าตระกูลสวี่จะรีบร้อนขนาดนี้

เดิมทีเขาอยากกลับบ้านไปนอนแต่เมื่อคิดดีๆแล้วดูเหมือนว่าไปตอนนี้ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรไม่เหมาะ

อย่างไรเขาก็อยากจะพบกับตระกูลสวี่ในตำนานอยู่แล้ว

เขาจึงตอบตกลง

เจ้าบ้านตระสวู่ที่อยู่อีกด้านดีใจมากเมื่อได้ยินคำตอบรับของโจวหยางเขารู้สึกว่าวิธีท้าทายของเขาประสบความสำเร็จ

โจวหยางไม่ใช่แสร้งทำเป็นไม่เห็นตระกูลสวี่อยู่ในสายตาเหรอ?

เขาเชิญมาตอนนี้ไม่ใช่ว่าก็รีบมาทันทีหรือไง!

ในความเป็นจริงนั้นโจวหยางว่างจริงๆและแค่ต้องการไปดูเล่นๆเท่านั้น

"โอเคคุณโจวเพื่อประหยัดเวลาให้มากที่สุดและไม่กระทบกับงานของคุณเราจะส่งเฮลิคอปเตอร์ไปรับคุณ"

"ฉันไม่รู้ว่าคุณโจวเคยนั่งเฮลิคอปเตอร์หรือเปล่า?หวังว่าคุณจะไม่เมาเครื่องนะ"

เจ้าบ้านสวี่กล่าวอย่างภาคภูมิใจ

เหตุผลที่เขาเน้นเฮลิค็อปเตอร์ที่จริงแล้วก็คือเขาอยากจะอวดล้วนๆ

นี่คือจุดแข็งของตระกูลสวี่ของเรา!

แค่เรื่องจิ๊บจ๊อยก็ส่งเฮลิคอปเตอร์มา!