ตอนที่ 419 เจอคนไม่ดี

ผมเอาส่วนบนที่มีหัวให้พวกเขาผมทำอย่างนี้เพื่อแสดงให้พวกเขาเห็นว่าผมมีกำลังไม่ให้พวกเขามีความคิดจะแย่งหรือปล้นพวกเราส่วนอีกในหนึ่งก็แสดงให้เห็นถึงความเห็นอกเห็นใจ

เพราะตั้งแต่มาถึงที่เกาะแห่งนี้พวกเขาเป็นคนแรกที่พวกเราได้เจอ

พวกเรากินอิ่มมไปครึ่งหนึ่งแล้วพวกเขาสองคนกล่าวขอบคุณแล้วก็กินปลาครึ่งตัวนั้นจนหมดอย่างรวดเร็วราวกับว่ายังไม่อิ่ม

"ตรงนี้มีมะพร้าวอีกสองลูกพวกคุณเอาไปกินสิ"

ไป๋เหว่ยหยิบมะพร้าวที่ผมทำไว้ให้เธออกมาจากด้านหลังเอาให้ผู้ชายคนนั้นผู้ชายคนนั้นรีบขอบคุณผ้หญิงก็มองมะพร้าวในมือของเธอด้วยความหิโหย

ผมเห็นว่าแปลกๆก็เลยถามว่า"พวกคุณลอยมาติดที่เกาะนี้ไม่เคยเห็นลูกมะพร้าวหรอ?"

ผู้ชายคนนั้นให้ก้อนหินทุบมะพร้าวและตอบผมว่า"ไม่มีถ้าพอมีอะไรได้กินบ้างพวกเราก็คงไม่หิวกันขนาดนี้หรอก?โอ้ผ่าออกแล้วภรรยาคุณกินอันใหญ่นี้ก่อน"

พูดจบผู้ชายคนนั้นก็ผ่ามะพร้าวออกและยื่นให้ผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆผู้หญิงคนนั้นมีดวงตาเปล่งประกายกอดลูกมะพร้าวและกินเนื้อมะพร้าวคำใหญ่ๆ

ผมถอนหานใจถ้าผมและไป๋เหว่ยไม่หามะพร้าวจับไก่ป่าและจับปลาเกรงว่าสภาพพวกเราก็คงไม่แตกต่างจากสองคนนี้เท่าไหร่

ผมและไป๋เหว่ยสบตากันผมพูดว่า"ผมชื่อฟางหยางนี่แฟนของผมชื่อไป๋เหว่ย"

ขณะนั้นผู้ชายคนนั้นก็ใช้ก้อนหินทุบมะพร้าวอีกลูกหนึ่ง"ผั่วะ"และกลืนน้ำลายพูดว่า"ผมชื่อวังแก๊งนี่ภรรยาผมชื่อหยวนหรง"

ผมพยักหน้าและถามว่า"พวกคุณเองก็นั่งเที่ยวบินที่บินจากShenghaiไปไทยและเกิดอุบัติเหตุตกมาที่นี่ใช่มั้ย?"

วังแก๊งเงยหน้าขึ้นมาสีหน้าตกใจและก็ดีใจ"ใช่แล้วน้องชายหรือว่าพวกคุณเองก็ใช่?ผมก็คิดว่าทั้งเครื่องไม่มีใครรอดมีแค่พวกเราสองคน"

ขณะนั้นผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะกินอิ่มแล้วได้ยินพวกเราพูดแบบนี้น้ำตาของเธอก็ไหลออกมา"พวกเราเดินไปรอบๆเกาะที่มีแต่ขี้นกเดินอยู่สองวันไม่มีคนซักคนพอหิวก็หาผลไม้กินนิดหน่อยยิ่งกว่านั้นแม้แต่น้ำก็ไม่มีทั้งเหนื่อยทั้งกระหายโชคดีที่ตอนนี้เจอพวกคุณแล้ว"

วังแก๊งพูดว่า"พวกเราคุยกันว่าเมื่อชเา้จะไปล่าสัคว์คิดไม่ถึงว่าจะเจอหมูป่าตัวหนึ่งผมไล่ตามอยู่นานมากก็จับไม่ได้นี่ถ้าอยู่ที่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือของจีนนะผมยิงมันไปแล้ว"

"รู้สึกค่อนข้างกระหายเดี๋ยวพวกเราออกไปหาผลไม้มาซักหน่อยวังแก๊งคุณและภรรยาของคุณรออยู่ที่นี่ก่อนนะพวกเราไปแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับ"

ผมมองไป๋เหว่ยและพูดกับหวังกาง

"ได้"

วังแก๊งไม่สนใจเลยแม้แต่น้อยในมือยังมีเนื้อมะพร้าวเหลืออยู่อีกครึ่งหนึ่งจู่ๆเขาก็เงยหน้าขึ้นมาและพูดว่า"เดี๋ยวก่อนพวกนายเข้าไปในป่าต้องระวังตัวกันหน่อยนะ"

"ในป่าทำไมหรอ?"

ผมมองเขาและถามด้วยความสงสัยพวกเราอยู่ในป่านี้มาสองวันแล้วก็ไม่ได้เจอเรื่องแปลกๆอะไรและก็ไม่ได้เจอสัตว์ป่าที่ดุร้าย

แต่คิดๆแล้วก็ใช่นี่เป็นเกาะกลางทะเลไม่มีฝนตกถ้ามีสัตว์ใหญ่วงจรของห่วงโซ่อาหารทางนิเวศวิทยาไม่เพียงพอ

วังแก๊งพูดว่า"ในป่านี้มีแมลงแปลกๆจำนวนไม่เยอะแต่ใหญ่รูปร่างเหมือนยุงตัวใหญ่ๆมีสีหลากหลายไม่รู้ว่ามีพิษรึเปล่าพยายามอย่าให้เจอมันนะแรกเริ่มเราโดนพวกแมลงพวกนี้ไล่ต่อมาก็เลยมาเจอหมูป่าถึงแม้ว่าโชคดีที่มีชีวิตรอดจากเครื่องบินตกมาได้แต่ก็ยังถือว่าซวยมากอยู่ดี"

วังแก๊งถอนหายใจและพูดบ่นผมพยักหน้าเป็นการบอกว่าเข้าใจแล้ว

หยวนหรงเม้มปากลังเลอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า"เดี๋ยวก่อนฟาง...ฟางหยางพวกคุณคงไม่ได้จะไปตอนนี้หรอกนะ?ถ้าจะไปจริงๆพาพวกเราไปด้วยได้มั้ย?"

ผมมองวังแก๊งวังแก๊งมีสีหน้าอายและพูดกับหยวนหรงว่า"คุณพูดอะไรหน่ะ?"

หยวนหรงพูดว่า"พวกเราจับปลาไม่เป็นที่นี่ก็ไม่มีสัตว์อะไรที่พวกเราจะกินได้ถ้าพวกคุณฟางหยางไปแล้วแล้วพวกเราจะไม่ตายกันที่นี่หรอ?"

ผมพูดนิ่งๆว่า"ไม่เป็นไรพวกเราแค่อยากจะไปเก็บผลไม้เพราะรู้สึกกระหายไม่มีน้ำจืดก็เลยต้องเพิ่งผลไม้ไปก่อน"

พูดจบผมก็พาไป๋เหว่ยเดินเข้าป่าที่พวกเขาสองคนเพิ่งออกมา

ไม่มีน้ำจืดแน่นอนว่าผมโกหกในที่พักของพวกเรามีอีกสองชวดใหญ่รวมแล้วมีสามขวดใหญ่พวกเราดื่มกันอย่างประหยัดมากนอกจากดื่มแล้วก็แทบจะไม่ค่อยดื่มอีกเลยแม้แต่ล้างหน้าพวกเราก็ใช้น้ำทะเลล้าง

และแน่นอนว่าน้ำเปล่าสองขวดนี้พวกเราไม่สามารถให้พวกเขาได้ถึงแม้ทั้งสองคนนี้จะนั่งเครื่องบินลำเดียวกันกับเราที่เกิดอุบัติเหตุแต่ดูแล้วไม่น่าจะเป็นคนซื่อสัตย์

ถ้ามีผมคนเดียวยังดีหน่อยแต่นี่มีไป๋เหว่ยอยู่ด้วยผมจำเป็นต้องรับผิดชอบในตัวไป๋เหว่ย

พวกเราเดินไปสี่ห้าก้าวก้าวและแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเห็นพวกเราผมก็หันกลับไปและมองลอดพุ่มไม้ออกไป

ไป๋เหว่ยยิ้มและพูดเบาๆว่า"คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่านายมีความสามารถการเป็นขโมยซ่อนอยู่"

ผมพูดเซ็งๆว่า"รู้หน้าไม่รู้ใจทั้งสองคนนี้ผมต้องแน่นอนว่าพวกเขาปลอดภัยผมไม่อยากจะก็บลูกระเบิดผูกไว้กับตัวตลอดเวลาถ้าเกิดอะไรกับผมขึ้นมาก็ไม่เป็นอะไรแต่ถ้าเกิดอะไรกับคุณผมเสียใจไปจนตาย"

ไป๋เหว่ยหันมายิ้มหวานให้ผมและนั่งคุกเข่าข้างๆผมทั้งสองคนมองไปที่กองไฟที่อยู่บนชายหาดของพวกเรา

เห็นวังแก๊งกินเนื้อมะพร้าวที่เหลือและเลียน้ำมะพร้าวที่เหลือในกะลาหยวนหรงยื่นมะพร้าวที่เหลืออยู่ไปให้เขาวังแก๊งกินจนหมด

วังแก๊งด่าขึ้นว่า"แมงเอ้ยสองคนนั้นไม่ใช่คนจริงๆพวกเราก็มาอยู่ที่เกาะนี้เหมือนกันตอนนี้ควรจะเป็นเวลาที่แบ่งปันและช่วยเหลือกันแต่กลับแกล้งพวกเราแบบนี้"

หยวนหรงพูดว่า"ทำไม?พวกเขาก็แบ่งปลาให้พวกเรากินนะและยังให้มะพร้าวอีกดูแล้วน่าจะทำความรู้จักกันได้ง่าย"

"หึ่ยเธอมันรู้อะไรบ้าง?"

วังแก๊งมองมาที่ป่าและพูดว่า"ไม่เห็นหรอว่าพวกเขาสองคนสะอาดกันมากเหมือนพวกเราที่ไหนที่สกปรกไปทั้งตัวหน้าตาพวกเขาก็ปกติเหมือนพวกเราที่ไหนที่หน้าซูบตอบ?"

"คุณหมายความว่า?"

ดูเหมือนหยวนหรงคิดออกแล้วยังไม่ทันพูดจบวังแก๊งก็พูดต่อว่า"ใช่พวกเขาสองคนต้องมีเนื้อกินและมีน้ำจืดดื่มแจ่พวกเขาไม่ให้พวกเราแต่ให้ปลาที่พวกเขากินเหลือแม่งเอ้ยพวกเราจะกินของพวกเขามากเท่าไหร่กันเชียว?"

หยวนหรงกลืนน้ำลาย"พี่วังแก๊งช่างมันเถอะนะ"

วังแก๊งสีหน้าเย็นชา"ช่าง?ช่างมันอะไร?รอให้พวกเขากลับมาก่อนแล้วพวกเราก็ตามไปที่พักของพวกเขาขอแค่ฉันหาเนื้อและน้ำเปล่าเจอฉันจะฆ่าผู้ชายคนนั้น"

พูดจบสีหน้าของวังแก๊งก็เปลี่ยนเขาเผยรอยยิ้มลามกบนใบหน้า"แต่ผู้หญิงคนนั้นสวยดีฉันจะจัดการเธอก่อนจะฆ่า!.....พูดแล้วฉันก็อดมาตั้งสามวันแล้วเธอรีบถอดกางเกงออกซะ"