บทที่ 837 ครึ่งจักรพรรดิ!
by หลิงหยุน
08:01,Mar 30,2021
หลังจากที่สัมผัสได้ถึงท่าทีของบรรพบุรุษตระกูลฮัวแล้วหูแยก็แทบจะเป็นลม
จักรพรรดิแห่งนักรบ!
นี่เป็นความคิดแรกในใจของหูแย
เนื่องจากพละกำลังนี้แข็งแกร่งเกินไปและกำลังนี้จึงไม่ใช่สิ่งที่เซียนสามารถมีได้
ลมหายใจนี้เหนือกว่าปรมาจารย์การต่อสู้ของคุณอย่างชัดเจน
กล่าวอีกนัยหนึ่งความแข็งแกร่งของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวนั้นสูงกว่านักศิลปะการต่อสู้ดังนั้นจึงเป็นได้แค่...จักรพรรดิแห่งนักศิลปะการต่อสู้!
ความขมขื่นปรากฏขึ้นในใจของหูแยเขาไม่คาดคิดว่าบรรพบุรุษฮัวคนนี้จะมีพลังมากขนาดนี้
ในเมืองเล็กๆในตงไห่แห่งนี้มีเทพเจ้าองค์ใหญ่ซ่อนอยู่ซึ่งน่าจะได้รับการขนานนามว่าเป็นนักบุญอุปถัมภ์
"ตอนนี้ฉันจะฆ่าพวกนายพวกนายน่าจะไม่มีอะไรต้องพูดมากแล้วล่ะเนอะ"
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวกล่าวเบาๆว่า"ถ้านายทำอะไรผิดพวกนายต้องชดใช้ในราคาที่สอดคล้องกัน"
"ความมืดเกิดขึ้นในใจของพวกนายและความยุติธรรมจะถูกนำมาใช้เพื่อทำลายล้างมีปัญหามั้ย?"
หลังจากปลดปล่อยกลิ่นอายของเขาบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับโจวหยางและคนอื่นๆ
เหตุผลง่ายๆด้วยความแข็งแกร่งของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะลบล้างทุกสิ่ง!
ไม่สำคัญว่าใครถูกใครผิด
เขาเพียงต้องการขัดขวางตัวเองและขัดขวางตัวเองซึ่งทั้งหมดนี้จะถูกลบล้างและเรื่องก็จบลง
"ฉันไม่คิดว่ามันถูกต้อง"ในตอนนี้โจวหยางพูดอีกครั้ง
ยังคงมีท่าทีที่สงบ
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวตกตะลึงภายใต้ออร่าของเขามีบางคนที่มั่นคงและสงบเช่นนี้!
เป็นไปได้อย่างไร?เป็นไปได้ไหมว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เป็นจักรพรรดินักรบเช่นกัน?
ไม่ไม่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
จักรพรรดินักรบของประเทศจีนทั้งหมดมีชื่อและนามสกุลเพียงแว๊บเดียวก็สามารถนับนิ้วไปจนหมดแล้วสามารถพูดได้ว่าเขารู้จักพวกเขาทั้งหมด
แต่เขาจำจักรพรรดินักรบหนุ่มขนาดนี้คนนี้ไม่ได้
หากมีจักรพรรดินักรบหนุ่มเช่นนี้ในโลกนี้อย่างนั้นโลกของการต่อสู้โบราณก็น่าจะถูกโค่นล้มไปนานแล้ว!
ดังนั้นเขาจึงปัดเป่าความสงสัยในใจของเขาออกไปแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมโจวหยางถึงมีภูมิคุ้มกันต่อออร่าของเขาแต่เขาก็เชื่อว่าโจวหยางไม่สามารถเป็นจักรพรรดิแห่งนักรบได้
"นายมีปัญหาอะไร?ที่ไหนไม่มีความถูกต้องอยู่?"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวถามอย่างหวาดกลัวและค่อยๆเดินเข้ามาหาโจวหยาง
ตราบใดที่โจวหยางพูดจบเขาก็ตบเขาโดยตรง
"มันง่ายมากคุณบอกว่าคุณต้องการทำลายเราเพราะเราทำร้ายหลานชายของคุณและทำลายทรัพย์สินของคุณ"
โจวหยางพูดอย่างใจเย็นหลังจากที่เขาพูดจบบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ตบเขา
การตบครั้งนี้มีพลังที่เหนือกว่าปรมาจารย์การต่อสู้แม้แต่เศษหินอ่อนก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆจากการลงมือในจุดนั้น!
อย่างไรก็ตามโจวหยางดูเหมือนจะไม่เห็นอะไรเลยและคว้าฝ่ามือของเขาไว้
จากนั้นท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเขาพูดต่อโดยไม่เร่งรีบ
"คุณบอกว่าเพราะเราผิดมาก่อนเราจึงเป็นตัวแทนของความชั่วร้ายและคุณเป็นตัวแทนของความยุติธรรม"
"แต่คุณแค่เอามันออกไปนอกบริบททำไมเราถึงมาทำร้ายหลานชายของคุณมันไม่มีเหตุผลหรอ?หลานชายของคุณทำอะไรผิดมาก่อนหน้านั้นรึป่าว?"
"เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นตัวแทนของความชั่วร้ายและเราเป็นตัวแทนของความยุติธรรมนั่นคือสาเหตุที่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในตอนนี้"
โจวหยางถามอย่างเกียจคร้าน
แต่สิ่งที่เขาพูดบรรพบุรุษของตระกูลฮัวไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป
มันง่ายมากเพราะมันไม่สำคัญว่าโจวหยางกำลังพูดถึงอะไร
ที่สำคัญคือโจวหยางเก่งกว่าเขาจริงๆ!
และไม่ใช่ว่าแข็งแกร่งกว่าครึ่งต่อครึ่ง!
ตอนนี้มันเต็มฝ่ามือของเขาและมันเป็นการลอบโจมตีอย่างกะทันหันซึ่งโจวหยางหยิบขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย!
สิ่งนี้ทำให้บรรพบุรุษของตระกูลฮัวตื่นตระหนก
เขาได้พบกับคู่ต่อสู้เป็นครั้งแรก!
ดังนั้นเมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สงบของโจวหยางเขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมา
ออร่าบนร่างกายของเขาก็ค่อยๆอ่อนลงเช่นกัน
"ฉันฉัน..."เขาพูดตะกุกตะกักพยายามจะอธิบายอะไรบางอย่างแต่หันหน้าไปทางโจวหยางเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
"ถ้าคุณไม่ถามว่าถูกหรือผิดไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นคุณสามารถสรุปได้โดยตรงว่าเราเป็นฝ่ายชั่วและคุณเป็นฝ่ายชอบธรรม"
"นี่หมายความว่าอย่างไร?ความชอบธรรมและความชั่วร้าย?คุณตัดสินใจได้ในคำเดียวหรือไม่"
โจวหยางถามอย่างเย็นชา"หรือความชอบธรรมและความชั่วร้ายถูกกำหนดโดยพลังของใคร?"
ขณะที่โจวหยางกำลังพูดออร่าของจักรพรรดิแห่งนักรบระเบิดออกมา!
ทันใดนั้นออร่าอันยิ่งใหญ่ก็ปกคลุมไปทั่วห้องโถง!
ภายใต้กลิ่นอายนี้กลิ่นอายของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเปรียบเสมือนปลาและกุ้งที่กำลังจะตาย!
ดวงดาวกล้าที่จะแข่งขันกับดวงเดือนเพื่อความรุ่งโรจน์!
คิ้วดาบของโจวหยางคว่ำลงและเขาจ้องไปที่บรรพบุรุษของตระกูลฮัวอย่างเย็นชา"นี่หรือคือสิ่งที่คุณเรียกว่าความยุติธรรม?"
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวพูดไม่ออก
เพราะเขาเข้าใจเป็นอย่างดีเขาพ่ายแพ้แล้วและพ่ายแพ้อย่างราบคาบ
ในแง่ของความแข็งแกร่งเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโจวหยางเลย
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหมดหวังแต่ก็หวาดกลัวเช่นกัน
ในโลกนี้จะมีจักรพรรดินักรบหนุ่มเช่นนี้ได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน!
"ฉันแพ้แล้ว"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวกล่าวอย่างเชื่อมั่น
หูแยยังมองไปที่โจวหยางอย่างประหลาดใจ
โดยส่วนตัวรู้สึกได้ถึงออร่าของโจวหยางเขาสามารถชื่นชมความแข็งแกร่งของโจวหยางได้อย่างแท้จริง
เป็นเรื่องที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ราวกับจักรวาลอันกว้างใหญ่!
ต่อหน้ากองกำลังนี้หูแยไม่สามารถเพิ่มความรู้สึกต่อต้านได้เลยถ้าตอนนี้เขายืนอยู่ตรงข้ามกับโจวหยางเขาจะไม่ทำอะไรเลยและยอมจำนนโดยตรง
การเลือกบรรพบุรุษของตระกูลฮัวนั้นเหมือนกับเขาหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็คุกเข่าตรงหน้าโจวหยาง
"ข้าผิดไปแล้วท่านเซียนขอให้ท่านเซียนโปรดปล่อยให้อภัยข้าด้วยเถอะ!"
"ท่านเซียน?"คราวนี้ถึงคราวของโจวหยางที่ต้องตะลึง
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมบรรพบุรุษของตระกูลฮัวถึงเรียกตัวเองแบบนั้น
"ที่ที่แท้ท่านก็คือท่านเซียนหรือ?"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ตะลึงเช่นกัน
เขาเป็นจักรพรรดิแห่งนักรบด้วยตัวเองและเขาสามารถบดขยี้การดำรงอยู่ของจักรพรรดิแห่งนักรบได้เขาต้องเป็นปรมาจารย์อมตะทำไมโจวหยางถึงดูว่างเปล่า?
โจวหยางเข้าใจสิ่งที่บรรพบุรุษของตระกูลฮัวพูดปรากฎว่าเขาถูกขนานนามว่าเป็นปรมาจารย์อมตะในระดับเหนือจักรพรรดิแห่งนักรบนี่เป็นจุดบอดของความรู้ของโจวหยาง
แต่โจวหยางรู้ดีว่าตัวเขาเองไม่ใช่ท่านเซียนแต่เป็นจักรพรรดินักรบ!
สำหรับเหตุผลนั้นง่ายเกินไปเพราะสิ่งที่เขามีคือหัวใจของจักรพรรดิและมันไม่เกี่ยวข้องกับปรมาจารย์ท่านเซียนคนนั้น
สำหรับสาเหตุที่เขาสามารถจัดการบรรพบุรุษของตระกูลฮัวได้นั้นบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเองก็ยังไม่ชัดเจนนักเขาคิดว่าโจวหยางเป็นเพียงการบดขยี้อาณาจักรแต่โจวหยางชัดเจนมาก
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวไม่ได้เป็นจักรพรรดิแห่งนักรบเลยเพราะในร่างของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเขาไม่สามารถสัมผัสถึงหัวใจของจักรพรรดิองค์อื่นได้เลย
หัวใจของจักรพรรดิหมายถึงความภาคภูมิใจและความมั่นใจในตนเองอย่างแท้จริงสิ่งเหล่านี้เป็นสองสิ่งที่แตกต่างจากความแข็งแกร่งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นในตัวของบรรพบุรุษของตระกูลฮัว
เขาสามารถได้รับการยกย่องให้เป็นจักรพรรดิที่ดีที่สุดเพียงครึ่งเดียว
จักรพรรดิแห่งนักรบ!
นี่เป็นความคิดแรกในใจของหูแย
เนื่องจากพละกำลังนี้แข็งแกร่งเกินไปและกำลังนี้จึงไม่ใช่สิ่งที่เซียนสามารถมีได้
ลมหายใจนี้เหนือกว่าปรมาจารย์การต่อสู้ของคุณอย่างชัดเจน
กล่าวอีกนัยหนึ่งความแข็งแกร่งของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวนั้นสูงกว่านักศิลปะการต่อสู้ดังนั้นจึงเป็นได้แค่...จักรพรรดิแห่งนักศิลปะการต่อสู้!
ความขมขื่นปรากฏขึ้นในใจของหูแยเขาไม่คาดคิดว่าบรรพบุรุษฮัวคนนี้จะมีพลังมากขนาดนี้
ในเมืองเล็กๆในตงไห่แห่งนี้มีเทพเจ้าองค์ใหญ่ซ่อนอยู่ซึ่งน่าจะได้รับการขนานนามว่าเป็นนักบุญอุปถัมภ์
"ตอนนี้ฉันจะฆ่าพวกนายพวกนายน่าจะไม่มีอะไรต้องพูดมากแล้วล่ะเนอะ"
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวกล่าวเบาๆว่า"ถ้านายทำอะไรผิดพวกนายต้องชดใช้ในราคาที่สอดคล้องกัน"
"ความมืดเกิดขึ้นในใจของพวกนายและความยุติธรรมจะถูกนำมาใช้เพื่อทำลายล้างมีปัญหามั้ย?"
หลังจากปลดปล่อยกลิ่นอายของเขาบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ไม่สนใจที่จะพูดเรื่องไร้สาระกับโจวหยางและคนอื่นๆ
เหตุผลง่ายๆด้วยความแข็งแกร่งของเขาก็เพียงพอแล้วที่จะลบล้างทุกสิ่ง!
ไม่สำคัญว่าใครถูกใครผิด
เขาเพียงต้องการขัดขวางตัวเองและขัดขวางตัวเองซึ่งทั้งหมดนี้จะถูกลบล้างและเรื่องก็จบลง
"ฉันไม่คิดว่ามันถูกต้อง"ในตอนนี้โจวหยางพูดอีกครั้ง
ยังคงมีท่าทีที่สงบ
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวตกตะลึงภายใต้ออร่าของเขามีบางคนที่มั่นคงและสงบเช่นนี้!
เป็นไปได้อย่างไร?เป็นไปได้ไหมว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เป็นจักรพรรดินักรบเช่นกัน?
ไม่ไม่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน!
จักรพรรดินักรบของประเทศจีนทั้งหมดมีชื่อและนามสกุลเพียงแว๊บเดียวก็สามารถนับนิ้วไปจนหมดแล้วสามารถพูดได้ว่าเขารู้จักพวกเขาทั้งหมด
แต่เขาจำจักรพรรดินักรบหนุ่มขนาดนี้คนนี้ไม่ได้
หากมีจักรพรรดินักรบหนุ่มเช่นนี้ในโลกนี้อย่างนั้นโลกของการต่อสู้โบราณก็น่าจะถูกโค่นล้มไปนานแล้ว!
ดังนั้นเขาจึงปัดเป่าความสงสัยในใจของเขาออกไปแม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมโจวหยางถึงมีภูมิคุ้มกันต่อออร่าของเขาแต่เขาก็เชื่อว่าโจวหยางไม่สามารถเป็นจักรพรรดิแห่งนักรบได้
"นายมีปัญหาอะไร?ที่ไหนไม่มีความถูกต้องอยู่?"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวถามอย่างหวาดกลัวและค่อยๆเดินเข้ามาหาโจวหยาง
ตราบใดที่โจวหยางพูดจบเขาก็ตบเขาโดยตรง
"มันง่ายมากคุณบอกว่าคุณต้องการทำลายเราเพราะเราทำร้ายหลานชายของคุณและทำลายทรัพย์สินของคุณ"
โจวหยางพูดอย่างใจเย็นหลังจากที่เขาพูดจบบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ตบเขา
การตบครั้งนี้มีพลังที่เหนือกว่าปรมาจารย์การต่อสู้แม้แต่เศษหินอ่อนก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆจากการลงมือในจุดนั้น!
อย่างไรก็ตามโจวหยางดูเหมือนจะไม่เห็นอะไรเลยและคว้าฝ่ามือของเขาไว้
จากนั้นท่ามกลางสายตาที่ตกตะลึงของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเขาพูดต่อโดยไม่เร่งรีบ
"คุณบอกว่าเพราะเราผิดมาก่อนเราจึงเป็นตัวแทนของความชั่วร้ายและคุณเป็นตัวแทนของความยุติธรรม"
"แต่คุณแค่เอามันออกไปนอกบริบททำไมเราถึงมาทำร้ายหลานชายของคุณมันไม่มีเหตุผลหรอ?หลานชายของคุณทำอะไรผิดมาก่อนหน้านั้นรึป่าว?"
"เป็นไปได้ไหมว่าเขาเป็นตัวแทนของความชั่วร้ายและเราเป็นตัวแทนของความยุติธรรมนั่นคือสาเหตุที่ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในตอนนี้"
โจวหยางถามอย่างเกียจคร้าน
แต่สิ่งที่เขาพูดบรรพบุรุษของตระกูลฮัวไม่สามารถฟังได้อีกต่อไป
มันง่ายมากเพราะมันไม่สำคัญว่าโจวหยางกำลังพูดถึงอะไร
ที่สำคัญคือโจวหยางเก่งกว่าเขาจริงๆ!
และไม่ใช่ว่าแข็งแกร่งกว่าครึ่งต่อครึ่ง!
ตอนนี้มันเต็มฝ่ามือของเขาและมันเป็นการลอบโจมตีอย่างกะทันหันซึ่งโจวหยางหยิบขึ้นมาได้อย่างง่ายดาย!
สิ่งนี้ทำให้บรรพบุรุษของตระกูลฮัวตื่นตระหนก
เขาได้พบกับคู่ต่อสู้เป็นครั้งแรก!
ดังนั้นเมื่อเขาเห็นใบหน้าที่สงบของโจวหยางเขาก็ตื่นตระหนกขึ้นมา
ออร่าบนร่างกายของเขาก็ค่อยๆอ่อนลงเช่นกัน
"ฉันฉัน..."เขาพูดตะกุกตะกักพยายามจะอธิบายอะไรบางอย่างแต่หันหน้าไปทางโจวหยางเขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
"ถ้าคุณไม่ถามว่าถูกหรือผิดไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นคุณสามารถสรุปได้โดยตรงว่าเราเป็นฝ่ายชั่วและคุณเป็นฝ่ายชอบธรรม"
"นี่หมายความว่าอย่างไร?ความชอบธรรมและความชั่วร้าย?คุณตัดสินใจได้ในคำเดียวหรือไม่"
โจวหยางถามอย่างเย็นชา"หรือความชอบธรรมและความชั่วร้ายถูกกำหนดโดยพลังของใคร?"
ขณะที่โจวหยางกำลังพูดออร่าของจักรพรรดิแห่งนักรบระเบิดออกมา!
ทันใดนั้นออร่าอันยิ่งใหญ่ก็ปกคลุมไปทั่วห้องโถง!
ภายใต้กลิ่นอายนี้กลิ่นอายของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเปรียบเสมือนปลาและกุ้งที่กำลังจะตาย!
ดวงดาวกล้าที่จะแข่งขันกับดวงเดือนเพื่อความรุ่งโรจน์!
คิ้วดาบของโจวหยางคว่ำลงและเขาจ้องไปที่บรรพบุรุษของตระกูลฮัวอย่างเย็นชา"นี่หรือคือสิ่งที่คุณเรียกว่าความยุติธรรม?"
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวพูดไม่ออก
เพราะเขาเข้าใจเป็นอย่างดีเขาพ่ายแพ้แล้วและพ่ายแพ้อย่างราบคาบ
ในแง่ของความแข็งแกร่งเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโจวหยางเลย
สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกหมดหวังแต่ก็หวาดกลัวเช่นกัน
ในโลกนี้จะมีจักรพรรดินักรบหนุ่มเช่นนี้ได้อย่างไร?ยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน!
"ฉันแพ้แล้ว"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวกล่าวอย่างเชื่อมั่น
หูแยยังมองไปที่โจวหยางอย่างประหลาดใจ
โดยส่วนตัวรู้สึกได้ถึงออร่าของโจวหยางเขาสามารถชื่นชมความแข็งแกร่งของโจวหยางได้อย่างแท้จริง
เป็นเรื่องที่ไม่อาจหยั่งรู้ได้ราวกับจักรวาลอันกว้างใหญ่!
ต่อหน้ากองกำลังนี้หูแยไม่สามารถเพิ่มความรู้สึกต่อต้านได้เลยถ้าตอนนี้เขายืนอยู่ตรงข้ามกับโจวหยางเขาจะไม่ทำอะไรเลยและยอมจำนนโดยตรง
การเลือกบรรพบุรุษของตระกูลฮัวนั้นเหมือนกับเขาหลังจากเงียบไปครู่หนึ่งบรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็คุกเข่าตรงหน้าโจวหยาง
"ข้าผิดไปแล้วท่านเซียนขอให้ท่านเซียนโปรดปล่อยให้อภัยข้าด้วยเถอะ!"
"ท่านเซียน?"คราวนี้ถึงคราวของโจวหยางที่ต้องตะลึง
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมบรรพบุรุษของตระกูลฮัวถึงเรียกตัวเองแบบนั้น
"ที่ที่แท้ท่านก็คือท่านเซียนหรือ?"บรรพบุรุษของตระกูลฮัวก็ตะลึงเช่นกัน
เขาเป็นจักรพรรดิแห่งนักรบด้วยตัวเองและเขาสามารถบดขยี้การดำรงอยู่ของจักรพรรดิแห่งนักรบได้เขาต้องเป็นปรมาจารย์อมตะทำไมโจวหยางถึงดูว่างเปล่า?
โจวหยางเข้าใจสิ่งที่บรรพบุรุษของตระกูลฮัวพูดปรากฎว่าเขาถูกขนานนามว่าเป็นปรมาจารย์อมตะในระดับเหนือจักรพรรดิแห่งนักรบนี่เป็นจุดบอดของความรู้ของโจวหยาง
แต่โจวหยางรู้ดีว่าตัวเขาเองไม่ใช่ท่านเซียนแต่เป็นจักรพรรดินักรบ!
สำหรับเหตุผลนั้นง่ายเกินไปเพราะสิ่งที่เขามีคือหัวใจของจักรพรรดิและมันไม่เกี่ยวข้องกับปรมาจารย์ท่านเซียนคนนั้น
สำหรับสาเหตุที่เขาสามารถจัดการบรรพบุรุษของตระกูลฮัวได้นั้นบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเองก็ยังไม่ชัดเจนนักเขาคิดว่าโจวหยางเป็นเพียงการบดขยี้อาณาจักรแต่โจวหยางชัดเจนมาก
บรรพบุรุษของตระกูลฮัวไม่ได้เป็นจักรพรรดิแห่งนักรบเลยเพราะในร่างของบรรพบุรุษของตระกูลฮัวเขาไม่สามารถสัมผัสถึงหัวใจของจักรพรรดิองค์อื่นได้เลย
หัวใจของจักรพรรดิหมายถึงความภาคภูมิใจและความมั่นใจในตนเองอย่างแท้จริงสิ่งเหล่านี้เป็นสองสิ่งที่แตกต่างจากความแข็งแกร่งสิ่งเหล่านี้ไม่ได้สะท้อนให้เห็นในตัวของบรรพบุรุษของตระกูลฮัว
เขาสามารถได้รับการยกย่องให้เป็นจักรพรรดิที่ดีที่สุดเพียงครึ่งเดียว
HELLOTOOL SDN BHD © 2020 www.webreadapp.com All rights reserved
