บทที่ 40 สำคัญยิ่งกว่าชีวิตเธอเสียอีก

ฟ้ายังไม่ส่างเหอเจิงก็ออกไปแล้ว

เธอชอบไปไม่ลามาไม่บอก เหมือนกับแขกที่พักค้างคืนในโรงแรม ไม่อยากเหลือข่าวคราวอะไรไว้ ต่อรถไปถึงห้องซ้อมวงดนตรี เมื่อลองคำนวนเวลาดู

เป็นเวลากว่าสามปีแล้วที่ไม่ได้มาที่นี่...