บทที่ 4 เถ้าแก่จู

คนที่ถูกเรียกว่าพี่ซ่งอายุก็ไม่ใช่น้อยๆ แล้ว แค่มองดูก็สามารถที่จะเป็นพ่อของหลี่เฟยได้เลย และหล่อนยังเรียกเขาว่าพี่อีก หรือว่าเพราะมีเงินแม้แต่หน้าก็ไม่อายแล้วหรอ

"ไอ้หนุ่ม พูดอะไรก็ระวังคำพูดหน่อย!" ซ่งข่ายตวาดขึ้นมา： "ตอนนี้หลี่เฟยเป็นผู้หญิงของฉัน รู้แล้วก็ควรจะเอาเงินแล้วรีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเรียกยามมาไล่นายไป！"

"ไปแม่งมึงสิ！"

หลินฮั่นที่ถูกสวมเขาก็ความคุมสติไม่อยู่ กำหมัดหมายจะพุ่งเข้าใส่ซ่งข่าย

แต่ใครจะรู้ว่าซ่งข่ายนั้นคาดการไว้ล่วงหน้าแล้ว ยกมือขึ้นเรียกยามในตึกสำนักงานออกมาสี่ห้าคนแล้วจับหลินฮั่นกดลงไปกับพื้น

"ปล่อยฉัน พวกแกปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ!" หลินฮั่นที่ถูกกดลงกับพื้นก็พยายามขัดขืนและพูดไม่หยุด

"หึๆ！ นายที่เหมือนกับมดตัวนึงยังกล้าที่จะมาสู้กับพี่ซ่ง ไม่ดูตัวเองเอาเสียเลย！" หลี่เฟยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมกับมองหลินฮั่นด้วยสายตาดูถูก

"พวกเราไปกินเถอะ ต่อไปหากไอ้บ้านี้มาอีก พวกนายก็จับเขาออกไปเลยนะ！"

ซ่งข่ายเอ่ยส่งยามอย่างหมดความอดทน

"ครับ ท่านรองซ่งวางใจได้ครับ พวกเราจะทำตามคำสั่ง！" หัวหน้ายามพยักหน้าพร้อมกับโค้งนับตอบรับคำ

รอจนซ่งข่ายกับหลี่เฟยเดินเข้าไปในตึกสำนักงานแล้ว พวกยายถึงได้ปล่อยตัวหลินฮั่น

"ไอ้น้อง รีบไปซะ ไม่อย่างนั้นนายได้เห็นดีกันแน่" หัวหน้ายามเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"……"

หลินฮั่นรู้ตัวว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้พวกยามนี้ พอตัวเองลุกขึ้นมาปัดเศษฝุ่นที่อยู่ตามตัวแล้วก็มองพวกยามด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับพูดว่า

"พวกนายจำไว้เลยว่าสักวันหนึ่งฉันจะกลับมาที่นี่อีกครั้งเมื่อถึงตอนนั้นฉันจะทำให้พวกนายต้องมาคุกเข่าต่อหน้าฉัน!"

"โอ๊ะโอ นายเมาเหล้าอยู่หรือไง พวกเราคุกเข่าให้นายอย่างงั้นหรอ"

"คอยดูละกัน！"

หลินฮั่นพูดจบก็หันหลังให้ ขณะเดียวกันความรู้สึกที่มีต่อหลี่เฟยก็เปลี่ยนไปแล้ว!

แต่ถึงยังไงเขาก็คือคนอกหัก หลินฮั่นกลับมาถึงร้านก็หยิบเอาเบียร์เย็น ๆที่ตอนนี้เย็นกว่าใจของเขาออกมาจากตู้เย็นหนึ่งขวด แล้วมานั่งอยู่หน้าร้านดื่มเบียร์คนเดียว

ตอนนี้ดื่มไปแล้วสามขวด ในที่สุดหลินฮั่นก็เข้าใจแล้วว่า บนโลกใบนี้ที่จริงแล้วนอกจากพ่อแม่แล้ว ไม่มีอะไรที่จะเป็นญาตินอกจากเงิน!

"หลี่เฟยอา หลี่เฟย วันนี้ฉันหลินฮั่นมีตำราสูตรอาหารอยู่ในมือ อยากจะหาเงินยังจะยากอีกหรอ!"

"สักวันหนึ่ง ฉันจะต้องทำอย่างที่พูดไว้ให้ได้ที่จะให้เธอกับซ่งข่ายนั่นมานั่งคุกเข่าต่อหน้าฉัน"

เผลอแป๊บเดียวเวลาผ่านไปจนถึงช่วงอาหารเย็น หลินฮั่นสูดลมหายใจเข้าไปลึกแล้วเดินเข้าไปเตรียมอาหารค่ำในร้าน ทันใดนั้นก็เห็นคนหลายสิบคนเดินมาทางเขาอย่างเร็ว!

เซี่ย!

ไม่ใช่มั้ง หรือว่าซ่งข่ายนั่นสั่งสอนเขาเมื่อตอนบ่ายยังไม่พอ เลยส่งคนมาสั่งสอนเขาอีกหรอ

เถ้าแก่จูที่อยู่ร้านตรงข้ามก็สังเกตเห็นเหตุการณ์นี้ เขาก็หัวเราะเยาะอยู่อีกฝั่งของถนนพร้อมเอ่ย:

"ฮ่าๆๆ! เถ้าแก่หลิน คุณไปตีท้ายครัวเมียใครรึเปล่า ถึงได้มีคนส่งคนมาจัดการคุณ!"

"ตีท้ายครัวพ่องมึงสิ!"

หลินฮั่นจ้องเถ้าแก่จูอย่างโมโห ไอ้แก่อ้วนหมูตอนนี้ว่างมากจริงๆ ถึงได้มีเวลามายุ่งเรื่องชาวบ้านอย่างนี้!

กลุ่มพวกชายหนุ่มเดินใกล้เข้ามา หลินฮั่นพบว่าชายคนที่เดินนำมาเป็นสองหนุ่มชาวไร่ที่มากินข้าวเมื่อกลางวันนี่

"พี่ พี่ชาย ฉันไม่ได้มีเรื่องบาดหมางกับพี่ฉันมั้ย หรือว่าอาหารเมื่อกลางวันไม่ถูกปากหรอ " หลินฮั่นใกล้จะร้องไห้แล้ว ตนนั้นก็ทำตามสูตรที่อยู่ในหัว หรือว่าทำอาหารไม่ถูกสูตรหรอ

"เถ้าแก่ ดูคุณพูดเข้าสิ!ฉันพาพวกเพื่อนที่ทำงานด้วยกันมากินข้าว!"ชายวัยกลางคนหัวเราะจนเห็นฟันสีเหลืองที่ผ่านการสูบบุหรี่มานาน

"หา " หลินฮั่นตกใจอึ้ง จากนั้นก็เอ่ย"ไอ้หยา ยินดีต้อนรับ เชิญ เชิญ!"

ชายวัยกลางคนก็เดินเข้าไปโดยไม่เกรงใจ ก็เดินตามเข้าไปในร้านด้วยสภาพเสื้อผ้าเต็มไปด้วยฝุ่นปูน

และตอนที่หลินฮั่นกำลังจะเดินเข้าไปในร้าน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเถ้าแก่จูพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย :

"โอ๊ะโอ ไม่ง่ายเลยจริงๆ ที่ถนนสายนี้ของเราจะมีเต้นพวกคนงาน สกปรกจริงๆ!"

"สกปรกพ่องแกสิ นายสิสกปรก!"

หลินฮั่นที่รู้สึกไม่ชอบใจเขา ทั้งที่ก็ล้วนพูดคนใช้แรงงานเหมือนกัน อีกอย่างเถ้าแก่จูนั้นพูดจาเหน็บแนมก่อน พูดจบก็หันหลังเดินเข้าร้านไป

เถ้าแก่จูโมโหกระทืบเท้าอยู่กับที่ ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์เขาดังขึ้น ปลายสายบอกกว่าน้องสาวที่เรียนอยู่ใช้มัธยมพลัดตกบ่อน้ำเสีย........