บทที่ 13 ใครขู่ใครกันแน่?

พูดจบ ฉันก็หมุนตัวเดินออกมาอย่างสง่า เเละไม่ลีลาแม้เเต่นิดเดียว

อดทนต่อการถูกกำจัดภายใต้การแข่งขันที่ยุติธรรมได้ เเต่ฉันไม่สามารถอดทนต่อความอัปยศอดสูของเมียน้อยที่ทำลายครอบครัวของฉันได้

ฉันคิดว่าการสัมภาษณ์ครั้งนี้จะต้องคว้าน้ำเหลวเพราะการเเทรกมือของหลินหลิงสะเเล้ว เเต่ไม่คิดว่าตอนที่ฉันกำลังกินข้าวอยู่ที่ข้างนอกจะได้รับข่าวว่าสัมภาษณ์สำเร็จ

ตอนบ่ายเป็นการสอบข้อเขียนบวกกับการทดสอบความรู้ด้านคอมพิวเตอร์ การสัมภาษณ์แบบนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงเเค่หนึ่งชั่วโมงก็ผ่านด่านเเล้ว

หลังจากที่ฉันไปที่แผนกบุคคลเพื่อส่งข้อมูลด้วยจิตใจที่ฮึกเหิม เเละหลังจากที่ได้รับบัตรพนักงานเเล้วนั้น ฉันก็กลายเป็นพนักงานบริษัทอย่างเป็นทางการทันที

ตอนบ่าย เซิ่งซื่อหาวเข้ามาในเเผนกเพื่อมาสำรวจ ฉันกำลังนั่งจดบันทึกข้อมูลลูกค้าในช่วงนี้อยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์ เเละฉันก็แยกแยะความต้องการของลูกค้าตามจำนวนการดูหน้าเว็บของลูกค้า เพื่อที่ฉันจะสามารถให้คำแนะนำที่เกี่ยวข้องได้

ครั้งเเรกที่ทำงานนี้ ฉันก็ยุ่งจนหัวหมุนไปหมด บวกกับเรื่องจิปาถะเล็กน้อย จึงทำให้คิดได้อย่างไม่ค่อยรอบคอบสักเท่าไหร่

" คุณทำแบบนี้ไม่ได้ อย่างเเรกคุณต้องเเยกงานตามความสำคัญ เเล้วค่อยนำจำนวนเงินการบริโภคของลูกค้ามาเเยกระดับตามระดับความสนใจในเว็บไซต์ของเรา...... "

เซิ่งซื่อหาวยืนอยู่ข้างหลังฉัน ท่าทางของเขาเหมือนกำลังกอดฉันไว้ครึ่งตัว เขาใช้มือข้างนึงจับเมาส์ มืออีกข้างก็กำลังเคาะอยู่บนคีย์บอร์ด

งานที่ฉันรู้สึกว่ามันซับซ้อนก็ได้กลายเป็นง่ายทันที

เดิมที ตารางที่ไม่เป็นระเบียบก็ได้ถูกเขาจัดการจนเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว

แต่ในเวลานี้ฉันแทบไม่ได้จดจ่ออยู่ที่งานเลย ฉันได้กลิ่นโคโลญจน์ดีๆที่อยู่บนร่างกายของเขา ด้านหลังของฉันก็กำลังแนบกับแผงอกที่อบอุ่นของเขา หัวใจของฉันเต้นเเรงมาก เเละบรรยากาศนี้ก็ทำให้ฉันหน้าเเดงเเละใจเต้น

รอจนเขาเดินออกไป หัวใจของฉันยังหลงเหลือความรู้สึกที่เหมือนสูญเสียอะไรบางอย่างไป จนทำให้ไม่สามารถดึงสติกลับมาได้ชั่วขณะ

เเละไม่รู้ว่าจังเฉิงเดินมาที่ด้านหลังฉันตอนไหน น้ำเสียของเขาก็ดูแย่มากด้วย: " เเม้เเต่งานง่ายๆก็ยังทำได้ไม่ดี ริอยากออกมาทำงาน? "

ฉันรู้ว่าถ้าเซิ่งซื่อหาวมาที่นี่ จังเฉิงที่เป็นรองผู้จัดการจะต้องมาต้อนรับเขาอย่างเเน่นอน เเต่เมื่อสักครู่ คล้ายกับว่าในตาฉันมีเพียงเซิ่งซื่อหาวเท่านั้น เเม้เเต่จังเฉิงที่ยืนอยู่ข้างเขา ก็สามารถทำให้ฉันเมินเขาไปได้โดยสิ้นเชิง

" ทำไม่เป็นก็ต้องขยันสิ ช่วยไม่ได้ ในเมื่อสามีพึ่งไม่ได้ ถ้าฉันไม่ออกมาทำงาน ไม่แน่วันไหนก็คงจะหิวตายอยู่ในบ้าน "

พูดเสร็จ ฉันก็หยิบแก้วน้ำเเล้วลุกขึ้น หลังจากนั้นก็เตรียมที่จะเดินออกไป

" หยุดเดี๋ยวนี้ " จังเฉิงจับเเขนของฉันไว้

ฉันหันไปมองคนที่กำลังมองเรื่องสนุกรอบๆ หลังจากนั้นก็พูดกับจังเฉิงเสียงเบา: " หรือว่าคุณต้องการให้ทุกคนรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเราล่ะ? "

พูดจบ จังเฉิงก็ปล่อยเเขนฉันอย่างจนปัญญา

ในห้องเติมน้ำ ฉันก็ได้เจอกับคนที่ไม่อยากเจออย่างหลินหลิงอีกครั้ง

หลินหลิงขวางทางฉันไว้เเละมองฉันอย่างดูถูก: " อย่าคิดว่าเข้ามาในบริษัทเเล้วเธอจะสามารถสร้างระลอกคลื่นได้นะ ไม่อย่างนั้น ระวังฉันทำให้เธออยู่ในบริษัทไม่ได้ก็เเล้วกัน "

ฉันมองหลินหลิงเหมือนมองตัวประหลาด เเละพูดขึ้นยิ้มๆ: " ถึงเเม้ว่าฉันจะมาที่นี่ได้ไม่นาน เเต่ฉันกลับได้ยินข่าวซุบซินนินทาไม่น้อยเลยล่ะ ต้องการให้ฉันพูดให้เธอฟังไหม? "

พอหลินหลิงได้ยินที่ฉันพูด สีหน้าของเธอก็ซีดขึ้นทันที

ฉันขยับเข้าไปพูดที่ข้างหูเธอ: " ฉันก็เพิ่งรู้ว่าจังเฉิงเขาปิดบังเรื่องที่เขาเเต่งงานเเล้ว เเละตอนนี้ทุกคนเหมือนจะรู้ว่าเธอกับเขาเป็นแฟนกันเเล้วด้วย ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอยั่วจังเฉิง ตำแหน่งหัวหน้าทีมข่ายจะเป็นของเธอได้ยังไง "

" เธอเดาว่าถ้าฉันพูดเรื่องความสัมพันธ์ของฉันกับจังเฉิงออกมา เธอจะเป็นยังไง? "

พูดจบ ฉันก็มองดูหลินหลิงกัดฟันใส่ฉันและมองมาที่ฉันอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นฉันก็เดินหัวเราะออกไป

งานตอนบ่ายถือว่าราบรื่นไปได้ด้วยดี นอกจากปะทะกับหลินหลิงเล็กน้อยเเล้ว ก็ไม่มีคลื่นอะไรอีก

ตอนเลิกงาน จังเฉิงกำลังรอฉันอยู่ที่ด้านนอก พอเห็นฉันออกมา เขาก็รีบเปิดประตูทันที: " ผมไปส่งคุณนะ "

ฉันมองไปรอบๆ หลังจากนั้นก็ขึ้นรถเขา

ครั้งนี้ไม่มีหลินหลิง บอกตรงๆว่ารู้สึกแปลกนิดหน่อย อีกอย่างฉันพบว่าฉันกับจังเฉิงนั่งอยู่ในรถคันเดียวกัน เเต่เรากลับไม่มีอะไรที่จะพูด

" พ่อกับเเม่ของผมอยากอุ้มหลานเเล้ว ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือคุณต้องดูแลร่างกายตัวเองให้ดีๆ เเล้วเราจะขยันทำลูกอีกครั้ง ส่วนเรื่องงานก็ปล่อยมันไปก่อน "จังเฉิงขับรถไปด้วยเเละพูดกับฉันไปด้วย