บทที่ 19 เข้าไปแล้วนอนลง

ลังเลอยู่สักครู่

เฉียวเอ๋อจึงค่อยๆยื่นโทรศัพท์ให้กับเป๋ยเจี่ยน

เสียงผู้หญิงที่เชื่องช้าถูกเปลี่ยนไป เพียงชั่ววูบ เหอเจิงรู้สึกตะลึง เธอค่อยๆเดินลงจากรถ ข้างหูเป็นเสียงของเป๋ยเจี่ยนที่ พยายามอธิบายทีละคำและแฝงด้วยน้ำเสียงการร้องขอ “อาการของคุณหนูสามกำลังกำเริบ คุณรีบกลับมาได้ไหม คุณเองก็รู้ว่าโรคของเธอรุนแรงถ้ากระทบต่อสมองทุกอย่างก็จบ”

เวลานั้นเป็นเวลาบ่ายๆ

แสงสีทองเหลืองอร่ามทอดลงมาบนถนน โขดหินที่ร้อนผ่าว ลมที่เต็มไปด้วยสิ่งสกปรกได้ปิดทางเดินหายใจ เหอเจิงรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก เมื่อเธอได้ยินคำพูดเหล่านี้ เหอเจิงรู้สึกว่าตัวเองน่าสงสารกว่าจี้เหยียนเซียงเสียอีก

เธอหยุดเป็นเวลานาน เธอไตร่ตรองแล้วถามด้วยเสียงอ่อนล้าว่า “จี้ผิงโจวเป็นคนให้ฉันกลับไปถ่ายเลือดให้พี่สาวเขาหรอ”

คำพูดของเธอชัดเจน

เป๋ยเจี่ยนกวาดสายตาไปมองเฉียวเอ๋อที่กำลังกินขนมหวานอยู่ ตอบด้วยความลังเล “น่าจะ น่าจะนะ”

ทันทีที่เหยียบลงบนพื้นดินของเมืองเหยียนจิง เหมือนกับว่าเข้าไปอยู่ในเปลือกตาของจี้ผิงโจวทันที จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ เหอเจิงอุ้มความหวังอันริบหรี่ถามอีกครั้ง “ถ้าครั้งนี้กลับไป ฉันจะต้องตาย เขาจะให้ฉันกลับไปไหม”

“คุณหนูฟาง คุณอย่าล้อเล่นสิ เหตุการณ์มันคับขันจริงๆ ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่เป็นผมหรอกที่โทรหาคุณ”

จากที่ดูมาแล้ว

คงจะไม่มีวิธีอื่นแล้วล่ะ

จนถึงเวลาพลบค่ำ

แสงสีทองยามเย็นได้หายไป ท่ามกลางแสงที่มืดมัว ตึกใต้ยังคงสว่างไสว ประตูใหญ่ปิดไว้ คนที่อยู่ข้างในออกมาไม่ได้ และคนที่อยู่ข้างนอกก็เข้าไปไม่ได้ เงียบจนน่ากลัว เวลาประมาณ 6:00 น เป๋ยเจี่ยนพาเหอเจิงมาถึงหน้าประตู

เธอเข้าใจสถานการณ์ข้างในดี ยืนอยู่ตรงนี้ที่มีลมเย็นๆพัดผ่านจนแผ่นหลังเย็นไปหมด

เมื่อประตูเปิดออก

คนที่ออกมาต้อนรับเธอล้วนแล้วเป็นคนที่ถือมีดผ่าตัดและสวมชุดผ่าตัดไว้

มองตามบันไดขึ้นไปข้างบน จะเห็นห้องผ่าตัดเล็กๆ รออยู่ประมาณ 2-3 นาทีประตูถึงเปิดออกมาจากข้างใน แสงไฟที่แสบตา กระทบเข้ามายังใบหน้าอันขาวใสของเหอเจิง

ครั้งนี้คนที่ออกมาเป็นจี้ผิงโจว

เขาแต่งตัวเหมือนคนส่วนใหญ่ มีเพียงสายตาคู่นั้นที่ใสสะอาดเหมือนน้ำบริสุทธิ์ บรรจุด้วยแสงที่มีความอ่อนโยนและเมตตาตลอดทั้งปี ทั้งดำและชุ่มช่ำ สวยงามเหลือเกิน สบตาครั้งเดียวก็รู้ว่าเป็นเขา

ถุงมือของจี้ผิงโจวเต็มไปด้วยเลือด และบนตัวก็ด้วย เห็นสายตาของเหอเจิงที่เย็นชา และน้ำเสียงที่เข้มแข็ง เขาหันหน้าไปบอกเธอ “เข้าไปนอนเลย”

เหอเจิงไม่ได้ส่งเสียงอะไร เดินผ่านสายตาของเขา เย็นชาเหลือเกิน

เตียงนั้นเหมือนกับว่าจะคุ้นเคยมากกว่าเตียงในห้องนอนของตัวเองซะอีก

เพิ่งจะนอนลง ความหนาวเย็นก็ค่อยๆเข้าสู่กระดูก เพิ่มทีละระดับ เหมือนกับจะแช่แข็งเธอ ข้อมือถูกคนค่อยๆยกขึ้น เธอตัวสั่นนิดๆ จี้ผิงโจวเองก็ไม่ได้สังเกต ไม่มีความอ่อนนุ่ม เขาแทงเข็มเข้าไปบนผิวหนังของเหอเจิงอย่างทารุณ

เพียงช่วงเวลานึง

ใบหน้าของเหอเจิงแสดงถึงความตกใจ มือเองก็มีปฏิกิริยาทีหนึ่ง

การกระทำหยุดชะงัด จี้ผิงโจวอุดรอยแผลไว้ สบตาลง ในใจเหมือนกับว่าถูกแทงไปทีหนึ่ง ถามด้วยความเห็นใจ “เจ็บหรอ”

จะไม่เจ็บได้ยังไง

ความรู้สึกที่ขมขื่นระเบิดออกมาพร้อมกับความเจ็บที่ถูกแทง เหอเจิงหลับตาลง พร้อมกับกลั้นน้ำตาไว้ “ไม่เจ็บ อยู่ต่อหน้าคุณชายจี้ ฉันจะต้องไม่เจ็บ”

ฟังออกถึงความไม่เต็มใจและความน้อยใจของเธอ แต่การถ่ายเลือดหยุดไม่ได้ เหอเจิงยังสาวอยู่ เพิ่งจะ 20ต้นๆ ถ่ายเลือดไม่เท่าไหร่ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ จี้ผิงโจวแทงเข็มเข้าไปลึกกว่าเดิมนิดหน่อย “อดทนหน่อยนะ แป๊ปเดียว”

เมื่อทนกับความเจ็บปวด

เหอเจิงลืมตาที่พร้อมกับน้ำตามองเธอ ภายใต้แสงอันเจิดจ้าที่ส่องลงมาจากหน้าของเขา การหายใจค่อยๆแผ่วเบาลง สายตาที่ไม่วอกแวก อารมณ์ที่แน่วแน่และตั้งใจจริง แต่เป็นความตั้งใจจริงที่กำลังจะฆ่าชีวิตของเธอไป

เวลา 20:00 น กลางคืนทุกที่กำลังจะเปลี่ยนจากอากาศร้อนเป็นอากาศเย็น

ลมที่หนาวจนกัดกินแทงกระดูกดำ

แต่อากาศกกลับรู้สึกอบอ้าว

โดยเฉพาะภายในตึกใต้ กลิ่นไอของเลือดเต็มไปทั่วทุกมุม เวลาที่วุ่นวายผ่านไปแล้ว คนที่เหลือช่วยกันทำความสะอาดห้อง หลังจากที่จี้ผิงโจวเปลี่ยนชุดแล้วก็รีบขึ้นไปดู สายตามองเข้าไปยังห้องผ่าตัดที่เต็มไปด้วยความมืด ไม่เห็นแม้แต่เงาคน เขายื่นมือไปจับหมอที่เดินผ่านคนหนึ่ง “เหอเจิงล่ะ”

หมอส่ายหัวแล้วพูด “ไปตั้งนานแล้ว”

“ตอนฉันทำการถ่ายเลือดเสร็จเธอยังไม่ตื่นไม่ใช่หรอ”

“ตอนที่คุณไปเปลี่ยนชุด เธอก็เพิ่งไป”

เวลาสั้นขนาดนั้น

เธอตั้งใจที่จะไม่พบหน้าหรอ

จี้ผิงโจวคิดไม่ตก คำพูดยิ่งหนักแน่นขึ้น “เธอเสียเลือดไปมากขนาดนั้น ไปคนเดียวได้ไง”

“เธอ เธอถ่ายเลือดแล้วก็ไปเองคนเดียวตลอดนี่”