บทที่ 255 คุณเป็นพ่อของเป้ยเปยนะ

ฉันไม่คิดว่าอยู่ๆ เป้ยเปยจะร้องไห้ออกมา และไม่คิดว่าเขาจะยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีกทันทีที่ฉีซิ่วหรานอุ้มเขาไว้

ฉีซิ่วหรานส่งเป้ยเปยคืนให้ฉันอย่างใจเย็น “ไม่ได้เจอกันครึ่งปี...