บทที่ 120 อย่าไปเลยนะซูยุ่น

ถ้าจะโทรหาหลี่จื้อตอนดึกขนาดนี้คงดูไม่ค่อยดีนัก

คิดแล้วฉันจึงส่งข้อความไปหาเขาแล้วยืนรับลมอยู่ข้างนอกอีกพักหนึ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ เมื่อพอใจแล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

ลู่จือสิงนั่งเอนกายอยู่บนเตียงพลางก้มหน้าดูโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อจนไม่สังเกตเห็นว่าฉันเดินเข้าไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรือเปล่าที่ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะลดฝีเท้าลงแล้วค่อยๆ...