บทที่2 นี่คือสิ่งที่คุณควรได้รับ

"ประธานลู่ คุณดื่มจนเมาแล้ว"

ฉันประคองเขา เขาไม่ได้ตอบอะไรฉันจึงเงยหน้าขึ้นและมองเขา "ฉันจะพาคุณไปพักผ่อนที่ห้อง"

ตอนนี้ ในที่สุดเขาก็ลืมตามองฉัน

ในดวงตาสีดำนั้นเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ ฉันตกตะลึงจนมือไม้สั่น เขาไม่เหมือนคนเมาเลย

แต่ในวินาทีถัดมา เขาเอียงตัวและเข้ามาแนบตัวฉัน

ฉันรีบพาเขาเข้าไปในห้อง เมื่อประตูปิดลง ทันใดนั้นเขาก็เคลื่อนไหวร่างกายลงมาแนบตัวของฉัน ภายในดวงตาสีดำนั้นราวกับมีเปลวไฟ

ฉันที่ถูกเขามอง ก็รู้สึกร้อนขึ้นมาในทันที และอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ฉันหลับตาลงและยื่นมือไปคล้องคอลู่จือสิง ซึ่งเขาไม่ทันจะได้ตอบโต้อะไร ฉันก็เขย่งเท้าและจูบเขาในทันที

เขานิ่งไปชั่วครู่จากนั้นไม่นาน เขาก็จูบฉันกลับมา

จูบของเขานั้นรุนแรงและเอาแต่ใจ ไม่นานนักร่างกายของฉันก็ทรุดลงบนร่างกายของเขา ฉันต้องใช้มือคว้าเขาเอาไว้เพื่อที่จะพยุงไม่ให้ตัวเองล้มลงไป

ในขณะที่ฉันตกอยู่ในภวังค์ เขาก็อุ้มฉันขึ้น

ฉันนั้นยังคงอยู๋ในภวังค์จึงร้องขึ้นด้วยความตกใจ "อ๊ะ---"

เขาก้มลงมาเหลือบมองฉัน ลมหายใจนั้นไม่สม่ำเสมอ "เงียบ!"

ในขณะที่เขาพูด เขาอุ้มฉันไว้และโยนลงบนเตียง ก่อนที่ฉันจะตอบสนอง เขาเคลื่อนร่างกายลงมาแนบชิดฉันและจูบฉันอีกครั้ง

"อื้อ----"

ลมหายใจของฉันนั้นถูกเขาขโมยไป ร่างกายของฉันถูกลู่จือสิงควบคุมเอาไว้และไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เสื้อผ้าของฉันถูกถอดออกไป

ในช่วงเวลาที่สำคัญนั้น ฉันเริ่มมีสติขึ้นมาเล็กน้อยและใช้แรงดึงมือของเขาเอาไว้ "ประธานลู่ ฉัน---"

การกระทำของเขานั้นหยุดลง ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องมองมาที่ฉัน "ทำไม ไม่ใช่ว่าเธออยากให้ฉันทำแบบนี้กับเธอหรอกเหรอ?"

คำพูดที่ร้ายกาจนั้นทิ่มแทงฉันอย่างรุนแรง ฉันยื่นมือออกไปและดึงมือเขาออกจากตัว "ประธานลู่ รบกวนปล่อยฉันด้วย!"

"เหอะ สายไปแล้ว!"

เขากล่าวด้วยเสียงเยือกเย็น มือข้างหนึ่งล็อคฉันเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างนั้นลูบไล้ต้นขาของฉัน

"ปล่อยฉัน ฉันไม่ต้องการ ไม่!"

ฉันรู้สึกเสียใจมาก ฉันและถันฮ่าวอวี่นั้นคบกันมาถึง4ปีก็ยังไม่เคยก้าวมาถึงขั้นนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับผลักตัวเองเข้ามาแบบนี้ มันไม่คุ้มกันเลย!

แต่ลู่จือสิงไม่ปล่อยเวลาให้ฉันได้เสียใจเลย เขาใช้มือข้างหนึ่งกดฉันไว้บนเตียงและมืออีกข้างนั้นกำลังถอดกระโปรงของฉันออกไป

ความเจ็บปวดนี้ทำให้ฉันเหมือนจะขาดใจ แต่ลู่จือสิงก็ไม่ได้มีทีท่าที่จะเมตตาหรืออ่อนโยนเลยสักนิด การกระทำนั้นดุเดือดราวกับจะฉีกฉันเป็นชิ้นๆ แต่ในเวลาไม่นาน ร่างกายฉันก็ค่อยๆเคลิบเคลิ้มไปกับความสุข

ฉันไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วลู่จือสิงทำร้ายฉันไปกี่ครั้งกี่ครา เพราะฉันก็เหนื่อยจนสลบไป

วันถัดมาเมื่อฉันตื่นขึ้น ลู่จือสิงก็ได้ตื่นก่อนแล้ว ฉันมองไปยังรอยเลือดเล็กๆบนผ้าปูที่นอน ร่างกายก็สั่นเทาด้วยความโกรธ

เมื่อสวมเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย ลู่จือสิงก็เดินพันผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ เขาเหลือบมองฉัน จากนั้นเขาก็ก้มลงหยิบอะไรสักอย่างออกมาจากเสื้อของเขา และไม่กี่วินาทีต่อมาเขาก็ยื่นเช็คให้ฉัน "คุณซู ผมไม่ชอบความยุ่งยาก รับเงินหนึ่งแสนนี่ไปแล้วหลังจากนี้ก็อย่ามาวุ่นวายกับผม"

ฉันก้มหน้าลงมองเช็คนั่นและรู้สึกตลก เงินหนึ่งแสนสำหรับซื้อครั้งแรกของฉันเหรอ?

ฉันควรจะบอกว่าครั้งแรกของตัวเองนั้นต้องมีค่าไม่ใช่เหรอ?

ฉันเอื้อมมือไปดึงเช็คนั่นและเอื้อมมือไปที่ด้านข้างของกระเป๋า เปิดกระเป๋าสตางค์และหยิบเงินสดทั้งหมดออกมา พร้อมกับหยิบเช็คนั่นใส่ไว้ในมือของลู่จือสิงและกล่าว "ไม่ต้องหรอกประธานลู่ เมื่อคืนคุณบริการดีมาก นี่คือสิ่งที่คุณควรจะได้รับ"

สีหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที เขายื่นมือมารั้งฉันไว้ไม่ให้เดินหนีไป "เธอหมายความว่าไง?"

ฉันมองเขาอย่างเยาะเย้ย "ก็ตามตัวอักษรบนนั้น!"

พูดจบฉันก็ดึงมือกลับและก้าวออกมาจากห้องนั้น

หลังจากวันนั้นฉันลาพักร้อนสามวันเพื่ออยู่พักผ่อนที่บ้าน แต่เมื่อฉันกำลังจะกลับไปยกเลิกการลา กลับได้รับสายโทรศัพท์จากผู้จัดการและบอกว่าจะไล่ฉันออก....