บทที่18 ช่วยตัวเองหาป่าป๊า

“หม่าม้า หนูออกไปก่อนนะ”

เซิ่งเสี่ยวซิงเก็บกระเป๋าเป้ใบเล็กของเธอ ตะโกนไปที่ห้องนอนและเดินไปที่ประตูอย่างเป็นธรรมชาติ

เสียงงุนงงของเซิ่งอันหรานมาจากห้องนอน เสียงราวกับขี้เกียจมาก

"เธอไปไหนมา?"

"ซื้อไอศกรีม"

เซิ่งอันหรานกลิ้งไปมาบนเตียง

“เอ่อ รีบกลับก่อนเถอะ แล้วเอามาให้ฉันด้วย”

เซิ่งเสี่ยวซิงออกไปซื้อของด้วยตัวเองบ่อยครั้งและเธอก็ฉลาดมาก ณ จุดนี้เซิ่งอันหรานไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเธอและปล่อยเธอไป

หลังจากที่เซิ่งเสี่ยวซิงลงไปข้างล่าง เธอก็ไปที่ที่เขาซื้อไอศกรีม เขาก้าวไปด้วยอารมณ์ที่สดใสเป็นพิเศษ

ที่ทางเข้าร้านกาแฟ ชายชราผู้ร่าเริงลงมาจากรถลีมูซีน เขาสวมชุดไทเก็กสีดำ เดินมาพร้อมกับลม พ่อบ้านที่ด้านข้างเปิดประตูร้านกาแฟให้

"คุณสุภาพบุรุษ นี่มัน"

ชายชราเหลือบมองที่ร้านกาแฟ ขมวดคิ้วและกระซิบ

“ฉันมาที่นี่เพื่อนัดเดทให้กับหลานชายของฉัน ฟังดูยุติธรรมดีไหม？ จะว่าไปแค่ไปเลือกใครซักคนมา แล้วก็ให้หมั้นหมายกันเลยก็ได้นี่นา”

พ่อบ้านเดินตามไปทีละขั้น

“ไม่ได้ ท่านเห็นไหมว่าคนรู้จักคุณชายที่เมืองจินหลิง* มันมีมากเกินไป รูปภาพบนเว็บไซต์นัดบอดที่ไม่มีใครเชื่อ ถึงจะเชื่อแต่ถ้าเจอตัวจริงก็ไม่เหมือนกับรูปภาพ ราวกับว่ากำลังถูกหลอกอยู่”

"ก็จริง"

ชายชราถอนหายใจแล้วนั่งลงที่ริมหน้าต่าง

“ลืมมันไปเถอะ เพื่อเห็นแก่หลานชาย คราวนี้จะรักษาหน้าเอาไว้”

“อ้อ ไอศกรีม” พ่อบ้านดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ และเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อสั่งไอศกรีมหนึ่งถ้วย หลังจากนั้นก็วางมันไว้ข้างหน้าชายชรา

ใบหน้าของชายชราเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ไอศกรีมหลากสีผลไม้สตรอเบอร์รี่ถ้วยใหญ่ที่เข้ากัน ชายชราที่ใส่ชุดสีดำจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง

พ่อบ้านก็ยิ้มเยาะอยู่ที่ข้างทาง

“ถ้ายังหัวเราะอีก เขาให้ผมมานั่งที่นี่” ชายชราเหลือบมองเขาอย่างไม่พอใจ

ขณะที่เขาพูดอยู่ ก็มีเสียงกริ่งดังขึ้นที่ประตู เมื่อเหลือบมองแวบแรก ก็ไม่เห็นใคร มองลงไปก็กลับเห็นเด็กน้อยน่ารักที่มีกระเป๋าเป็ดสีเหลือง เธอมองไปรอบๆ ก่อน แล้วก็ได้จ้องมองถ้วยไอศกรีมอยู่ที่ใกล้หน้าต่าง พอเห็นชายชราอยู่ที่หลังไอศกรีมก็เกิดตกตะลึงขึ้น

หลังจากลังเลอยู่สักพักเขาก็เดินไป

"สวัสดี"

เสียงราวกับเด็กน้อยก็ดังมาจากขอบโต๊ะ ตอนแรกชายชรารออย่างไม่พอใจ แต่เมื่อเห็นคนที่เดินมาก็ตกตะลึง ลูกของใครกันทำไมถึงได้หน้าตาดีและดูคุ้นๆแบบนี้ ?

“คุณคือลุงของอวี้หนานเฉิงใช่ไหม？”

เซิ่งเสี่ยวซิงมองมาที่เขา ดวงตากลมโตของเขาชัดเจนเป็นพิเศษ แล้วก็ค่อยๆหันกลับมา ราวกับว่าในหัวของเขาเต็มไปด้วยความคิดต่างๆมากมาย

ชายชราคนนี้มีผมสีขาวแต่ตาและคิ้วของเขาคล้ายกับของลุงอวี้ อาจจะเป็นเพราะอยู่ในครอบครัวของลุงอวี้คนนั้น?

“อยู่ในครอบครัวของลุงอวี้หนานเฉิงคนนั้น?”

ชายชราตกใจเล็กน้อยกับเสียงเด็กน้อยคนนั้น น้ำเสียงของเขาก็อ่อนลงโดยไม่รู้ตัว

"คุณรู้ได้อย่างไร?"

เซิ่งเสี่ยวซิงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและปีนขึ้นไปนั่งฝั่งตรงข้ามด้วยมือทั้งสอง เธอนั่งลงและแนะนำตัวเอง

“หนูเป็นลูกสาวของเซิ่งอันหราน หนูช่วยหม่าม้าหาคู่นัดบอด หนูเลยจะมาชวนคุณ”

ชายชราแปลกใจมากยิ่งขึ้น “เธอยังเด็กมาก แต่กลับช่วยแม่ของหาสามีแล้ว！”

เซิ่งเสี่ยวซิงกระพริบตา

“ชายชรา คุณก็แก่แล้ว ไม่ช่วยลูกชายหาภรรยาเหรอ!”

ชายชราอึ้งไปครู่หนึ่ง “ฮ่าฮ่า” หัวเราะออกมาเสียงดัง

“ใช่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับอายุ ฉันสับสนเอง”

เซิ่งเสี่ยวซิงมองเขาอย่างจริงจัง

“ชายชราช่วยบอกฉันก่อนว่าคุณต้องการหาคนแบบไหน？หนูจะดูว่าหม่าม้าของหนูจะเหมาะสมรึเปล่า”