บทที่ 836 ความดีและความชั่วต่อต้านกัน!

เมื่อโจวหยางดูไม่อดทนและต้องการที่จะตบฮัวเฉินยวีให้ตายบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็มาถึงทันเวลา

"ชยังไงซะายชรามาทันเวลา"

โจวหยางหรี่ตาและพูด

พูดตามตรงเวลาที่ชายชราคนนี้มาถึงนั้นบังเอิญเกินไปและเขาก็มาถึงเมื่อฮัวเฉินยวีกระสุนหมดและมาถึงทันที

โจวหยางสงสัยว่าบรรพบุรุษของตระกูลฮัวกำลังเฝ้าติดตามหลานชายของเขา

หากเป็นเช่นนั้นจริงบรรพบุรุษฮัวคนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องดีแน่

เพราะนั่นหมายความว่าบรรพบุรุษของตระกูลฮัวรู้ทุกอย่างที่หลานชายของเขาทำไม่ว่าฮัวเฉินยวีจะทำอะไรหรือพบเจออะไรมาเขาก็เห็นมันในสายตาของเขา

ดังนั้นเมื่อฮัวเฉินยวีตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวังเขาก็ปรากฏตัวขึ้นเพราะเขารู้ว่าหลานชายของเขาตกอยู่ในอันตราย

จากนั้นเมื่อฮัวเฉินยวีทำอะไรไม่ดีเขาก็น่าจะรู้เช่นกันเพียงแต่เขาไม่ได้เลือกที่จะปรากฏตัว

สิ่งต่างๆเริ่มน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวอาจมีอายุมากกว่าแปดสิบปีแต่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมีลักษณะของจิตวิญญาณที่เป็นอมตะและสามารถกล่าวได้ว่าพวกเขาแข็งแกร่งขึ้นอาจเรียกได้ว่าแข็งแกร่งขึ้นเมื่อพวกเขาเดินไปตามถนน

ทันทีที่เดินเข้าประตูวิลล่าเขาก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า"ยวีเอ๋อร์นี่มันเรื่องอะไรกัน?"

"ทำไมประตูบ้านถึงพัง?ถ้าพังฉันไม่ต้องการคนมาซ่อมสิ"

แต่เมื่อพิจารณาจากประโยคดูเหมือนว่าบรรพบุรุษของตระกูลฮัวจะไม่รู้ว่าฮัวเฉินยวีกำลังตกอยู่ในอันตรายเหตุผลที่เขาปรากฏตัวที่นี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น

ดังนั้นเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมประตูวิลล่าของฮัวเฉินยวีถึงพัง

แต่เป็นเช่นนั้นจริงหรือ?

เมื่อบรรพบุรุษของตระกูลฮัวมาที่ห้องโถงการจ้องมองที่คมเหมือนนกอินทรีของเขาได้กวาดไปทั่วห้องโถงอย่างรวดเร็วโดยผ่านโจวหยางและคนอื่นๆ

"คุณปู่คุณปู่ถือว่ามามาแล้ว!ถ้าคุณปู่ไม่มาปู่อาจจะไม่ได้เห็นหลานชายคนนี้อีกแล้ว!"ฮัวเฉินยวีรีบไปและโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของบรรพบุรุษของตระกูลฮัว

สัมผัสแห่งการปรนเปรอฉายในดวงตาของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเขาแตะศีรษะของฮัวเฉินยวีและพูดว่า"หลานรักทำไมปู่จะไม่ได้เห็นหลานอีกล่ะ?มีอะไรเกิดขึ้นกับหลานหรอ?"

เขาเห็นบาดแผลบนร่างกายของฮัวเฉินยวีอย่างชัดเจนและใบหน้าของเขาก็มืดมนทันที

เขาเงยหน้าขึ้นและมองไปที่โจวหยางและคนอื่นๆอีกครั้ง"คุณเป็นใคร?คุณทำร้ายหลานของฉันหรอ?"

สายตาเหลือบมองไปพร้อมกับการบีบบังคับไม่รู้จบหลังจากที่ได้สัมผัสกับการจ้องมองนี้นับประสาอะไรกับคนธรรมดาอย่างคนขับรถและอาชงแม้แต่เซียนนักรบอย่างหูแย่ก็รู้สึกเหมือนภูเขากดทับหน้าอกของเขาหายใจไม่ออก

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวคนนี้เป็นผู้ที่แข็งแกร่งผู้หนึ่งอย่างแน่นอน!

ยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่แค่การปราบปรามความแข็งแกร่งทันทีที่ทั้งสองฝ่ายพบกันมีประกายไฟในบรรยากาศรอบแรกความจริงเป็นเพียงการแข่งขันของพละกำลังเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าในรอบนี้บรรพบุรุษของตระกูลฮัวชนะ!

เช่นเดียวกับข่าวลือจากโลกภายนอกบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเป็นสัญลักษณ์ของความยุติธรรมตราบใดที่เขาหยุดอยู่ที่นั่นเขาก็มีกลิ่นอายแห่งความยุติธรรมที่ทรงพลัง

เหตุผลที่หูแยอ่อนแอมากในบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็คือออร่าของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวนั้นแข็งแกร่งเกินไปและมีความแข็งแกร่งที่สัมพันธ์กันเพียงเล็กน้อยเขาถือลำแสงที่ตรงไปตรงมาทรงพลังและมั่นใจในร่างกายของเขามันเป็นไปไม่ได้ที่จะมองตรงไปที่เขากลัวที่จะต้องต่อต้านกับเขา

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้หลังจากได้ยินคำถามจากบรรพบุรุษของตระกูลฮัวหูแยก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรไปชั่วขณะ

นี่เป็นสัญญาณอันตรายมาก!

ถ้าคุณไม่มีความกล้าที่จะพูดต่อหน้าคนอื่นๆงั้นก็ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกำลังของทั้งสองฝ่ายเลย

ในตอนนี้โจวหยางเอ่ยขึ้นน้ำเสียงของเขาไม่ได้หนักแน่นเหมือนบรรพบุรุษของตระกูลฮัวและดูราบเรียบเล็กน้อยแต่แฝงไปด้วยความภาคภูมิใจที่ไม่ถ่อมตัว

กลิ่นอายของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเป็นเหมือนภูเขาและทะเลเป็นเหมือนสายรุ้งในขณะที่กลิ่นอายของโจวหยางเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งก้อนหนึ่งและดูเหมือนว่าจะมีเพียงร่องรอยของมันเท่านั้นที่เผยให้เห็นในทะเล

แต่แท้จริงแล้วใต้ทะเลนั่นคือใบหน้าที่แท้จริงคือความใหญ่โตและน่ากลัวของภูเขาน้ำแข็งนั่นคือความภาคภูมิใจและความมั่นใจอย่างแท้จริงของโจวหยาง!

ไม่ว่าคลื่นทะเลของคุณจะปั่นป่วนราวเพียงใดภูเขาน้ำแข็งอย่างฉันก็ไม่มีวันสะทกสะท้าน!

"ผู้อาวุโสฮัว"โจวหยางกล่าวคารวะอย่างสงบก่อนแล้วกล่าวว่า"ไม่คาดคิดมันทำให้คุณตกใจผมขอประกาศก่อนว่าหลานชายของคุณโดนผมต่อยจนเป็นแบบนี้จริงๆ"

น้ำเสียงของโจวหยางสงบมากและแม้กระทั่งคำพูดที่สุภาพ

แต่จงตั้งใจฟังสิ่งที่เขาพูดกลับรู้ดีว่าท่าทีของเขานั้นแข็งกร้าวเพียงใดมันหยิ่งผยองอย่างตรงไปตรงมา!

ผมขอประกาศก่อนว่าหลานชายของคุณโดนผมต่อยจนเป็นแบบนี้!

นี่เป็นการยั่วยุสินะ!

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ตกตะลึงไปชั่วขณะเห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้คาดคิดว่าภายใต้ออร่าที่แข็งแกร่งของเขาจะมีการดำรงอยู่ที่หวงแหนเช่นนี้

"อ่อ?นายเป็นใคร?"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวถามอย่างอยากรู้อยากเห็น

"ผมเป็นแค่คนรากหญ้าเท่านั้นทำไมนักบุญอุปถัมภ์แห่งตงไห่ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของตระกูลฮัวควรคิดถึงตัวตนของอีกฝ่ายก่อนจะทำอะไรหรอ?"

โจวหยางยิ้มเบาๆ"อยากพูดอะไรก็พูดอยากทำอะไรก็ทำแค่นี้ก็พอแล้วต้องมาถามตัวตนของผมด้วยหรอ?"

เปลี่ยนจากผู้ถูกกระทำเป็นผู้กระทำ!

คำพูดของโจวหยางอาจกล่าวได้ว่าเข้าใจถึงการมีสิทธิของการสื่อสารโดยตรง

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ตกอยู่ในสถานะผู้ถูกกระทำ

"น่าสนใจน่าสนใจเป็นเวลานานแล้วที่ฉันเห็นชายหนุ่มที่น่าสนใจอย่างนาย"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวหัวเราะเสียงดัง

ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เย็นชาขึ้นมาทันทีจากนั้นเขาก็มองไปที่โจวหยางอย่างบึ้งตึง"เด็กน้อยอย่าเล่นความฉลาดที่ไร้ความหมายต่อหน้าฉันเลย!"

"ฉันจะบอกนะว่าเหตุผลฉันเข้าใจมันมากกว่านายเยอะในฐานะบรรพบุรุษของตระกูลฮัวฉันคืออวาตารแห่งความยุติธรรมที่แท้จริงในโลกนี้ไม่มีสาเหตุใดที่จะมีผลต่อการกระทำของฉันไม่ว่าตัวตนของนายจะเป็นใครก็ไม่มีประโยชน์!"

"ฉันถามหน่อยเป็นใคร?แค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!"

"ฉันไม่ต้องการให้นายสอนวิธีทำสิ่งต่างๆ!"

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวกล่าวอย่างโหดเหี้ยมและออร่าของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นอีกครั้ง

แต่โจวหยางยังคงสงบนิ่งเหมือนน้ำ"งั้นก็ดีที่สุดแล้ว"

"ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับผู้อาวุโสฮัวในครั้งนี้ถึงได้มา?"

"นี่คือบ้านของฉันนี่คือวิลล่าที่หลานชายของฉันซื้อไว้แน่นอนว่าถ้าฉันอยากมาฉันก็มา!"

บรรพบุรุษของตระกูลฮัวจ้องมอง"แต่พวกนายที่ปรากฏตัวที่นี่โดยไม่ได้รับอนุญาตจากหลานชายฉันล่ะสิพวกนายทำลายประตูใหญ่ด้วยใช่มั้ย"

"คนที่ทำลายทรัพย์สินของครอบครัวฉันและทำให้หลานชายของฉันบาดเจ็บพวกนายเตรียมจ่ายในราคาที่เหมาะสมได้รึยัง"

ในขณะที่พูดคุยบรรพบุรุษของตระกูลฮัวได้เปล่งออร่าของเขาออกมาทั้งหมด

ในตอนแรกทั้งสองฝ่ายเป็นเพียงการแข่งขันกันของกำลังเท่านั้นแต่ตอนนี้บรรพบุรุษของตระกูลฮัวพร้อมที่จะลงมือแล้วดังนั้นพวกเขาจึงแผ่พลังและออร่าของร่างกายออกมาและพร้อมบดขยี้โจวหยางและคนอื่นๆ