บทที่ 152 พัฒนาไปถึงความล้มเหลว

เมื่อดวงอาทิตย์ขึ้น ในวันรุ่งขึ้นที่ลานบ้านของเจ้าซื่อหยวน ออร่าที่ทำให้คนหดหู่ก็เปล่งประกายออกมา

มันเป็นเหมือนอากาศก่อนฝนตกหนัก และกดขี่ผู้คนเหล่านั้นไว้ ต่างขมวดคิ้วแน่น

เจ้าฉวนและเจ้าซื่อหยวนที่ตื่นขึ้นเมื่อนานมาแล้ว...