บทที่ 17 ซุนหรานหราน

เมื่อรับรู้ได้ถึงร่างกายของซุนหรานหรานกำลังทับลงมา จ้าวเสี่ยวกังต้องการรับอีกฝ่ายเอาไว้แต่มันช้าเกินไปแล้ว

อั้ยยะ......

ตุ้ม......

จ้าวเสี่ยวกังพยายามประคองร่างเอาไว้ พยายามปกป้องร่างของซุนหรานหรานและปกป้องเห็ดสนที่อยู่ด้านหลังด้วย ถึงจะเป็นแบบนั้นแต่เห็ดสนที่อยู่ด้านหลังก็กระจายออกมาเยอะมาก โชคดีที่ซุนหรานหรานไม่ล้มลงกับพื้นโดยตรงแต่นอนอยู่บนบ่าของเขา

สูดดมร่างที่มีกลิ่นหอมที่ทำให้คนหลงใหลนั้นของซุนหรานหราน ทันใดนั้นจ้าวเสี่ยวกังก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา

โดยเฉพาะคู่นั้นที่มีความอ่อนนุ่มบนหน้าอกของซุนหรานหรานยังคงใกล้กับหน้าอกของเขา ความรู้สึกนั้นเป็นความรู้สึกที่หัวใจคนกระตุกวูบ

เดิมทีซุนหรานหรานต้องการลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเธออึ้งไปชั่วขณะ เพราะว่าที่กางเกงของจ้าวเสี่ยวกัง เธอสัมผัสได้ถึงความโดดเด่นและทรงพลังตรงจุดนั้น เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกลังเลเล็กน้อย มีการขยับเบาๆเล็กน้อย ตั้งใจใช้ขาขาวขาวราวกับหิมะนั้นถูมันสักหน่อย

ซู......

สัมผัสถึงการกระตุ้นโดยตรงของการถูเบา ๆ ของซุนหรานหรานทำให้จ้าวเสี่ยวกังสูดลมหายใจ เดิมทีไอ้นั่นก็ยกหัวขึ้นและเงยขึ้นมาแล้ว ช่วงเวลานี้ราวกับว่าหัวของไอ้นั่นแทบจะทำให้กางเกงระเบิด

เมื่อมองไปทางซุนหรานหรานที่นอนอยู่บนไหล่ของตัวเอง ท้ายที่สุดแล้วยังไม่มีการลุกขึ้นมา ภายในใจของจ้าวเสี่ยวกังจะไม่เข้าใจความหมายของอีกฝ่ายได้อย่างไร เรื่องนี้ก็เหมือนกับตอนที่เขาดูหนังเรื่องเล็กๆ ที่มีโครงเรื่องแบบนี้เลย แม้ว่าภายนอกจะไม่ต้องการ แต่ภายในใจนั้นต้องการอย่างมากๆแล้ว

ในเวลานี้จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะหนึ่งที ไม่สนใจเห็ดสนที่อยู่ด้านหลังแล้ว ใช้มือข้างหนึ่งโอบเอวอันอ่อนนุ่มของซุนหรานหรานเอาไว้อย่างอ่อนโยน มืออีกข้างหนึ่งสัมผัสร่างกายของซุนหรานหรานอย่างไม่ซื่อสัตย์

รับรู้ได้ถึงแขนอันทรงพลังของจ้าวเสี่ยวกังที่อยู่บนเอว ร่างกายของซุนหรานหรานยิ่งอ่อนแรงมากขึ้น โดยเฉพาะสัมผัสได้ถึงความเร่าร้อนไอ้นั่นของจ้าวเสี่ยวกัง ภายในใจของเธอยิ่งมีความคิดที่อยากจะลองกับจ้าวเสี่ยวกังมากยิ่งขึ้น

ถ้าหากสามารถลองสักหน่อย แต่อาจจะสามารถเทียบได้กับความพยายามอย่างหนักตลอดทั้งคืนของหลิวต้าจ้วงก็ได้มั้ง?

ระหว่างที่คิด ซุนหรานหรานเริ่มรู้สึกควบคุมไม่ได้อย่างช่วยไม่ได้

มือของจ้าวเสี่ยวกังเพิ่งสัมผัสกับซุนหรานหราน เขารับรู้ได้ถึงร่างที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งตัวของซุนหรานหรานกำลังนอนอยู่บนตัวของตัวเอง ในเวลาเดียวกันภายในจมูกมีเสียงครางที่รู้สึกเขินอายแบบนั้นดังออกมา เสียงนี้ทำให้จ้าวเสี่ยวกังตื่นเต้นอย่างมาก นี่คือสัญญาณกำลังบอกให้เขารีบจู่โจมได้แล้ว

มือที่โอบเอวอันอ่อนนุ่มของซุนหรานหรานข้างนั้นค่อยๆเลื่อนลงไปบนร่างกายของอีกฝ่าย ในเวลาเดียวกันมืออีกข้างกลับลูบไปมาที่เอวบาง

มือขึ้นๆลงๆ จู่ๆ ซุนหรานหรานก็ทนความรู้สึกนี้ไม่ไหวแล้ว

"เสี่ยวกัง......อย่าทำแบบนี้......พี่ชายต้าจ้วงของนายใกล้จะกลับมาแล้ว"

แม้ว่าปากจะพูดแบบนี้ออกมา แต่ว่าร่างกายของซุนหรานหรานกลับแนบจ้าวเสี่ยวกังเอาไว้แน่นมากยิ่งขึ้น มือที่อยู่ข้างบนกอดจ้าวเสี่ยวกังเอาไว้แน่น ท่าทางที่อยากจะดึงตัวของจ้าวเสี่ยวกังเข้ามาในร่างตัวเอง

"อิๆๆ พี่สาวคำพูดแบบนี้คุณพูดมาหลายรอบแล้วนะ ฉันจำได้ว่าตอนที่เข้ามาคุณมีการล็อกประตูเอาไว้แล้วนะ?"

ซุนหรานหรานคิดไม่ถึงเลยว่าจ้าวเสี่ยวกังจะใส่ใจกับรายละเอียดอ่อนแบบนี้ เดิมทีเธอไม่คิดว่าจ้าวเสี่ยวกังจะรู้ ตอนนี้ฉันรู้สึกอายเล็กน้อยเมื่อได้ยินจ้าวเสี่ยวกังพูดแบบนี้ เพียงแต่เธอนอนอยู่บนไหล่ของจ้าวเสี่ยวกัง ไม่มีทางให้อีกฝ่ายมองเห็นท่าทางที่เขินอายของตัวเองอย่างแน่นอน

"อย่าคิดไปเรื่อย? พี่สาวแค่กลัวคนจะเข้าใจผิด กลางวันแสกๆแบบนี้ นายวิ่งมาบ้านคนอื่นถ้าถูกคนอื่นเห็นเข้าจะต้องนินทาแน่นอน ถ้าหากถูกพี่ชายต้าจ้วงของนาย........"

"อ้า......ฮืม......."

ยังไม่ทันพูดจบ ซุนหรานหรานสัมผัสได้ถึงมือที่อยู่บนก้นของตัวเองเริ่มเคลื่อนไหวอย่างเกเร

เดิมทีซุนหรานหรานก็มีความต้องการสิ่งเร้าลมแบบนี้ จะสามารถทนต่อการกระตุ้นแบบนี้ได้อย่างไร ทุกสิ่งที่อยากจะพูดถูกแทนที่ด้วยการสูดหายใจเข้าอย่างแรง

จ้าวเสี่ยวกังก็อึ้งไปชั่วขณะเช่นกัน เพราะว่ามือของเขาที่เพิ่งเข้าไปถูกขาขาวราวกับหิมะทั้งสองข้างของซุนหรานหรานหนีบเอาไว้แน่น เดิมทีเขาคิดว่าซุนหรานหรานจะไม่มีทางให้เขาดำเนินต่อ แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือตรงหว่างขาขาวราวกับหิมะทั้งสองข้างของซุนหรานหรานนั้นลื่นพอๆ กับทาน้ำมันถั่วลิสง

เอียงศีรษะเล็กน้อย มองไปทางใบหน้าที่แดงก่ำของซุนหรานหรานที่นอนอยู่บนไหล่ของตัวเอง จ้าวเสี่ยวกังหัวเราะ

"อิๆๆ พี่สาว โกหกไม่ดีนะ ปากของคุณพูดว่าไม่เอา แต่ว่าร่างกายของคุณนั้นซื่อสัตย์อย่างมาก"

นี่ถ้าหากว่าเป็นวันปกติ ซุนหรานหรานตบไปหนึ่งทีตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่าความรู้สึกที่ตื่นเต้นและมีความสุขในตอนนี้ทำให้เธอลืมโต้ตอบกับความรำคาญนั้นไปชั่วขณะ เพียงแค่หนีบขาทั้งคู่เอาไว้แน่น ในเวลาเดียวกันเอวบางก็อดไม่ได้ที่จะบิดไปมาหลายครั้ง

ซู......

จ้าวเสี่ยวกังสูดลมหายใจอีกครั้ง คิดไม่ถึงเลยเขาแค่ลูบเล่นซุนหรานหรานไปไม่กี่ครั้งจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้ มันรุนแรงกว่าปฏิกิริยาของพี่สะใภ้ของยวี่ชิงสะอีก ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือพี่สะใภ้ยวี่ชิงสามารถครางออกมาได้ ซุนหรานหรานกลับฝืนตัวเองเอาไว้ อย่างมากที่สุดก็แค่ใช้จมูกครางออกมาเบาๆอย่างน่าหลงใหลเล็กน้อยเท่านั้น

เขานั้นแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้ว

"พี่สาว เอาแบบนี้ไหมฉันอุ้มคุณไปในห้อง อยู่ข้างนอกลัวจะมีคนมาเห็นเข้า"

ระหว่างที่จ้าวเสี่ยวกังพูดไปด้วย กลับไม่มีการหยุด และมีการเร่งต่อไป

"เสี่ยวกัง......พี่สาวรู้สึก......"

ฟังเสียงหายใจถี่และเสียงสั่นของซุนหรานหรานนั้น เคยมีประสบการณ์แบบนี้กับซ่งยวี่ชิงครั้งหนึ่ง เขาจะไม่รู้ได้อย่างไรตอนนี้ซุนหรานหรานมีความรู้สึกอะไร

ทันใดนั้นความเร็วในมือก็เร่งขึ้นอีกครั้ง ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ซุนหรานหรานหนีบขาทั้งคู่เอาไว้แน่น ร่างกายสั่นสะท้าน ไม่สามารถควบคุมเสียงร้องได้อีกต่อไป

"เสี่ยวกัง พี่สาวเสร็จ.......แล้ว"