บทที่ 5 เพื่อนคนงาน

เพียงไม่นาน หลินฮั่นก็นำอาหารที่ทำเสร็จแล้วออกมาเสิร์ฟ มีเต้าหู้ผัดซอส คื่นช่ายผัดเต้าหู้อบแห้ง หมูผัดพริกหยวก ซุปไข่เป็นต้นล้วนแล้วแต่เป็นอาการราคาถูกย่อมเยา

"อาหลิว อาหารพวกนี้ดูแล้วหน้าตาก็สวยดี แต่ก็ธรรมดามาก! แถมยังราคาตั้งสิบหยวนแพงไปอีก นายไม่ใช่ดูถูกพวกเราเกินไปหรอกนะ "

ชายที่หน้าคล้ำดำมองดูอาหารที่อยู่บนโต๊ะแล้วก็รู้สึกผิดหวัง

เมื่อตอนกลางวันชายหนุ่มเกินกลับไปที่ทำงานแล้วพูดอวดว่าร้านอาหารนี้รสชาติสุดยอด ดังนั้นพอเลิกงานพวกเขาเลยรีบมาดู ผลปรากฏว่าเป็นแค่ร้านอาหารธรรมดาเท่านั้น!

"ใช่แล้ว อาหารอย่างนี้เมียฉันก็ทำเป็น!"

"อาหลิว นายมันคนหลอกลวง!"

"อาหลิว นายทำอย่างนี้จะไร้มิตรสหายเอานะ!"

"..........."

อาหลิวที่ได้ยินคนอื่นพูดอย่างนั้นก็หัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า:"ทุกท่าน ถ้าหากพวกนายกินแล้วรู้สึกว่าไม่อร่อย ฉันเลี้ยงเองเป็นไง"

"ห๊ะ ฉันไม่เห็นด้วย ฉันรู้สึกว่าอาหารพวกนี้ก็ไม่เลวนะ!"

"อืมๆ เมียฉันน่าจะทำออกมาไม่ได้........"

หลินฮั่นที่ยืนฟังพวกเขาคุยกันอยู่ข้างๆ เกือบจะสำลักหัวเราะออกมาแล้ว พวกนี้เป็นคนงานจริงๆ หรอหรือว่าเป็นนักแสดงคณะหยุนเต๋อ

และต่อมาคนพวกนี้ก็หยิบตะเกียบคีบอาหารเข้าไปไม่หยุด!

ชายหน้าดำก่อนหน้านี้ คีบผักคื่นช่ายที่ผัดกับเต้าหู้จนแห้งเข้าไปในปาก กลิ่นหอมของคื่นช่ายที่ถูกผัดจนแห้งพอเข้าไปในปากก็รู้สึกได้ถึงความหอม นุ่มละมุนลิ้นบวกกับต้นคื่นช่ายที่หอมเฉพาะตัว ชายหน้าดำสาบานเลยว่าชาตินี้ไม่เคยได้กินอาหารที่อร่อยอย่างนี้มาก่อนในชีวิตเลย!

"อร่อยเหลือเกิน "

"เห็นด้วย!ฉันอยู่ที่นี่มานานหลายปีแล้ว ทำไมถึงไม่เคยเห็นร้านที่อร่อยขนาดนี้เลยนะ！"

"เถ้าแก่ พรุ่งนี้จองที่ไว้ก่อนได้มั้ย ฉันจะพาแม่ยายมากินข้าว!"

"……"

ทุกคนกินอย่างเอร็ดอร่อย หลินฮั่นที่มองดูพวกเขากินอย่างมีความสุขก็รู้สึกประสบความสำเร็จ

และในเวลานี้เอง หลินฮั่นมองออกไปข้างนอกเห็นเงาคุ้นๆ สองคน และพอเห็นว่าทั้งสองเป็นใครใจของเขาก็ลุกโชนด้วยความโกรธ！

"โอ๊ะ นี่ไม่ใช่หลินฮั่นหรอกหรอ ร้านเน่าๆ ของขายยังไม่เจ๊งอีก！" หลี่เฟยควงแขนซ่งข่ายเดินผ่านมา และเห็นหลินฮั่นยืนอยู่หน้าประตูด้วยความบังเอิญก็อดที่จะพูดเหน็บแนมไม่ได้

"เธอยุ่งอะไรด้วย จะไปทำอะไรก็ไป!" หลินฮั่นส่งสายตามองบนให้หล่อน

"เชอะ! อาหารร้านของนายคนกินได้หรอ" หลี่เฟยมองดูคนงานที่นั่งกินข้าวอยู่ในร้าน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา： "ช่างเป็นคนเหมือนกันมารวมตัวอยู่ด้วยกันจริงๆ ไม่มีระดับเอาเสียเลย！"

"ฉันขอเตือนเธอไว้นะว่า พูดอะไรให้ระวังด้วย ด่าฉันได้ แต่อย่ามาด่าลูกค้าของฉัน!"

หลินฮั่นที่ตอนนี้เริ่มโมโหแล้ว กว่าที่เขาจะมีกลุ่มแฟนคลับที่มากินข้าวที่ร้านไม่ใช่ง่ายๆ ถ้าหากถูกหลี่เฟยด่าจนแตกกระเจิงไปก็จบเห่กันพอดี!

"เสี่ยวเฟย ร้านแมลงวันเล็กอย่างนี้จะมีเสียเวลาพูดด้วยทำไม พวกเราไปกินสเต๊กที่ร้านข้างหน้าดีกว่า!" ซ่งข่ายส่งจ้องตาไปทางหลินฮั่น

พอได้ยินซ่งข่ายพูดว่าร้านแมลงวันเล็กๆ หลินฮั่นก็ยิ่งโมโหยิ่งกว่าเดิม บัญชีเก่าและใหม่คิดรวมกัน เขาคว้าเอาขวดเบียร์เปล่าขึ้นมาเตรียมจะยกฟาดหัวซ่งข่าย

"นายคิดจะทำอะไร ถ้านายกล้านทำอะไรฉัน ฉันจะทำให้ร้านของนายเจ๊งไม่เป็นท่าแน่！" ซ่งข่ายตกใจกลัวจนก้าวถอยไปหลายก้าว

"เถ้าแก่ อย่าพึ่งวู่วามไป！"

หลินฮั่นอึ้ง หันไปมองพบว่าชายคนงานที่ชื่ออาหลิวจับมือเขาไว้ และด้านหลังของเขามีชายหน้าดำกับแก๊งของเขาต่างก็วางตะเกียบแล้วลุกขึ้นยืน

"เมื่อกี้ตาเฒ่านี่บอกว่าเราเป็นคนประเภทเดียวกัน ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าเราขึ้นเรือลำเดียวกันแล้ว ！" อาหลิวยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีเหลืองที่สูบบุหรี่มานาน

"พวกนาย……" หลินฮั่นที่ตอนนี้รู้สึกไม่ถูก ไม่รู้ว่าแก๊งคนงานนี้คิดจะทำอะไร

"อาเฮย สองคนนี้รังเกียจว่าอาหารสกปรก งั้นก็จับตัวเขามา ฉันจะให้เขาได้ชิมอาหารรสเลิศ สเต๊กเชี่ยอะไร นั่นเป็นอาหารของพวกป่าเถื่อนกินกัน ！"

"ได้!"

จากนั้นอาเฮยกับพวกสองคนก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เดินเข้าไปจับตัวของซ่งข่ายกับหลี่เฟย หิ้วปีกพวกเขาเข้ามาในร้าน

"ปล่อยฉันนะ พวกแกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ อี๋ พวกสกปรก!" หลี่เฟยร้องตะโกนขึ้น

ได้ยินคำว่าสกปรก เพียงแค่สามคำนี้ อาเฮยที่ไม่ได้โหดอะไรก็ถึงกับหยุดชะงักไป

ในเมืองนี้นั้นมีคนที่รังเกียจคนงานอยู่จริง แม้แต่ตอนขึ้นรถประจำทางก็ยังไม่อยากให้พวกเขานั่งด้วย

"พูดออกมาได้ว่าสกปรก อาหารที่พวกเราคนงานกิน พวกเธอก็รังเกียจอย่างนี้หรอ！" อาเฮยที่ตอนนี้หน้าแดงก่ำพร้อมทั้งตะคอกถามด้วยความโกรธ