บทที่ 36 นิ่งดูดายรอดูความพินาศ

โจวเฉิงเดินออกมาจากห้องของแม่นางจิ่นอย่างอารมณ์ดี เดินมาถึงทางเลี้ยวก็เจอเข้ากับเงาสีขาว

เขาที่อยากจะร้อง เพียงได้กลิ่นมาแตะจมูกเหมือนมีคนเอาอะไรมาอุดปากไว้ ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้

สิ่งทำให้เขาตกใจมากกว่านั้นก็คือสติของเขาเริ่มที่จะเลือนราง...