บทที่ 35 ขอโทษคำเดียวก็พอแล้วเหรอ?

เมื่อได้ยินคำพูดเขา นั่นก็เป็นลูกของฉัน น้ำตาของฉันร่วงหล่นลงมาโดยไม่ได้มีการเตือนล่วงหน้า

ตั้งแต่ที่ฉันตื่นขึ้นมาจากโรงพยาบาล ฉันไม่เคยพูดคุยกับเขาเรื่องลูกคนนั้นที่จากไป...