บทที่ 7 พี่ชายหน้าสิว

ตอนนี้ข้างนอกก็มีชายวัยรุ่นมาอีกหลายคนเดินมา คนเดินนำมาเป็นพนักงานออฟฟิศที่มาทานอาหารที่ร้านเมื่อกลางวัน

"เถ้าแก่ ผมพาเพื่อนมมากินข้าวแล้ว มีที่ว่างมั้ย"

พนักงานที่พูดนั้นก็คือจ้าวจิ้ง เป็นผู้อำนวยการบริษัทโฆษณา อายุประมาณ26-27ซึ่งถือว่าอายุยังน้อยอยู่

"เอ่อ ……ขอโทษด้วยจริงๆ เอาอย่างนี้ผมจะต้องโต๊ะเพิ่มข้างนอกดีมั้ย"

"ก็ได้ ขอแค่ได้กินก็พอ ที่ไหนก็ได้!"

"ผู้อำนวยการ ที่คุณเล่าหมายถึงที่นี่หรอ"

มีคนพนักงานหญิงหนึ่งที่ชื่อเสี่ยวหวงขมวดคิ้วจนเป็นรอยย่น โดยเฉพาะตอนที่มองเห็นว่ามีคนงานกรรมกรเยอะๆ และยังมากินข้าวริมถนนอีก หล่อนก็ไม่มีความอยากอาหารทันที

"เถ้าแก่ ยังมีอาหารแนะนำอะไรมั้ยล้วนเอามาเถอะ วันนี้ผมจะลองชิมหน่อยว่ายังมีอาหารอร่อยอะไรอีกบ้าง!" จ้าวจิ้งตะโกนบอก

"ได้เลย ไม่มีปัญหา รอสักครู่!" หลินฮั่นยิ้มแล้วหันหลังเข้าไปในครัว

"ผอ.จ้าว ที่นี่สภาพแวดล้อมไม่ค่อยสะอาด พวกเราสั่งมาน้อยๆ เถอะ!" คนที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยกล่อม

"ใช่ๆ ผอ.จ้าว ดูพวกแก๊งคนงานนั่นสิกินอย่างกะตายอดตายอยากมา เห็นแล้วรู้สึกจะอ้วก!" เสี่ยวหวงถือโอกาสออกความคิดเห็น： "ฉันรู้จักร้านเคเอฟซีอยู่ร้านหนึ่งข้างหน้า เราไปกินที่นั่นดีไหม!"

จ้าวจิ้งส่ายหน้าทันที แล้วเอ่ยขึ้น： "ไม่ไปแล้ว พวกเราลองรสชาติของที่นี่ดูหน่อยเถอะ อร่อยมาก!"

"……"

คนอื่นได้แต่ก้มหน้า ไม่มีใครกล้าพูดอะไรกับจ้าวจิ้งอีก

รอไม่นานอาหารก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ก็ยังเหมือนกับอาหารที่บ้าน พวกเต้าหู้ผัดซอสอะไรอย่างนี้

พอเห็นอาหารพวกนี้ เสี่ยหวงก็มีสีหน้ารังเกียจ อาหารอย่างนี้จะอร่อยสุดยอดแค่ไหนกันเชียว!

บางครั้งจ้าวจิ้งเห็นทุกคนล้วนดูไม่รู้สึกยินดี จ้าวจิ้งเลยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา：

"พวกเธออย่าดูถูกอาหารอร่อยข้างถนนอย่างนี้ ลองชิมดูก่อน กินแล้วค่อยวิจารณ์！"

"งั้นก็ได้ ผมจะลองชิมดู!"

ชายที่มีสิวเต็มหน้า ใช้ตะเกียบคีบเต้าหู้ผัดซอสขึ้นมาป้อนเข้าปาก

ทุกคนล้วงมองไปที่เขา ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้นั้นเป็นคนกินยาก ถึงแม้เขาจะหน้าตาก็งั้นๆ แต่เรื่องกินเขานั้นเป็นคนช่างเลือกมาก!

"พี่สิว รสชาติเป็นไงบ้าง"

"ฉัน เชี่ย! เชี่ย! เชี่ย!" พี่สบถออกมา

"ฮ่าๆๆ ไม่อร่อยใช่มั้ย!"

เสี่ยหวงเม้มปากหัวเราะ เหตุการณ์ดูออกตั้งแต่แรก!

"ใครบอกว่าไม่อร่อยล่ะ แม่ง เต้าหู้ผัดซอสนี่อร่อยมาก เชี่ยๆ เลย!"

"จริงหรอ"

ทุกคนต่างก็อึ้งกัน คิดในใจว่าไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง ก็แค่เต้าหู้เอง สามารถใช่สบถคำอุทานว่าเชี่ยได้หรอ

เสี่ยวหวงที่มีสีหน้าสงสัยพร้อมกับใช้ช้อนตักซุปไข่แล้วค่อยๆ ป้อนเข้าไปในปาก!

เพียงแค่วินาทีเดียว หล่อนก็นิ่งงัน ยอมแพ้ให้กับซุปไข่ที่รสชาติอร่อยนี่

น้ำซุปที่หอมกรุ่น บวกกับแผ่นไข่ที่นุ่มละมุนอยู่ในปากของหล่อน จากปลายลิ้นจนถุงโคนลิ้น สุดท้ายแล้วหล่อนเหมือนกับว่าตัวเองเป็นแผ่นไข่เนียนนุ่มที่ลอยคอแหวกว่ายอยู่ในซุปหัวหอม……

"เสี่ยหวง เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

เพื่อนร่วมงานที่มองเสี่ยวหวงหลับตาแสดงอารมณ์มีความสุขออกมาก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้

"ดีมากเลย!"

"โตมาจนถึงป่านนี้ ฉันยังไม่เคยกินซุปไข่ที่อร่อยอย่างนี้มาก่อนเลย！"

"จริงหรอ"

ได้ยินหล่อนพูดอย่างนั้น อดอื่นก็ทนไม่ไหวแล้ว เริ่มลองชิมอาหารที่อยู่บนโต๊ะ

ผลปรากฏว่าพอได้ชิม กลุ่มพนักงานออฟฟิศที่ปกติแล้วมักจะเขียนงานอยู่ในห้องแอร์

"สุดยอด! คื่นช่ายผัดเต้าหู้อบแห้งนี่อร่อยมากเลย!"

"เต้าหู้ผัดซอสของฉันก็อร่อย นุ่มละลายในปาก"

"ผอ.จ้าว บริษัทเราซื้อร้านนี้เป็นไง แล้วทำห้องอาหารไว้ดีมั้ย"

"……"

คนงานทนร้านที่ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจอึ้ง คนพวกนี้เมื่อกี้ยังมีท่าทีรังเกียจพวกเขาอยู่เลยไม่ใช่หรอ