บทที่ 15 ทำไมคุณถึงต้องเลือกมาที่บริษัทเซิ่งซื่อด้วย?

เสียใจทีหลัง? อะไรคือเสียใจทีหลัง ในตัวเลือกของสู่เสี่ยวหลงไม่มีคำว่าเสียใจทีหลังอยู่เเล้ว

เซิ่งซื่อหาวพลิกตัวฉันเเละกดตัวฉันลงบนกำแพง หลังจากนั้นเขาก็ถอดกระโปรงบนตัวฉันอย่างรุนเเรง เเละจับตัวฉันให้ตั้งอยู่ในองศาที่เก้าสิบ

การกระทำของเขาตรงไปตรงมา ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดเป็นระยะๆ เเละเขาก็แทรกซึมเข้าไปในร่างกายของฉัน

ความเจ็บเเละความระคายเคืองนั้นทำให้ฉันน้ำตาไหล ต่อมาก็เป็นการกระทำที่บ้าคลั่งของเขา ฉันเหมือนเรือเล็กที่แกว่งไปมาในทะเล เเละโบกสะบัดไปพร้อมกับพายุที่รุนแรง

และความเศร้าในใจของฉันก็ค่อยๆแตกสลายภายใต้การเคลื่อนไหวที่รุนแรงของเขา สุดท้าย ในหัวของฉันก็เหลือเเต่ความว่างเปล่า

ฉันคิดว่าเวลาที่คนเราเศร้า มีเพียงการปล่อยไปตามใจเท่านั้นที่เป็นยารักษาที่วิเศษที่สุด มันก็เหมือนการเสพยาเสพติดที่สามารถทำให้ผู้คนลืมปัญหาเหล่านั้นได้อย่างมีความสุขสูงสุด

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองมีอะไรกับเซิ่งซื่อหาวไปนานเท่าไหร่ อย่างไรก็ตาม สุดท้ายฉันก็รู้สึกหิวมาก เเละเซิ่งซื่อหาวพาฉันไปทานอาหารเย็นก่อนที่เขาจะออกไป

พอฉันกลับไปก็เห็นจังเฉิงกำลังรอฉันด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

" คุณขู่หลินหลิงที่บริษัทหรอ? " เขาถามฉันด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

" เธอขู่ฉันก่อน " ฉันเงยหน้าเเละเถียงเขา

" สู่เสี่ยงหลง บริษัทมีเยอะเเยะคุณไม่เลือก ทำไมคุณต้องเลือกบริษัทเซิ่งซื่อด้วย? " ตอนพูด เส้นเลือดบนหน้าเขาก็ปูดขึ้นมา เเละดูเหมือนเขาจะโกรธมากด้วย

ฉันคิดว่าหลินหลิงคงต้องเเต่งเติมคำพูดของฉันเเล้วบอกกับจังเฉิงแน่ๆ เเละคำพูดเหล่านั้นก็ทำให้จังเฉิงรู้สึกกลัวขึ้นมา ฉันกับหลินหลิงก็เหมือนถังดินปืนสองถัง พอวางไว้ด้วยกันก็ไม่รู้ว่าจะระเบิดตอนไหน ถึงตอนนั้นคนที่จะซวยอยู่ตรงกลางก็คือจังเฉิง

" ฉันเลือกบริษัทเซิ่งซื่อเเล้วทำไมหรอ? ฉันรู้สึกว่างานของฉันตอนนี้ไปได้ด้วยดีมากเลยนะ " ฉันตอบกลับเขาไปอย่างนิ่งๆ

" คุณก็รู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเราสามคน ถ้าคนอื่นรู้เข้า ผมกับหลินหลิงคงอยู่ในบริษัทไม่ได้อีก " จังเฉิงพูดไปด้วยเเละจับผมตัวเองอย่างหงุดหงิดไปด้วย

" ถ้าพวกคุณกังวล งั้นพวกคุณก็เป็นฝ่ายลาออกเองสิ ทำไมต้องให้ฉันลาออกด้วยล่ะ? " ฉันมองจังเฉิงอย่างโมโห

" ในบริษัทผมเป็นรองผู้จัดการ หลินหลิงเป็นหัวหน้าทีม เเต่คุณเป็นเเค่พนักงานใหม่ที่อยู่ในช่วงฝึกงาน คุณลาออกน่ะเหมาะสมที่สุดเเล้ว " จังเฉิงวิเคราะห์ได้อย่างมีหลักการ

คล้ายกับฉันเป็นพนักงานใหม่ เเล้วฉันควรเสียสละอย่างนั้นเเหละ

อย่าว่าเเต่อยู่ที่นี่เเล้วฉันจะเอือมระอากับพวกเขาสองคน ต่อให้เซิ่งซื่อหาวอยู่ที่บริษัท ฉันก็จะไม่ไปไหนเด็ดขาด

" คุณก็เเค่กลัวว่าคนอื่นจะรู้ว่าฉันเป็นเมียของคุณ? คุณสบายใจได้ ฉันก็รู้สึกขายหน้าเหมือนกันที่มีผัวแบบคุณ คุณมีเวลามาเตือนฉัน เเต่สู้เอาเวลาไปบอกหลินหลิงไม่ให้เธอยั่วยุฉันดีกว่านะ ระวังฉันถูกยั่วยุจนโมโหเเล้วทำให้ฉันบอกเรื่องที่น่าอับอายของพวกคุณออกมา "

พอจังเฉิงได้ยินที่ฉันพูด เขาก็โมโหจนหน้าเขียว สุดท้าย เขาก็เตะเก้าอี้จนล้มลงไปอย่างรุนแแรง เเละพูดด้วยน้ำเสียงที่โหดเหี้ยม: " สู่เสี่ยวหลง ถ้าคุณกล้าพูดเรื่องเหลวไหลในบริษัท คุณก็อย่าโทษว่าผมลืมมิตรภาพเก่าของเราก็เเล้วกัน "

พอเห็นจังเฉิงโกรธ ฉันก็ยิ้มออกมา ที่เเท้จังเฉิงก็รู้จักกลัวเหมือนกันหนิ กลัวว่าภาพลักษณ์อันจอมปลอมของตัวเองจะถูกคนมองทะลุ?

ในเมื่อเป็นแบบนี้ ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้คิดว่ากระดาษสามารถห่อไฟได้ล่ะ?

เเละเป็นอีกครั้งที่ฉันกับจังเฉิงแยกกันทั้งที่โกรธกันอยู่ ตอนค่ำ เขาออกไปตอนไหนฉันก็ยังไม่รู้

วันต่อมาเป็นวันเสาร์ น้อยครั้งมากที่ฉันจะนอนหลับจนสว่าง ฉันเคยคิดว่าถ้าข้างกายไม่มีจังเฉิง ฉันคงจะนอนไม่หลับ เเต่ปรากฎว่าเเค่เราชินกับมันก็พอเเล้ว เวลาผ่านไปโดยที่ไม่มีเขาอยู่ข้างกาย เเต่ฉันก็ยังนอนหลับได้อย่างสงบอยู่ดี

ตอนเช้าวันต่อมา สายตาที่เเม่สามีมองฉันราวกับมีด เธอพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยดีนัก: " เมื่อคืนเธอทำให้จังเฉิงโกรธจนออกไปข้างนอกอีกเเล้วหรอ? "

" เขาอยากออกไปเองต่างหาก ไม่เกี่ยวกับฉันสักหน่อย? "

พอได้ยินคำพูดที่ไม่ใส่ใจของฉัน แม่สามีก็ทุบหม้อและกระทะด้วยความโกรธ: " ผู้หญิงที่เเม้เเต่สามีก็ยังเอาไม่อยู่จะไปมีประโยชน์อะไร ทะเลาะกันบ่อยจนไม่นอนด้วยกัน เเบบนี้ เเล้วฉันจะเห็นหน้าหลานของฉันตอนไหน? "

หลานอีกเเล้ว? ฉันรู้สึกว่าตั้งเเต่ลูกของฉันจากไป คล้ายกับทุกคนมักจะพูดเตือนฉันเรื่องนี้ตลอด เอาเเต่โรยเกลือทับบาดเเผลฉันอยู่นั่นแหละ เดิมที อารมณ์ดีๆที่หาได้ยากก็หายไปในทันที

ไม่สนใจคำพูดบ่นของเเม่สามี ฉันทำเป็นหูทวนลม พอเเต่งตัวเสร็จฉันก็ออกจากบ้านทันที

ดีที่อากาศวันนี้ค่อนข้างดี เมฆครึ้ม อากาศก็เย็นสบาย ฉันถือกระเป๋าเเละเดินเตร็ดเตร่ไปรอบๆเหมือนวิญญาณ อย่างไรก็ตาม เเค่ไม่กลับไป คล้ายกับที่ไหนก็ดีไปสะหมด

สุดท้าย ฉันก็มาหยุดที่ร้านเค้ก เเละน้ำลายก็ไหลขณะที่กำลังมองดูเค้กที่สวยงามตรงหน้าต่าง

" อยากกินหรอ? "

เสียงที่คุ้นเคยดังที่ข้างหูฉัน ฉันพยักหน้า

พอฉันตอบสนองกลับมาเเละหันไปมอง ก็เห็นเซิ่งซื่อหาวกำลังยืนอยู่ที่ข้างหลังฉัน