บทที่ 11 วิธีเดินเข้าไปในหัวใจของคุณ

มองดูดวงดาวที่อยู่บนท้องฟ้า หลังจากกินข้าวเสร็จจ้าวเสี่ยวกังนั่งอยู่ตรงลานบ้านอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่อุ้มซ่งยวี่ชิงขึ้นมา ในเวลานั้นเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกเติมเต็ม ความรู้สึกนี้ทำให้ใจเขามีความแน่วแน่มากยิ่งขึ้น

ช่วงเวลาเดียวกัน ซ่งยวี่ชิงกำลังนั่งกินเห็ดสนที่เพิ่งปรุงเสร็จในลานบ้าน ทุกคำที่กินลงไป เธอรู้สึกราวกับว่าจ้าวเสี่ยวกังกำลังมองเธออย่างพึงพอใจอยู่ตรงข้าม ความห่วงใยในดวงตาทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจ

หลังจากกินเสร็จได้ไม่นาน มีเสียงที่ร้องครางและดังขึ้นเรื่อยๆของหลี่ชุ่ยฮวาดังมาจากข้างบ้าน เมื่อซ่งยวี่ชิงได้ยินเสียงนี้ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง นึกถึงจูบแรกของจ้าวเสี่ยวกัง คิดถึงอีกฝ่ายช่วยดูดแตงกวาให้ตัวเอง ซ่งยวี่ชิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเธอยอมรับจ้าวเสี่ยวกังในใจของเธอ ได้ยินเสียงนั้นของเพื่อนบ้าน ในสมองเต็มไปด้วยเงาของจ้าวเสี่ยวกัง

เช้าวันรุ่งขึ้น จ้าวเสี่ยวกังมาที่ประตูบ้านของซ่งยวี่ชิงแต่เช้าตรู่

สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงเลยก็คือซ่งยวี่ชิงกำลังรอเขาอยู่ที่หน้าประตูแต่เช้าแล้ว

การแต่งตัวของซ่งยวี่ชิงแตกต่างจากพี่สะใภ้ที่อ่อนโยนในก่อนหน้านี้อย่างมาก ความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าแผ่ซ่านไปทั่ว

ท่อนบนสวมเสื้อแขนยาวหนึ่งตัว ท่อนล่างใสกางเกงยีนที่ถูกซักจนขาวซีด รองเท้าผ้าใบธรรมดาคู่หนึ่งมีสไตล์กีฬาแบบเดียวกับดารา

เสื้อแขนยาวสีขาวนั้นสามารถทำให้จ้าวเสี่ยวกางมองเห็นยกทรงสีดำที่อยู่ภายในเสื้อได้ กางเกงยีนที่แน่นนี้ยังสามารถมองเห็นขาวเรียวยาวทั้งสองข้างของซ่งยวี่ชิงและยังสามารถมองเห็นบั้นท้ายที่กลมๆและหงอนได้

เสื้อติดกับรอบเอว เผยให้เห็นถึงส่วนโค้งของเอวที่สวยงามอย่างมาก ด้วยหุ้นและหน้าตาแบบนี้สวยงามอย่างมาก อดไม่ได้ที่จะทำให้จ้าวเสี่ยวกังมองจนแข็งทื่อ

"นายมองพอหรือยัง? พวกเราไปกันได้แล้ว"

หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงก้มหน้าอย่างเขินอายและเดินไปที่ฟาร์มบนภูเขาคนเดียว

จ้าวเสี่ยวกังก็ตื่นขึ้นด้วยคำพูดของซ่งยวี่ชิง จากนั้นเดิมตามไปทันที

"อิๆๆ....พี่สะใภ้ การแต่งตัวของคุณในวันนี้ทำให้คนเซอร์ไพรส์อย่างมากจริงๆ เดิมทีคุณก็คือนางฟ้าที่ลงมาจากฟ้า ทันใดนั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดกีฬาที่ทำให้คนมองยังไงก็ไม่เพียงพอ"

"เลิกพูดเรื่องน่าอายได้แล้ว ฉันมีหน้าตาแบบไหนตัวเองย่อมรู้อยู่แก่ใจ"

แม้ว่าภายในใจของซ่งยวี่ชิงจะชอบให้จ้าวเสี่ยวกังพูดชม และยังชอบสิ่งที่จ้าวเสี่ยวกังพูดอย่างมาก แต่เพราะนิสัยโดยธรรมชาติของเธอ ตามสัญชาตญาณของเธอทำให้ปฏิเสธคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง นอกจากนี้ท้ายที่สุดแล้วภายในใจของเธอยังไม่เคยปล่อยวางบางอย่าง นั่นก็คือเธอเป็นพี่สะใภ้ของจ้าวเสี่ยวกัง

ระหว่างทาง มีเพียงจ้าวเสี่ยวกังคนเดียวที่พูด ซ่งยวี่ชิงเพียงแค่ตอบเป็นบางครั้งเท่านั้น

ในไม่ช้าก็มาถึงฟาร์มบนภูเขา หลังจากมาถึงฟาร์มบนภูเขา ซ่งยวี่ชิงปีนขึ้นไปบนภูเขากับจ้าวเสี่ยวกัง เห็ดสนป่าโดยทั่วไปจะโตบนที่สูง เห็ดที่ขึ้นในที่ต่ำส่วนใหญ่จะเป็นเห็ดฟาง ถึงแม้ว่าเห็ดฟางจะมีรสชาติดีมาก แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังกลับมองไม่เห็นถึงผลกำไรอะไรเลย ดังนั้นจึงมีการยอมแพ้ไปก่อน

ปีนไปได้ครึ่งทาง จ้าวเสี่ยวกังเห็นว่าซ่งยวี่ชิงเริ่มเหนื่อยแล้ว อดไม่ได้ที่อยากจะแซวอีกครั้ง

"พี่สะใภ้คุณพักผ่อนหน่อยไหม ฉันรู้สึกเหมือนหาทางไม่เจอ คุณช่วยฉันหาหน่อยได้ไหม?"

ซ่งยวี่ชิงพูดด้วยความสงสัยบางอย่าง :"ทางอยู่ที่เท้าแล้วไม่ใช่เหรอ? ยังต้องหาอีกเหรอ?"

"ไม่ใช่นะ ทางที่ฉันต้องการหาจะใช้เท้าเดินหรือไม่นั้น ถนนเส้นนี้มีเพียงแค่คุณเท่านั้นที่รู้"

"ทางที่ไม่ใช้เท้าเดิน? ฉันไม่รู้มีทางแบบนี้ด้วยเหรอ"

เมื่อเห็นท่าทางที่น่าสงสัยและน่ารักของซ่งยวี่ชิง ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังอยากจะจับอีกฝ่ายเข้ามากอดและจูบอย่างดุเดือดอีกครั้ง หลังจากนั้นก็หยิกหน้าสวยๆนั้นอีกสักที

"พี่สะใภ้ คุณรู้ ทางที่ฉันตามหาคือหนทางสู่ใจของคุณยังไงล่ะ"

จ้าวเสี่ยวกังมองไปที่ซ่งยวี่ชิงอย่างจริงจัง แม้ว่าเขาจะกำลังแซวอยู่ แต่ว่ากลับเป็นการเปิดอกคุยกันกับฝ่ายตรงข้าม

ซ่งยวี่ชิงได้ยินคำพูดนี้ แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ เดินต่อไปยังภูเขาอย่างรวดเร็ว

"พี่สะใภ้ คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะ"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกัง ซ่งยวี่ชิงหันหัวกลับ หัวเราะและพูด :"ทางตัวเองเป็นคนเดินออกมา นายอยากหาก็เดินด้วยตัวเองเลย"

หลังจากพูดจบ ซ่งยวี่ชิงวิ่งไปยังภูเขาโดยไม่หันหัวกลับมาเลย

ความกะทันหันในเมื่อกี้ จ้าวเสี่ยวกังราวกับว่ามองเห็นธิดามังกรน้อยละครเรื่องดาบมังกรหยกหันกลับมาหัวเราะและยิ้ม พูดให้ถูกคือซ่งยวี่ชิงเป็นผู้หญิงมากกว่าธิดามังกรน้อย

ซ่งยวี่ชิงต้องรวบรวมความกล้าแล้วค่อยพูดประโยคนี้ออกมา หลังจากพูดจบประโยคนี้เธอรู้สึกเหมือนไฟลุกอยู่บนใบหน้า

จ้าวเสี่ยวกังตามติดๆมาตลอดทาง ซ่งยวี่ชิงไม่กล้าหันหัวกลับมามองจ้าวเสี่ยวกัง กลัวว่าจะถูกดวงตาที่ร้อนเป็นไฟของอีกฝ่ายทำให้ละลาย

กะทันหัน เธอมองเห็นเห็ดสนเต็มไปหมดอยู่ที่ใต้ต้นสนจากที่ไม่ไกล รีบวิ่งไปที่นั่นด้วยความดีใจทันที

"เสี่ยวกัง นายดูนั่นสิ ฉันพบว่ามันเยอะมากเลย นายรีบมาเก็บด้วยกันเร็ว นี่มันขายได้เงินเยอะมากเลยนะ"

เมื่อเห็นใบหน้าของซ่งยวี่ชิงเต็มไปด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสาเหมือนเด็ก ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังรู้สึกมีความสุขอย่างมาก

"นี่คือสิ่งที่คุณพบเจอ คุณเก็บคนเดียวก็พอแล้ว นี่ขายได้หนึ่งร้อยหยวนเลยนะ"

หลังจากได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูด ซ่งยวี่ชิงหัวเราะและพูด :"รีบมาเก็บด้วยกันดีกว่า ถ้าหากไม่ใช่นายพาฉันมาที่นี่ ฉันก็ไม่มีทางพบเจอหรอกนะ"

หลังจากพูดจบก็เตรียมตัวจะลงก้มเก็บ

ทันใดนั้น ระหว่างที่เธอกำลังนั่งยองๆ งูเขียวตัวเล็ก ๆ ในหญ้าพุ่งเข้าหาเธออย่างกะทันหัน

"ว้าย! งู......."

หลังจากได้ยิน จ้าวเสี่ยวกังพุ่งเข้าไปทันที เห็นงูตัวเล็กคลานเข้าไปในหญ้าอย่างรวดเร็ว

แต่ในเวลานี้ซ่งยวี่ชิงนั่งลงบนพื้นพร้อมกับขมวดคิ้ว ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกว่าใบหน้าของซ่งยวี่ชิงผิดปกติ เดิมทีแก้มที่แดงเป็นสีชมพูเปลี่ยนเป็นซีดขาวอย่างกะทันหัน

"พี่สะใภ้ คุณเป็นอะไร?"

"เสี่ยว......กัง ฉัน.....ถูกงู.......กัดแล้ว"

ซ่งยวี่ชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่หมดแรง

หลังจากได้ยินคำพูดนี้ จ้าวเสี่ยวกังถามอย่างกังวลทันที :"กัดโดนส่วนไหนเหรอ?"

"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน เพียงแค่รู้สึกขาชาไปหมดแล้ว"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าพิษจะเข้าไปในร่างกายของซ่งยวี่ชิงเร็วขนาดนี้ เมื่อคิดถึงงูเขียวมรกตตัวนั้น สีหน้าของจ้าวเสี่ยวกังเปลี่ยนทันที เดิมทีเขาคิดว่าเป็นเพียงแค่งูเขียวธรรมดา แต่ว่าพิษนี้กลับลามไปทั่วอย่างรวดเร็วจนเขียวไปหมดแล้ว นอกจากนี้ยังเป็นหนึ่งในพิษชนิดที่ร้ายแรงที่สุด

"พี่สะใภ้ ไปที่โรงพยาบาลเกรงว่าจะไม่ทันแล้ว คุณช่วยอดทนสักหน่อย ฉันจะช่วยคุณดูดพิษของงูออกมาเอง"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังเริ่มถอดกางเกงยีนรัดรูปของซ่งยวี่ชิงลงมา แม้ว่าซ่งยวี่ชิงจะอ่อนแอ แต่เธอก็ตกใจกับการกระทำของจ้าวเสี่ยวกังอย่างมาก

"เสี่ยวกัง นายจะทำอะไร?"

"ขาของคุณชาแล้ว น่าจะถูกงูกัดที่ขาอย่างแน่นอน ฉันช่วยคุณถอดกางเกงออก หลังจากนั้นดูดพิษที่อยู่ในตัวคุณออกมาก็พอแล้ว ไม่อย่างนั้นเป็นแบบนี้ต่อไปคุณอาจจะตายได้เลยนะ"

หลังจากซ่งยวี่ชิงได้ยินแบบนี้ ไม่ขัดขืนอีกต่อไป ให้จ้าวเสี่ยวกังดำเนินการต่อ

ในไม่ช้า จ้าวเสี่ยวกังก็ถอดกางเกงของซ่งยวี่ชิงออก เห็นขาหยกขาวที่สมบูรณ์แบบทั้งสองข้าง จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายหนึ่งคำ รีบหารอยกัดอย่างรวดเร็ว แต่ว่าหาเป็นเวลานานก็ยังหาไม่เจอ สิ่งนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังกังวลจนเหงื่อเย็นไหลออกมาที่หน้าผาก

ทันใดนั้น จ้าวเสี่ยวกังมองเห็นรอยกัดอยู่ข้างกางเกงในตัวเล็กลายดอกไม้สีแดงตัวนั้นที่ซ่งยวี่ชิงสวมอยู่ มีเลือดสีดำหยดอยู่ด้านข้างกางเกงในตัวเล็กนั้น ในทันทีจ้าวเสี่ยวกังก็ไม่ลังเลที่จะแยกขาของซ่งยวี่ชิงออก อ้าปากตรงไปยังตำแหน่งนั้นในทันที

คายเลือดสีดำเต็มปากออกมา หลังจากทำซ้ำมากกว่าสิบครั้ง ท้ายที่สุดแล้วเมื่อจ้าวเสี่ยวกังมองเห็นเลือดสีแดงปกติ ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เมื่อมองเห็นซ่งยวี่ชิงที่กำลงนอนอยู่บนพื้นหญ้าดวงตาที่มีความพร่ามัวยังไม่คลายลง จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากกับซ่งยวี่ชิงในก่อนหน้านี้ด้วยกัน

ทันใดนั้นมีการดูดอย่างแรงอีกหลายครั้ง เพียงแต่ในครั้งนี้ทำให้ได้ยินเสียงอันไพเราะและเสียงครางที่น่าหลงใหลของซ่งยวี่ชิงดังขึ้น

เสียงแบบนี้ทำให้เลือดของจ้าวเสี่ยวกังเดือดพุ่งพล่านทันที ในเวลาเดียวกันมือทั้งคู่เริ่มไม่ซื่อสัตย์ และในขณะที่มือทั้งคู่ของเขากำลังลูปอยู่บนขาใหญ่ ร่างกายของซ่งยวี่ชิงก็สั่นเทาเล็กน้อย

ในไม่ช้าเขาก็มองเห็นตรงกลางของกางเกงในลายลูกไม้สีแดงมีจุดน้ำซึมออกมาเล็กน้อย เขาจะไม่เข้าใจสถานการณ์นี้ได้อย่างไร?

เขาพลาดโอกาสแบบนี้ไปสองครั้งแล้ว ในครั้งนี้เขาไม่อยากจะพลาดอีกแล้ว

ความจริงแล้วซ่งยวี่ชิงมีสติมาโดยตลอด นับตั้งแต่เห็นของเล่นอันใหญ่ของจ้าวเสี่ยวกัง ค่ำคืนใดที่เงียบสะงัด เธอมากจะแอบจินตนาการถึงมันตลอดเวลา โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้ยินเสียงครางอันดังของหลี่ชุ่ยฮวาในเมื่อคืนนี้ จินตนาการนั้นแข็งแกร่งยิ่งขึ้น

รับรู้ถึงมือทั้งคู่ของจ้าวเสี่ยวกังกำลังสัมผัสขาใหญ่ของเธอ เธออดไม่ได้ที่จะเต็มไปด้วยความคาดหวัง

ทันใดนั้น เธอรู้สึกแปลกๆ หลังจากห่างหายไปนาน นั่นคือลิ้นของจ้าวเสี่ยวกัง นั่นคือวิธีการที่จ้าวเสี่ยวกังใช้ในการดูดแตงกวาให้เธอ

"อ้า....."

หลังจากได้ยินเสียงที่เร่าร้อนของซ่งยวี่ชิง จ้าวเสี่ยวกังพยายามมากยิ่งขึ้น ในไม่ช้าซ่งยวี่ชิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป เสียงครางดังออกมาโดยตรง

จ้าวเสี่ยวกังอดไม่ได้ที่จะมีความกล้ามากยิ่งขึ้น มือทั้งคู่ปีนขึ้นไปจนสุด กุมโดนสองก้อนกลมๆโดยตรง

"เสี่ยว......เสี่ยวกัง"

ได้ยินเสียงกระซิบของซ่งยวี่ชิงเรียกตัวเอง จ้าวเสี่ยวกังยิ่งพยายามมากขึ้น

"เสี่ยวกัง อย่าทำที่นี่"

จ้าวเสี่ยวกังคิดว่าซ่งยวี่ชิงกระซิบเขาเพื่อต้องการปฏิเสธเขา ตอนนี้เมื่อได้ยินคำพูดนี้รีบเงยหน้าขึ้นอย่างกระตือรือร้นทันที พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย :"พี่.....สะใภ้ ฉันจะอุ้มคุณไปที่ผืนหญ้าเรียบเดี๋ยวนี้"

พูดจบ จ้าวเสี่ยวกังอุ้มซ่งยวี่ชิงไปทางผืนหญ้าเรียบที่อยู่ไม่ไกลแห่งหนึ่ง ในเวลาเดียวกัน ก็ถอดแจ็คเก็ตและวางไว้ใต้ร่างของซ่งยวี่ชิง

ในเวลาเดียวกันซ่งยวี่ชิงก็กอดจ้าวเสี่ยวกังเอาไว้แน่น พูดด้วยเสียงกระซิบ :"เสี่ยวกัง นายไม่ใช่บอกว่าหนทางนำไปสู่หัวใจของพี่สะใภ้ไม่ใช้เท้าใช่ไหม? ตอนนี้พี่สะใภ้เข้าใจแล้ว วันนี้พี่สะใภ้เปิดออกให้นายแล้ว นายเข้ามาได้เลย"