บทที่ 2 เรื่องที่อยากทำ

เจียงจื้อห่าวหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว และมองดูการแสดงออกที่ไม่แยแสของภรรยาของเขา เขารู้ว่า ไม่ว่าเขาจะทำอะไรในตอนนี้ เขาจะถูกเข้าใจผิดโดยความคิดอุปาทานของจงเจียเหว่ย

เจียงจื้อห่าววางกระเป๋าสตางค์ลงบนโต๊ะข้าง ๆ เขาหันหลังกลับ และเดินเข้าไปในครัว

หากคำพูดไม่สามารถสร้างความประทับใจให้ใครได้ คุณก็ต้องพิสูจน์ได้ด้วยการปฏิบัติจริงเท่านั้น

หลิงหลิงม้วนเป็ดย่าง และวิ่งไปส่งให้จงเจียเหว่ยอย่างมีความสุข "แม่คะ กินก่อนสิ!"

เธอม้วนเป็ดย่างดูไม่ค่อยเรียบร้อยสักเท่าไหร่ แต่จะเห็นได้ ว่าสาวน้อยทำดีที่สุดแล้ว

ท่าทางที่ดีของเธอ ทำให้ดวงตาของจงเจียเหว่ยแดงก่ำ แต่วันนี้เธอไม่อยากร้องไห้อีกต่อไปแล้ว

หากมีเพียงวันสุดท้ายในชีวิตของเธอ ดังนั้นเธอจึงหวังว่า เธอจะปล่อยให้มันเป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับชีวิตของลูกสาวของเธอ แม้แต่สิ่งที่เรียกว่าดีที่สุด ก็เป็นเรื่องธรรมดาในบ้านของคนอื่น

เมื่อจงเจียเหว่ยรับเป็ดย่าง หลิงหลิงก็วิ่งกลับไปที่โต๊ะอีกครั้ง และพูดขณะที่เธอกำลังม้วนมัน "หนูอยากม้วนให้พ่อของหนูด้วย พ่อไม่ชอบหัวหอมสีเขียว เขาชอบกินแต่เนื้อเหมือนหลิงหลิงเลย"

เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่จริงจังของลูกสาวของเธอ จงเจียเหว่ยก็หลงทางเล็กน้อย

ผ่านไปไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว เจียงจื้อห่าวก็ออกมาพร้อมข้าวต้ม เมื่อเห็นเธอนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความมึนงงอย่างนั้น เขาก็กล่าวว่า "มากินโจ๊กเถอะ ฉันจะเติมน้ำตาลให้เธอเอง"

จงเจียเหว่ยเงยหน้าขึ้นมองเขา ยิ่งสามีของเธอแสดงน้ำใจมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรังเกียจมากขึ้นเท่านั้น เพราะทุกอิริยาบถที่ทำดีด้วย หมายความว่าเขามีแผนการที่คิดไว้

ไม่ว่าจะเป็นการอยากได้เงิน หรือขายของในบ้าน หรือการยืมเงินจากข้างนอกเพื่อเล่นการพนัน

"ไม่ว่านายต้องการจะทำอะไร ทำมันเถอะ ฉันจะไม่ห้ามนายแล้ว" จงเจียเหว่ยกล่าว

เจียงจื้อห่าวมองไปที่เธอ ทันใดนั้นก็เดินไปที่ตู้ เปิดกระเป๋าเงิน และหยิบเงินออกมาร้อยหยวน

เมื่อมองดูสิ่งของของเขา จงเจียเหว่ยรู้สึกหมดหนทาง และมันก็เป็นเงินจริง ๆ

เจียงจื้อห่าวยกแบงก์หนึ่งร้อยหยวนในมือของเขา และพูดว่า "สิ่งที่ฉันอยากทำนั้นง่ายมาก ในหนึ่งร้อยวัน ด้วยเงินหนึ่งร้อยหยวนนี้ ฉันจะเปลี่ยนมันให้เป็นเงินหนึ่งล้าน!"

จงเจียเหว่ยแสดงท่าทางเยาะเย้ย เธอไม่พูดจา เธอแค่ต้องการดูสามีของเธอแสดงอย่างเงียบ ๆ

อย่างไรก็ตาม สิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปนี้ มันกลับทำให้เธอตกตะลึง

เจียงจื้อห่าวใส่เงินหนึ่งร้อยหยวนในกระเป๋าของเขา จากนั้นหันหลังกลับ และเดินเข้าไปในครัว หยิบถังน้ำมันออกมา

เมื่อเธอเห็นถังน้ำมัน จงเจียเหว่ยรู้สึกหงุดหงิดมาก ทว่าอย่างไรก็ตามสิ่งที่เธอกำลังจะทำ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่ดี

นำถังน้ำมันเข้าไปในห้องน้ำ เปิดฝาแล้วเทลงในโถส้วม จากนั้นล้างด้วยน้ำหลายครั้ง

เมื่อหันหลังกลับ เจียงจื้อห่าวก็เดินไปที่จงเจียเหว่ย

จงเจียเหว่ยรู้สึกผิดในใจ เธอจ้องไปที่เจียงจื้อห่าว และพยายามซ่อนบางสิ่งบางอย่างด้วยน้ำเสียงเข้มงวด "นายจะทำอะไร!"

ด้วยเสียง "ตุบ" ภายใต้การจ้องมองที่ประหลาดใจของจงเจียเหว่ย เจียงจื้อห่าวก็คุกเข่าลง

เขาโน้มตัวไปที่จงเจียเหว่ย และพูดว่า "ฉันไม่สามารถจินตนาการถึงความเจ็บปวดที่เธอได้รับ แต่ฉันรู้ว่า มันจะต้องเจ็บปวดมาก ฉันดีใจที่มีโอกาสกล่าวขอโทษเธอด้วยตัวเอง และฉันยังหวังด้วยว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราทั้งสองจะให้โอกาสกันและกันอีกครั้ง ฉันไม่ได้กำลังล้อเล่น หรือว่ากำลังแสดง ฉันแค่อยากจะบอกว่า ฉันคนเดิมทำให้เธอผิดหวัง ฉันไม่อยากจะบอกว่าฉันเปลี่ยนไปแล้ว แต่ฉันจะแสดงให้เธอเห็นการเปลี่ยนแปลงของฉันโดยเร็วที่สุด"

จงเจียเหว่ยไม่ได้พอใจกับคำพูดเหล่านี้ เพราะเธอได้ยินมาหลายครั้งเกินไป และผิดหวังหลายครั้งมากแล้ว

สิ่งเดียวที่ทำให้เธอประหลาดใจคือ เจียงจื้อห่าวคุกเข่าลงและก้มหัวลงเพื่อขอโทษเธอ

สำหรับคนที่ติดหนี้การพนันทั่วไปคนหนึ่ง ถูกเฆี่ยนตีเจียนตายจนหัวเลือดตกยางออก แม้แต่ชายชาตรีที่ไม่มีใครเต็มใจจะดูหมิ่นเขา การคุกเข่าลงกับผู้หญิงก็ถือว่าสง่างามมากเช่นกัน จงเจียเหว่ยค่อนข้างแปลกใจ ที่เจียงจื้อห่าวสามารถทำเช่นนี้ได้

สำหรับถังน้ำมัน จงเจียเหว่ยไม่แปลกใจ เมื่อเจียงจื้อห่าวค้นพบมัน เพราะเธอวางไว้ที่มุมห้องครัว ตราบใดที่คุณเข้าไปข้างใน คุณจะเห็นมันและได้กลิ่นทันที

นี่เป็นโอกาสสำหรับชีวิตของเธอ ถ้าเจียงจื้อห่าวสามารถรู้ได้ เธอก็จะไม่ฆ่าตัวตายด้วยการลอบวางเพลิง หากเขาไม่รู้ ก็พูดได้เพียงว่านี่เป็นน้ำพระทัยจากพระเจ้า

ในเวลานี้ เจียงจื้อห่าวพูดอีกครั้ง "ไม่ต้องกังวลกับการลงโทษของบริษัท เงินก้อนนั้น ฉันจะให้เธอเอง"

จงเจียเหว่ยตกตะลึงครู่หนึ่ง เธอเงยหน้าขึ้น และมองไปที่เจียงจื้อห่าวด้วยความประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ตามจริงแล้ว เจียงจื้อห่าวไม่ควรรู้เกี่ยวกับกิจการบริษัทของเธอ เขาไม่เคยสนใจเธอเลย ตั้งแต่แต่งงานจนถึงตอนนี้

แต่ตอนนี้เจียงจื้อห่าว ซึ่งได้เกิดใหม่เป็นครั้งที่สอง รู้ว่าจงเจียเหว่ยต้องการฆ่าตัวตายในวันนี้ นอกเหนือจากการแต่งงานที่ไม่มีความสุขแล้ว เธอยังถูกลงโทษโดยบริษัทหนึ่งหมื่นหยวน สำหรับความผิดพลาดในการทำงานของเธอด้วย

เงินเดือนของเธอมีเพียงห้าพันกว่าหยวนเท่านั้น และหนึ่งหมื่นหยวน เทียบเท่ากับการทำงานสองเดือนที่เปล่าประโยชน์

การตัดสินใจลงโทษครั้งนี้ ทำให้จงเจียเหว่ยต้องการฆ่าตัวตายด้วยความตั้งใจ

แม้ว่าเธอจะแปลกใจ แต่จงเจียเหว่ยไม่ได้ถามเจียงจื้อห่าวว่าเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร สำหรับการช่วยเธอแบกรับค่าปรับ จงเจียเหว่ยเพียงแค่ยิ้มอย่างเย็นชา และพูดว่า "นอกจากหนึ่งร้อยหยวนที่ฉันให้นายแล้ว นายจะยังมีเงินอื่นอีกเหรอ?"

"ตอนนี้เอาออกมาไม่ได้ แต่อย่างน้อยสามวันก็เพียงพอ ก่อนหน้านั้น เธอแค่ต้องยอมรับความผิดพลาดของเธอกับบริษัทก็พอ และไม่ต้องทำอะไรอีก ฉันจะจ่ายค่าปรับให้เธอเอง เรื่องอื่น บริษัทจะช่วยเธอจัดการโดยธรรมชาติเอง" เจียงจื้อห่าวเอ่ย

จงเจียเหว่ยยิ้มอย่างเย็นชาอีกครั้ง ในสายตาของเธอ สิ่งที่เจียงจื้อห่าวเอ่ยมานั้นคือการคุยโว

เมื่อได้กลิ่นน้ำมันเบนซินจาง ๆ จากห้องน้ำ จงเจียเหว่ยก็รู้สึกโชคดีเล็กน้อย

ถ้าเจียงจื้อห่าวไม่เข้าครัววันนี้ เธอคงจะฆ่าตัวตายจริง ๆ ใช่ไหม? รวมถึงลูกสาวของเธอหลิงหลิง เธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เช่นกัน เธอจะไม่มีวันทิ้งลูกสาวของเธอให้ติดตามพ่อที่ไม่น่าเชื่อถือเช่นนี้เด็ดขาด

คืนนี้ สำหรับจงเจียเหว่ยและเจียงจื้อห่าว ถูกกำหนดให้นอนไม่หลับ

เมื่อเธอตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ฉากแรกที่จงเจียเหว่ยเห็นเมื่อเธอออกจากห้องนอน ก็คือนม ขนมปังปิ้ง และไข่ดาวบนโต๊ะอาหาร

กลิ่นหอมในจมูกของเธอ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

เจียงจื้อห่าววางตะเกียบ และเห็นว่าเธอตื่นแล้ว เขาจึงพูดว่า "ไปอาบน้ำก่อนสิ แล้วก็มากินข้าว ฉันจะพาหลิงหลิงไปโรงเรียนอนุบาลวันนี้"

เมื่อได้ยินประโยคนี้ จงเจียเหว่ยรู้สึกรังเกียจอย่างยิ่งในใจของเธอ ทำไมเขาถึงพูดในสิ่งที่เขาทำไม่ได้?

"หย่ากันเถอะ" จงเจียเหว่ยเอ่ยขึ้น

เมื่อคืนเธอคิดอยู่นานว่า การแต่งงานแบบนี้ ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ ไม่ว่าจะเป็นกับตนเอง หรือกับลูก มันไม่มีประโยชน์อะไรเลย ดังนั้นจึงควรแยกกันตั้งแต่เนิ่น ๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของจงเจียเหว่ย เจียงจื้อห่าวก็ไม่แปลกใจเลย

จงเจียเหว่ยทนได้จนถึงวันนี้ นั่นก็ถือว่าอดทนมากแล้ว

เจียงจื้อห่าวไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิใคร เขาแค่พูดว่า "ถ้าฉันไม่สามารถทำตามสัญญาได้ภายในหนึ่งร้อยวัน ฉันจะไม่รั้งเธอ หากเธอต้องการจะไป"

จงเจียเหว่ยจำสิ่งที่เขาพูดเมื่อวานนี้ได้ทันทีว่าเขาต้องการสร้างรายได้หนึ่งล้านในหนึ่งร้อยวัน "ยื้อเวลาไว้มันสนุกนักเหรอ?"