บทที่ 39 ทำเหมือนไม่ใช่คน

บนพื้นเต็มไปด้วยหิมะที่ขาวใส เหมือนหินหิมะที่ก่อตัวมาแล้วกว่าพันปี

สายตาที่แตกสลายของเหอเจิง เจ็บดังกระดูกที่แหลกสลาย ฟางลู่เป่ยลงมือหนักเกินไปจริงๆ เหวี่ยงเธอเหมือนกับเหวี่ยงของเล่นที่ไร้ชีวิต

แต่เธอก็เข้าใจว่า

ฟางลู่เป่ยทำอย่างนี้เพราะเธอเป็นคนไม่สู้คน

กระดูกแขนกระแทกกับพื้น...