บทที่ 20 กล้าปล้นคน

เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่อ่อนโยนของซ่งยวี่ชิงนี้ ราวกับว่าทำให้หัวใจที่ไม่สงบวุ่นวายของจ้าวเสี่ยวกังสงบเหมือนฝนฤดูใบไม้ผลิ

แม้ว่าภายในใจจะเสียดายอย่างมาก แต่ว่าจ้าวเสี่ยวกังยังคงปล่อยซ่งยวี่ชิงลงมา

"เห็ดสนเหล่านี้นายช่วยพี่สะใภ้ขายด้วยนะ พี่สะใภ้ไปกับนายด้วยกันจะถูกคนอื่นนินทาเอาได้ รอให้เมื่อไหร่ที่พ่อและแม่ของพวกเรายินยอมให้พวกเราสองคนอยู่ด้วยกันแล้วจริงๆ พี่สะใภ้จะเดินไปบนถนนกับนายอย่างเปิดเผยแน่นอน"

คำพูดของซ่งยวี่ชิงนี้ทำให้ใจของจ้าวเสี่ยวกังอ่อนลง เขารู้ว่าที่ซ่งยวี่ชิงทำทั้งหมดล้วนแล้วหวังดีกับเขา ไม่อย่างนั้นซ่งยวี่ชิงไม่จำเป็นต้องหลีกเลี่ยงแบบนั้นเลยด้วยซ้ำ

"พี่สะใภ้ ฉันไม่กลัวถูกคนอื่นนินทา คุณกับฉันไปด้วยกันนะ"

"นายไม่กลัวพี่สะใภ้กลัวได้ไหม รีบไปได้แล้ว ถ้าเย็นอีกหน่อยฟ้าก็จะมืดแล้ว นอกจากนี้ในคืนนี้ไม่ใช่ว่านายยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีกเหรอ?"

หลังจากที่ซ่งยวี่ชิงพูดเช่นนี้ เธอก็ผลักจ้าวเสี่ยวกังออกไปอย่างอายๆ

สำหรับสิ่งที่สำคัญที่พูดถึงนั้น เมื่อจ้าวเสี่ยวกังเห็นใบหน้าที่เขินอายของซ่งยวี่ชิงก็เข้าใจได้ทันทีว่าเรื่องนั้นคืออะไร

นั่นก็คือคืนนี้สามารถนอนกับพี่สะใภ้บนเตียงด้วยกัน สัญญาที่เขาสามารถเล่นหรือทำอะไรก็ได้

"อิๆๆ พี่สะใภ้ คุณห้ามกลับคำเด็ดขาดนะ คืนนี้ฉันจะต้องมาอย่างแน่นอน"

หลังจากพูดจบ จ้าวเสี่ยวกังวางเห็ดสนของซ่งยวี่ชิงไว้ในรถแล้วมัดให้แน่น หลังจากนั้นเร่งความเร็วขับเข้าไปในเมืองโดยตรง

ระหว่างทางจ้าวเสี่ยวกังขับเร็วอย่างมาก แม้ว่าถนนจะมีความขรุขระแต่ว่าความเร็วกลับไม่ได้ลดลงมากเท่าไหร่

ในไม่ช้าเขาก็มาถึงร้านอาหารเผิงไหล สิ่งที่ทำให้เขางุนงงเล็กน้อยคือ ป้ายรับซื้อเห็ดสนนั้นถูกรื้อถอนออกไปแล้ว

แบกเห็ดสนไว้หนึ่งตะกล้าและถือไว้หนึ่งตะกล้า จ้าวเสี่ยวกังเดินเข้าไป

พนักงานสาวที่อยู่ตรงประตูเป็นหญิงสาวที่สวยงามอย่างมาก เพียงแต่แววตาที่มองคนนั้นเต็มไปด้วยการดูถูกคนอย่างเห็นได้ชัด สำหรับแววตานั้นทำให้จ้าวเสี่ยวกังเจ็บปวดอย่างมาก เพราะแววตาของนั้นทำให้เขานึกถึงดาวประจำโรงเรียนในโรงเรียน แววตาที่มองเขาก็เป็นแบบนี้ แววตาคู่นั้นราวกับว่ามองเห็นคางคก

"คนสวย ที่นี่ของพวกคุณยังรับซื้อเห็ดสนอยู่หรือไม่?"

หลิวเฉิงเฉิงมองดูเด็กหนุ่มที่สวมชุดธรรมอย่างมากที่ยืนอยู่ตรงหน้า แม้ว่าภายในใจของเธอจะดูหมิ่นฝ่ายตรงข้ามอย่างมาก แต่เธอก็ต้องยอมรับว่ารอยยิ้มและแววตาของอีกฝ่ายทำให้ค่าความนิยมโดยไม่สมัครใจของผู้คนดีขึ้นมาก

"เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้นะ นายลองไปถามพ่อครัวที่อยู่ในห้องครัวดีกว่า เขาน่าจะรู้"

"อ้อ อ้อ ขอบคุณ"

หลังจากขอบคุณเสร็จ จ้าวเสี่ยวกังด้านไปหลังห้องครัวโดยตรง

ในเวลานี้พ่อครัวที่อยู่หลังห้องครัวกำลังทำอาหารอย่างเต็มที่ ผัดผักรวมส่งกลิ่นหอมดังออกมาจากภายในหม้อ

"พ่อครัวหลิว แขกบนชั้นสองสั่งไก่ตุ๋นเห็ดสนสองถ้วย ดูเหมือนว่าที่นี่ของพวกเราไม่มีเห็ดสนแล้วนะ สามารถใช้เห็ดแห้งจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือแทนก่อนได้ไหม?"

"ไม่ได้ แบบนั้นทำออกมาแล้วรสชาติจะไม่เหมือนกัน ความสดไม่เพียงพอ พวกเราไม่ใช่ว่าโฆษณาออกไปว่ารับซื้อหนึ่งกิโลสามสิบหยวนเหรอ? หลายวันมานี้ทำไหมถึงมีแค่ไม่กี่คนมา?"

เมื่อได้ยินว่าไม่มีเห็ดสนแล้ว บนหน้าผากของพ่อครัวหลิวมีเหงื่อไหลลงมาราวกับว่าฝนตก

"คุณไปบอกกับแขกที่อยู่บนชั้นสองสักหน่อย วันนี้ไม่มีเห็ดหอมแล้ว ถ้าเป็นไปได้ให้พวกเขาเปลี่ยนเป็นอาหารอย่างอื่น"

"ได้เลย"

เมื่อพูดจบคนนั้นรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว ในเวลานี้ จ้าวเสี่ยวกังก็เดินเข้ามาในครัวด้านหลังพร้อมกับเห็ดสนขนาดใหญ่สองตะกร้า

"พ่อครัว พวกคุณยังรับซื้อเห็ดสนอยู่หรือไม่? ฉันเพิ่งจะไปเก็บมา มีหนึ่งตะกล้าฉันล้วนแล้วมีการล้างเสร็จแล้ว"

เมื่อได้ยินคำพูดของจ้าวเสี่ยวกังนี้ หลิวต้าโถวมอบหมายงานที่อยู่ในมือให้ลูกศิษย์คนหนึ่งของตัวเองโดยตรงและเดินออกไป

"รับซื้อ รับซื้อ สามสิบหยวนหนึ่งกิโล ฉันขอเช็คคุณภาพของเห็ดสนก่อนว่าเป็นยังไง"

หลิวต้าโถวพูดไปด้วยพร้อมกับหยิบเห็ดสนขึ้นมาดมกลิ่นไปด้วย พยักหน้าทันทีและพูด :"เยี่ยม ไม่เลวไม่เลว คุณภาพดีอย่างมาก สามสิบหยวนหนึ่งกิโลฉันเอาทั้งหมด หลังจากนี้ไปถ้าหากว่านายล้างให้ฉันทั้งหมดแล้วส่งมา ฉันให้นายสามสิบห้าหยวนหนึ่งกิโลเป็นยังไง?"

จ้าวเสี่ยวกังมองไปทางหลิวต้าโถวที่มีหูอ้วนใหญ่ด้วยความตะลึง เดิมทีเขาคิดว่ามันต้องใช้เวลามากในการพูดคุย คิดไม่ถึงเลยว่ามันจะขายง่ายขนาดนี้

"ได้ ได้ หลังจากนี้ไปเห็ดสนที่ฉันส่งมาให้พ่อครัวล้วนแล้วมีการล้างให้สะอาดก่อน"

"อื้ม มาชั่งน้ำหนักกันหน่อย ฉันจะคำนวณเงินให้นาย"

ในไม่ช้าจำนวนน้ำหนักปรากฏขึ้นบนเครื่องชั่งอิเล็กทรอนิกส์ สามสิบกิโลพอดี

"อื้ม ฉันก็ไม่อยากให้นายได้ราคาถูก นี่เป็นครั้งแรกที่นายมาส่งของใช่ไหม ฉันจะให้นายหนึ่งพันหยวน เงินที่เกินมาหนึ่งร้อยเกิดจากการล้างเห็ดสนหนึ่งตะกล้าของนาย อย่าคิดว่าฉันทำทานนะ"

"ฮ่าๆๆ ขอบคุณพ่อครัว ครั้งหน้าฉันมั่นใจว่าจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน"

เสียงเพิ่งสิ้นสุด จ้าวเสี่ยวกังก็ได้ยินเสียงตะโกนโวยวายดังมาจากห้องโถง

ในไม่ช้าชายที่วิ่งขึ้นไปบนชั้นสองเพื่อไปแจ้งให้แขกทราบ วิ่งไปหาหลิวต้าโถวและพูดอย่างกระวนกระวาย :"พ่อครัวหลิว เกรงว่าแขกบนชั้นสองจะสร้างปัญหาโดยเจตนา ในเมื่อกี้ฉันเพียงแค่พูดว่าพวกเราไม่มีเห็ดสนแล้ว พวกเขายกโต๊ะขึ้นโดยตรงแหละบอกว่าให้พวกเราชดใช้ บอกว่าพวกเราหลอกลวงผู้บริโภค"

เมื่อได้ยินชายหนุ่มคนนั้นพูด หลิวต้าโถวขมวดคิ้วและเดินออกไป

ในเวลานี้ ชายหนุ่มห้าหรือหกคนที่สักมังกรและสักเสือกำลังล้อมรับหลิวเฉิงเฉิงเอาไว้

"เฉินเฉิน ฉันเคยบอกแล้วถ้าเธอไม่มาอยู่กับฉัน เธอจะไม่สามารถอยู่ในเมืองเซียงหลิวได้อีกต่อไป ถ้าหากวันนี้ผู้จัดการของพวกเธอไม่ไหล่เธอออก ฉันจะมาหาเรื่องที่นี่ทุกวัน นอกจากนี้พวกเราก็มีเหตุผลที่ฟังขึ้นด้วย"

หลิวเฉิงเฉิงมองดูสายตาที่เป็นประกายของหวังจวินด้วยความหวาดกลัว เธอคิดไม่ถึงเลยเธอล้วนแล้วมาถึงที่คุณลุงแล้ว คนเหล่านี้ยังกล้ามาหาเรื่องอีก ยังกล้ามาตามจีบเธออย่างบ้าคลั่ง

เมื่อหลิวต้าโถวได้ยินคำพูดของหวังจวิน โกรธทันที ต้องรู้ว่าผู้หญิงที่ถูกล้อมไว้ตรงประตูเป็นหลานสาวของเขา ในถิ่นของตัวเองคาดไม่ถึงยังกล้ามีคนมาหาเรื่องอีก

"ไอ้เด็กเวร วันนี้ไม่สั่งสอนพวกแกสักหน่อย พวกแกรู้บ้างไหมว่าพระเจ้าหม่ามีดวงตากี่ดวง"

หลังจากพูดจบหลิวต้าโถวก็บุกเข้าไป หวังจวินและคนอื่นๆไม่กลัวด้วยซ้ำ ดึงมีดออกจากเอวโดยตรง

เมื่อเห็นว่าคนเหล่านั้นดึงมีดออกมา หลิวต้าโถวหยุดชะงักอย่งช่วยไม่ได้

"พวกแกต้องการทำอะไร? ฆ่าคนนั้นต้องติดคุกนะ"

"ฮ่าๆๆ พวกเราอายุแค่สิบหกสิบเจ็ดปีฆ่าคนก็ไม่ถูกดำเนินคดี แต่ว่าคุณอายุมากขนาดนี้แล้วผู้ใหญ่จะต้องถูกดำเนินคดี วันนี้คุณมีอยู่สองทางเลือก ทางเลือกที่หนึ่งให้หลานสาวของคุณไปกับฉัน ทางเลือกที่สองก็คือตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปร้านอาหารของคุณไม่สามารถเปิดต่อไปได้"

เมื่อหลิวต้าโถวได้ยินคำพูดของฝ่ายตรงข้าม เมื่อคิดถึงอายุของอีกฝ่ายแล้วยิ่งมีความโกรธมากยิ่งขึ้น

"ร้านอาหารไม่ใช่ของฉัน ฉันเป็นแค่พ่อครัวใหญ่ แกต้องการเอาหลานสาวของฉันไป อย่างน้อยก็ต้องได้รับความยินยอมจากเธอ อย่างนั้นฉันก็ต้องปกป้องเธออย่างสุดชีวิตไม่ให้แกเอาเธอไป"

"ฮ่าๆๆ คุณกล้าสู้อย่างสุดชีวิตเหรอ? พี่น้องเอ๋ยเอาคนไป"

หลังจากพูดจบ เด็กหนุ่มห้าหกคนก็ลากตัวหลิวเฉิงเฉิงออกไปข้างนอกโดยตรง

เมื่อเห็นว่าในมือของเด็กหนุ่มเหล่านั้นมีมีด ในเวลานั้นไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวาง หลิวเฉิงเฉิงตัวสั่นด้วยความตกใจ ร้องไห้ขอความช่วยเหลือ

"พวกแกปล่อยคนเดี๋ยวนี้"

จ้าวเสี่ยวกังคิดไม่ถึงเลยว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีความกล้าเช่นนี้ กล้าปล้นคนต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้