บทที่ 5 กฎของเกมทำตามฉันตัดสินใจ

“คืนมาให้ฉัน!”ฉันลุกขึ้นยืน และแย่งโทรศัพท์ของฉันจากในมือของจังเฉิง

จังเฉิงคิดไม่ถึงว่าฉันจะมีท่าทีโต้ตอบรุนแรงขนาดนี้ จ้องมองฉันด้วยสายตาตกใจ มุมปากกระตุกรอยยิ้มดูถูกขึ้นมา“ข้อความของใคร ทำไมเธอมีท่าทีโต้ตอบขนาดนี้?”

“เพื่อน”

ฉันตอบเขาอย่างเย็นชา ถือโทรศัพท์แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน เปิดดูข้อความ คาดไม่ถึงว่าบนหน้าจอจะเป็นเซิ่งซื่อหาวส่งเข้ามา

“นี่คือเบอร์โทรศัพท์ของฉัน เธอจำเอาไว้ ยังมีอีก ว่างหรือเปล่า?ออกมาฉันจะเลี้ยงข้าวเธอ”

เห็นข้อความของเขา หัวใจของฉันก็เต้นแรงขึ้นไปอีก บางทีผู้ชายอาจจะทำดีกับผู้หญิงของตัวเองไม่เหมือนกัน อย่างน้อยเซิ่งซื่อหาวก็ไม่เย็นชากับฉันเหมือนเมื่อก่อน

ฉันกำโทรศัพท์เอาไว้ ในใจลังเลว่าจะไปหรือไม่ไป

เพียงแต่สุดท้าย ฉันมองเห็นคนในบ้านอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืนในห้องอาหาร ก็ตัดสินใจออกไป ดังนั้น ฉันแต่งหน้าโดยเฉพาะ บนลำคอยังใส่สร้อยคอ

“เพื่อนเรียกให้ฉันออกไปหา”

“เพื่อนที่ไหน?ดึกแล้วก็ยังเรียกเธอออกไปอีก?”แม่สามีสีหน้าไม่พอใจ

“ตอนนี้ยังไม่ดึก!ในเซี่ยงไฮ้ ชีวิตกลางคืนก็เพิ่งจะเริ่มต้น”พูดพลาง ก็เปลี่ยนรองเท้าส้นสูงจังเฉิงหรี่ตามองฉัน จ้องมองสร้อยคอที่อยู่บนลำคอของฉัน“สร้อยเส้นนี้ช่วงที่พวกเราเป็นแฟนกันซื้อใช่ไหม!ตอนนี้ทำไมยังยอมใส่อยู่?”

“เห็นหลินหลิงใส่สร้อยสวย ก็หยิบออกมาใส่”ฉันพูดตอบกลับพลางยิ้ม สีหน้าของจังเฉิงชั่วพริบตาเดียวก็ดูไม่เป็นธรรมชาติขึ้นมา

ด้วยความใจฝ่อเขาไม่มีความคิดที่จะสนใจว่าฉันจะไปไหน และฉันก็หนีออกจากบ้านได้สำเร็จ

เมื่อฉันลงมาชั้นล่าง ก็มองเห็นรถของเซิ่งซื่อหาวจอดตรงนั้น รูปร่างโดดเด่น เขาหน้าตาหล่อเหลายืนพิงประตูรถอยู่

“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

ตั้งแต่ส่งข้อความมาจนถึงตอนนี้ ก็เป็นเวลาสองนาที

“มาถึงที่นี่ฉันก็ส่งข้อความหาเธอ”พูดพลาง เขาก็เอียงตัวไปเปิดประตูรถ

ดูเหมือนว่าเขาจะมั่นใจมากว่าฉันจะลงมา ความรู้สึกนี้ถูกคนมองเห็นและควบคุมเอาไว้ ไม่ใช่เรื่องดี รู้สึกว่าผู้ชายแบบนี้อันตรายเกินไป

“ไปทานข้าวที่ร้านอาหารเหล่าหยวน!”

สถานที่ที่เขาพูด เป็นร้านนั้นเมื่อตอนเที่ยงที่ฉันกับเซิ่งซื่อหาวแอบคบชู้กัน ได้ยินชื่อนี้ สิ่งที่เซิ่งซื่อหาวทำเรื่องเหล่านั้นกับตัวเองในห้องน้ำก็ผุดขึ้นมาในสมองของฉัน ชั่วพริบตาเดียวหน้าเลือดขึ้นหน้าทันที ทำให้สีหน้าของฉันแดงขึ้นมา

คำพูดของเขา แทบจะไม่ขอความเห็นของฉัน แต่เป็นแค่การบอกกล่าว

ในเวลาที่มาถึงร้านที่จะทานข้าว ฉันงุ่นง่านเหมือนนั่งอยู่บนกองไฟ ฉันรู้สึกกลัวว่าจะพบคนรู้จัก หรือว่าอาจจะถูกคนพบอะไรบางอย่าง เหมือนกับกินปูนร้อนท้อง ตื่นตกใจอยู่ตลอดเวลา

“คืนนี้ไปโรงแรมกับฉัน”

“ไม่ได้ พ่อแม่สามีฉันอยู่บ้าน จำเป็นต้องสำรวมนิดหน่อย”ฉันรีบส่ายหน้า

เซิ่งซื่อหาวได้ยินคำพูดของฉัน วางตะเกียบลง มองฉันด้วยสายตาเย็นชา“ในเมื่อเธอยั่วฉัน เช่นนั้น กฎของเกมก็ต้องทำตามฉันตัดสินใจ”

ฉันเพิ่งจะค้นพบในตอนนี้ ดูเหมือนว่าตัวเองจะหาความยุ่งยากให้ตัวเองแล้ว ฉันคิดว่าทั้งสองไม่ได้ติดหนี้กันและกัน พูดคุยกันเฉพาะเรื่องมีชู้ ความจริงมันไม่เท่าเทียมกันตั้งแต่แรก

“เธอไม่ได้อยากจะแก้แค้นพวกเขาเหรอ?เรื่องแค่นี้ยังไม่กล้าก้าวข้ามไปได้?”

ฉันรู้ว่าเซิ่งซื่อหาวใช้คำพูดกระตุ้นฉัน แต่เขาเก่งเกินไปที่จับจิตใจของคนได้ แม่บ้านธรรมดาอย่างฉันไม่สามารถหลุดออกจากฝ่ามือของเขาได้เลยจริงๆ

ฉันไม่รู้ตัวเองถูกเขาพาเข้าโรงแรมมาด้วยความงุนงงได้ยังไง ยังเป็นสถานที่เดิมของเมื่อวาน แต่ภาพเหตุการณ์แตกต่างกัน

เซิ่งซื่อหาวมีสติและยิ่งมีความกล้า ข้อเรียกของคุณภาพของการมีเซ็กซ์ก็เพิ่มสูงขึ้น

เวลาที่อาบน้ำ เขาดึงฉันให้เข้าไปในห้องอาบน้ำ ยังไม่รอให้ฉันถอดเสื้อผ้า ก็เปิดน้ำฝักบัวที่อยู่ด้านบน เสื้อผ้าบนตัวของฉันก็เปียกทันที

เพราะว่าฉันใส่เสื้อชีฟอง หลังจากที่เปียก ก็กลายเป็นโปร่งใสทันที ร่างกายที่เย้ายวนใจไม่สามารถซ่อนเร้นไว้ได้

“เสื้อผ้าเปียกแล้ว ฉันจะกลับบ้านได้ยังไง?”เธอพูดเสียงเบาบ่นเขา

“สู่เสี่ยวหลง เวลานี้ เธอยังมีเวลาคิดเรื่องพวกนี้อีก”พูดพลาง กอดและจูบฉัน