บทที่ 2 คุณนายซูเข้าโรงพยาบาล

เธอวิ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน คุกเข่าลงพื้นพูดอ้อนวอนขอร้องหลินหยางทั้งน้ำตา "ขอร้อง ช่วยคุณปู่ของฉันด้วย"

"คุณรบกวนแม่ของผมแล้ว ความอดทนของผมมีขีดจำกัด!"

หลินหยางหันหน้าไปเล็กน้อย พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"แต่ว่า ปู่ของฉันใกล้จะตายแล้ว!" หญิงสาวพูดสะอื้น "ขอร้องช่วยเขาด้วยเถอะ…"

หญิงสาวอ้อนวอนขอร้องไม่หยุด เสียงร้องไห้ของเธอทำให้ทั้งสุสานเกิดบรรยากาศที่วังเวง

"ดูเหมือนคุณจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมพูดใช่ไหม!"

"พี่ชาย ฉันขอโทษ แต่ปู่ของฉันเขาไม่ไหวแล้ว ถ้าหากคุณยินดีช่วยปู่ของฉัน ตระกูลเซี่ยของเรายินดีปรับปรุงสุสานใหม่ทั้งหมด ยินดีตั้งป้ายหลุมศพใหม่ให้คุณป้า หรือแม้แต่ฉันเซี่ยยิวอังก็ยินดีเฝ้าวิญญาณของคุณป้าด้วยตัวเองสามปี! ได้หรือเปล่า?" หญิงสาวน้ำตานองหน้า เสียงพูดสั่นเทา

คำพูดประโยคนี้ทำให้หลินหยางรู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อย

เขาหันไปมองหญิงสาวแวบหนึ่ง ลังเลสักพักแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย "เรื่องเฝ้าวิญญาณไม่ต้องแล้ว แค่ช่วยปรับปรุงหลุมศพใหม่ก็พอ จะได้ถือเสียว่าเป็นความกตัญญูของผม"

"คุณตอบตกลงแล้ว?"

หญิงสาวรู้สึกดีใจมาก

หลินหยางหยางพยักหน้า เดินตรงไปหยุดอยู่ที่ด้านข้างของชายชรา เขานำเข็มเงินที่มีความยาวขนาดครึ่งนิ้วและบางเหมือนกับเส้นผมออกมาจากถุงเข็มที่ห้อยอยู่บนเอว หลังจากนั้นฝังเข็มลงกลางหว่างคิ้วของชายชราด้วยความระมัดระวัง

ทันใดนั้น เดิมทีชายชราที่หมดสติไปแล้วชักกระตุกอย่างกะทันหัน หลังจากนั้นปากของเขาอ้ากว้างพร้อมกับส่งเสียง "อา" และสูดหายใจเข้าออกอย่างแรง

"คุณปู่!" หญิงสาวรู้สึกตื่นเต้นมาก

"คนของคุณสามารถเดินทางมาถึงที่นี่ภายในหนึ่งชั่วโมงหรือเปล่า?"

"ฉันส่งตำแหน่งให้กับพวกเขาแล้ว อีกครึ่งชั่วโมงก็จะมาถึง"

"แค่นี้ก็พอ แค่ได้รับการถ่ายเลือดที่โรงพยาบาลภายในหนึ่งชั่วโมงก็จะไม่เป็นไรแล้ว แต่ถ้าหากช้ากว่านั้น ส่งไปที่สถานฌาปนกิจได้เลย"

หลินหยางลุกขึ้นพร้อมกับหยิบสัมภาระของตัวเอง หันหลังแล้วเดินจากไป

"พี่ชาย คุณชื่ออะไรเหรอ?" หญิงสาวตะโกนถาม

แต่หลินหยางได้หายตัวเข้าไปในความมืดแล้ว

หญิงสาวมองตามทิศทางที่หลินหยางเดินจากไปด้วยสายตาเหม่อลอยเล็กน้อย

ทันใดนั้น หางตาของเธอเหมือนจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง ก้มหน้าลงเล็กน้อย เธอสังเกตเห็นตั๋วรถไฟใบหนึ่งตกอยู่ด้านข้างหลุมศพ

เธอรีบเดินเข้าไปหยิบตั๋วรถไฟขึ้นมา

"เจียงเฉิน? หลินหยาง?"

บนรถไฟที่กำลังมุ่งหน้าสู่เมืองเจียงหยาง

หลินหยางเหลือบมองนอกหน้าต่าง กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง

ตอนที่ฝังศพแม่ของเขา เขาไม่สามารถไปร่วมงานได้ การมาทำความสะอาดหลุมศพให้กับแม่ในครั้งนี้ ถือว่าช่วยทำให้เขาสบายใจมากขึ้น

แม่หลินไม่ต้องการให้หลินหยางกลับไปที่ตระกูลหลิน เธอบอกว่าทั้งหมดก็เพื่อปกป้องหลินหยาง แต่ภายในใจของหลินหยาง สิ่งที่เขาใฝ่ฝันมากที่สุดคือการกลับไปตระกูลหลินเพื่อแก้ไขชื่อเสียงของแม่ให้ถูกต้อง

แต่ว่าก่อนหน้านั้นยังไม่สามารถเดินเข้าไปในบ้านตระกูลหลินอย่างเปิดเผย

อย่างไรก็ตามตระกูลหลินเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลกว้างขวางในประเทศจีน คิดจะเหยียบพวกเขาให้จมดิน จำเป็นต้องมีการเตรียมตัวและวางแผนอย่างรัดกุม

ในแววตาของหลินหยางปรากฏให้เห็นความแน่วแน่

กึกกึกกึก…

โทรศัพท์สั่น

กดรับสาย

มีเสียงที่เย็นชาแต่ไพเราะดังขึ้นจากปลายสาย

"คุณไปตายที่ไหนแล้ว? ยังไม่กลับมาอีกเหรอ?"

"ตั๋วรถไฟก่อนหน้านี้หาย ก็เลยต้องซื้อตั๋วรถไฟเที่ยวใหม่ ลงรถไฟสิบเอ็ดโมง "

"หลังจากลงรถไฟแล้วรีบเรียกแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลการแพทย์จีนเมืองเจียงเฉินด่วนเลย ก่อนเที่ยงฉันต้องเห็นคุณไปปรากฏตัวขึ้นที่หน้าโรงพยาบาล!" เสียงพูดที่เย็นชาดังขึ้นอีกครั้ง

"โรงพยาบาลในเมืองเจียงเฉิน? อยู่ดีๆจะไปทำอะไรที่นั่น?"

"ยังจะอะไรอีกล่ะ? คุณนายเข้าโรงพยาบาลแล้ว ทุกคนต้องไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล"

"ก่อนหน้านี้คุณนายก็สุขภาพแข็งแรงดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงเข้าโรงพยาบาล.."

"ตูดตูด…"

หลินหยางพูดยังไม่ทันจบ โทรศัพท์ถูกตัดสายทิ้งเสียก่อน

เขาขมวดคิ้วแน่น หลังจากนั้นเก็บโทรศัพท์ใส่เข้าไปในกระเป๋า

จากสถานีรถไฟนั่งแท็กซี่ไปที่โรงพยาบาลใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที

หน้าประตูโรงพยาบาลการแพทย์จีนเมืองเจียงเฉิน

"ยังมาไม่ถึงอีกเหรอ?"

หลินหยางกวาดสายตามองซ้ายขวา หลังจากนั้นยื่นมือเข้าไปในกระเป๋าล้วงบุหรี่หงจินเซิ่นที่มีราคาเจ็ดหยวนออกมา จุดบุหรี่แล้วสูบได้สองที ในขณะที่กำลังพ่นควันออกมา ที่ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังขึ้น หลังจากนั้นกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยลอยเข้ามาเตะจมูก

หลินหยางดับบุหรี่แล้วหันกลับไปมอง

ที่ด้านหลังของเขามีหญิงสาวที่หน้าตาสวยงามคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น

ผู้หญิงคนนี้สวมชุดสูท ผมยาวลงมาถึงบ่า สีผิวขาวเนียน ริมฝีปากแดงฟันขาว

เธอชื่อซูเหยียน

ภรรยาในนามของหลินหยาง

เธอสวยมาก ความสวยของเธอเป็นรู้จักกันไปทั่วเมืองเจียงเฉิน มีผู้คนมากมายที่คิดว่าเธอจะแต่งงานกับคุณชายหม่าหนึ่งในสี่คุณชายของเมืองเจียงเฉิน กลายเป็นคุณนายของตระกูลหม่า แต่คิดไม่ถึงว่าก่อนที่ผู้เฒ่าของตระกูลซูจะลาโลกไป เขาบีบบังคับให้เธอแต่งงานกับหลินหยางที่ไร้ความสามารถและจน

ไม่มีใครรู้ประวัติความเป็นมาของหลิงหยาง แม้กระทั่งเรื่องที่เขาเป็นนายน้อยผู้ถูกทอดทิ้งก็มีคนรู้เพียงไม่กี่คน

เพราะแบบนี้ผู้คนมากมายจึงพากันคาดเดา

ข่าวลือที่แพร่หลายที่สุดคือพ่อของหลินหยางเคยมีบุญคุณต่อผู้เฒ่าซู ผู้เฒ่าซูจึงทำเพื่อตอบแทนบุญคุณ

แต่เพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณถึงขั้นยอมละทิ้งต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลหม่า ทำลายอนาคตที่สดใสของตระกูลซู? การตัดสินใจแบบนี้มันโง่เขลาสิ้นดี!

และเนื่องจากคนของตระกูลซูเกลียดหลินหยาง ซูเหยียนจึงโดนเกลียดไปด้วย

ซูเหยียนไม่เคยสนใจว่าภูมิหลังของหลินหยางจะเป็นยังไง สิ่งที่เธอสนใจคือ ผู้ชายของตัวเองเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า!

ต้องบอกก่อนว่ารูปลักษณ์ของหลินหยางหล่อเหลารูปร่างสมส่วน

แต่ว่า…เขากลับเป็นคนไร้ค่าที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

นอกจากทำงานบ้านภายในบ้านเล็กน้อย หุงหาข้าวปากที่พอจะกินได้ นอกจากนี้แล้วหลินหยางทำอะไรไม่เป็นเลย และถึงขั้นไม่สามารถทำได้แม้แต่งานง่ายๆ

เขาไม่ค่อยออกจากบ้านแล้วไม่ค่อยสุงสิงพูดคุยกับคนอื่น ไม่ว่าคนใดคนหนึ่งในตระกูลซูดูหมิ่นด่าว่าเขา เขาก็จะทำเป็นมองข้ามไม่โต้ตอบกลับ

ชอบแบบนี้คนครึ่งหนึ่งของเมืองเจียงเฉินต่างก็รู้ว่าลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของตระกูลซูคนนี้เป็นพวกไร้ค่าที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลย

ซูเหยียนอยากหย่าร้างกับเขามาก แต่ตอนที่ปู่ของเธอยังมีชีวิตอยู่เคยบังคับให้เธอสาบาน ห้ามหย่าร้างกับหลินหยางภายในเวลาห้าปีเด็ดขาด

ห้าปี!

มันเป็นเวลาที่ยาวนานมากแค่ไหน!

โชคดีที่ตอนนี้สามารถผ่านพ้นมาสามปีแล้ว!

ยังเหลือเวลาอีกสองปี!

หลังจากสองปีผ่านไป ฉันก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคนไร้ประโยชน์คนนี้อีก!

นี่คือสิ่งที่ซูเหยียนคาดหวังในใจ

"ถือไว้!" ซูเหยียนส่งผลไม้ถุงหนึ่งให้เขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา "หลังจากขึ้นไปแล้วไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เดินตามหลังฉันเหมือนคนเป็นใบ้ก็พอ ได้ยินหรือเปล่า?"

"ได้" หลินหยางพยักหน้าด้วยความเคยชิน

ชั้นสาม แผนกกายภาพบำบัด

คุณนายตระกูลซูนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใส

ผู้คนที่รายล้อมอยู่รอบเตียงผู้ป่วย มีทั้งคนแก่เด็กและผู้หญิงผู้ชาย

ส่วนที่ด้านข้างของเธอเป็นผู้ชายวัยกลางคนสวมเสื้อกาวน์สีขาว

ชายวัยกลางคนคนนี้กำลังฝังเข็มลงบนผิวหนังที่หย่อนยานของคุณนายอย่างตั้งใจทีละนิด

หมอคนนี้ชื่อซูกุ้ย เป็นลูกชายคนที่สองของคุณนาย และเป็นผู้อำนวยการแผนกกายภาพบำบัดของโรงพยาบาลการแพทย์จีน มีความรู้ด้านการฝังเข็ม ทุกครั้งที่คุณนายจะออกจากโรงพยาบาล เขาจะแวะเวียนมาทิ่มแทงสักเข็มสองเข็ม ครั้งนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

"ลุงสอง! ป้าสะใภ้สอง! น้าสาม! ลุงสาม…"

ซูเหยียนพาหลินหยางเดินตรงเข้ามา หลังจากนำผลไม้ไปวางไว้บนโต๊ะ เธอเค้นรอยยิ้มออกมาหันไปทักทายกับญาติทุกคน

บางคนก็ตอบรับอย่างกระตือรือร้น บางคนก็ตอบอืมเพียงแค่คำเดียว บางคนก็ไม่สนใจอะไรเลย

ราวกับซูเหยียนชินกับเรื่องพวกนี้แล้ว เธอไม่ได้แสดงปฏิกิริยาอะไรออกมา เพียงแค่หันไปยิ้มให้กับคุณนายซูที่นอนอยู่บนเตียง "คุณย่า สุขภาพดีขึ้นบ้างหรือยัง? เหยียนหยียนมาเยี่ยมคุณย่าแล้ว"

"อืม" คุณนายตอบรับอย่างไม่ใส่ใจเพียงแค่คำเดียว ดวงตาที่ขุ่นมัวของเธอกำลังจ้องมองเข็มในมือของซูกุ้ย

ซูเหยียนรู้ตัวจึงถอยหลบไปด้านข้าง

ส่วนหลินหยางยืนอยู่ที่ด้านหลังของเธอโดยไม่พูดอะไร เหมือนกับมนุษย์ล่องหนคนหนึ่ง ไม่มีใครสนใจเขา และไม่มีใครมองเขา

ราวกับเขาเป็นส่วนเกิน

"แม่ รู้สึกยังไงบ้าง?"

ซูกุ้ยฝังเข็มสุดท้ายลงไป เช็ดเหงื่อเสร็จแล้วยิ้มถาม

"ดี! ดีมาก! เหนื่อยหน่อยนะลูกแม่"

"แม่พูดอะไรของแม่? หน้าที่ของหมอก็คือช่วยเหลือคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้นผมยังเป็นลูกแม่นะ!"

"หายากมากที่แกจะมีความกตัญญูกแบบนี้!"

หญิงชราหัวเราะอย่างร่าเริง

ส่วนคนอื่นก็พูดชื่นชมซูกุ้ยอย่างรู้หน้าที่

"พูดไปพูดมา สีหน้าของคุณย่าดูดีกว่าเมื่อก่อนไม่น้อยเลย โดยเฉพาะหลังจากที่คุณพ่อฝังเข็มให้ ผิวพรรณดูเปล่งปลั่งขึ้นจนเกินจริงเลยแหละ! เหมือนกับว่าคุณย่าอายุน้อยลงสิบปี!" ในตอนนั้นเอง ซูกังลูกชายของซูกุ้ยโน้มตัวเข้ามาพูดด้วยความประหลาดใจ

"จริงเหรอ?" คุณนายพูดด้วยความประหลาดใจ

"จริงสิ"

"แม่ดูเด็กขึ้นไม่น้อยจริงด้วย!"

"มันมหัศจรรย์มาก นี่คือผลลัพธ์การฝังเข็มของรองเหรอ?"

"น่าเหลือเชื่อมาก!"

ส่วนคนที่เหลือก็เพิ่งจะสังเกตเห็น ต่างก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจ

นี่ไม่ได้เป็นการพูดสรรเสริญเยินยอ แต่มันคือเรื่องจริง