บทที่ 17 คุณคิดว่าผมกลัวเขาเหรอ？

เฉินเฟิงไม่รู้สึกแปลกใจกับเรื่องนี้ เขารู้ดีว่าการสอบทอดตำแหน่งของหัวหน้าครอบครัวตระกูลใหญ่แบบนี้จะต้องมอบให้ผู้ชายซึ่งไม่ใช่ผู้หญิง

"เฮ้อ มีบางคนคิดว่าตัวเองเก่งมาก คงคิดว่าตัวเองได้นอนกับหลินซงเว่ยแล้วก็จะทำอะไรได้อย่างที่ตัวเองต้องการ" เซี่ยจื่อหลานพูดอย่างประชดประชัน หลังจากพูดจบเขาก็เหลือบมองไปที่เฉินเฟิงยิ้มและถามว่า: "เฉินเฟิงคุณยังไม่รู้เหรอว่าภรรยาของคุณเจรจาธุรกิจกับเจ้านายของบริษัทติงเฟิงอย่างไรเมื่อวานนี้"

"อ่ะ？" เฉินเฟิงเลิกคิ้ว

"ได้ยินมาว่า ทั้งสองคนเปิดห้องในโรงแรมฮิลตันและคุยกันสองถึงสามชั่วโมงล่ะ" เซี่ยจื่อหลานเพิ่มความยั่วยุเพื่อให้มีการเข้าใจผิดกัน

“ แล้วยังไงต่อล่ะ？”

เฉินเฟิงแกล้งทำถามอย่างแปลกประหลาดใจ เซี่ยเมิ่งเหยาเจรจาธุรกิจกับหลินซงเว่ยอย่างไร เขารู้ดีกว่าใครทั้งหมด เซี่ยจื่อหลานผู้หญิงโง่คนนี้ ในสมองเต็มไปด้วยดินโคลนสกปรกหรือไง？

"แล้วยังไงต่อนะเหรอ？ เฉินเฟิง คุณพิการทางสมองเหรอ หลินซงเว่ยหล่อและรวยมากอย่างนั้น เซี่ยเมิ่งเหยาก็สวยมากอย่างนี้ พวกเขาสองคนต่างเป็นโสด ถ้าฉันบอกว่าพวกเขาเขียนการบ้านในโรงแรมเป็นเวลาสองหรือสามชั่วโมง คุณจะเชื่อไหม？" เซี่ยจื่อหลานพูดอย่างคนระบายความโกรธออกมา เฉินเฟิงคนงี่เง่าคนนี้ตัวเองบอกใบ้ให้ชัดเจนขนาดนี้ ทำไมยังถึงไม่เข้าใจอีก

“เชื่อสิ " เฉินเฟิงพยักหน้าอย่างจริงจัง" พวกเขากำลังทำการบ้านด้วยกัน เมิ่งเหยาบอกผมแล้วเมื่อตอนเขากลับมา " "

“พู่”

เซี่ยเมิ่งเหยาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เธอดูออกว่าเฉินเฟิงแกล้งทำเป็นโง่ หยอกล้อเซี่ยจื่อหลันเล่น ไอ้สารเลวคนนี้กลายเป็นคนเจ้าเล่ห์ตั้งแต่เมื่อไหร่

เมื่อเห็นเซี่ยเมิ่งเหยายิ้มในที่สุดเซี่ยจื่อหลานก็คิดได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ในเวลานี้เธอทำได้เพียงกัดฟันฝืนพูดว่า: "เฉินเฟิง คุณนี่ปัญญาอ่อนจริง ๆ เซี่ยเมิ่งเหยาสวมเขาให้คุณแล้ว คุณรู้หรือเปล่า!"

"อืม ผมเข้าใจแล้ว" เฉินเฟิงพูดอย่างจริงจัง

เซี่ยจื่อหลานพูดไม่ออก รู้แล้วคุณยังนิ่งเฉยอย่างนี้เหรอ？

"เฉินเฟิงคุณยังเป็นผู้ชายอยู่หรือเปล่า？คุณไม่โกรธที่คุณถูกภรรยาของคุณสวมเขา คุณก็ไม่โกรธ?" เซี่ยจื่อหลานด่า

“ ทำไมผมต้องโกรธ” เฉินเฟิงถามกลับไป

"คุณ ... เป็นขยะที่ไร้ค่าจริงๆ!" เซี่ยจื่อหลานไม่รู้จะด่าอะไรต่อไปแล้ว

“ ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้าที่จะโกรธ แต่เขาโกรธแล้วก็ไม่กล้าทำอะไรเซี่ยเมิ่งเหยา” เซี่ยเฮ้าพูดอย่างเยาะเย้ย เขาดูถูกเฉินเฟิงจากก้นบึ้งของหัวใจและรู้สึกว่าเฉินเฟิงเสียศักดิ์ศรีของความเป็นผู้ชาย วันนั้นทำพิธีบูชาบรรพบุรุษ เขาดูถูกเฉินเฟิงอย่างนั้น เฉินเฟิงยังไม่กล้าโต้แย้งอะไร

"เซี่ยเฮ้า ผมได้ยินมาว่าคุณถูกทำร้ายเมื่อวานนี้ คุณโอเคไหม" ใบหน้าของเฉินเฟิงดูจริงใจ คนที่ไม่รู้นึกว่าเขากำลังห่วงใยเซี่ยเฮ้าจริงๆ

"TM กูถูกตีเกี่ยวอะไรกับคนไร้ค่าอย่างแก" จู่ ๆ ใบหน้าของเซี่ยเฮ้าก็บิดเบี้ยว เมื่อวานเขาถูกหลินซงเว่ยตีจยมีปมในใจ ดังนั้นตอนนี้สิ่งที่เกลียดที่สุดก็คือมีคนพูดถึงเรื่องนี้

เฉินเฟิงจงใจที่จะตอกย้ำบาดแผลของเขา

“ ผมก็แค่เป็นห่วงคุณเท่านั้น ทำไมคุณถึงโกรธล่ะ ” เฉินเฟิงพูดอย่างถอนหายใจ

"ไสหัวไป! กูไม่ต้องการให้มึงคนไร้ค่ามาเป็นห่วง แกที่ถูกคนสวมเขาโกรธแต่ไม่กล้จะพูดอะไร มีสิทธิ์อะไรเลยมาเป็นห่วงกู!" เซี่ยเฮ้าคำราม

เซี่ยเมิ่งเหยามองเขาอย่างตกตะลึงราวกับว่าเขาได้รู้จักเฉินเฟิงเป็นครั้งแรก นี่เป็นสามีที่เชื่อฟังของตัวเองหรือเปล่า ทำไมปากของเขาร้ายอย่างนี้ พูดสองสามประโยคก็ทำให้เซี่ยเฮ้าระเบอดความโกรธออกมา

"ถูกคนสวมเขาให้กับเป็นห่วงคุณ ระหว่างสองอันนี้มีอะไรขัดแย้งกันเหรอ？หรือว่าผมถูกคนสวมเขาให้ก็ไม่สามารถเป็นห่วงคุณได้แล้ว？" เฉินเฟิงยังคงมีใบหน้าที่จริงใจ

“ มึงหุบปากซะ!” เซี่ยเฮ้ารู้สึกหงุดหงิดและอยากจะกระโดดถีบใส่เฉินเฟิง เดิมทีวันนี้เขาวางแผนที่จะแสดงอนุภาพต่อหน้าเซี่ยเมิ่งเหยา ผลคือถูกเฉินเฟิงทำให้เสียเรื่อง คนที่ถูกโจมตีกลับเป็นเขาแทน

เซี่ยเมิ่งเหยาเพยิดมุมปากยิ้มอย่างสดใส ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่สังเกตมาก่อนว่าเฉินเฟิงมีด้านที่น่าสนใจเช่นนี้ด้วย

“แกหัวเราะอะไร บ้าเหรอ？！ “ เดิมทีตอนนี้เซี่ยเฮ้าก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้วและได้เห็นเซี่ยเมิ่งเหยายิ้มยิ่งทำให้อารมณ์ของเขาแย่ลงอีก

เซี่ยเฮ้า พูดจาให้มันดี ๆ ! "เซี่ยเมิ่งเหยาเลิกคิ้วและระเบิดอารมณ์ขึ้นมาทันที

สีหน้าของเฉินเฟิงก็เย็นชาขึ้น เซี่ยเฮ้าด่าเขา เขาไม่ถือได้แต่ด่าเซี่ยเมิ่งเหยานี่เป็นการท้าทายความอดทนของเขา

"แกมันเลว กูให้หน้าแกแล้วนะ？อย่าคิดว่านอนกับหลินซงเว่ยแล้วคิดจะทำอะไรก้ได้ในบ้านตระกูลเซี่ย บ้านตระกูลเซี่ยของเราไม่ใช่ผู้หญิงที่นอนกับใครไปทั่วอย่างเธอมาตัดสินใจ” เซี่ยเฮ้าด่าอย่างหยาบคาย เซี่ยเมิ่งเหยาใจเต้นอย่างรวดเร็วเห็นได้ชัดว่าเขาถูกทำให้โกรธอย่างรุนแรง

“ คุณลองด่าเมิ่งเหยาอีกครั้ง!” ใบหน้าของเฉินเฟิงเย็นชาและน่ากลัว

เซี่ยเฮ้ามองดวงตาที่เย็นชาของเฉินเฟิงสองข้างที่ไร้ความว่างเปล่าเขาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น แต่เขายังคงพูดห้วนๆว่า " ด่าก็ด่ากูเป็นเป็นลูกพี่ลูกน้อง จะด่าเขาสองประโยคไม่ได้เหรอไง？ แต่กลับแก ลูกเขยที่แต่งเข้ามา กินใช้ของบ้านตระกูลเซี่ยของพวกเรา แกจะทำอะไร？ หรือว่าแกกล้าที่จะตีฉัน？”

"พัวะ"

เฉินเฟิงตบเซี่ยเฮ้า ทำให้ตัวเขาหมุนและฟันหลุดสองซี่

"ขอโทษ คุณพูดถูก ผมกล้าตีคุณจริงๆ" เฉินเฟิงพูดอย่างเบา ๆ เกล็ดของมังกรถ้าไปโดนมันก็จะโกรธ เซี่ยเมิ่งเหยาก็เหมือนกัน เขาเป็นเกล็ดมังกรของผม

เซี่ยเฮ้าเหยียดหยามเขาได้ แต่ดูถูกเซี่ยเมิ่งเหยาก็เหมือนหาที่ตาย!

เซี่ยเฮ้าถูกตบครั้งนี้ทำให้มึนงงมาก หลังผ่านไปกี่วินาทีเขาถึงได้สติกลับมาได้ ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกขยะไร้ค่าอย่างเฉินเฟิงตบเอา

หลินซงเว่ยตบตัวเองก็ไม่ว่าอะไร เฉินเฟิงมันเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาตบตัวเอง! เซี่ยเฮ้าโกรธขึ้นมาทันที

"เฉินเฟิง เหี้ย !" เซี่ยเฮ้าคำรามและพุ่งไปที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงยิ้มอย่างดูถูก ร่างเล็กอย่างเซี่ยเฮ้านี่ พูดอย่างไม่โอเวอร์ เขาสามารถตบได้สิบที!

"พัวะ"

ถูกตบอีกครั้งหนึ่ง เซี่ยเฮ้าเหมือนกับน๊อตหมุนที่หมุนบนพื้น

"เฉินเฟิง แกจะทำอะไร! ทำร้ายคนอื่นผิดกฎหมาย แกไม่รู้เหรอ" เซี่ยจื่อหลานตื่นตระหนกและต้องการขัดขวางเฉินเฟิง

“หุบปาก! โวยวายอีกก็จะตบเธอด้วย! "เฉินเฟิงพูดอย่างดุเดือด

เซี่ยจื่อหลาน หยุดพูดทันที

เฉินเฟิงไม่มีความคิดที่เป็นห่วงอะไร อีกอย่างเขาก็ไม่ค่อยชอบเซี่ยจื่อหลานอยู่แล้ว เซี่ยจื่อหลาน พูดมากอีก เขาไม่รังเกียจที่จะให้เซี่ยจื่อหลานรับรู้ความรู้สึกที่โดนตบบ้าง

หลังจากที่เฉินเฟิงตบสองครั้งติดกัน เซี่ยเฮ้าก็มึนงงไปหมด

นี่ยังเป็นลูกเขยขี้กากของตระกูลเซี่ยที่ไม่สู้คนหรือเปล่า？ ทำไมวันนี้มันโหดร้ายจัง

เมื่อเห็นเฉินเฟิงเดินมาหาตัวเองอีกครั้ง เซี่ยเฮ้าก็อดไม่ได้ที่จะมีความกลัวเกิดขึ้น

"เฉินเฟิงแก ... แกจะทำอะไร？ ฉันเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเซี่ย แกทำให้ฉันตีจนบาดเจ็บคุณปู่จะไม่ปล่อยแกไปแน่!" เซี่ยเฮ้าพูดขมขู่อย่างคนขี้ขลาด

เฉินเฟิงหัวเราะเยาะและพูดว่า "คุณคิดว่าผมจะกลัวเซี่ยอวิ๋นเซิ้งเหรอ?"

"แก ... แกบ้าไปแล้วเหรอ!" เซี่ยเฮ้าเบิกตากว้างที่เฉินเฟิงกล้าที่จะเรียกชื่อขอ เซี่ยอวิ๋นเซิ้งตรง ๆ

“บังอาจ!

“ รนหาที่ตาย!”

"เอามันออกจากตระกูลเซี่ย!"