บทที่15 ถ่านไฟเก่ายังร้อน

ยวี่จิ้นเหวินเดินออกมาจากอพาร์ทเมนต์ พอได้สัมผัสอาการเย็นด้านนอกถึงได้รู้สึกว่าความหงุดหงิดในใจของเขานั้นได้ลดทอนลงไปบ้าง

เหอจ้าวเดินไปเปิดประตูหลังให้กับเขา รอเขาขึ้นรถอย่างนอบน้อม ยวี่จิ้นเหวินหยุดเดินแล้วถามเขา "ตามหาร่องรอยของลู่หนานซ่งเจอหรือยัง?"

"ยังครับ......"

ยวี่จิ้นเหวินหงุดหงิด "ไม่ได้เรื่อง!"

ผู้ช่วยพิเศษเหอก้มหน้าลงต่ำ ชีวิตนี้ยังไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาทำพลาดหรือพ่ายแพ้

รู้ว่าบอสนั้นเกลียดข้ออ้างมากที่สุด แต่เขาก็ยังรั้นจะอธิบาย: "ดูเหมือนว่าร่องรอยของคุณนายจะโดนคนอื่นลบไปครับ เหมือนตั้งใจไม่ให้เราหาตัวเจอ นักสืบใต้ดินที่ผมจ้างไว้ดูเหมือนจะไม่เก่งเท่าอีกฝ่าย"

แววตาของยวี่จิ้นเหวินมืดดำ ตกลงแล้วเป็นใครกันที่ต้องการปิดบังร่องรอยของลู่หนานซ่ง?

พอขึ้นรถ เหอจ้าวก็ส่งข้อมูลที่ได้มาจากโรงพยาบาลให้กับยวี่จิ้นเหวิน "ผมไปตามสืบที่โรงพยาบาลมา มีเรื่องน่าสงสัยอยู่สองเรื่อง"

ยวี่จิ้นเหวินพลิกอ่านข้อมูล "ว่ามา"

"เรื่องแรก ตอนนี้ชื่อของคุณนายหายไปจากใบรายชื่อพยาบาลที่ทำงานในโรงพยาบาลซื่อลี่เมื่อสามปีก่อน แต่ตอนนั้นที่บอสกับคุณนายกำลังจะแต่งงานกัน ผมเคยตรวจสอบเธออย่างละเอียดมาแล้ว ตอนนั้นยังมีชื่อของเธออยู่บนใบรายชื่อ"

เขาเอาเอกสารที่ทางโรงพยาบาลเก็บเอาไว้กับเอกสารที่ตัวเองมีมาเทียบกัน ยวี่จิ้นเหวินอ่านมัน ก็เห็นว่ามีเพียงกระดาษแผ่นเดียวเท่านั้นที่มีชื่อ 'ลู่หนานซ่ง' อยู่

ลู่จิ้นเหวินเงียบไปครู่ใหญ่ "เธอเป็นพยาบาลอัตราจ้างหรือเปล่า?"

เหอจ้าวตอบ: "อาจจะเป็นไปได้ว่าโดนเรียกตัวมาให้ช่วยกะทันหันครับ สองสามวันมานี้ผมตามไปสอบถามพวกพยาบาลที่อยู่ในใบรายชื่อ พวกเธอบอกว่าจำคุณนายไม่ได้เลย รู้แค่ว่าเธอนั้นโชคดีมาก ๆ"

ยวี่จิ้นเหวินเงยหน้า ถามขึ้นอย่างสงสัย "โชคดีเรื่องอะไร?"

เหอจ้าวกระแอมเบา ๆ "ได้แต่งงานกับบอสไงครับ"

ยวี่จิ้นเหวินชะงักไปเล็กน้อย คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันทันที "เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ว่าต่อ"

"ครับ เรื่องที่สองก็คือ ผมบังเอิญตรวจเจอว่าหมอที่มาผ่าตัดให้กับบอสในตอนนั้น ไม่ใช่หมอของโรงพยาบาลซื่อลี่ แต่เป็นหมอที่มาจากต่างประเทศ ชื่อ เกรซ"

ดวงตาของยวี่จิ้นเหวินหรี่ลง อาการของเขาในตอนนั้นสาหัสมาก เรียกได้ว่าเขานั้นถูกช่วยชีวิตขึ้นมาจากประตูนรกเลยด้วยซ้ำ ต้องขอบคุณฝีมือการผ่าตัดของคุณหมอคนนั้น

"แล้วหมอที่ชื่อเกรซคนนั้นตอนนี้ทำงานอยู่ที่ไหน?"

"เรื่องแปลกก็แปลกตรงนี้แหละครับ คุณหมอเกรซ โดนย้ายจากต่างประเทศมาที่โรงพยาบาลซื่อลี่ พอผ่าตัดให้บอสเสร็จก็กลับไปอีก เหมือนกับว่ามาที่นี่เพื่อที่จะมาผ่าตัดให้กับบอสอย่างไรอย่างนั้นเลย"

ยวี่จิ้นเหวินเดาว่าอาจจะเป็นคุณตาที่เป็นคนจ้างหมอมาจากต่างประเทศเพื่อรักษาเขาโดยเฉพาะ เขามองไปทางเหอจ้าว "แล้วเรื่องสองเรื่องที่นายพูดมา มันมีความเกี่ยวข้องกันไหม?"

เหอจ้าวลองคิด ๆ ดู แล้วบอกออกมา: "ดูเหมือนว่าจะไม่มีนะครับ"

ยวี่จิ้นเหวินโยนเอกสารพวกนั้นใส่หน้าเขา เหอจ้าวยื่นมือออกไปรับ แล้วก็แอบซี้ดปากเบา ๆ

ผู้ช่วยอะไรกัน ฝากความหวังอะไรเอาไว้ไม่ได้เลย

ยวี่จิ้นเหวินหงุดหงิดมาก ๆ เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาใครบางคน แป๊บเดียวอีกฝ่ายก็รับสาย แต่กลับมีเสียงซี้ดปากดังออกมาให้ได้ยิน เขายิ่งหงุดหงิด "เป็นอะไร บาดเจ็บรึไง?"

"ไม่เป็นไร เมื่อกี้ถูกใจผู้หญิงคนหนึ่ง แต่กลายเป็นว่ายังไม่ทันได้กินเหยื่อก็โดนเธอทุ่มเอาเสียก่อน แถมยังโดนตบด้วย"

สำหรับเพื่อนที่ทำตัวเหมือนเพลย์บอยคนนี้ ยวี่จิ้นเหวินมีให้แค่สองพยางค์เท่านั้น "สมควร"

ฟู่ยวี่โดนตบมาแต่ดูเหมือนจะยังอารมณ์ดีอยู่ "สาว ๆ ที่เมืองหนานทั้งสวยทั้งเด็ด ฉันชอบ"

เรื่องที่ยวี่จิ้นเหวินสนใจไม่ใช่ผู้หญิง เขาถามขึ้นเบา ๆ "แกไปทำอะไรที่เมืองหนาน?"

"ผู้ใหญ่ที่บ้านอยากจะทำสนามแข่งม้าไว้เล่น ถูกใจพื้นที่ฝั่งเหนือของเมืองหนาน เลยให้ฉันมาดู" ฟู่ยวี่ดื่มเหล้าเข้าไปอีกอึก แล้วถามเขา "เป็นไง ธุรกิจสนามแข่งม้า จะลองมาเที่ยวหน่อยไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินตอบ: "ได้"

"ว้าว ตอบเร็วจังนะ ดูเหมือนว่าจะมีเรื่องขอให้ฉันช่วยล่ะสิ เรื่องอะไรว่ามา"

ยวี่จิ้นเหวินจ้องไปที่ท้องฟ้าสีดำ น้ำเสียงลุ่มลึกพูดขึ้น "อยากจะขอให้แกช่วยตามหาใครบางคนให้หน่อย"

"ใครบางคน? ง่ายมาก ใครล่ะ?"

"ภรรยาเก่าฉัน"

ฟู่ยวี่พ่นเหล้าในปากออกมา แล้วกระแอมไอเล็กน้อย "หาเมียเก่าแก? เพื่อนยาก แกไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ยวี่จิ้นเหวินเงียบไป เขาเม้มริมฝีปากแน่น

"ได้ ส่งรูปมาให้ฉันสิ"

"ไม่มี" ยวี่จิ้นเหวินบอกออกมาเสียงแผ่ว: "เธอไม่ชอบถ่ายรูป"

"มีผู้หญิงที่ไม่ชอบถ่ายรูปด้วย? อย่างนั้นเมียแกคงหน้าตาแย่มาก"

ยวี่จิ้นเหวินขมวดคิ้ว แล้วตอกกลับไป "เมียแกน่ะสิที่หน้าตาแย่!"

เหอจ้าวที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งคนขับ ฟังคนที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลังทะเลาะกับเพื่อนเหมือนเด็ก ๆ ก็ได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความหมดคำจะพูด

"เฮ้ย ไม่ใช่ว่าหย่ากันไปแล้วหรือไง ยังปกป้องเมียเก่าขนาดนี้ ดูเหมือนว่าถ่านไฟเก่ายังร้อนนะ" ฟู่ยวี่ไม่กลัวตาย ยังคงหยอกอีกคนที่อยู่ปลายสาย

ยวี่จิ้นเหวินทำสีหน้าเคร่งขรึม "เลิกพูดมาก จะช่วยไม่ช่วย"

"ช่วย ธุระของเพื่อนรักจะไม่ช่วยได้ยังไง? ส่งข้อมูลทั่วไปมาให้ฉันชุดหนึ่ง ฉันจะไปช่วยสืบให้"

ยวี่จิ้นเหวินกดวางสาย จากนั้นก็ส่งข้อมูลไปให้อีกฝ่ายทางอีเมล

ฟู่ยวี่ได้รับข้อมูลแล้วก็ตอบกลับว่า 'OK' แล้วยกเหล้าดื่มอีกแก้ว เขานวดไหล่ที่ปวดจากนั้นก็เดินไปทางลิฟต์ มาทำงานที่เมืองหนาน เขาจองเพนท์เฮ้าส์ที่ซุ่ยอวินบาร์เอาไว้ครึ่งเดือน

เขากดชั้นที่ตัวเองพักอยู่ ตอนที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิดลง ก็โดนมือใครบางคนมาคั่นเอาไว้ ประตูค่อย ๆ เปิดออก บอดี้การ์ดสองคนเป็นคนเข้ามาก่อน ด้านหลังเป็นชายหญิงคู่หนึ่งเดินตาม

ดวงตาของฟู่ยวี่เป็นประกาย นี่มันแม่แมวป่าที่จับเขาทุ่มแล้วมาตบเขาเมื่อกี้ไม่ใช่หรือไง?

แมวป่าตอนนี้ได้กลายเป็นแมวเมาแล้วเรียบร้อย ด้านนอกชุดสีแดงถูกคลุมทับเอาไว้ด้วยเสื้อสูทสีดำ กำลังถูกผู้ชายกึ่งลากกึ่งจูงให้เข้ามาในลิฟต์ "เมาขนาดนี้แล้ว คืนนี้ทนนอนที่ห้องฉันสักคืนเถอะ อย่าดื้อเลยน่า"

หนานซ่งหน้าแดงก่ำ แถมยังเถียงอีกว่าตัวเองไม่ได้ดื่มเข้าไปเยอะมาก แล้วเธอก็มองเห็นชายหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่ในลิฟต์ จู่ ๆ ก็ยกนิ้วขึ้นมาชี้ "ไอ้บ้ากาม!"

ฟู่ยวี่: "?"

หนานซ่งเอาเสื้อสูทบนตัวมาปิดร่างกายตัวเองเอาไว้ แล้วมองเขาด้วยท่าทางระมัดระวัง "คุณจะทำอะไรฉัน? ฉันจะบอกคุณให้นะ ถึงฉันจะหน้าตาดี แต่ว่าฉันไม่ยอมโดนใครรังแกง่าย ๆ หรอกนะ! ฉันไม่ใช่ผู้หญิงสวยทั่ว ๆ ไปหรอกนะ!"

ฟู่ยวี่มองคนเมาแต่ทำตัวนักเลงแล้วก็นึกอยากจะหัวเราะออกมา แมวเมาตัวนี้ใจนักเลงใช้ได้เลย

ไป๋ชีลากหนานซ่งเข้ามาในลิฟต์ด้วยความปวดหัว นี่ถ้าไม่ใช่น้องแท้ ๆ เขาคงจะทิ้งเธอไปตั้งนานแล้ว

หนานซ่งเดินเข้าลิฟต์ไปอย่างโซซัดโซเซ แต่เดินบนรองเท้าส้นสูงไม่มีทางทรงตัวได้ดีอยู่แล้ว เธอเกือบจะล้มลงไปกองกับพื้น ดีที่ฟู่ยวี่ยื่นมือมารับเธอไว้ได้ "ระวัง!"

ไม่รู้เพราะว่าที่เซไปเซมาครั้งนี้ด้วยหรือเปล่า ของที่อยู่ในท้องก็เลยพากันตีขึ้นมา หนานซ่งทนไม่ไหว เธอจับไหล่ของฟู่ยวี่เอาไว้ พอเธอยืดคอทุกอย่างก็"อ้วก-"

"......" ฟู่ยวี่ตัวแข็งทื่อ ทำไมเขาจะต้องเข้าใกล้ผีสุราแบบนี้ด้วย???