บทที่6 อดีตสามีประกาศแต่งงานใหม่

เธอต้องการชำระบัญชีกับพวกเขาทีละอย่าง แต่ถ้าพวกเขาต้องการชำระให้หมดในคราวเดียว เธอก็ไม่ว่าอะไร

ม่านตาของหนานหนิงไป่หรี่ลงเล็กน้อย รู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

สัญชาตญาณตลอดระยะเวลาหลายปีที่อยู่ในวงการธุรกิจบอกเขาว่า ตราบใดที่ยังไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้มีแผนอะไร อย่ารีบทำตัวบุ่มบ่าม

คราวนี้หนานซ่ง "ฟื้นจากความตาย" เขารู้สึกว่าเธอแตกต่างจากเมื่อก่อน ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคน รอบตัวเต็มไปด้วยความมืดมน เหมือนกับพี่ชายที่โหดร้ายของเขา

เขาหัวเราะอย่างแข็งทื่อ “เสี่ยวซ่ง อาจะย้ายไปจากที่นี่ แต่ให้เวลาอาหน่อย ดูสิ...ข้าวของมากมายขนาดนี้”

หนานซ่งมองหน้าอาสองแล้วยิ้มออกมาอย่างเย็นชา นึกถึงครั้งที่อ้อนวอนกับพ่อของเธออย่างไร้ยางอาย

เขารู้ว่าพ่อลูกคู่นี้เป็นคนจิตใจดี ฆ่าคนในครอบครัวของตัวเองไม่ลง

“โอเค ฉันจะให้เวลาอา”

หนานซ่งไม่ไล่พวกเขาอีก เพราะถึงยังไงเธอก็กลับมาแล้ว ถ้าพวกเขายังทนอยู่ที่นี่ต่อได้อย่างสบายใจก็ถือว่าพวกเขาเก่ง

หันกลับมาและเดินไปที่ห้องของตัวเอง ทันใดนั้น แจกันก็ตกลงมาที่พื้น ขวางทางเธอ หนานซ่งก้มลงหยิบมันขึ้นมา และจ้องมองแจกัน หนานหนิงไป่ใช้โอกาสนี้เดินเข้ามาพูดด้วยความเป็นห่วง

“หลานสาว นี่เป็นแจกันชั้นดี อาซื้อมาในราคาแพง ว่ากันว่ามันคือแจกันที่มเหสีคนโปรดของจักรพรรดิชุ่นจื้อใช้จัดดอกไม้ ถ้าเธอชอบ อาจะยอมตัดใจและยกให้”

ริมฝีปากสีแดงของหนานซ่งกระตุก เธอโยนมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ แจกันตกลงบนพื้นด้วยเสียงที่คมชัด และแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ขณะที่หนานหนิงไป่รู้สึกใจสลาย ก็ได้ยินเสียงจากข้างหูเบาๆว่า “ของปลอม”

...

ค่ำคืนที่แสนสงบ เสียงวุ่นวายทั้งวันในบ้านตระกูลหนาน ในที่สุดก็สงบลง

หลังจากที่หนานซ่งอาบน้ำเสร็จ เธอเปลี่ยนชุดและเดินไปที่ห้องของพ่อแม่ มีรูปของพวกเขาอยู่บนโต๊ะ พ่อกับแม่หล่อเหลาและสง่างาม ราวกับเทพบุตรกับเทพธิดา

เธอน้ำตาคลอ ก้าวไปข้างหน้าสัมผัสรูปพ่อแม่ของเธอ และพูดออกมาว่า "พ่อคะ แม่คะ ลูกกลับมาแล้ว"

หนานซ่งคุกเข่าต่อหน้าพ่อแม่ รู้สึกว่างเปล่าและโดดเดี่ยว

พ่อและแม่เสียชีวิตเมื่อสามปีที่แล้ว

เมื่อสามปีก่อน มีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย

ในเวลานั้น เธอยังเป็นเพียงเจ้าหญิงตัวน้อยที่ไร้ความกังวลวิ่งเล่นในสวนกุหลาบ นอกจากเรียนและสอบให้ผ่านแล้ว ความสุขที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือการดูข่าวเกี่ยวกับยวี่จิ้นเหวินบนอินเทอร์เน็ต

ในปีนั้นเธออายุยี่สิบเอ็ดปี ผ่านไปเจ็ดปีตั้งแต่เธอถูกลักพาตัว เธอยังคงคิดถึงคนที่ช่วยเธอไว้ พ่อของเธอรักเธอมาก จึงยอมใจอ่อน ขอให้แม่ของเธอไปที่เมืองเหนือเพื่อคุยเรื่อง “แต่งงาน” ก่อนที่จะไปเธอยังทำตัวงอแงเหมือนเด็กน้อยกับพ่อแม่ รอฟังข่าวดีจากพวกเขา แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น พ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ระหว่างทางกลับ รถทั้งคันระเบิด

รถระเบิดทำให้ร่างของพวกเขาถูกไฟไหม้จนแทบจำไม่ได้ เธอไม่เชื่อว่าคนที่เสียชีวิตคือพ่อแม่ของเธอ แต่ผลจากการตรวจทางนิติเวชระบุชัดเจนว่าคนที่เสียชีวิตคือพ่อและแม่ของเธอ

ทำใจและปล่อยวาง คงต้องทำเช่นนั้น

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ พ่อกับแม่ก็คงไม่ตาย... แต่เธอไม่กล้าโทษตัวเอง เธอต้องดำรงชีวิตต่อไป

ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น หนานซ่งคุกเข่านานจนรู้สึกชา รับโทรศัพท์แล้วพูดว่า "ฮัลโหล..."

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์คือชายที่สวมแว่นกันแดดสีน้ำตาลในวันนั้น เป็นเพื่อนสนิทของเธอ เขาคือลูกคนที่เจ็ดของตระกูลไป๋ ไป๋ลู่ยวี๋ “ฉันไม่แน่ใจว่าควรบอกเรื่องนี้กับเธอไหม”

หนานซ่งใจร้อน "บอกมา"

ไป๋ชี : "อดีตสามีของเธอประกาศว่าจะแต่งงาน แต่งกับโจ๋เซวียนหลังวันที่สี่"

มือของหนานซ่งที่ถือโทรศัพท์นั้นแข็งทื่อ ราวกับชาไปทั้งหัวใจ เจ็บปวดไปถึงกระดูก

หลังวันที่สี่ เป็นวันที่กระบวนการหย่าร้างของพวกเขาสิ้นสุดลง... เขาใจร้อนที่จะแต่งงานกับคนรักของเขาขนาดนั้นเลยเหรอ?