บทที่ 154 อี้ไป๋ซานซีกับอู๋ไป๋ซุย

อู๋ไป๋ซุยตอนนี้แย่จนไม่เป็นผู้เป็นคนน่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้ เสื้อผ้าของเขาทั้งขาดรุ่ยรายทั้งสกปรก ผมเพ้ากระเซอะกระเซิง หน้าตามอมแมม. มองแล้วก็เหมือนขอทานร่อนเร่ข้างถนน

วันนี้ที่บ้านพักตากอากาศสวนน้ำเปิดให้ผู้คนเข้าออกกันได้ตามสบาย...