บทที่ 6 ผู้สัมภาษณ์เป็นเขาได้อย่างไรกัน!

“เอ๊ะ จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ฉันได้ยินมาว่าท่านประธานอวี้มีลูกชายแต่ไม่มีภรรยา แถมหน้าตาของเขาก็ยังดูหล่อเหลาอีกต่างหาก ที่เขามารับหน้าที่เป็นผู้สัมภาษณ์ คงไม่ใช่เพราะว่าเขาต้องการเลือกแม่ให้ลูกชายของเขาหรอกนะ? !”

“แต่ก็อาจจะเป็นไปได้! แต่ก็ได้ยินมาว่าเขามีปัญหาในเรื่องอย่างว่า…ไม่อย่างนั้นเวลาผ่านไปตั้งนานแล้วทำไมเขาถึงไม่มีผู้หญิงที่มาอยู่ข้างกายเป็นตัวเป็นตนสักทีล่ะ ？ข่าวอื้อฉาวเรื่องผู้หญิงก็มีออกตั้งมากมาย หรือเป็นเพราะว่าผู้หญิงพวกนั้นรู้สึกรังเกียจเขาในเรื่องอย่างว่า ? !"

หลังจากที่ผู้หญิงเหล่านั้นพูดพล่ามกันไปต่างๆนานา แม้ว่าจะไม่แน่ในแต่สุดท้ายแล้วพวกเธอก็ยังคงเลือกที่จะเดินหน้าต่อไป

ตราบใดที่สามารถแต่งงานเข้ามาในครอบครัวที่ร่ำรวยได้ การที่จะมาเป็นแม่เลี้ยงแล้วยังไงล่ะ! ไม่มีความสามารถเรื่องอย่างว่าแล้วยังไง!

เมื่อเห็นลักษณะท่าทางการโต้เถียงของผู้หญิงเหล่านั้น เซิ่งอันหรานก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตาไปมา พร้อมกับหัวเราะเยาะเหอะๆออกมา

โดยทั่วไปชายคนที่มีลูกแล้ว อายุก็คงจะราวๆ 30 ปีกว่าๆ แน่นอนว่าสภาพก็คงจะลงพุง อีกทั้งยังเป็นคนมีเงินมีทองอีกต่างหาก ถึงกับจะต้องมาสัมภาษณ์เลือกแม่ให้กับลูกของตัวเองเชียวหรือ?

น่าจะมาเลือกบ้านเล็กบ้านน้อยให้กับตัวเองล่ะซิไม่ว่า ?

จากความรู้สึกลึกๆที่อยู่ข้างใน เซิ่งอันหรานรู้สึกรังเกียจเจ้านายในอนาคตคนนี้อยู่ไม่น้อย

“เซิ่งอันหราน!”

“ทางนี้!” เซิ่งอันหรานฝ่าฝูงชนออกมา เมื่อได้ยินคนเรียกชื่อของเธอ

เซิ่งอันหรานสูดหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นเธอก็ผลักประตูเข้าไป

ตอนนี้มีคณะกรรมการผู้ให้สัมภาษณ์ทั้งหมดห้าท่านกำลังนั่งอยู่บนเวที ผู้ให้สัมภาษณ์ทางด้านขวากำลังพูดอะไรบางอย่างกับชายคนนั้นด้วยบุคลิกท่าทางที่น่าเกรงขาม

เซิ่งอันหรานรู้สึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก? !

นี่... นี่ นี่ นี่ ไม่ใช่ผู้ชายคนที่อยู่ในลิฟต์คนนั้นหรอกเหรอ?

เมื่อมองไปเห็นกลุ่มคนที่มีลักษณะท่าทางอันน่าเกรงขามที่อยู่รอบตัวของเธอ เซิ่งอันหรานก็แทบจะหยุดอย่างกะทันหัน

จะทำอย่างไรดีล่ะ ทำอย่างไรดี?

เธอรู้สึกสงสัยว่าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ดูสูงกว่าคนอื่น ๆ หรือเขาจะเป็นผู้จัดการ? ผู้อำนวยการ? หรือว่าจะเป็น……

อวี้หนานเฉิงดูเหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาเงยหน้าขึ้นมา พร้อมกับมองไปที่เซิ่งอันหรานด้วยสายตาที่ไม่แยแส จากนั้นก็ก้มศีรษะลงราวกับว่าเขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน "จบการศึกษาจาก Wharton School of Businessอย่างนั้นเหรอ?"

“ฉัน... ฉันยังไม่ได้รับใบประกาศนียบัตรจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย”เซิ่งอันหรานพูดออกมาด้วยความรู้สึกลำบากใจ

ตอนนั้นเธอรวบรวมความกล้าและกรอกข้อมูลว่าเธอสำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย ทำให้เธอได้รับจดหมายตอบกลับสำหรับการสัมภาษณ์งานมาได้อย่างราบรื่น

เธอต้องการงานนี้จริงๆ

กรรมการผู้สัมภาษณ์รู้สึกประหลาดใจ “คุณหมายถึง ข้อมูลของคุณเป็นของปลอม?”

เขาหันหน้าและกล่าวขอโทษอวี้หนานเฉิงที่อยู่ทางข้างๆ อย่างรวดเร็ว “ท่านประธานอวี้ ผมขอโทษ ที่การตรวจสอบของพวกเรา…”

อวี้หนานเฉิงยกมือขึ้น เพื่อเป็นการส่งสัญญาณไม่ให้เขาพูดต่อ เขามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ด้านล่างเวทีอย่างเย็นชา “คุณหมายถึง คุณคิดว่าตัวเองเคยทำงานอยู่ที่โรงแรมมิลลาร์ดในประเทศเยอรมนี จึงถือโอกาสมาสมัครงานหน้าตาเฉยอย่างนั้นเหรอ ?”

เสียงของอวี้หนานเฉิงเริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ "คุณได้อ่านข้อกำหนดการรับสมัครหรือยังไง？"

เขาโยนกระดาษข้อมูลการสมัครงานให้กับเธอด้วยท่าทางที่ดูไม่แยแส เขามองออกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเธอโกหก "ออกไป!"

เซิ่งอันหรานก้มศีรษะลงหยิบกระดาษพร้อมกับเดินหันหลังออกไป แต่ไม่นานหลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงอันเย็นชาของชายผู้อยู่ทางด้านหลัง ดังขึ้นมอีกว่า ——

“อย่าใช้อุบายที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ แม้แต่ข้อมูลยังปลอมขึ้นมา แล้วบริษัทไหนจะกล้ารับคุณ!”

เซิ่งอันหรานหยุดฝีเท้าอย่างกะทันหัน เธอรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ผู้ชายคนนี้ชักจะอวดดีเกินไปแล้ว!

เธอหันหลังและเดินกลับมา จากนั้นก็โยนเอกสารข้อมูลกระแทกลงบนโต๊ะ

เป็นเพราะเสียงที่ดัง ทำให้สายตาของกรรมการผู้ให้สัมภาษณ์คนอื่นๆที่อยู่คนรอบๆข้างหันมาด้วยความประหลาดใจ และร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ยังมีคนที่กล้าปาของใส่หน้าของท่านประธานอวี้พวกเขาอีกเหรอ ? ! นี่หรือว่าเธอไม่อยากจะมีชีวิตรอดกลับไปซะแล้ว?