บทที่2 สาวสวยเยอะเหลือเกิน

ขี้เกียจคิดเยอะแล้ว เสิ่นหลางแค่ต้องการงานที่เหมาะสม และการได้ร่วมงานกับสาวสวยก็ไม่เลวเลยหนิ

หลังจากนั้นไม่นาน เสิ่นหลางก็ได้สัมภาษณ์ในที่สุด

เสิ่นหลางเดินเข้าไปข้างในสำนักงาน ผู้สัมภาษณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นสาวสวยในชุดออฟฟิศ ตัวเล็กน่ารัก ใบหน้าของเธอเนียนกริ๊บ ผิวสวยขาวใส

เธอก็คือหลินไฉ่เอ๋อ ที่ชายร่างอ้วนพูดถึงเมื่อกี้ เธอดูน่ารัก มองแล้วทำให้รู้สึกโลกทั้งใบสดใสขึ้นมาทันที

เสิ่นหลางถอนหายใจ ที่หลิงหยา อินเตอร์เนชั่นแนล คนสวยเยอะจริง ๆ

“คุณ... คุณต้องการสมัครเป็นผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์หรอ?" เมื่อเห็นเอกสารข้อมูลที่ เสิ่นหลางส่งมา หลินไฉ่เอ๋อก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

ผู้ชายที่สมัครแผนกประชาสัมพันธ์มักจะมีจุดประสงค์อื่นและอีกฝ่ายก็ยังต้องการสมัครเป็นผู้จัดการด้วย? ข้อมูลบอกว่าเขาพูดภาษาอังกฤษ อิตาลี และฝรั่งเศสได้จริงๆ

แม้ว่าตำแหน่งผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์จะต้องคนที่สามารถพูดสามภาษานี้ได้ แต่โดยทั่วไปแล้วคนที่มีความสามรถเช่นนี้มักจะมีอายุมากแล้ว

เสิ่นหลางพึ่งจะอายุ20ต้น ๆ เอง หลินไฉ่เอ๋อจึงไม่เชื่อว่าเสิ่นหลางจะมีความสามารถนี้จริง ๆ โดยส่วนใหญ่มักจะเป็นทายาทเศรษฐีที่มาสร้างความเดือดร้อนให้โดยไม่มีเหตุผล

“ใช่ ถูกต้องแล้วครับ ผู้สัมภาษณ์สุดสวย ถ้าคุณต้องการทดสอบฉัน ก็แค่มาสัมภาษณ์ไง” เสิ่นหลางพูดด้วยรอยยิ้ม

เห็นได้ชัดว่าหลินไฉ่เอ๋อไม่เชื่อ เธอพูดต่ออย่างเคร่งขรึมว่า “เอาล่ะ การประเมินเริ่มขึ้นแล้ว การประเมินจะแบ่งออกเป็นการทดสอบเบื้องต้นและการทดสอบขั้นสุดท้าย การทดสอบเบื้องต้นคือการสอบข้อเขียน เราจะให้แบบทดสอบทางภาษา3แบบแก่คุณเสิ่น และต้องได้คะแนนเฉลี่ย 60 คะแนนในแต่ละแบบทดสอบจึงจะผ่าน”

ถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างลำบาก แต่เสิ่นหลางก็ไม่ได้คัดค้านใด ๆ และพูดว่า “เอาล่ะ มาเริ่มกันเลย”

ที่ห้องทำงานของท่านประธานชั้นบนสุด อาคารหลิงหยา อินเตอร์เนชั่นแนล

ซูรั่วเสวี่ยกำลังพูดคุยเรื่องธุรกิจกับสาวสวยในชุดออฟฟิศอยู่

สาวสวยคนนี้ชื่อ หลิวเซียวเซียว เป็นผู้บริหารของหลิงหยา อินเตอร์เนชั่นแนล ตำแหน่งของเธอเป็นรองเพียงแค่ ซูรั่วเสวี่ย เจ้านายของบริษัททั้ง2คนเป็นผู้หญิงทั้งคู่และทั้งคู่ก็สวยมาก ๆ

รูปร่างหน้าตาและนิสัยใจคอของหลิวเซียวเซียวก็สุดยอดเช่นกัน ชุดสูทของเธอททำให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่สมบูรณ์แบบ เอวเอสขาเรียวสูงที่อยู่ภายใต้ถุงน่องสีดำนั้นเพอร์เฟคสุด ๆ

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก”

จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูห้องทำงาน

“เชิญเข้ามา”

"สวัสดีค่ะท่านประธานซูและผู้บริหารหลิว" หลินไฉ่เอ๋อรีบเดินเข้าไปในห้องสำนักงานและทักทายคุณผู้หญิงทั้งสองคน

“มีเรื่องอะไรหรอ?” ซูรั่วเสวี่ยถามอย่างใจเย็น

“ท่านประธาน ชายคนหนึ่งมาสมัครตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์ในงานมหกรรมการหางาน คุณอยากพบเขาด้วยตัวเองไหม” หลินไฉ่เอ๋อถาม

“ผู้ชายสมัครเป็นผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์เหรอ ไม่จำเป็นหรอก เธอจัดการเองได้เลย" ซูรั่วเสวี่ยพูดอย่างใจเย็นพร้อมกับคำเยาะเย้ยที่มุมปากของเธอ

ผู้ชายที่มาสมัครงานส่วนใหญ่มีจุดประสงค์ที่ไม่ธรรมดาหรอก

“แต่ว่าประธานซู สุภาพบุรุษที่มาสมัครงานได้คะแนนเต็มในการทดสอบข้อเขียน!” หลินไฉ่เอ๋อรีบกล่าวทันที

“ได้คะแนนเต็ม มันเป็นไปได้ไง?”

ก่อนที่ซูรั่วซือจะพูด หลิวเซียวเซียวก็อุทานออกมาก่อน

“ผู้บริหารหลิว ได้คะแนนเต็มจริง ๆ ข้อสอบก็ยังอยู่กับฉัน” หลินไฉ่เอ๋อยื่นข้อสอบข้อเขียนของเสิ่นหลางทั้ง3ฉบับให้หลิวเซียวเซียว

หลิวเซียวเซียวตรวจดูหนึ่งรอบ คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย

เอกสารทดสอบของการทดสอบข้อเขียนนี้เป็นคำถามที่เป็นทางการทั้งหมด ซึ่งหลิวเซียวเซียวเป็นคนตรวจสอบเองทั้งหมด และคำตอบในเอกสารทดสอบนั้นก็ถูกต้องอย่างเห็นได้ชัด

ข้อสอบทั้ง 3 ฉบับนั้นยากมาก แต่ก็เป็นไปได้ที่จะได้คะแนน 70 หรือ 80 แต่คนปกติแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้คะแนนเต็ม เว้นแต่อีกฝ่ายจะเชี่ยวชาญด้านภาษาของสามประเทศอย่างมาก!

“นี่...ถือว่าผ่านการทดสอบเบื้องต้นแล้วใช่ไหม?” หลิน ไฉ่เอ๋อถาม

ใบหน้าที่สวยงามของซูรั่วเสวี่ยก็ขยับเล็กน้อย และกล่าวว่า “บริษัทของเรามีความยุติธรรมมาก เนื่องจากสุภาพบุรุษท่านนั้นสามารถผ่านการทดสอบข้อเขียนได้ งั้นก็แจ้งให้เขามาเข้าสัมภาษณ์ต่อในช่วงบ่ายได้เลย”

การแสดงออกของหลิวเซียวเซียวผิดปกติเล็กน้อย เธอไอและพูดว่า “แก ปล่อยให้ผู้ชายเป็นผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์มันจะ... "

“ผู้ชายมันทำไม เราไม่ควรเลือกปฏิบัติหรือเหยียดเพศนะ ถ้าเขามีความสามารถนี้ ก็ให้โอกาสเขาหน่อยเถอะ” ซูรั่วเสวี่ยยิ้มเบา ๆ

ถ้าสาวสวยแสนเย็นชารู้เข้าว่าชายคนนี้คือชายผู้ดีเลิศเลอที่อยู่ที่บ้านของเธอละก็ไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรกัน

หลิวเซียวเซียวพยักหน้า จากนั้นหันไปหาหลินไฉ่เอ๋อแล้วพูดว่า “ตกลง ผู้ช่วยหลินคุณช่วยแจ้งให้สุภาพบุรุษคนนั้นมาสัมภาษณ์ตอนบ่าย 2:30 ทีนะ”

“ได้ค่ะ” หลินไฉ่เอ๋อพยักหน้า

เมื่อมาถึงสำนักงานของงานมหกรรมการหางาน ก็เป็นเวลา 11:30 น. แล้ว และทุกคนก็ออกไปเกือบหมดแล้ว

เสิ่นหลางรออย่างกระวนกระวายและหลังจากนั้นไม่นานหลินไฉ่เอ๋อก็กลับมา

“ผู้สัมภาษณ์สุดสวย เป็นยังไงบ้าง?” เสิ่นหลางก้าวไปข้างหน้าและถามอย่างกระวนกระวายใจ

“ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะคุณเสิ่น ผู้บริหารแจ้งให้คุณไปสัมภาษณ์ตอนบ่าย2โมง นี่คือใบรับรองคุณสมบัติของคุณ”
หลินไฉ่เอ๋อมอบใบรับรองด้วยรอยยิ้ม

“ยังต้องรอถึงตอนบ่ายอีก ทำตอนนี้เลยไม่ได้หรอ?” เสิ่นหลางขมวดคิ้ว

หลินไฉ่เอ๋อส่ายหัวและตอบว่า “นี่เป็นกระบวนการปกติของบริษัท นอกจากนี้ตอนนี้ได้เวลาเลิกงานแล้ว"

“โอเค” เสิ่นหลางเกาหัวของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า: “ใช่สิคนสวย ฉันยังไม่ได้ถามชื่อคุณเลย?"

หลินไฉ่เอ๋อหน้าแดงเล็กน้อยและพูดอย่างเขินอายว่า: “ฉันชื่อหลินไฉ่เอ๋อเป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์”

เสิ่นหลางยิ้ม: “งั้นก็เป็นผู้ช่วยในอนาคตของฉันหน่ะสิ บังเอิญจังคุณหลิน งั้นผมรบกวนคุณช่วยดูแลผมในอนาคตด้วยนะ”

หลินไฉ่เอ๋อรู้สึกตลกเล็กน้อย: “คุณเสิ่น คุณจะผ่านการสัมภาษณ์ได้หรือไม่นั้นยังไม่ทราบเลย แต่การสัมภาษณ์กับผู้บริหารนั้นเข้มงวดมากนะ”

ทั้งสองคุยกันสักพัก หลินไฉ่เอ๋อก็ออกไปหลังจากเลิกงาน

เขาค่อนข้างสบายใจกับการพูดคุยกับสาวสวยที่อ่อนหวานและสดใสเช่นนี้มาก ๆ และภายในใจเสิ่นหลางเริ่มมีความรู้สึกตั้งหน้าตั้งตารองานในอนาคตของเขาแทบไม่ไหวแล้ว

สิบนาทีกว่าหลังจากเลิกงาน ผู้คนในอาคารสำนักงานแทบจะไม่เหลือใครแล้ว เสิ่นหลางรู้สึกเบื่อมาก และเริ่มเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วตึกบริษัท

จนเดินมาถึงห้องทำงานของท่านผู้บริหารหญิง เสิ่นหลางเดินเข้าไปและมีกลิ่นหอมจางๆ ลอยออกมาจากในห้องทำงาน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิง

เป็นที่น่าสังเกตว่ามีพนักงานหญิงในหลิงหยา อินเตอร์เนชั่นแนล มากกว่าพนักงานชาย โดยพื้นฐานแล้วผู้บริหารระดับสูงของบริษัทเป็นผู้หญิงและเวลาทำงานก็จะแยกหญิง-ชาย ส่วนนี่คือห้องทำงานของผู้บริหารหญิง

ไม่แปลกใจเลยที่ผู้ชายจำนวนมากในงานมหกรรมการหางานต้องการทำงานในหลิงหยา อินเตอร์เนชั่นแนล มีผู้ชายคนไหนบ้างล่ะที่ไม่อยากจีบสาว ๆ แล้วพากลับบ้าน?

เสิ่นหลางรเดินไปรอบ ๆ ด้วยความสดชื่น กลับพบว่าในห้องทำงานห้องหนึ่งมีลิ้นชักโต๊ะเปิดอยู่

เดิมที เสิ่นหลางไม่มีนิสัยชอบแอบดูโต๊ะทำงานของคนอื่น แต่จู่ ๆ เขาก็เห็นนิตยสารที่ค่อนข้าง “โดดเด่น” อยู่ในลิ้นชักโต๊ะ ซึ่งทำให้เขาสนใจขึ้นมาในทันที

“รายชื่อนักแสดงหญิงยอดนิยม 20 อันดับแรกในประเทศที่เป็นเกาะประจำปี รายชื่อได้ออกมาแล้ว ภาพคมชัดไม่มีเซนเซอร์”

หน้าปกของนิตยสารเต็มไปด้วยดอกไม้สีขาว ล่อตาล่อใจมาก

“เชี่ย”

เสิ่นหลางรู้สึกตะลึงเล็กน้อย และสงสัยว่าตอนนี้สาว ๆ เปิดกว้างขนาดนี้แล้วเหรอ? ไม่นึกเลยว่ามีคนที่มีรสนิยมแบบนี้อยู่

“ดูสิ่งที่ไม่ดีแบบนี้ในที่ทำงาน พนักงานในปัจจุบันเริ่มไม่เป็นมืออาชีพกันมากขึ้นเรื่อย ๆ!” เสิ่นหลางพูดประณามอย่างหนัก แต่จู่ ๆ ก็กลับชื่นมด้วยความเพลิดเพลิน

“เธอ...เธอเป็นคนยังไงเนี่ย?”

ทันใดนั้น เสียงจากประตูทำให้เสิ่นหลางตกใจจนทำให้นิตยสารในมือเกือบจะหลุดออก

สาวสวมชุดพนักงานออฟฟิศสีดำร่างสูงเพรียวสวยก้าวยาวเข้ามา

เสิ่นหลางชำเลืองมองไปที่เธอ เมื่อเห็นเธอมีท่าทางรีบร้อน ก็คิดคาดเดาบางอย่างอยู่ในใจ

เสิ่นหลางคิด เจ้าของนิตยสารประเทศเกาะเล่มนี้อาจเป็นคนที่อยู่ตรงหน้าหรือเปล่า? หรือบางทีหญิงสาวอาจจำได้ว่าตอนเลิกงานเธอลืมหยิบนิตยสาร ก็เลยรีบกลับมาเอา