บทที่ 8 เสียงเคาะประตู

“ยังชอปปิง?สองสามวันมานี้เธอใช้เงินไปห้าถึงหกหมื่นแล้ว ใช้ไม่ได้จริงๆ”

ฉันกำลังจูบกับเซิ่งซื่อหาว ในหูได้ยินเสียงโมโหของจังเฉิงกระแทกเข้ามา ฉากนี้ พูดว่าไม่ตื่นเต้นก็คือหลอก

การกระทำเงียบๆของฉันกับเซิ่งซื่อหาวทำให้ทั้งสองคนมองเห็นแล้ว ภายในลิฟต์ นอกจากฉันจูบกับเซิ่งซื่อหาวแล้ว ก็เหลือเพียงแค่เสียงลมหายใจ

ในใจฉันรู้สึกเป็นสุขมากที่ได้แก้แค้นอย่างลับๆและรวดเร็ว ฉันกำลังแก้แค้นต่อหน้าคุณ แต่ทว่าจำฉันไม่ได้ ความรู้สึกดีแบบนี้ ทำให้ความกลัดกลุ้มที่อัดแน่นอยู่ในใจของฉันหายไปเยอะมาก

หลังจากรอให้ลิฟท์เปิด ทั้งสองกระวีกระวาดร้อนใจอยากจะออกไป และในที่สุดจูบยาวนานระหว่างฉันกับเซิ่งซื่อหาวก็สิ้นสุดลง

ฉันผลักเขาพร้อมกับหอบหายใจ“ถ้าหากว่าคนยังไม่ไป ฉันต้องเป็นคนแรกแน่นอนที่ถูกจูบจนขาดออกซิเจน”

“เธอระบายอากาศหายใจไม่เป็นเอง”

ขณะที่กำลังพูดประตูลิฟต์ก็เปิดออก ฉันรู้สึกขี้ขลาดขึ้นมา และไม่อยากออกไป

เซิ่งซื่อหาวกลับมารุนแรงเหมือนเดิม จับเอวของฉันและอุ้มท่าเจ้าหญิงขึ้นมา ฉันหายใจเบาๆ ซุกหน้าลงไปที่หน้าอกของเขา

ระหว่างทางฉันได้ยินเสียงคนทักทายเขา ถึงจะมองไม่เห็นแต่รู้สึกได้ถึงสายตาที่จ้องมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

รอจนเซิ่งซื่อหาวอุ้มฉันวางในห้องทำงาน ฉันจึงเป็นอิสระ กระโดดลงมา

“ในห้องทำงานจะเอาอีกครั้งไหม”

“วันละสองครั้ง คุณไม่เหนื่อยเหรอ?”

เซิ่งซื่อหาวสีหน้ามืดครึ้มลง บางทีอาจจะเป็นจุดอ่อนของผู้ชาย ใครก็ไม่สามารถพูดว่าไม่ไหวได้ เซิ่งซื่อหาวอุ้มฉันขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทำงาน“กระแทกคุณจนขาไม่มีแรงเดินก็ไม่มีปัญหา”

ชุดใหม่ของฉัน ด้านล่างคือกระโปรง

ในที่สุดฉันก็รู้แล้วว่าทำไมคนถึงชอบเอากันในห้องทำงาน นี่เป็นความตื่นเต้นจริงๆ ด้านนอกคือพนักงานกำลังทำงาน ด้านในกำลังกระแทกกันอย่างเมามัน

ใช้เวลาครั้งนี้ครึ่งชั่วโมง ถึงแม้ว่าไม่สบายเหมือนอยู่บนเตียง แต่กลับรู้สึกเร้าใจ โชคดีที่ตอนเด็กฉันเคยเรียนการเต้น แม้ว่าเซิ่งซื่อหาวจะจับฉันโค้งร้อยแปดสิบองศาก็ไม่มีปัญหา เพียงแต่ไม่ได้ฝึกฝนเป็นประจำ หลังจากที่ทำเสร็จท่วมตัวก็ไร้เรี่ยวแรง

และท่าสุดท้าย ฉันนั่งอยู่บนขาของเซิ่งซื่อหาว เซิ่งซื่อหาวนั่งอยู่บนเก้าอี้ เป็นท่าที่อับอายมาก

ทันใดนั้น เซิ่งซื่อหาวต่อสายโทรศัพท์“เรียกจังเฉิงแผนกฝ่ายขายเข้ามา”

คำพูดของเขาพูดออกไป ฉันตื่นเต้นขึ้นมาทันที อดไม่ได้ที่จะเกร็งขาทั้งสองข้าง

เขาตีตูดฉันด้วยความพอใจ หัวเราะและด่า“เธอจะบีบฉันให้ขาดเหรอ?”

“ฉันต้องรีบไปซ่อน ไม่ได้ ยังต้องสวมใส่เสื้อผ้า”

ท่าทางของฉันเก้ๆกังๆทำอะไรไม่ถูก เซิ่งซื่อหาวเพียงแค่แอบหัวเราะฉัน ท่าทางนั้น ไม่รีบร้อนแม้แต่นิดเดียว

ฉันเพิ่งจะติดกระดุมเสื้อเชิ้ต ด้านนอกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมา

หัวใจของฉันเต้นรัวขึ้นมาทันที ชั่วพริบตาเดียวในสมองก็คิดมากมาย อีกเดี๋ยว ฉันจะทักทายกับจังเฉิงยังไง?

พูดสวัสดีแล้วยิ้ม!เดิมทีคุณก็อยู่ที่นี่?

หรือว่าจะพูด คุณดูชู้รักของฉันเปรียบเทียบกับคุณแล้วเป็นยังไงบ้าง?ทั้งหน้าตาดีขายาวมีตำแหน่งสูง?

ยังไม่ทันให้ฉันได้คิดเยอะ ประตูก็เปิดออก หัวใจฉันวุ่นวาย จำเป็นต้องต้องซุกหน้าลงบนหน้าอกของเซิ่งซื่อหาว ถึงอย่างไรไม่ให้เห็นหน้าก็พอแล้ว

ฉันรู้สึกว่าเซิ่งซื่อหาวคว้าเสื้อมาคลุมบนเอวของฉัน ปกปิดช่วงล่างนั้นเอาไว้

ได้ยินเสียงเท้า จังเฉิงเดินเข้ามา หัวใจของฉันก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที