บทที่ 1 ถูกฟ้าผ่า

ปั้ง! ปั้ง!

"หลินฮั่น ไอ้คนไม่ได้เรื่อง เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ!"

ช่วงเวลาพลบค่ำมีผู้หญิงหุ่นอ้วนเหมือนหมูกำลังยืนเคาะประตูหน้าร้านอาหารอยู่คนเดียว

"ฉันรู้ว่านายอยู่ข้างใน เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้นะ! ติดค่าเช่าร้านฉันมาสามเดือนแล้วยังไม่มาใช้อีก！"

"เปิดประตู"

หล่อนที่เคาะประตูจนเหนื่อยแล้ว เลยทั้งพูดทั้งหอบ: "ฝากไว้ก่อนเถอะ ดูฉันจะต้องหาคนมาจัดการนายแน่！"

พูดด้วยน้ำเสียงเหี้ยม จากนั้นหล่อนก็เดินออกไปด้วยความโกรธ

ภายในห้อง หลินฮั่นที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ร้านนี้เป็นร้านที่หลินฮั่นกับเพื่อนเป็นหุ้นส่วนเปิดด้วยกัน แต่เมื่อสองเดือนก่อน หุ้นส่วนของเขาได้หอบเงินหนีไปแล้ว เหลือไว้เพียงแค่ร้านเส็งเคร็งไว้ให้เขา

นึกถึงคำพูดของเจ๊เจ้าของร้านเช่า หลินฮั่นก็รู้สึกร้อนรน： "เห็นทีจะต้องรีบหาเงินให้ได้แล้ว ไม่เช่นนั้น……เจ๊อ้วนนั่นจะต้องหาคนมาจัดการฉันแน่!"

แต่เขานอกจากทำอาหาร อย่างอื่นเขาก็ทำไม่เป็นแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะทำอาหารอร่อยติดใจ แต่ร้านเล็กๆ ที่อยู่ในเมืองอย่างนี้ใครล่ะจะมาสนใจ

และในตอนนี้เอง หลินฮั่นได้ยินเสียงดังมาจากหลังร้าน

หรือว่าจะเป็นโจรขโมยของ

พอคิดได้อย่างนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วค่อยๆ ย่องไปด้านหลัง พร้อมกับท่อนไม้หนึ่งท่อน

เขาเดินไปจนถึงด้านหลังร้านก็ว่างเปล่าไม่เห็นอะไรแม้แต่เงา

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังขึ้น เห็นแสงสีฟ้าฟาดลงมา ที่หัวของหลินฮั่น……

พ่อง!

ฉันติดหนี้ค่าเช่าแค่สามเดือนเอง ก็ถึงกับฟ้าผ่าเลยหรอ!

ในขณะที่หลินฮั่นตกใจเสียขวัญและก็ก่นด่าไปถึงสวรรค์อยู่นั้น……

เวลาก็ไปนานผ่านไปนานโข หลินฮั่นถึงได้ลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองนั้นนอนกองไปกับพื้นโคลนด้วยความมึนงง

หรือว่า ฉันถูกฟ้าผ่าตายแล้วอย่างงั้นหรอ

"หลินฮั่น เจ้าฟื้นแล้วหรือ"

"หึม……คุณรู้จักผมด้วยหรอ แล้วคุณเป็นใครกัน"

หลินฮั่นพยุงตัวลุกขึ้นมาจากพื้น

มองชายแก่ที่อยู่ตรงหน้า ที่สวมชุดโบราณกำลังยิ้มให้เขาอยู่

"ข้าคือเทพแห่งการปรุงอาหาร ต้องขอบใจเจ้าที่เมื่อสักครู่รับการลงโทษจากสวรรค์แทนข้า!"

"เทพแห่งการปรุงอาหารหรอ การลงโทษจากสวรรค์หรอ"

หลินฮั่นที่ได้ยินก็รู้สึกมึนงง

หรือว่าเขาถูกฟ้าผ่าจนเป็นบ้าไปแล้ว จนเกิดภาพหลอนขึ้นรึเปล่า

ชายแก่มองเขาที่มีท่าทีมึนงงเลยต้องพูดอธิบายเสริมอีกว่า เพราะว่าตนนั้นทำผิดกฎของสวรรค์จนถูกลงโทษด้วยสายฟ้า แต่ใครจะรู้ว่าพอหลินฮั่นเดินมาและได้รับโทษแทนเขา

หลังจากหลินฮั่นได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจเบิกตากว้าง นี่ตนได้พวกกับเทพแล้วอย่างนั้นหรอ

ไม่ใช่ เขายิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่ามันแปลกๆ

"ว้าว! ถ้าหากเป็นอย่างนี้จริง ถ้าอย่างนั้นผมก็ถูกฟ้าผ่าแล้วสิ"

หลินฮั่นรู้สึกโกรธขึ้นมาทันใด ตนถูกหุ้นส่วนหลอกเอาเงินไป ตอนนี้ก็มาถูกฟ้าผ่าแทนเทพแห่งการปรุงอาหารอีก ทำไมรู้สึกว่าช่างถูกรังแกอะไรอย่างนี้นะ!

"ที่จริงแล้วเจ้าไม่ต้องโมโหไป เพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณเจ้า ข้าจะมอบของขวัญกับเจ้าไปการทดแทน ดีหรือไม่"

"ขอขวัญอะไร" หลินฮั่นตกใจ

"ข้าให้เจ้าโดยตรงไม่ได้ เอาอย่างนี้ ข้าสแกนให้เจ้าดีกว่า"

"วีแชท?"

"ใช่แล้ว เทพแห่งการปรุงอาหารจะติดต่อการโดยตรงกับมนุษย์ไม่ได้！"

"……"

ยิ่งพูดหลินฮั่นก็ยิ่งรู้สึกงง ตอนนี้แม้แต่เทพแห่งการปรุงอาหารก็ใช้วีแชทหรอ หรือว่าชายแก่คนนี้เป็นนักต้มตุ๋น

และเพื่อทดสอบว่าเป็นเรื่องจริงหรือปลอม เขาก็ควักเอาโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วให้เทพแห่งการปรุงอาหารสแกนคิวอาร์โค้ดของตน

ติ้ง!

หลินฮั่นยังไม่ทันได้ตั้งสติ ก็มีถุงผ้าขนาดเท่าฝ่ามือปรากฏอยู่บนฝ่ามือของเขาและเหมือนมีอะไรอยู่ข้างในด้วย

"ข้าส่งไปให้เจ้าแล้ว นี่คือรายการอาหารที่ข้าบันทึกไว้มานานหลายพันปี และยังมีขวดเครื่องปรุงรสเลิศหนึ่งขวด"

"จริงหรอนี่"

หลินฮั่นเอียงหน้ามอง เหมือนเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง

"เจ้าลองดูสิ!"

หลินฮั่นยื่นมือออกไปรับหนังสือเก่าๆ บนหน้าปกเขียนไว้ว่า "ตำราปรุงอาหาร"

เขาที่กำลังคิดจะเปิดออกดู ก็มีแสงสว่างจ้าขึ้นมา ตำราปรุงอาหารก็มลายไหลเข้ามาในหัวของเขา

ทันใดนั้น ในหัวของหลินฮั่นก็มีรายการอาหารรสเลิศอยู่นับไม่ถ้วน รายการอาหารรสเลิศตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบันล้วนอยู่ในหัวของเขาแล้ว

"เชี่ย! ใช้ได้จริงๆ ด้วย!"

หลินฮั่นดีใจจนบอกไม่ถูก กลับพบว่ามีรายการอาหารไม่กี่รายการที่ดูเลือนราง มองไม่ชัดว่ามันคืออะไร

"อย่าพึ่งดีใจไป！" เทพแห่งการปรุงอาหารอมยิ้ม

"ทำไมหรอ"

"นี่คือสูตรสูงสุดของแดนสวรรค์ ถึงแม้ว่าจะมีการจดบันทึกสูตรอาหารรสเลิศเอาไว้หลายรายการ! แต่เจ้าจะเห็นเพียงสูตรอาหารอย่างง่ายเท่านั้น และเพียงแค่รู้สึกได้ถึงอารมณ์ทั้งเจ็ดของมนุษย์ ถึงจะมองเห็นสูตรอาหารในตำรานั้นได้ และจะได้กลายเป็นเทพแห่งการปรุงอาหารคนต่อไป!’ "

"อะไรคืออารมณ์ทั้งเจ็ดของมนุษย์"