บทที่ 6 ซ่งข่ายเป็นนักกินหรอ

"พี่ชาย ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น……"

หลี่เฟยที่เห็นอารมณ์ของอาเฮยก็ตกใจจนฉี่เกือบราด

"นายลองกินอาหารที่อยู่บนโต๊ะดูสิ ว่ารสชาติเป็นยังไง" อาหลิวที่พอมีเหตุผลอยู่บ้าง ไม่ได้ใช้อารมณ์แก้ปัญหา

"ไร้สาระสิ้นดี! นายจะให้ฉันกินอาหารที่พวกนายกินเหลือหรือไง ไม่มีทาง!" ซ่งข่ายปฏิเสธ

"กินหรือไม่กิน! ห๊ะ"

อาเฮยมองด้วยแววตาเหี้ยม ถอดเสื้อกล้ามออกจนเห็นกล้ามเนื้อที่อยู่ข้างใน แล้วกำกำปั้นไปว่างตั้งตรงหน้าซ่งข่าย จนได้ยินเสียงกำหมัดดังกรอด！

ซ่งข่ายกลืนน้ำลายอึก สถานการณ์ตอนนี้แม้เขาไม่ยอมกินไม่ได้แล้ว

และตอนนี้ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน ซ่งข่ายจำใจคีบมันเต้าหู้ป้อนเข้าไปในปาก หลี่เฟยที่อยู่ข้างๆ ก็รู้สึกรังเกียจอยากจะอาเจียนออกมาแล้ว！

"เป็นยังไงบ้าง รสชาติใช่ไม่เลวใช่มั้ย" อาหลิวถามขึ้น

"พี่ซ่ง ไม่อร่อยก็คายออกมาเถอะ!" หลี่เฟยที่ทนดูต่อไปไม่ได้ "หลินฮั่น นายพอได้แล้วนะ! บีบบังคับให้พวกเรากินอาหารเหลือของคนอื่น นายพอใจรึยัง!"

"อาหลิว……"

หลินฮั่นเองก็ไม่อยากทำอะไรมาก เปิดร้านทำการค้าสิ่งสำคัญคือการประนีประนอม

แต่เขายังพูดไม่ทันจบ เห็นซ่งข่ายที่กินมูมมาม กินอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"อร่อย อร่อยมาก! ข้าวล่ะ ฉันหิวแล้ว!"

ไม่มีใครสนใจเขา…… ซ่งข่ายก็ยกเอาถ้วยข้าวของอาเฮยที่กินยังไม่หมดมา แล้วตักข้าวให้ตัวเองเต็มถ้วย และแน่นอนว่าคนอื่นล้วนกลืนน้ำลายอึกๆ  เพียงไม่นานอาหารที่พวกอาหลิวกินยังไม่หมดก็จัดการกินจนหมดไม่มีเหลือ!

"เชี่ย! นายกินอย่างนี้แล้ว ฉันจะกินอะไรล่ะ"

อาเฮยที่ตั้งสติได้แล้ว มองชายที่สวมชุดสูทกินอย่างตะกละมูมมาม พอได้กินข้าวก็หมดไปเป็นถัง กินเยอะกว่าพวกเชาที่เป็นกรรมกรใช่แรงงานซะอีก ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย!

หลี่เฟยที่ตกใจอึ้งพูดไม่ออก คิดในใจว่าซ่งข่ายหิวจนผีเข้าสิงแล้วรึไง

"นี่ พวกเราใจดีให้นายลองชิมดู แต่นานกลับกินของพวกเราจนหมด แล้วพวกเราจะกินอะไร" อาหลี่ที่ตอนนี้โมโหจัด!

"ฉัน ฉันเลี้ยงเองโอเคมั้ย"

ซ่งข่ายที่หน้าแดงด้วยความเขิน เขาก็ไม่คิดว่าตัวเองจะกินได้เยอะขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขายังบอกว่าเป็นร้านแมลงวันเล็กๆ อยู่เลย แต่ตอนนี้ดูสิกลืนน้ำลายตัวเองซะแล้ว!

"พี่ซ่ง เอ่อ……แล้วพวกเรายังจะไปกินสเต๊กกันมั้ย" หลี่เฟยที่เห็นซ่งข่ายหน้านิ่ง ก็เอ่ยถามอย่างระวัง

"กินทำไม! ฉันกินอิ่มแล้ว เธอกลับไปต้มมาม่ากินเถอะ!"

ซ่งข่ายที่ระบายอารมณ์โกรธกับหลี่เฟย ควักเงินออกมาหนึ่งพันหยวนทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วเดินออกจากร้านไป

"คนแซ่หลิน คุณมีความทะเยอทะยาน พวกเราจะคอยดู!"

หลี่เฟยโมโหจนกัดฟันแน่น พูดคำที่ไม่น่าฟังจบก็รีบเดินตามซ่งข่ายออกจากร้านไป

มองดูหล่อนเดินออกไปแล้ว อาหลิวก็ยิ้มพร้อมกับพูดกับหลินฮั่น： "เถ้าแก่ ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นแฟนเก่าของคุณใช่มั้ย"

"นายรู้ได้ยังไง" หลินฮั่นอึ้ง

"เฮ่อๆ เมื่อก่อนอาหลิวดูดวงอยู่แถวใต้สะพานลอยน่ะ!"

"……"

หลินฮั่นหมดคำจะพูดแล้ว แต่ของนี้ต้องขอบคุณอาหลิว วันนี้หากไม่มีพวกเขาอยู่ด้วยล่ะก็ ตนไม่ก็ได้แต่ทนกล้ำกลืนความโกรธ ไม่ก็คงได้เข้าคุกเข้าตารางแน่

เขาที่คิดมาถึงตอนนี้ก็ยิ้ม： "ทุกคน พวกนายยังไม่อิ่มกันใช่มั้ย เดี๋ยวฉันจะทำอาหารมาให้พวกนายอีก!

"ได้ๆ ฉันยังไม่อิ่มพอดี เมื่อสักครู่ตาเฒ่านั่นกินเยอะจริง!"

อาเฮยก็นั่งลง กลุ่มพวกคนงานนี้ก็กลับมาพูดคุยหัวเราะกันอีกครั้ง คุยหัวข้อเรื่องชุดชั้นในในแค๊มป์คนงานของผู้หญิงหายไปอีกแล้ว……