บทที่ 6 ประสบความสำเร็จ?

พนักงานหญิงกลุ่มหนึ่งเริ่มพูดคุยกันและมองดูเสิ่นหลางด้วยความสงสาร คาดว่าผู้จัดการคนใหม่ต้องทำให้ผู้บริหารขุ่นเคืองแน่นอน

หลิวเซียวเซียวมองและหันไปยิ้มให้เสิ่นหลางและพูดว่า "ผู้จัดการเสิ่น ฉันจะพาไปชมบรรยากาศการทำงาน"

เสิ่นหลางพูดไม่ออก เขาคิดว่าสาวสวยคนนี้ได้แสดงความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของเธอแล้ว แต่เขาไม่คิดว่าเธอจะลงโทษเขาแบบนี้

แก้ก็แก้วะ ใครมันไปทำให้สาวสวยคนนี้มีตำแหน่งสูงกว่าตัวเองวะ ยศสูงตายแหละ

โชคดีที่หลิวเซียวเซียวไม่ได้ทำอะไรมากจนเกินไป ส่วนใหญ่แล้วเธอจะจัดของกระจุกกระจิกให้เสิ่นหลาง

เสิ่นหลางไม่เพียงแต่ไม่บ่น ซ้ำยังตั้งใจทำงาน และถามหลินไฉ่เอ๋อร์เกี่ยวกับงานเป็นครั้งคราว

ความแค้นในใจของหลิวเซียวเซียวก็ลดลงมากเช่นกัน และเธอเริ่มนับถือว่าเขาเป็นคนฉลาด

ห้องทำงานของประธานบริษัทที่ชั้นบนสุด

หลิวเซียวเซียวจัดตารางงานของวันนี้และมาที่ห้องทำงานของประธานบริษัทเพื่อรายงาน แม้ว่าเธอจะไม่พอใจกับเสิ่นหลาง แต่เธอก็ยังปฏิบัติต่อเขาอย่างเท่าเทียมกันในแง่ของการทำงาน และเธอก็ไม่ได้พูดอะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับเสิ่นหลาง

ซูรั่วเสวี่ยตั้งใจฟังรายงานของหลิวเซียวเซียวและเขียนบันทึกด้วยปากกา เมื่อผู้หญิงทำงานอย่างจริงจังจะดูมีเสน่ห์ที่ไม่เหมือนใคร บนใบหน้าที่บอบบางของเธอมีร่องรอยของความจริงจัง ความเย็นชาและอารมณ์ที่แสดงออกตามธรรมชาติ

“เสี่ยวเสวี่ย ฉันมีอีกเรื่องที่จะพูดเกี่ยวกับผู้จัดการฝ่ายประชาสัมพันธ์คนใหม่” หลิวเซียวเซียวพูดขึ้นกะทันหัน

“พูดมาสิ สุภาพบุรุษคนนั้นผ่านการประเมินของคุณแล้ว มันต้องมีอะไรที่พิเศษเกี่ยวกับตัวเขาแน่" ซูรั่วเสวี่ยยิ้มด้วยความสนใจ

หลิวเซียวเซียวไม่รีรอและรีบบอกซูรั่วเสวี่ยทุกอย่างที่เกิดขึ้นในการประเมินครั้งก่อน

ซูรั่วเสวี่ยขมวดคิ้วและพูดทันที: "ในเมื่อสุภาพบุรุษท่านนั้นรู้เรื่องแฟชั่นเป็นอย่างดี เขาจึงเป็นคนมีความสามารถที่เหมาะสมอย่างยิ่งสำหรับบริษัทของเรา ทำไมไม่ขอให้เขาให้คำแนะนำเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ของ Milan Fashion Week ครั้งต่อไป และถ้าเขาสามารถเข้ารอบได้ ก็ให้เงินปันผลที่เขาสมควรได้รับ "

“โอเค เสี่ยวเสวี่ย งั้นจะให้ฉันเรียกเขามาตอนนี้เลยมั้ย คุยกับเธอแบบเห็นหน้า?” หลิวเซียวเซียวถาม

ใจของซูรั่วเสวี่ยหวั่นไหวเล็กน้อย เธอมองดูเวลา และเกือบจะได้เวลาเลิกงานแล้ว

“ครั้งหน้าแล้วกัน ยังไงเขาก็ทำงานกับเราอยู่แล้ว ยังมีโอกาสเจอกันอีกเยอะ”

“อือ”

ไม่นานหลังจากที่เข้าทำงาน เสิ่นหลางได้สัมผัสกับความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมในการเป็นผู้นำของหญิงสาวสวย

ประโยชน์เล็ก ๆ น้อย ๆ ก็มีบ้าง เช่น เลขาสาวสวยมาส่งเอกสาร ก็แอบหอมแก้มบ้าง พฤติกรรมที่กล้าหาญเช่นนี้ทำให้หูของเสิ่นหลางแดง

หลังจากทำงานไม่ถึงสองชั่วโมงเสิ่นหลาง ก็ตกหลุมรักงานของผู้จัดการแผนกประชาสัมพันธ์

หลังจากนั้นไม่นาน หลิวเซียวเซียวก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของเขาอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าเสิ่นหลางกำลังมองไปที่ขาของเอ้อหลางซึ่งนั่งอยู่ในท่าทางที่ไม่เหมาะสม เธอโกรธมาก

“เสิ่นหลาง สนใจภาพลักษณ์ของคุณหน่อย คุณคิดว่าบริษัทเป็นบ้านของคุณหรือไง?" หลิวเซียวเซียวพูดด้วยความโกรธ

แทบจะเหมือนคู่หมั้นของเสิ่นหลางเลย ไม่เหมือนผู้บริหารของบริษัทเลยสักนิด

เสิ่นหลางยืดตัวขึ้น ยิ้มแล้วพูด "ขอโทษด้วยครับ นี่พึ่งจะเป็นวันแรกของการทำงาน ฉันเลยยังไม่ค่อยชิน"

หลิวเซียวเซียวตะคอกเบาๆ: "อย่าคิดว่างานของคุณมันง่าย จากนี้ไปฉันจะดูแลคุณ ก่อนที่คุณจะคุ้นเคยกับงานของผู้จัดการ คุณต้องทำทุกอย่างที่ฉันสั่งให้คุณทำ! "

เสิ่นหลางกลอกตาหนึ่งที แบบนี้ตัวเองก็กลายเป็นทาสน่ะสิ

“นี่คือพันธกิจของบริษัทเอากลับไปดูให้ฉันดี ๆ นอกจากนี้ท่านประธานขอพบคุณในวันพรุ่งนี้หรืออาจจะมะรืนนี้ ทำดีกับฉันหน่อยไม่งั้นระวังฉันจะหักเงินเดือนคุณ!” หลิวเซียวเซียวโยนหนังสือเล่มเล็กและออกจากห้องทำงานของเสิ่นหลางโดยไม่หันกลับมามอง

เสิ่นหลางมองไปที่หลินไฉ่เอ๋อร์โต๊ะข้างเขาและถอนหายใจพูดว่า: ผู้บริหารหลิวต้องเก็บความแค้นเอาไว้ เหมือนกับไทแรนโนซอรัสตัวเมียแน่ ๆ”

หลิวเซียวเซียวที่อยู่ข้างนอกยังเดินไปได้ไม่ไกล เมื่อได้ยินก็อั้นไว้แทบไม่อยู่ ใบหน้าสวย ๆ ของเธอบูดบึ้งด้วยความโกรธ

“ยังกล้าด่าฉันว่าไทแรนโนซอรัสตัวเมียอีกหรอ เซินหลาง รอฉันก่อนเถอะ! ฉันจะไม่ปล่อยให้แกดูดีในวันพรุ่งนี้เลย !” หลิวเสี่ยวเซียวกัดฟัน ชายคนนี้ช่างน่ารังเกียจเหลือเกิน!

หลินไฉ่เอ๋อร์ที่อยู๋ในห้องทำงานพูดไม่ออกแต่ก็อดไม่ได้ที่จะเตือน: “ผู้จัดการ ผู้บริหารหลิวเป็นคนดีมากนะ แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าคุณข้องใจอะไรกับผู้บริหารหลิว แต่คุณไม่ควรพูดให้ร้ายผู้บริหารหลิว ถ้าเธอได้ยิน...ผลที่ตามมามันจะเลวร้ายมาก ๆ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ผู้ช่วยหลินอย่าพึ่งเข้าใจผิด ฉันไม่ใช่คนเลว ๆ แบบที่เขาพูดหรอก” เสิ่นหลางยิ้มและพูด เขาไม่กลัวหลิวเซียวเซียว อย่างไรก็ตาม คู่หมั้นของเขาเป็นถึงหัวหน้าของบริษัท ดังนั้นไม่ควรทำให้เสียหน้า

“เอ่อ...” หลินไฉ่เอ๋อร์ไม่รู้จะพูดอะไร

หลังเลิกงานเสิ่นหลางนั่งแท็กซี่ตรงไปที่ ยวี่เหอ วิลล่า

ชุมชนวิลล่าตรงหน้าค่อนข้างเก่า แต่รูปแบบสถาปัตยกรรมที่คลาสสิกและสง่างามยังคงทำให้ดูไม่เชยเลย และยังคงเป็นชุมชนวิลล่าที่หรูหราที่สุดในเมืองหวาไห่

ที่แห่งนี้เป็นที่ที่เสิ่นหลางใช้ชีวิตอยู่ หรือพูดอีกย่างก็คือบ้านของซูรั่วเสวี่ยนั่นเอง

หลังจากลงจากรถ ในกระเป๋าของเขาเหลือธนบัตรไม่กี่ใบ จนเหมือนหมาข้างถนนจริง ๆ แต่อย่างน้อยเขาก็ได้งานที่มีค่าตอบแทนสูง

ลองคิด ๆ ดูแล้ว เสิ่นหลางก็ยังรู้สึกดีอยู่

เมื่อกลับถึงบ้าน เสิ่นหลางก็นั่งลงบนโซฟาและหยิบนิตยสารแฟชั่นบนโซฟาขึ้นมาอ่าน

ซูรั่วเสวี่ยเลิกงานหลังจากนั้นเล็กน้อย เห็นเสิ่นหลางนั่งอ่านนิตยสารสบาย ๆ อยู่บนโซฟา อารมณ์ของเธอก็ขึ้นทันที หน้าสวย ๆ ก็เปลี่ยนเป็นหน้าที่แสนเย็นชาทันที

“วันนี้ไปหางานไม่ใช่หรอ? เจอแล้วหรือไง?” ซูรั่วเสวี่ยพูดประชดประชัน

เมื่อเห็นท่าทางเย็นชาและเหยียดหยามของผู้หญิงตรงหน้า เสิ่นหลางรู้สึกอารมณ์เสียอย่างบอกไม่ถูก และตอบกลับว่า "เจอหรือไม่เจอแล้วยังไง?"

ซูรั่วเสวี่ยถอนหายใจเล็กน้อยและพูดอย่างเฉยเมย: "มันไม่ง่ายเลยที่จะหางานในประเทศจีน คุณไม่มีประกาศนียบัตรและความสามารถอะไรเลย มันก็สมเหตุสมผลแล้วที่หางานที่เหมาะสมไม่เจอ พรุ่งนี้มารายงานตัวที่แผนก รปภ. ของบริษัทฉัน แล้วฉันจะหางานเป็นรปภ.ให้ "

อันที่จริง หลังจากที่พูดประโยคนี้ออกมา ซูรั่วเสวี่ยก็คิดอยู่นาน

เสิ่นหลางวันวันอยู่แต่บ้านไม่มีอะไร ผู้ชายแบบนี้จะประสบความสำเร็จได้หรอ?

ซูรั่วเสวี่ยเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งมากและเรื่องที่เสิ่นหลางเป็นคู่หมั้นของเธอมันก็กลายเป็นความจริงแล้ว

ผู้ชายอกสามศอกเอ่ยปากขอเงินจากผู้หญิง ซูรั่วเสวี่ยเธอทนเสียหน้าไม่ได้จริง ๆ หางานให้เสิ่นหลางสักงานอย่างน้อยก็ทำให้ชายคนนี้เลิกขอเงินจากตัวเองสักที

เสิ่นหลางทำหน้าเคร่งขรึม:”ช่างมันเถอะ”

หลังจากพูดจบ เสิ่นหลางก็หันหลังกลับเดินไปที่ห้องนอนและปิดประตู

ซูรั่วเสวี่ยรู้สึกโกรธ เธอลองคิดทบทวนเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง ไม่นึกเลยว่าชายคนนี้จะทำให้ตัวเองโมใหมาก

เสิ่นหลางนอนอยู่บนเตียง หายใจออกยาว ๆ รู้สึกไม่ดีนิดหน่อย

ตัวเองประสบกับความทุกข์ทรมานและความเจ็บปวดมามาก เบื่อชีวิตที่วันวันต้องเข่นฆ่าคนและเผาทิ้ง คิดดว่าในที่สุดก็สามารถมีความสุขกับชีวิตแบบคนธรรมดาและใช้ชีวิตกับผู้หญิงอันเป็นที่รักอย่างเรียบง่าย

แน่นอนเขาเองยังคงคิดตื้นเกินไป ชีวิตแบบนี้ไม่ดีเท่าที่เขาจินตนาการไว้

แม้ว่าจะเป็นผู้หญิงคนอื่นที่สวยราวกับนางฟ้า คนธรรมดาอย่างเสิ่นหลางจะโกรธได้อย่างไร โดยเฉพาะเธอคนนั้นที่ชื่อซูรั่วเสวี่ย