บทที่ 3 แฟนนอกใจ

"ได้!"

หลินฮั่นยิ้มแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในครัว ผ่านไปสักพักก็ถือหมูผัดพลิกออกมาหลายจาน

กลุ่มผู้ชายพวกนั้นพอได้กินเข้าไปหนึ่งคำ ก็รู้สึกอร่อย มีคนหนึ่งสบถคำออกมาว่าเป็นรสชาติทำอาหารของแม่ตัวเอง……

หลังจากกินเสร็จ คนพวกนี้ก็ต่างยกนิ้วโป้งให้กับหลินฮั่น และยังมีคนตั้งฉายาให้กับหลินฮั่นว่า ‘เทพพริกหยวก’

"……"

เทพก็เทพสิ ทำไมต้องมีคำว่าพริกหยวกด้วยล่ะ

และเวลาเที่ยงก็ผ่านไป แม้แต่ร้านที่อยู่ตรงข้ามที่มีลูกค้าเข้าไม่ขาดตอนนี้ก็ค่อยๆ บางตาลง

นับเงินที่ได้มาเพียงแค่สองร้อย ยังไม่ได้กำไรเลย

"ดูแล้วคงต้องได้ไปหายืมเงินถึงจะได้ เพื่อจะได้ไม่ถูกยัยเจ๊อ้วนนั้นมาพังประตูร้าน!"

หลินฮั่นครุ่นคิดอยู่ตั้งนานก็คิดออกว่าจะไปยืมเงินกับแฟนของเขาหลี่เฟย เขากับหลี่เฟยคบกันตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัยตอนนี้ก็ได้สามปีแล้ว พอเรียนจบหลี่เฟยก็ได้ทำงานในบริษัทที่มีชื่อเสียงในห้าร้อยบริษัทในประเทศจีน แต่เขากลับถูกเพื่อนหลอกให้มาเปิดร้านอาหาร จนมาตกอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอย่างนี้

ก่อนไปเขาก็ได้โทรหาหลี่เฟยก่อน และบอกกับหล่อนว่าเขามีธุระจะคุยด้วย

"นายจะมาหาหรอ…… ก็ได้"

"อืม ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!"

ก่อนหลินฮั่นจะออกไปก็ได้ล๊อคประตูสองชั้น ป้องกันยัยเจ๊เช่าร้านนั้นจะบุกเข้าไป!

เทียนไห่กรุ๊ปเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุดในยวี่โจว และก็เป็นบริษัทที่หลี่เฟยทำงานอยู่ด้วย

และพอหลินฮั่นเดินเข้าไปในตึกสำนักงานเทียนไป๋กรุ๊ปกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของหลี่เฟย

"นัดว่าเจอกันที่ใต้ตึกไม่ใช่หรอ" หลินฮั่นควักเอาโทรศัพท์ออกมา และกำลังจะโทรหาหลี่เฟย ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเรียกเขาจากทางด้านหลังเสียก่อน

"หลินฮั่น"

"เฟยเอ๋อร์"

หลินฮั่นหันกลับไป แต่ก็รู้สึกอึ้งเล็กน้อย เพราะว่าหลี่เฟยเดินลงมาจากรถบีเอ็มดับเบิลยู และยังมีชายแก่คนหนึ่งอยู่บนรถกับหล่อนด้วย

"พูดมา นายมาหาฉันมีธุระอะไร"

"เฟยเอ๋อร์ วันนี้เธอสวยจังเลย!"

. "หลิรฮั่น เวลาฉันเป็นเงินเป็นทอง รบกวนนายรีบๆ หน่อยจะได้มั้ย" หลี่เฟยพูดอย่างหมดความอดทน

หลินฮั่นที่ยังไม่ได้พูดอะไร ชายแก่ที่มากับหลี่เฟยก็พูดขึ้น

"เฟยเอ๋อร์ นี่ใครกัน ทำไมถึงเรียกเธอเหมือนสนิทกันจังเลย"

"พี่ซ่ง พี่อย่าพึ่งเข้าใจผิดไปนะ เขาเป็นแฟนสมัยมหาลัยของฉัน พวกเราไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว"

หลี่เฟยได้ยินก็รีบไปควงแขนผู้ชายคนนั้น พร้อมกับพูดอ้อนอธิบาย

หลินฮั่นที่เห็นอย่างนั้นก็โกรธจนหัวแทบระเบิดออกมา มองดูหลี่เฟยปฏิบัติต่อผู้ชายคนนั้น เห็นได้ชัดว่าอยู่ในห่วงแห่งความรัก นิ่งดูอยู่นานถึงคิดได้ว่าตัวเองถูกสวมเขาให้แล้ว!

"หลี่เฟย เขาเป็นใคร" หลินฮั่นถามอย่างท่าทางโมโห

"เหอะ! นายยังดูไม่ออกอีกหรอ พี่ซ่งเป็นแฟนคนปัจจุบันของฉัน พวกเราเลิกกันเถอะ!" หลี่เฟยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เลิกกันงั้นหรอ เมื่อเดือนที่แล้วฉันพึ่งไปเยี่ยมแม่เธอมา ท่านยังถามพวกเราอยู่เลยว่าเมื่อไหร่จะแต่งงาน แล้วตอนนี้เธอก็มาบอกเลิกฉันงั้นหรอ" หลินฮั่นกำหมัดแน่น พร้อมกับกัดฟันแน่นแล้วเอ่ยถามออกไป

"ใช่แล้ว!"

หลี่เฟยล้วงเอาเงินออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนใส่หน้าอกของหลินฮั่นอย่างไม่ออมแรง： "นายไม่ใช่จะมาทวงเงินหนึ่งหมื่นหรอ ฉันคืนให้นาย หวังว่าต่อไปนายจะไม่มาก่อกวนฉันนะ"

"นายก็ไม่รู้จักส่องกระจกดูตัวเองหน่อยหรอ ว่าตัวเองใช้ชีวิตลำบากไม่พอแล้วยังจะให้ฉันไปใช้ชีวิตลำบากด้วยอีก ฝันไปเถอะ!"

"พี่ซ่งเป็นถึงรองประธานบริษัท แล้วดูนายสิแม้แต่ร้านอาหารเล็กๆ ยังใกล้จะเจ๊งแล้ว จะมีผู้หญิงคนไหนยอมลำบากกับนายไปตลอดชีวิตได้!"

"เธอ……เธอมันหน้าไม่อาย!"

หลินฮั่นอดทนไม่ไหวแล้วก็ชี้นิ้วด่าหลี่เฟย!