ตอนที่ 428 ถ้ำ

ผมกระแอมออกไป"นายอยู่กับเด็กสองคนไม่เบื่อหรือไง?อย่าเอาเรื่องเล็กๆมาทำให้เสียบรรยากาศ"

จ่าวซูเหิงยิ้มออกมา"ล้อเล่นหน่าที่พูดออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าอยากให้พวกนายกลับไปเตรียมพื้นที่ฉันจะกลับไปเอาของสักหน่อย"

ดังนั้นเราจึงพาสองคนที่เป็นลมไปด้วยพร้อมกับเด็กคนนั้นเดินไปที่ที่พักของจ่าวซูเหิงระหว่างเดินทางถึงรู้ว่าจ้าวซูเหิงเองก็คิดว่าสภาพอากาศที่นี่มันแปลกๆเขาจึงเดินทางออกมาเบื่อหวังจะรวบรวมเสบียงเอาไว้ในยามฤดูหนาวแต่บังเอิญมาเจอพวกเรา

และจ่าวซูเหิงก็มีจุดที่ไม่เหมือนกับพวกเราอยู่ตอนนั้นเขาเห็นพ่อแม่ของเด็กคนนี้ตายแล้วจึงหยิบของที่จำเป็นออกมาจากพวกเขาและจากนั้นก็ขุดหลุมฝังศพให้ถึงแม้ว่าจะทำให้เด็กคนนี้รู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อยแต่ด้วยความหนาวเย็นของอากาศมันก็ลำบากมากเลย

ผมเดินไปถามไป"เด็กคนนี้ไม่มีชื่อทำไม่นายไม่ตั้งชื่อให้เธอสักชื่อหละ?"

จ่าวซูเหิงเอามือมะแตะจมูกและพูดว่า"นายคิดว่าฉันไม่อยากทำหรือไงฉันอยากจะตั้งชื่อดีๆให้เธอสักชื่อแต่ปัญหาอยู่ที่หลังจากที่พวกเรารอดกลับไปได้เธอก็ต้องกลับไปใช้ชื่อเดิมอยู่ดีแล้วแบบนั้นฉันจะไม่เสียใจแย่หรอ"

เขาทำให้ผมพูดไม่ออก"ได้งั้นก็เรียนเธอว่าตัวเล็กแต่พ่อแม่ของเก็คนนี้ก็เสียไปแล้วฉันคิดว่าหลังจากนี้เธอคงต้องอยู่กับนายนายจะเรียกเธอว่าตัวเล็กตลอดชีวิตมันจะดีหรอ?"

จ่าวซูเหิงโค้งงอริมฝีปากของเขาแต่ไม่ได้พูดอะไร

โชคดีตอนแรกผมคิดว่าอาจจะมีเรื่องอันตรายเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อที่ป่าแห่งนี้ไม่คิดว่าจะเดินมาจะเดินมาจนถึงที่อยู่ของจ้าวซูเหิงอย่างปลอดภัย

แต่ผมกลับค้นพบกฎเกณฑ์บางอย่างเนื่องจากจนถึงตอนนี้ทุกที่ที่ผมเดินผ่านจะมีสัตว์ตัวเล็กๆถ้าหากมีนักล่าที่น่ากลัวอยู่จริงๆจะเหลือสัตว์พวกนี้อยู่สักกี่ตัว

เหตุผลเดียวกันตอนนี้พวกเราก็เดินทางมาที่นี่อย่างปลอดภัยอาจบอกได้ว่าคงไม่มีอันตรายอะไรอยู่ใกล้ๆพวกเราตอนนี้พวกเราก็คงสบายใจได้สักพัก

เมื่อถึงถ้ำที่จ้าวซูเหิงบอกไว้ตอนแรกผมมองไปรอบๆรู้สึกว่ามีอะไรแปลๆจึงพูดออกไปว่า"ที่นี่มีร่องรอยอะไรเต็มไปหมดเป็นไปไม่ได้ที่นายจะเป็ตนขุดมันออกมาและดูเหมือนมันจะเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ต้นปีแล้วนายไม่พบอะไรที่มันผิดปกติบ้างหรอ?"

จ่าวซูเหิงพูดออกมาว่า"มันจะมีปัญหาอะไรหละ?นี่มันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นเองตามธรรมาชาติฟางหยางคำที่นายพูดออกมาโลกนี้มันกว้างใหญ่อย่าคิดว่า....."

"พอพอพอนายอย่าพูดไร้สาระรีบไปเอาของมาได้แล้วพวกเรายังต้องพาสองคนนี้ไปอีกตอนนี้อากาศก็เย็นลงเรื่อยๆแล้วอย่าทำให้เสียเวลา"

ผมขัดจังหวะเขาไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือเปล่ายิ่งเราอยู่ด้านนอกนานเท่าไหร่ดูเหมือนว่าอุณหภูมิจะลดลงอย่างช้าๆและผมก็มีลางสังหรณ์ที่คลุมเครืออยู่ในใจ

จ่าวซูเหิงเดินเข้าไปในถ้ำสุดท้ายผมก็ทนไม่ได้แล้วจึงพากตัวสองคนนั้นเข้ามาในถ้ำกับไป๋เหว่ยเมื่อเข้ามาในถ่ำก็อบอุ่นขึ้นมานิดหน่อยผมถามออกไปว่า"นายกำลังหาอะไรอยู่?"

เมื่อเห็นจ้าวซูเหิงกำลังขุดินผมก็รู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

จ้าวซูเหิงไม่ได้หันกลับมาเขาตอบกลับมาทั้งแบบนั้นว่า"ฉันกำลังหามันเทศที่ฉันฝังไว้ที่นี่เมื่อสองวันก่อน"

"อะไรนะ?มันเทศ?"

ผมตกใจมาก"นายไปเอามันมาจากที่ไหน?"

จ่าวซูเหิงตอบมาว่า"เก็บได้จากในถ้ำนี้แต่มันใกล้จะเน่าแล้วฉันจึงเอามันไปฝังดินเพื่อรอมันโตขึ้นมา"

ผมขมวดคิ้วและต้องบอกเลยว่าถ้ามันเป็นตามที่ผมเดาการช่วยเหลือไม่น่าจะมาในเร็ววันนี้และมันเทศก็เป็นสิ่งที่เจริญเติบโตได้เร็วถ้าเราปลูกมันในสถานที่ที่เหมาสมแน่นอนว่าเราจะต้องได้กินมันในไม่ช้านี้

ต้องรู้ก่อนว่ามันเทศเป็นพืชสมัยโบราณมันเป็นพืชที่ทนต่อความแห้งแล้งคิดไม่ถึงว่าจ้าวซูเหิงจะเก็บมันได้ชั่งโชคดีอะไรแบบนี้

ไป๋เหว่ยเองก็ตกใจเหมือนกัน"เจอมันเทศบนเกาะแห่งนี้แสดงว่าก่อนหน้านี้ต้องมีคนเคยมาที่นี่"

ผมพยักหน้า"ไม่เลวเกาะนี้เป็นเกาะแบบปิดถ้าหากจะออกไปหละก็แค่เจอสถานการณ์ไม่ดีก็จะถูกพัดกลับมาที่นี่อีกแต่เนื่องจากสภาพแวดล้อมที่นี่มันเลวร้ายมากฉันจึงเดาว่าพวกเขาคงเสียชีวิตกันไปหมดแล้ว"

ในตอนนั้นแววตาของไป๋เหว่ยก็เป็นประกายเธอชี้นิ้วออกไปและถามออกมาว่า"ฟางหยางนั่นคืออะไร?"

ผมมองไปทางที่เธอชี้เธอชี้ไปทางมุมถ้ำมืดๆที่ไม่มีอะไร

ผมสงสัยจึงถามออกไปว่า"มีอะไรหรอ?"

ไป๋เหว่ยรีบเดินเข้าไป"นายมองอันนี้ใช่ไหม?"

เมื่อเสียงของเธอเงียบลงเธอนำมือไปจับที่กำแพงหลังจากนั้นก็สังเกตเห็นว่ามันเป็นโลหะกลมๆแต่ก็มองไม่ออกว่ามันคือะไรจากนั้นผมจึงเดินเข้าไปดูด้วยตัวเองมองอย่างละเอียดเอามือไปปัดดินที่อยู่รอบๆถึงรู้ว่าไอของกลมๆนั้นเหมือนกับลูกบิดประตู!

จ้าวซูเหิงถามออกมาด้วยความตกใจ"บ่าหน่า!ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งหลายวันทำไมถึงไม่รู้ว่าข้างในนีมีประตูบานนีอยู่!"

ผมพูดออกไปว่า"นายไม่เห็นมันนั้นถือว่าโชคดีแล้วถ้าประตูนี้มันมีความลับอะไรซ่อนอยู่เกรงว่าตอนนี้นายอาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นพวกเราแล้ว"

จ้าวซูเหิงยิ้มออกมาแบบเขินๆ"ที่แท้ก็เป็นแบบนี้งั้นพวกเราก็เข้าไปดูกันเถอะฉันเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่านี่มันเป็นประตูอะไร"

ผมให้ไป๋เหว่ยมาอยู่ด้านหลังของผมจักนั้นก็เปิดประตูออกมันอาจจะเป็นเพราะไม่ได้ใช้มานานโครงสร้างภายในของมันจึงสึกกร่อนผมยังไม่ทันได้ใช้แรงประตูก็ถูกเปิดออกมา

เมื่อประตูเปิดออกสิ่งสกปรกจำนวนมากที่เคยใช้ปิดบริเวณโดยรอบก็ร่วงหล่นลงมากองกับพื้นจนสูงถึงเข่า

เมื่อประตูเปิดออกฉันดึงไป๋เหว่ยกลับมาเพราะกลัวว่าจะมีบางอย่างที่เหมือนกับอาวุธที่ซ่อนอยู่ในนิยายศิลปะการต่อสู้แต่เมื่อเห็นว่ามันไม่มีอะไรผมจึงเอนตัวเข้าไปชะเง้อดู

ด้านหลังของประตูเชื่อมกับถ้ำอีกฝั่งหนึ่งแต่มันใหญ่ว่าถ้ำที่เราอยู่ตอนนี้มากเค้าโครงของมันเหมือนกับห้องโดยทั่วไปตัวอย่างเช่นมีเตียงหินอ่อนเล็กๆตั้งอยู่ถัดไปก็เป็นที่วางหินก้อนเล็กรวมกันด้านบนมีสิ่งที่คล้ายกับหม้อหุงข้าวอยู่น่าจะเอาไว้เป็นจุดจุดไฟ

เดิมทีคิดว่าเป็นเพียงศิลปะในยุคโบราณแต่ด้วยกองกระดูกที่อยู่บนเตียงทำให้ความคิดเหล่านั้นมันหายไป

พวกเราทุกคนเคยต่อสู้กับอะไรมามากมายแต่เมื่อได้เห็นกระดูกที่อยู่บนเตียงพวกเราก็ตกใจขึ้นมาทันที

เจ้าของโครงกระดูกคนเป็นเจ้าของถ้ำแห่งนี้ที่กระดูกเหลือเพียงผ้าคลุมหนาๆที่ติดกับกระดูกเขาอยู่

ผมกำลังจะหันหัวไปแต่จู่ๆก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งสีดำข้างๆโครงกระดูกโผล่ขึ้นมา

ผมเดินเข้าไปดูสิ่งนั้นทำให้ผมตกใจเป็นอย่างมากสิ่งนั้นก็คือปืน!