บทที่ 2 หมูผัดพริกหยวก

"ถ้าหากเจ้าตัดสินใจจะเป็นเทพแห่งการปรุงอาหารคนต่อไปล่ะก็ เพียงแค่เจ้าตัดสินใจอยู่ภายในใจก็พอ!"

"แน่นอน ข้าตกลง!"

หลินฮั่นพยักหน้าไม่หยุด มีแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะไม่ตกลงยอมเป็นเทพแห่งการปรุงอาหาร!

"ยินดีกับเจ้าด้วย เจ้าได้ทำสัญญากับเทพแห่งการปรุงอาหาร ต่อไปเจ้าก็ไปหาอารมณ์ความรู้สึกทั้งเจ็ดของมนุษย์เถอะ" พอพูดจบ ร่างของเทพแห่งการปรุงอาหารก็หายไป

หลินฮั่นตกใจอึ้ง จากนั้นก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาข้อมูล ว่าเจ็ดอารมณ์คืออารมณ์ทั้งเจ็ดของมนุษย์ มีรัก โกรธ ห่วง คะนึง เสียใจ หวาดกลัว และตกใจ！ ความรู้สึกเหล่านั้นยังต้องรู้สึกอีกหรอ

หลินฮั่นถือถุงผ้าด้วยอารมณ์ดีเดินกลับเข้าไปในห้อง มีสิ่งนี้แล้วตนก็ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าเช่าแล้ว

วันที่สองตอนเช้า หลินฮั่นก็เตรียมตัวเปิดร้าน

แต่ตั้งแต่เช้าจนมาถึงตอนเที่ยง ร้านของเขานั้นเงียบไม่มีคนเลย แม้แต่แมลงวันบินตอมยังขี้เกียจบินแล้ว……

"พ่อง! คนตอนนี้ไม่กินข้าวหรือยังไง" หลินฮั่นอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้

แต่ร้านที่อยู่ตรงข้ามเขากลับมีลูกค้าเข้าออกไม่หยุด!

เขายิ่งโมโห เจ้าของร้านนั้นมักส่งสายตาเยาะเย้ยมาให้เขาไม่หยุด ช่างน่าโมโหจริงๆ!

ในขณะที่หลินฮั่นนั้นอยู่ในอารมณ์หมดหวังนั้น ก็มีชายสองคนที่สวมชุดคนงานที่ตามตัวคลุกไปด้วยฝุ่นเดินมาที่หน้าร้าน

"เถ้าแก่ พวกเราเข้าไปกินในร้านได้มั้ย" หนึ่งในสองคนที่มีผิวคล้ำยิ้มถามหลินฮั่น

"ได้แน่นอน!"

หลินฮั่นเห็นลูกค้าเข้ามาก็รู้สึกดีใจ： "ฉันเปิดร้านทำการค้า จะไม่ให้พวกนายเข้ามาได้ยังไง!"

"ขอบคุณมากเถ้าแก่ เมื่อกี้พวกเราไปร้านที่อยู่ตรงข้าม แต่เจ้าของร้านรังเกียจว่าพวกเราสกปรก ไม่ยอมให้เข้าไป!" ชายวัยกลางคนยิ้มออกมาอย่างประหม่า

"ไม่ต้องไปสนใจพวกคนที่ดูถูกคนอื่นหรอก พวกนายอยากกินอะไร"

"อืม……พวกเรากินพวกอาหารจานเดียวที่ราคาสิบหยวน มีมั้ย"

"สิบหยวนหรอ……ได้ รอสักครู่!"

อาหารจานเดียวที่ราคาสิบหยวนนั้นไม่ได้กำไรอะไรมาก แต่หลินฮั่นคิดว่าเป็นคนงานก็ลำบากไม่น้อย อยากนั้นตนก็ได้กำไรเล็กๆ น้อยๆ ก็ยังดี! หลินฮั่นที่ยืนอยู่หน้าเตาในหัวก็เกิดภาพอาหารที่ราคาถูกขึ้นมาหลายรายการ ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้ว่าจะทำหมูผัดพริกหยวก!

หมูผัดพริกหยวกดูแล้วเหมือนจะเป็นอาหารง่าย ๆ แต่พอทำออกมาแล้วก็ไม่ง่ายเอาเสียเลย และก็ถือเป็นเมนูที่ใช้ทดสอบฝีมือของพ่อครัวเลยก็ว่าได้

อาหารหมูผัดพริกหยวกรสเลิศ ไม่เพียงแค่หน้าตาดูดี น้ำมันวาวระยิบระยับ กลิ่นหอมเตะจมูก พอเข้าไปอยู่ในปากแล้วจะได้ความรู้สึกของเนื้อที่มีความนุ่มละมุน ความเผ็ดเล็กน้อยของพริกกลับให้ความรู้สึกหวานออกมา

ระดับไฟถือว่าเป็นปัจจัยหลักสำคัญของอาหารเมนูนี้เลย หากใช้ไฟน้อยไม่รักษาระดับของไฟก็จะผัดออกมาไม่อร่อยเลยทีเดียว

หลินฮั่นใช้ข้อมือพลิกตะหลิวไปมา ด้วยท่าทางคล่องแคล่ว พริกหยวกกับหมูที่อยู่ในการควบคุมของเขา เหมือนกับการผสมผสานที่ลงตัวในฐานะคู่หูที่ดีที่สุด และได้กลิ่นหอมของผักที่อบอวลไปทั่วในครัวทันที.……

ไม่นานหมูผัดพริกหยวกสองที่ก็ถูกนำมาเสิร์ฟบนโต๊ะ

"ว้าว! เถ้าแก่ หมูผัดพริกหยวกของคุณ หอมมากเลย！"

"ใช่แล้ว แค่ฉันได้กลิ่นก็ท้องร้องแล้ว!" ชาวไร่ทั้งสองคนขยับนิ้วชี้กลืนน้ำลายหลายอึก พร้อมกับพูดกับหลินฮั่น

"งั้นก็ลองชิมดู ว่ารสชาติเป็นยังไง" หลินฮั่นระบายยิ้มบอก

"งั้นพวกเราไม่เกรงใจละนะ!" พูดจบ ชายวัยกลางคนก็ใช้ตะเกียบคีบหมูผัดพริกเข้าไปในปาก ทันใดนั้นเหมือนกับต่อมรับรสของระเบิดขึ้นมา！

ไม่ว่าจะเป็นพริกหยวกหรือว่าชิ้นหมูล้วนทั้งอ่อนทั้งนุ่มละมุน บวกกับกลิ่นหอมอยู่ในปาก อีกทั้งยังรับรู้ของความสดใหม่ของพริกหยวก สุดยอดจริงๆ!

ส่วนอีกคนก็กินจนปากเปื้อนไปด้วยน้ำมัน กินจนหยุดไม่อยู่……

หลินฮั่นที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ยิ้มออก เทพปรุงอาหารไม่ได้หลอกเขาจริงๆ ด้วย!

และเวลานี้เองก็มีผู้ชายหลายคนเดินเข้ามา ดูจากการแต่งตัวน่าจะเป็นพนักงานออฟฟิศแถวๆ นี้

"ร้านของคุณทำอาหารอะไรหรอ ทำไมถึงหอมจัง ผมที่อยู่อีกฝั่งของถนนยังได้กลิ่นหอมนี้!"

"อั้ยหยา นี่คือหมูผัดพริกหยวก เป็นกลิ่นหอมนี้นี่เอง！" มีคนชี้ไปที่ถ้วยข้าวของชายวัยกลางคนพร้อมกับท่าทางโอเวอร์

"เถ้าแก่ พวกเราขอหมูผัดพริกหยวกคนละจาน เร็วๆ หน่อย พวกเราหิวจะตายอยู่แล้ว！"