ตอนที่ 438 แมวเขี้ยวดาบ

เราใช้เวลาในถ้ำไปอีกวันศพของหมาป่าถูกพวกเรากินไปแล้วตอนกลางคืนพายุหิมะก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆและลางสังหรณ์ที่แปลกๆก็ทวีเพิ่มขึ้น

ฉันเรียกหูเจี้ยนกับจ้าวชูเหิงทั้งสามคนใช้ชั้นไม้เสริมประตูไม้อันเดิมข้างหน้าจนกว่าจะแน่ใจว่าไม่มีอะไรสามารถทำได้ถึงกับไปนอนบนเตียงที่ปูด้วยหญ้าแห้ง

เวลาที่กำลังงุนงงผมที่ยังไม่ได้หลับได้ยินเสียงกรีดร้องข้างหูผมลุกขึ้นจากเตียงก็เห็นเตียงตรงข้ามที่ผู้หญิงทั้งสามที่ของหานเหม่ยฉีมันว่างเปล่า

ประตูไม้ที่ทางเข้าถ้ำเปิดออกและลมหนาวจากภายนอกก็พัดเข้ามาตามช่องว่าง

รู้สึกไม่ดีเลยเกิดเรื่องกับหานเหม่ยฉี!

ผมไม่มีเวลาคิดแล้วรีบหยิบปืนลูกซองจากด้านข้างดึงสลักแล้วเดินออกจากประตูเพราะเราดับกองไฟไปก่อนแล้วต้องเดินออกไปถึงจะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

หานเหม่ยฉีนั่งยองๆอยู่ตรงมุมปากทางเข้าถ้ำกางเกงถูกถอดออกเผยให้ผิวเนียนขาวราวกับน้ำนมของเธอถ้าเป็นวันปกติผมคงอยากจะอยู่ต่ออีกสักหน่อยแต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น

หานเหม่ยฉีดูตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจไม่สามารถขยับได้จ้องไปที่ด้านบนของถ้ำด้วยใบหน้าซีดเซียวซึ่งเป็นจุดเหนือศีรษะของเธอ

ผมมองตามกลับกับดวงตากลมโตคู่หนึ่งรูม่านตายาวเรียวสีทองเข้มจ้องมาที่ผมอย่างสนใจอุ้งเท้าทั้งสองข้างวางอยู่ใต้ขากรรไกรเหมือนแมว

ทันทีที่เห็นผมก็รู้สึกขนลุกในหัวมีแต่เสียงอื้ออึงเหงื่อไหลซึมตามแผ่นหลัง

ผมสาบานได้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้เราไม่เคยเห็นมาก่อนมันมีหัวที่ใหญ่เหมือนหัวเสือเพียงหัวเดียวอย่างน้อยก็มีความยาวเท่ากับร่างกายส่วนบนของผู้ใหญ่แต่เขี้ยวที่ยื่นออกมาสองอันในปากของมันทั้งดูหวาดผวาและน่ากลัวอุ้งเท้าของมันดูน่ากลัวเห็นแถบแถบขาวเหลืองบนร่างกายผ่านแสงจันทร์

มันค่อนข้างคล้ายกับแมวเขี้ยวดาบที่เคยเห็นในสารคดีเลยจะขอเรียกเขาว่าแมวเขี้ยวดาบ

นี่คือนักล่าลึกลับที่แอบซุ่มอยู่ข้างๆเรานักล่าลึกลับสะดุดตาในที่สุดมันก็ปรากฏตัว

ตอนนี้หานเหม่ยฉีไม่กล้าขยับผมยังต้านแรงกดดันมีสัตว์ร้ายขนาดยักษ์นอนอยู่บนหัวของเราไม่ถึงสามเมตร

เวลานี้คนอื่นในถ้ำก็ตื่นขึ้นมาและสังเกตว่าเราที่ผิดปกติแต่หูเจี้ยนส่งสัญญาณไปให้พวกเขากลุ่มคนมองขึ้นไปข้างบนสีหน้าแต่ละคนต่างก็แสดงความหวาดกลัวผ่านซอกหินส่วนปลายของภูเขาน้ำแข็งสามารถมองเห็นได้ลางๆ

จากการคาดคะเนส่วนหัวแมวเขี้ยวดาบตัวนี้มีความยาวอย่างน้อย4ถึง5เมตรและมีน้ำหนัก500กิโลกรัมตัวใหญ่ขนาดนี้ขนาดเกือบเท่าเสือโคร่งเบงกอลสองตัว

พูดอีกอย่างคือสัตว์ร้ายน่ากลัวตัวนี้มีความยาวเท่ากับรถยนต์น้ำหนักครึ่งตันและมันก็ยืนอยู่ตรงหน้าเราในตอนนี้แล้ว

ผมเคยคิดว่าออร่าราชาเสือและสัตว์อื่นในโลกของสัตว์นั้นเป็นเรื่องไร้สาระในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่ามันมีอยู่จริงแม้ถ้ำจะอยู่ห่างจากยอดเขาสามเมตรแมวเขี้ยวดาบส่วนใหญ่ไม่สามารถลงมาได้แต่เรายังรู้สึกได้ถึงความหวาดหวั่น

ทั้งที่นี่เงียบลงและไม่มีใครขยับรวมถึงคนในถ้ำจากนั้นอีกสักพักแมวเขี้ยวดาบก็ดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้

ใช้กรงเล็บเขี้ยวกดอย่างแรงผมรู้ว่าของสัตว์ตัวนี้กำลังจะโจมตี

จากนั้นระหว่างประกายไฟและหินเหล็กไฟผมก็ตอบสนองได้"ปัง"เสียงกระสุนถูกยิงออกมาพร้อมกับเสียงคำราม

เพราะระยะมันใกล้เกินไปผมเล็งไม่ได้ดังนั้นทำได้แค่ฟาดไปที่ไหล่ของแมวเขี้ยวดาบถึงปืนไรเฟิลจะเก่าและไม่ทรงพลังแต่มันก็ยังทำให้เป็นรูใหญ่ได้

แมวเขี้ยวดาบถอยหลังภายใต้ความเจ็บปวดมันก็ดุร้ายมากขึ้นคำรามเสียงดังสนั่นอยู่ในของเราขณะนั้นผมรีบวิ่งออกไปยกกางเกงของหานเหม่ยฉีและกอดไว้ที่เอวแล้ววิ่งกลับมาถึงเสียงที่ยิงไปจะฟังดูน่ากลัวแต่อันที่จริงแล้วสำหรับแมวเขี้ยวดาบตัวใหญ่แบบนี้ถ้าไม่โดนหัวมันก็ทำอะไรร้ายแรงมันไม่ได้หรอก

ทันทีที่ฉันพยุงหานเหม่ยฉีขึ้นมาก็มีเสียงที่น่ากลัวของการแหวกอากาศอยู่ข้างหลังผมผมรู้สึกขนลุกไปทั้งตัวเนื่องจากมันใกล้ในที่สุดผมก็พาเธอกลับมาถึงถ้ำ

เสียงคำรามข้างหูยังคงดังต่อเนื่องเราอดไม่ได้ที่จะมองข้ามศีรษะไปแมวเขี้ยวดาบยังคงคำรามใส่เราอย่างเจ็บปวด

เนื่องจากลักษณะของถ้ำทางเข้าของถ้ำที่เป็นถนนเล็กๆและไกลออกไปเป็นเหวเราไม่เชื่อว่าแมวเขี้ยวดาบจะปีนเข้ามาจากทางนั้นได้ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

เราก็ยังคงเพิกเฉยต่อผลงานมหัศจรรย์ของธรรมชาติมากเกินไปบนเกาะเล็กๆแห่งนี้ห่างไกลจากอารยธรรมของมนุษย์สัตว์ร้ายที่ทรงพลังก็ได้พัฒนาภูมิปัญญาไม่นานมันคงให้บทเรียนกับเรา

สีหน้าหูเจี้ยนดูไม่ดี"ไม่คิดเลยว่าจะมีสัตว์ร้ายแบบนี้อยู่บนเกาะเล็กๆนี่เหมือนว่าสถานที่แห่งนี้จะแยกออกจากโลกเป็นจริงมาหลายปี"

จ้าวซูเหิงพูดต่อ"ฉันก็ว่าทำไมหมาป่าทั้งหมดถึงออกไปที่แท้ก็เพราะสัตว์น่ากลัวตัวนี้"

ดูเหมือนจะโล่งใจแต่กลับเห็นได้ชัดว่าสีหน้าของจ้าวซูเหิงก็ดูไม่ดีเหมือนกันทุกคนในถ้ำต่างมีสีหน้าซีดเซ๊ยสรวมถึงตัวเล็กด้วย

หานเหม่ยฉีนั่งยองๆบนพื้นแล้วกอดเข่าตัวสั่นพูดอะไรไม่ออก

ผมที่อยากจะพูดแต่ก็มีเสียงดังขึ้นเหนือหัว

เรามองขึ้นไปก็เห็นไอ้ตัวโตนั่นเห็นเราซ่อนตัวอยู่ในถ้ำท่าทางโกรธมากและตบพื้นด้วยอุ้งเท้าอย่างเมามันพวกเราทุกคนต่างอึ้งถ้ำมีลักษณะคล้ายกระบอกไม้ไผ่กับผนังหินบางๆถ้าทำแบบนี้ไปเรื่อยๆอาจจะหักและถ้าถึงตอนนั้นเราทุกคนตายแน่

ผมกับจ้าวซูเหิงมองหน้ากันต่างก็เจอความตื่นตระหนกในดวงตาของกันและกัน

"เดี๋ยวเดี๋ยวก่อนไอ้ตัวโตนั่น...หายไปแล้วเหรอ?”

"มันไปแล้วเหรอ”

ทันใดนั้นหูเจี้ยนก็ส่งเสียงขึ้นเราทุกคนก็มองไปที่เหนือศีรษะผ่านช่องว่างด้านบนของถ้ำกลับไม่เห็นอะไรเลย

พวกเราทุกคนไม่เข้าใจมองไปรอบๆและทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่มาจากทางเข้าถ้ำ

ในสถานการณ์ที่ตึงเครียดแบบนี้เราทุกคนต่างอ่อนไหวไม่ว่าจะเสียงลมไม้ใยหญ้าเราต่างก็มองไปทางประตูเป็นอันดับแรก