บทที่ 15 มีความสุขเหมือนเด็ก

"เซี่ย! เมิ่ง! เหยา! นังน้องสาวบ้า!"เซี่ยเฮ้ากัดฟันดังกร๊อดด้วยท่าทางที่ไม่พอใจ เขาโตมาถึงขนาดนี้ยังไม่เคยขายหน้ามาก่อนเลย ในห้องประชุมของครอบครัวตระกูลเซี่ยถูกเซี่ยอวิ๋นเซิ้งตบหน้าต่อหน้าญาติ ๆ มากมายหลายคนน เซี่ยเฮ้าแทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเซี่ยเมิ่งเหยาให้ตายในตอนนี้ เพื่อบรรเทาความโกรธของเขา

เฮ้าเออร์. "ในขณะนี้เซี่ยฉี่เชาเปิดประตูเดินเข้าไป

"พ่อ" เซี่ยเฮ้ากดศีรษะลง เดิมทีก่อนหน้านี้เขาอยากจะเอาทีมวิศวกรจากเซี่ยเว่ยกั๋วมาให้เซี่ยฉี่เชา แต่เซี่ยเมิ่งเหยากลับเข้ามาวุ่นวาย อย่าพูดว่าทีมวิศวกรที่อยู่ในมือของเซี่ยเว่ยกั๋วเลย แต่แม้แต่ทีมวิศวกรในมือของเซี่ยฉี่เชาก็หายไปด้วย คิดจะเอาเปรียบเซี่ยเหว่ยกั๋วแต่ตัวเองกลับสูญเสียประโยชน์เป็นสองเท่า

"ฮึ……"

เซี่ยฉี่เชาถอนหายใจแล้วพูดว่า "เธอรู้ไหมว่าเธอผิดตรงไหน?"

"พ่อ ก่อนหน้านี้ผมไม่ควรขอทีมวิศวกรจากลุงสาวในห้องประชุมของครอบครัวตระกูลเซี่ย" เซี่ยเฮ้าพูดอย่างละอายใจ ถ้าเขาไม่ขอทีมวิศวกรของเซี่ยเหว่ยกั๋ว เซี่ยเมิ่งเหยาก็จะไม่คิดแค้นและเอาทีมของวิศวกรของเซี่ยฉี่เชาไป

เซี่ยฉี่เชาส่ายหน้าและพูดว่า "ไม่ เธอไม่ได้ทำผิด ตรงกันข้ามเธอทำถูกแล้ว!"

เซี่ยเฮ้ามองไปที่เซี่ยฉี่เชาอย่างสงสัย

เซี่ยฉี่เชาพูดต่อว่า "ในครอบครัวใหญ่อย่างพวกเราเดิมทีก็ไม่มีคำว่าพี่น้องมีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น ลุงสามตัวเขาเองไม่มีความสามารถดังนั้นเขาจึงไม่ควรมีทีมวิศวกรเหล่านั้นในมือ ทีมวิศวกรอยู่ในมือพวกเราสองพ่อลูกถึงจะทำให้เกิดประโยชน์สูงสุดมากกว่า ถ้าเธอเข้าใจถึงจุดนี้ได้ พ่อก็จะปลื้มใจมาก"

พ่อ แล้วผมทำผิดตรงไหน?

"เธอผิดก็ผิดตรงที่โต้แย้งกับคุณปู่ของเธอ เขาคือบุคคลที่สำคัญของตระกูลเซี่ยของเรา และทุกอย่างในครอบครัวก็ขึ้นอยู่กับเขาทั้งหมด เธอโต้แย้งกับเขาต่หน้าคนมากมายแล้วจะให้เขาเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”

เซี่ยเฮ้าเข้าใจถึงความร้ายแรงของปัญหา แต่ตอนนั้นเขาโมโหจนเป็นบ้าก็เลยไม่ทันคิดอะไร

"แต่ว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวผ่านไปสักพักหนึ่งคุณปู่หายโกรธแล้ว เธอก็ไปสารภาพความผิดและแสดงท่าทีที่จริงจังสักหน่อย"

“ ครับพ่อ”

เฮ้าเออร์ เธอต้องจำไว้ว่าในบ้านหลังนี้เธอสามารถทำอะไรก็ได้ แต่เธอไม่สามารถโต้แย้งกับคุณปู่ของเธอได้! เซี่ยฉี่เชากำชับอีกครั้ง

"ครับพ่อ ผมจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว แต่ว่านังเมิ่งเหยาเอาทีมวิศวกรทั้งหมดที่อยู่ในมือของพวกเราไปหมด แล้วพวกเราจะทำยังไงต่อไป" เซี่ยเฮ้าถามอย่างเป็นกังวล ทีมวิศวกรคือความเข้มแข็งหลักของครอบครัวตระกูลเซี่ย และยังเป็นหนทางเดียวในการหาผลกำไรหากไม่มีทีมวิศวกรพวกเขาสองพ่อลูกก็จะเป็นผู้บังคับบัญชาที่ไร้ความหมาย

เซี่ยฉี่เชาส่ายหัวยิ้มแล้วพูดว่า "เฮ้าเออร์ เธอยังไม่เข้าใจความหมายของฉันเหรอ"

"แม้ว่าทีมวิศวกรเหล่านั้นจะมอบให้กับเซี่ยเมิ่งเหยาแล้ว แต่เขามีทีมวิศกรแล้วยังไง ทีมวิศวกรที่มีโปรเจ็กต์ทำถึงเรียกว่าทีมวิศวกร ไม่งั้นก็เหมือนนกกลุ่มหนึ่งที่ไร้ค่า"

“ แต่ว่า พ่อ เซี่ยเมิ่งเหยานังน้องนี่เพิ่งจะได้ร่วมมือกับบริษัทติงเฟิงไม่ใช่เหรอ？งานวฺิศวกรรมก่อสร้างของภูเขายูฉวนที่ใหญ่อย่างนี้ยังไม่พอให้เขาทำเหรอ？” เซี่ยเฮ้าถามอย่างสงสัย

"เฮ้าเออร์ยังจำที่พ่อพูดกับเธอได้หรือเปล่า ในบ้านหลังนี้เธอสามารถทำอะไรก็ได้ แต่เธอไม่สามารถโต้แย้งคุณปู่ของเธอได้ เซี่ยฉี่เชากล่าว

"พ่อหมายถึง ... " ดวงตาของเซี่ยเฮ้าสว่างขึ้นมาทันที

เซี่ยฉี่เชาพยักหน้าแล้วพูดว่า "เซี่ยเมิ่งเหยาได้รับความร่วมมือกับบริษัทติงเฟิงเป็นอย่างดี แต่ใครจะดำเนินโครงการนี้ก็ขึ้นอยู่กับคุณปู่ของเธอ"

"ไม่ว่าเซี่ยเมิ่งเหยาจะมีความสามารถเพียงใด เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งและเธอก็ยังมีสามีที่สไร้ประโยชน์อย่างนี้นี้ เป็นไปไม่ได้ที่คุณปู่ของเธอจะมอบโครงการยูฉวนให้กับเขา"

“ แต่ว่าแตกต่างกับเธอ เธอคือตระกูลเซี่ย เป็นหลานชายเพียงคนเดียวในรุ่นที่สามในอนาคตของตระกูลเซี่ยที่ถูกกำหนดงมอบให้เธอ แม้ว่าปู่ของเธอจะไม่พอใจเธอก็ตาม เขาก็จะให้เธอดำเนินโครงการเพราะเธอคือผู้สืบทอดตระกูลเซี่ย!”

"ฮ่าฮ่า พ่อ ผมเข้าใจแล้ว!" ใบหน้าของเซี่ยเฮ้าเต็มไปด้วยความดีใจ " นั่นก็หมายถึงเซี่ยเมิ่งเหยาตัวแสบแค่เป็นธุระให้ ถึงแม้ว่าเขาจะเจรจาโครงการของ ภูเขายูฉวน สำเร็จแต่สุดท้ายกลับเป็นผมที่เป็นคนจัดการโครงการนี้ ! ฮ่าฮ่า ผมต้องขอบคุณนังน้องคนนี้นะ ถ้าไม่มีเขาผมก็คงไม่มีโอกาสดีๆแบบนี้ "

เซี่ยฉี่เชายิ้มเล็กน้อยและกล่าวว่า "เธอควรขอบคุณเขา"

"พ่อ งั้นผมจะโทรหานังน้องนี่บอกให้เขาส่งทีมวิศวกรกลับมาให้ผม" เซี่ยเฮ้ารีบพูด เขาแทบรอไม่ไหวแล้วที่จะเอาทีมวิศวกรกลับมาโดยทันที หลังจากนั้นก็ไปที่ภูเขา ยูฉวน เพื่อทำการก่อสร้าง

เซี่ยฉี่เชาส่ายหน้าและกล่าวว่า " ไม่ต้องรีบร้อน เรื่องทีมวิศวกรรีบร้อนไม่ได้ เธออย่าไปหาเซี่ยเมิ่งเหยาก่อน ยังไงเขาก็เคยคาดเดาถูก"

"แล้วไม่มีทีมวิศวกรใครจะไป ภูเขายูฉวนเพื่อช่วยเราในการก่อสร้าง"

“ ทีมวิศวกรจะกลับมาไม่ช้าก็เร็วและอีกอย่างยังเป็นเซี่ยเมิ่งเหยาที่จะส่งคืนให้เธอ” เซี่ยฉี่เชาพูดอย่างมั่นใจ

"ทำไม?"

"ทีมวิศวกรเก้าทีมมากกว่า 3,000 คน ตอนนี้ไม่ได้ทำงานเพียงแค่เงินเดือนทุกก็ปาเข้าไปเจ็ดถึงแปดล้าน เขาคิดว่าเขาสามารถจ่ายไหวหรือเปล่า" เซี่ยฉี่เชา ยิ้มอย่างดูถูก

“ ตอนนี้โครงการ ภูเขายูฉวน เป็นภาระกิจที่สำคัญสุดสุด ทรัพยากรทั้งหมดของตระกูลเซี่ยต่างก็รับใช้กับภูเขายูฉวน เช่นเดียวกับทีมวิศวกรในมือของเซี่ยเมิ่งเหยา คุณปู่ของเธอจะไม่ปล่อยให้เขารับงานส่วนตัวหรอก รอผ่านไปสักสองสามวัน โครงการภูเขายูฉวนไม่สามารถเริ่มได้และแรงกดดันจากครอบครัวของตระกูลเซี่ยก็จะตกลงมาที่ตัวเซี่ยเมิ่งเหยา ถึงเวลานั้นก็จะส่งคืนทีมวิศวกรให้กับเธออย่างหลีกเลี่ยงไม่"

เซี่ยฉี่เชาเป็นเหมือนสุนัขจิ้งจอกแก่ที่คำนวณทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว

เซี่ยเฮ้ากำหมัดแน่นอย่างตื่นเต้น เขาคิดไม่ถึงมาก่อนว่าจะมีแผนที่สลับซับซ้อนมากมายขนาดนี้

เซี่ยเมิ่งเหยา เธอมันคนโง่ที่อวดฉลาด! เจรจาโครงการภูเขายูฉวนแล้วยังไง ถึงยังก็เป็นคนทำงานรับฉันอยู่ดี!

เซี่ยเมิ่งเหยาที่ไร้เดียงสาไม่ได้คิดอะไรที่สลับซับซ้อนอย่างนี้ เธอได้กลับบ้านไปแล้วในเวลานี้

สิ่งแรกคือถามเฉินเฟิงว่า เขามีความเกี่ยวข้องกับหลินซงเว่ยใช่ไหม

เฉินเฟิงเตรียมคำตอบไว้เรียบร้อยนานแล้ว เขาและหลินซงเว่ยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในวิทยาลัยเดียวกันและมีความสัมพันธ์ที่ดีในวิทยาลัย

เซี่ยเมิ่งเหยาเชื่อคำพูดของเฉินเฟิง กระทั่งหลินหลานก็มองเฉินสูงขึ้นมาและยังมีความรู้สึกดีต่อเฉินเฟิงขึ้นมาเล็กน้อย

คนไร้ค่านี่มาอยู่ครอบครัวตระกูลเซี่ยมาสามในที่สุดก็ทำเรื่องที่เป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาได้

ใบหน้าของเซี่ยเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยความสุข เฉินเฟิงช่วยเธอระบายความแค้นนี้ เขายังคงมีความสุขมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าการได้รับการปกป้องจากผู้ชายเป็นมันรสชาติยังไง

เมื่อเห็นเซี่ยเมิ่งเหยามีความสุขเหมือนเด็ก เฉินเฟิงก็รู้สึกปลื้มใจมาก ที่ในที่สุดตัวเขาก็สามารถทำให้เซี่ยเมิ่งเหยามีความสุขอีกครั้ง

หลังจากซักผ้าเสร็จ เฉินเฟิงก็กลับไปที่ห้องนอนของตัวเอง แต่งงานกับเซี่ยเมิ่งเหยา พวกเขาสองคนนอนแยกห้องกันเป็นเวลาสามปีมาโดยตลอด

แม้ว่าเฉินเฟิงจะรู้ดีว่า ถึงแม้ว่าเขาจะอยากนอนกับเซี่ยเมิ่งเหยา แต่เซี่ยเมิ่งเหยาก็จะไม่ปฏิเสธ แต่เฉินเฟิงไม่ต้องการที่จะทำเช่นนั้น

ไม่ใช่ว่าเขาจะเป็นสุภาพบุรุษแต่เขารักเซี่ยเมิ่งเหยาจริงๆ ดังนั้นแม้ว่าเขาต้องการทำแบบนั้นกับเซี่ยเมิ่งเหยา เขาก็ต้องรอจนกว่าเซี่ยเมิ่งเหยาจะรักเขาจริงๆ

เซี่ยเมิ่งเหยารักเขาหรือเปล่า?

จุดนี้จริง ๆ แล้วเฉินเฟิงเองก็ไม่ชัดเจน เซี่ยเมิ่งเหยาอาจจะรู้สึกประทับใจหรืออาจจะรักแต่ เฉินเฟิง รู้สึกว่าความเป็นไปได้มากก็คือประทับใจไม่ใช่รัก

นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเฉินเฟิงถึงไม่กล้าล่วงเกินไป

เขาหวังว่าวันหนึ่งเซี่ยเมิ่งเหยาจะรักเขาอย่างเต็มใจ

การนอนแบบนั้นถึงจะมีความหมาย

“ ปังปังปัง”

ในขณะนี้เฉินเฟิงได้ยินเสียงเคาะประตู