ตอนที่ 437 นักล่าลึกลับ

หมาป่ามาเเล้ว

บางทีอาจเป็นเพราะเนื้อหมาป่าสีเทาและกระดูกหมาป่าที่เรากินก่อนหน้านี้ทำให้หมาป่าพวกนี้คิดว่าเราฆ่าพวกของมันในเลยจะมาล้างแค้น

สำหรับสัตว์ร้ายเราไม่เพียงแค่เป็นเป้าหมายของการแก้แค้นแต่ยังรวมถึงเนื้อแสนอร่อยบนจานด้วย

จ้าวซูเหิงโพล่งออกมาแล้วทำท่าจะเดินออกไป"ฟางหยางเราออกไปฆ่าพวกมันกันเถอะ"

ผมรีบคว้าตัวเขาแล้วตะโกนว่า"นายบ้าไปแล้วเหรอหมาป่าเยอะขนาดนั้นฟังแล้วอย่าน้อยก็ต้องมีสิบกว่าตัวนายกล้าไปงั้นเหรอพวกมันได้ฉีกนายเป็นชิ้นๆแน่!"

จ้าวซูเหิงพูดว่า"งั้นเราต้องทำไงดีหรือจะรอความตายงั้นเหรอ?"

ในเวลาเดียวกันหูเจี้ยนก็เหล่ตามองไปที่ช่องว่างเหนือศีรษะของเราขณะนั้นก็มีดวงตาเปล่งแสงจางๆนสองดวงปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของเราเป็นดวงตาที่คุ้นเคยมากเพราะเป็นของหมาป่านั่นเอง

พวกเราต่างตัวสั่นและนิ่งเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันเพราะตอนนี้มีพายุหิมะพอดีหิมะที่ด้านบนของถ้ำก็หนาดังนั้นเวลาหมาป่าสีเทาเหยียบก็จะเกิดเสียงดังเราตั้งใจฟังผมกับไป๋เหว่ยต่างมองหน้ากันด้วยความหวาดกลัว

มีหมาป่าสีเทาอย่างน้อยสิบห้าตัว!

ผมกลืนน้ำลายและพูดว่า"ว่ากันว่าหมาป่าสีเทากลัวไฟแต่ตอนนี้เราจุดไฟในถ้ำพวหหมาป่าคงไม่กลัว"

หูเจี้ยนพูดด้วยสีหน้าสงบ"ตอนนี้พวกมันกำลังตามล่าพวกเราแน่นอนคงไม่กลัวแน่ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเราเผชิญหน้ากับหมาป่าแบบขี้ขลาดพวกมันต้องไล่ล่าเราแน่"

หานเหม่ยฉีเสียหาย"งั้นแสดงว่าถ้าเราไม่กำจัดหมาป่าพวกนี้ไม่ช้าก็เร็วเราจะถูกหมาป่าพวกนี้กัดตายงั้นเหรอ?”

"ไม่ไม่ไม่ไม่โดนหรอกคุณก็ดูถูกประตูที่ฟางหยางออกแบบไป

ถ้าหมาป่าเข้ามายังต้องฝึกอย่างน้อยครึ่งศตวรรษแต่เราเหลือกระดูกกับผักอีกนิดหน่อยไม่มีอาหารแล้ว"

จ้าวซูเหิงสงบลงนิดหน่อยก่อนยิ้มอย่างขมขื่น

ผมพูดว่า"อย่าเพิ่งผลีผลามถึงเราจะมีปืนในมืออย่างมากก็ล้มได้แค่หนึ่งหรือสองตัวระยะใกล้ขนาดนี้ปืนก็มีผลต่ำมากเพราะงั้นเราเริ่มโจมตีก่อนไม่ได้"

เมื่อเห็นว่าไม่มีเสียงตอบรับจากทุกคนผมจึงพูดอีกครั้ง"ไม่ว่ายังไงเราอยู่ในถ่ำก็ปลอดภัยขอแค่ผ่านคืนนี้ไปถ้าพรุ่งนี้หมาป่ายังไม่ไปฉันค่อยออกไปยิงสักตัวสองตัวดูว่าจะทำให้มันไปได้ไหม"

คนอื่นพยักหน้าเห็นด้วยกับผมมีเพียงหูเจี้ยนเท่านั้นที่มองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มเจื่อน

บางทีมีเพียงผมกับเขาเท่านั้นที่เข้าใจถ้าทำให้หมาป่าตกใจแล้วไปได้ก็ไม่สมควรโดนเรียกว่าหมาป่าแล้ว

ความน่ากลัวของหมาป่าคือถ้าคุณไม่สามารถกำจัดหมาป่าส่วนใหญ่ได้อย่างรวดเร็วการตายของหมาป่าสองสามตัวนั้นจะทำให้หมาป่าตัวอื่นดุร้ายมากขึ้นก็เหมือนกับฉลามที่ได้กลิ่นเลือด

คืนนี้เราทุกคนอยู่กับการขวัญเสียแม้แต่คนที่อยากเข้าห้องน้ำก็แค่วิ่งไปที่ทางเข้าถ้ำเท่านั้นหมาป่าไม่สามารถเข้ามาได้แต่ก็มีประตูตรงหน้าเพื่อให้เปิด

พวกเราผู้ชายยังดีแต่ไป๋เหว่ยกับหานเหม่ยฉีต่างก็ไม่รู้จะทำยังไง

เห็นเวลาผ่านไปทีละนิดในที่สุดท้องฟ้าก็เริ่มสว่างขึ้นและยังมีดาวตามขอบฟ้าพวกเราทุกคนต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกถึงฝูงหมาป่าที่อยู่ด้านบนของถ้ำจะยังไม่ไปแต่สำหรับพวกมันแค่อันตรายแต่ไม่ได้น่ากลัวเท่ากับตอนกลางคืน

แต่เมื่อผมออกไปก็ไม่เห็นหมาป่าแล้ว

เพื่อความระมัดระวังผมก็มองอย่างละเอียดอีกรอบจนกว่าจะมั่นใจ"หูเจี้ยนออกมาดูกับฉันว่าฝูงหมาป่ามันไปแล้วหรือยัง"

เมื่อได้ยินแบบนั้นหูเจี้ยนก็รีบออกมาชะเง้อคอมองเหมือนผมแน่นอนว่าไม่มีเงาของหมาป่าแล้ว

ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติพายุหิมะยังคงพัดกระหน่ำแต่หมาป่าหายไปแล้ว

ผมกับหูเจี้ยนขึ้นไปบนยอดเขาด้วยความระมัดระวังผมที่กำลังสงสัยกลับได้ยินเสียงอี๋ของหูเจี้ยนผมก็รีบถามว่าเกิดอะไรขึ้น

หูเจี้ยนพูด"ยอดเขานี้ผิดปกติมีกลิ่นแปลกๆ”

ผมสูดดมอากาศอย่างระมัดระวังแต่ก็ยังไม่รู้สึก"กลิ่นอะไร?"

หูเจี้ยนกลืนน้ำลายและมองมาที่ผม"มีกลิ่นปัสสาวะของหมาป่าตัวเมีย"

ปัสสาวะของหมาป่าตัวเมีย?

ก่อนที่ผมจะได้คิดอะไรหูเจี้ยนก็พูดอีกครั้งว่า"มีคนจะทำร้ายเราเลยจงใจเอาปัสสาวะของหมาป่าตัวเมียมาไว้ตรงนี้จะได้ดึงดูดหมาป่าตัวผู้จำนวนมากถ้าหมาป่าตัวผู้มาถึงคงจะได้กลิ่นที่อยู่บนตัวเราแล้วทำร้ายเราแต่คนที่อยากทำร้ายเราไม่รู้ว่าถ้ำของเราปลอดภัย

ไม่ต้องพูดถึงหมาป่าเพราะถึงจะเป็นลิงก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้ามาได้"

"แต่ก่อนฉันเคยเป็นนักล่าในภูเขาเลยรู้สึกไวต่อกลิ่นพวกนี้ถ้ามีกลิ่นปัสสาวะหมาป่าตัวเมียเราจะล่าถอยทันทีเพราะไม่มีนักล่าไหนกล้าท้าทายหมาป่าตัวผู้ที่บ้าคลั่งหรอก

หลังจากพูดจบเขาก็ถามอย่างสงสัย"แต่ที่แปลกก็คือหมาป่าตัวผู้ฝูงนี้ไม่น่าจะออกไปแล้วก็ต้องคอยอยู่ตรงนี้ตลอดแต่ทำไมฝูงนี้มันถึงไปล่ะ?"

จากนั้นช่วงเวลาถัดไปผมก็เจอคำตอบที่ทำให้เขาปวดหัว

ผมเดินไปข้างหน้าที่ทำให้ผมกลัวมากขึ้นก็เกิดขึ้นหิมะไม่ไกลออกไปเผยให้เห็นซากศพหมาป่าสีเทาที่ตายแล้วหลายตัว

ผมมองไปรอบๆและตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดปกติผมกับหูเจี้ยนลากศพหมาป่ากลับไปที่ถ้ำและพวกเราทุกคนก็เงียบขณะดูศพหมาป่า

เหมือนกับครั้งที่แล้วศพนี่ถูกฆ่าตายในคราเดียวรอยกัดขนาดใหญ่ที่คอและหลุมเลือดขนาดลึก2รูพิสูจน์ว่าหมาป่าตัวผู้ที่แข็งแกร่งตัวนี้ถูกฆ่าโดยไม่มีการต่อต้าน

เราพลิกซากศพหมาป่ามีรูตรงหัวใจและหัวใจก็หายไป

และการดำเนินการที่คุ้นเคยนี้ทำให้เราเพิ่มความคิดโดยไม่ได้ตั้งใจว่านักล่าลึกลับก่อนหน้านี้ไม่ได้ไปไหนไกลแต่ยังคงอยู่รอบๆรอโอกาสจากนั้นก็ฆ่าเรา

ผมสูดหายใจเข้าลึกๆและพูดว่า"ไม่ต้องสนแล้วเรากินกันก่อนเถอะเนื้อหมาป่าก็ไม่เลวนะกระดูกก็อร่อยด้วย"

ถึงเราทุกคนจะไม่ได้พูดอะไรแต่ครั้งนี้แตกต่างจากเมื่อก่อนเราเงียบผิดปกติรสชาติก็ยังเหมือนเดิมแต่ความอยากอาหารของเราลดลงมากหมาป่าสีเทาหนึ่งตัวเราใช้เวลาหนึ่งวันกินไปเพียงครึ่งเดียว

ผมมีความคิดที่มุ่งร้ายนั่นคือไม่มีใครอยากกินมากเกินไปซึ่งทำให้อยากเข้าห้องน้ำและถูกนักล่าลึกลับโจมตี

ศพหมาป่าสีเทาที่เจอครั้งนี้ไม่เพียงแต่ไขสาเหตุที่หมาป่าจากไปแต่ยังสร้างความหนักอึ้งให้กับชีวิตเราด้วยถ้าไม่แก้ไขปัญหานี้ไม่ช้าก็เร็วจะต้องตายด้วยความหดหู่และหวาดกลัวแน่

แต่นักล่าลึกลับนั่นเรายังไม่เห็นเงาเลยจะฆ่ามันได้ง่ายๆเหรอ?

แน่นอนประโยคที่หูเจี้ยนที่ทำให้ความโกรธในใจของผมมันลึกลงไปตอนแรกเราแค่จะเอาอาหารกลับมาจากพวกที่ขโมยของเราไปเพื่เป็นการลงโทษเล็กๆน้อยๆแต่มองจากตรงนี้ถ้าผมไม่ทำร้ายเขาเขาก็จะทำร้ายเรา

คนกลุ่มนี้ไม่เพียงแต่ขโมยอาหารของเราแต่ยังใช้ปัสสาวะหมาป่าตัวเมียเพื่อดึงดูดฝูงหมาป่าพวกเขาต้องการฆ่าเราความเกลียดชังทั้งเก่าและใหม่รวมเข้าด้วยกันไม่ช้าก็เร็วผมต้องให้พวกเขารู้ถึงการชดใช้ที่ทำผมโกรธ!