บทที่ 1 โอ้แม่เจ้า

ซวนโจวเป็นอำเภอเล็กๆที่ดูแลตำบล7ตำบล ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของประเทศจีน

เมืองหยวนซานก็เป็นหนึ่งในตำบลของซวนโจว วันนี้มีตลาดนัดภายในเมือง

ตลาดนัดภายในเมืองนี้เป็นประเพณีพื้นบ้านของเมืองหยวนซานที่มีเป็นประจำ เนื่องจากการจราจรไม่สะดวก ในเจ็ดวันจะมีการจัดตลาดนัดเพียงวันเดียว ทำให้ชาวบ้านสามารถนำสินค้าการเกษตรและของใช้จำเป็นต่างๆออกมาจำหน่าย

ชาวบ้านจำนวนไม่น้อยต่างพากันข้ามเขาออกมากันตั้งแต่เช้าตรู่ท้องฟ้ายังไม่สว่างก็ออกมาจับจองพื้นที่ขายของกัน

ท้องฟ้าสว่างแล้ว คนที่ยังไม่เห็นหน้ากันมานานมาพบปะกัน คุยกันเสียงดังครึกครื้น สิบโมงกว่ายิ่งครึกครื้นมาก คนเริ่มเยอะขึ้น ถนนเต็มไปด้วยผู้คนจนถนนแน่นไปหมดเหลือแค่ทางเดินสำหรับหนึ่งคนเดินผ่าน

ถึงตอนเที่ยงก็เป็นเวลาที่ถนนแออัดไปด้วยผู้คนจนเดินไม่ได้

"เด็กเหม็น คุณหยุด"

"ลุงต้าเหนียว คุณปู่ของฉันบอกว่าคุณไม่สามารถออกกำลังกายแรง ๆ ได้ ไม่งั้นคุณจะตาย คุณควรหยุดไล่คุณ ฉันมองไปที่มีดของคุณแล้ว ฉันก็แน่น!”

"นอกเสียจากว่าคุณจะยอมแต่งงานกับเสี่ยวถิง ไม่เช่นนั้นต่อให้ฉันเหนื่อยตาย ฉันจะเก็บเด็กไม่รู้ความอย่างคุณ"

"มันเป็นไปไม่ได้ ผมกับเสี่ยวถิงเราสนิทกันเกินไป เราแต่งงานกันไม่ได้ ผมไม่สามารถให้ความสุขเธอได้!"

"พ่อ เก็บมีดเถอะ อันตรายเกินไป"

ในบรรยากาศที่ครึกครื้น มักจะมีเรื่องตลกเสมอ คนๆหนึ่งที่มีสีหน้าซีดเล็กน้อย รูปร่างผอมบางวิ่งมาที่ด้านหน้าของเด็กผู้ชายอายุ 18-19ปี ปากคอไม่มีความซื่อสัตย์ และด้านหลังเป็นชายร่างใหญ่ เอวใหญ่ หน้าบาน ถือมีดฆ่าหมูวิ่งไล่เขา วิ่งไล่ไปด่าไป ถัดไปเป็นเด็กรูปร่างดี หน้าตาน่าทะนุถนอม

ทั้งสามคนวิ่งอยู่ในฝูงคนและเป็นที่สนใจแก่สายคนรอบข้าง เมื่อบางคนได้รู้สาเหตุก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้

"เด็กหยางเฟยคนนี้โดนหลิวต้าหนิวเอามีดวิ่งไล่ทุกรอบเลย ไม่โดนแทงนี่ถือว่าดวงแข็งนะ"

"เด็กนี้วาสนาดีแต่ไม่รู้จักรับไว้ นี่นะ หลิวเสี่ยวถิงเป็นเด็กตาสวย แต่เขาไม่อยากได้"

"ไม่รู้ว่าหลิวต้าหนิวชอบเด็กหยางเฟยตรงไหน? เด็กนี่ไม่มีความสามารถ แถมปากร้ายพึ่งพาไม่ได้"

"งั้นก็คงเพราะหลิวเสี่ยวถิงชอบฟยางเฟยเข้าแล้ว ตาบอดจริง!"

ได้ยินว่าเด็กหยางเฟยวิ่งไปถึงหัวถนนแล้วจับต้นไม้ยืนหอบท้าวสะเอว หลิวต้าหนิวถือมีดวิ่งตามหลังมาติดๆเขาหอบไปด่าไป: "ไอ้เด็กเวร ทำไมไม่วิ่งหนีหล่ะ"

หยางเฟยไอสองสามครั้งและทุบหน้าอก พร้อมกับหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด "อย่าบังคับกันเลย บังคับไปแตงก็ไม่หวาน เลิกตามผมเถอะ ตอนนี้ผม19ปี เสี่ยวถิงยังแค่18ปี ยังโตไม่เต็มที่ จะแต่งงานกันได้ไง? เดี๋ยวเสี่ยวถิงไม่มีนมเลี้ยงลูกไม่ดีนะ!"

ต้าหนิวยืดตัวขึ้น ถุยน้ำลายแล้วด่า: "ไร้สาระ! เธอกับดสี่ยวถิงโตมาด้วยกัน เหมาะสมกันยังกับกิ่งทองใบหยก จะเรียกบังคับได้ไง? แล้วที่บอกว่าอายุยังน้อยก็ไม่น้อย ? ตอนฉันแต่งงานกับแม่ของเสี่ยวถิง ฉันอายุ18 แม่เสี่ยวถิงอายุ16เอง อายุเกินเสี่ยวถิงหนึ่งปี ก็ไม่เห็นว่านมจะไม่พอเลย"

เธอนี่ไม่รู้จักคำว่าถึงเวลาเลยเหรอ?

หยางเฟยได้แต่คิดในใจ"ลุงต้าหนิว ลุงฆ่าหมู แต่จะทำตัวเหมือนหมูไม่ได้นะ นี่มันสมัยใหม่แล้ว"

ท้ายที่สุดหลิวเสี่ยวถิงก็วิ่งตามมา เธอวิ่งมาอย่างน่ารัก หยางเฟยรีบเข้าไปขวางและแย่งมีดจากมือของต้าหนิวมา "พ่อ มีเรื่องอะไรค่อยพูดกันวันหลัง ตรงนี้คนเยอะ"

ต้าหนิวดูเป็นคนโมโหดร้าย แน่นอนเขาไม่สนหรอกว่าคนเยอะหรือน้อย "ลูกไม่ต้องมายุ่ง พ่อรู้ว่าลูกไม่ได้สอบเอ็นทรานซ์ก็เพราะไอ้เด็กนี่ ลูกไม่อยากออกไปจากเมืองนี้และไม่ได้เจอหน้าเขา ฉะนั้นพ่อจะให้ลูกแต่งงานกับเขา คำพูดนี้ถึงกับทำให้เสี่ยวถิงอาย และต้าหนิวก็ด่าต่อ " ไอ้เด็กเวร ถ้านายไม่ตกลงวันนี้ฉันจะจัดการกับนาย คอยดูละกัน"

ส่วนมากมีแต่ผู้ชายบังคับผู้หญิงให้รีบแต่งงาน แต่นี่อะไรพ่อถือมีดบังคับผู้ชายให้แต่งงานกับลูกสาว คนรอบข้างต่างพากันพูด และตะโกนให้หยางเฟยตกลงและเรียกพ่อสามี

เดิมทีหยางเฟยทำอะไรไม่ถูกเพราะตัวเองเป็นสาเหตุทำให้เสี่ยวถิงพลาดโอกาสการสอบเอ็นทรานซ์ทำให้ต้าหนิวต้องถือมีดบังคับแต่งงาน ทันใดนั้นเขาก็ไม่พอใจและพูดว่า "เสียงดังโหวกเหวกอะไรกัน พวกคุณอิจฉาที่ผมหล่อ สนับสนุนให้ลุงอ้วนต้าหนิวบังคับให้ผมแต่งงาน แบบนี้จะทำให้ฟ้าร้องฟ้าผ่าเอาได้นะ"

คำพูดนี้หยางเฟยตั้งใจพูดให้คนรอบข้างฟัง แต่ต้าหนิวได้ยินก็อารมณ์เดือดขึ้นมา ชี้หน้าด่าหยางเฟยว่า "ไอ้เด็กเลว แกกล้าว่าฉันเป็นไอ้แก่อ้วนเหรอ? "

หลิวเสี่ยวถิงตกใจเผลอทำมีดหลุดมือ "พ่อ ที่พี่หยางเฟยพูด เขาไม่ได้มีความหมายอะไร อย่าคิดเป็นจริงเป็นจังเลย" และหลังจากนั้นเธอก็พูดกับหยางเฟยว่า"พี่หยางเฟย พี่รีบไปเถอะ วันนี้พ่อฉันดื่มเหล้านิดหน่อยยังอาจจะทุบพี่ได้"

"อะไรนะ? ลุงต้าหนิวดื่มเหล้าเนี่ย ทั้งเมืองซวนโจวเป็นของเขา ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก?"

พูดไปหยางเฟยก็ทิ้งก้นบุหรี่แล้วรีบหนี เพราะตั้งแต่เด็กจนโตเขารู้ดีว่าต้าหนิวเป็นอย่างไร ถ้าไม่ดื่มไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าได้ดื่มและอารมณ์ขึ้นแล้วใครก็เอาไม่อยู่ ตอนเด็กเขาเคยกวนประสาทต้าหนิวจนมีครั้งนึงโดนตีจนขาแทบหัก!

หลิวเสี่ยวถิงจะดึงต้าหนิวที่น้ำหนักร้อยโลได้อย่างไร หยางเฟยวิ่งออกไปซักพัก ต้าหนิวก็วิ่งตามไป แม้ว่าไขมันจะเยอะ แต่เขาก็วิ่งไม่ช้าเลย

หยางเฟยเห็นเช่นนั้นก็พูดว่า "โอ้แม่เจ้า อ้วนคล่องว่องไวมาก!"

เขารีบเร่งความเร็วขึ้นเนินเขา มีเพียงวิธีนี้ถึงจะหนีได้ ถ้าวิ่งทางราบ ต้าหนิวต้องวิ่งตามเขาทันอย่างแน่นอน ตัวของหยางเฟยเองสุขภาพไม่ค่อยดี สู้เด็กอายุ20-21ยังไม่ได้เลย วิ่งเร็วไปก็หอบง่าย

ตอนที่หยางเฟยวิ่งกระโดดขึ้นเนินเขา ต้าหนิวอยู่ดีๆก็หยุดชั่วขณะและกุมที่หน้าอก จากนั้นหน้าผากเขาก็เหงื่อออกเป็นอย่างมาก หน้าขาวซีดเหมือนไม่มีเลือด

ทันใดนั้นเขาก็ล้มลงกับพื้น หายใจหอบ ดูท่าทางหายใจยากลำบาก สถานการณ์ตอนนี้เงียบลงชั่วขณะ

"พ่อ!"

หลิวเสี่ยวถิงที่วิ่งตามมาก็รีบวิ่งมาดูอาการพ่อ แต่ทว่านอกจากหายใจลำบากก็ยังไม่เห็นปัญหาอื่น เธอร้องไห้น้ำตาริน "ช่วยด้วย รีบช่วยพ่อฉันที"

พวกคนที่ดูกันอย่างสนุกสานก็มีปฏิกริยาตอบรับ แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปช่วย สถานการณ์ของหลิวต้าหนิวน่ากลัวเกินไป พวกเขาไม่อยากทำให้ตัวเองเดือดร้อน

"ให้ฉันดูหน่อย ฉันเป็นหมอ"

ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยเหลือ ในขณะที่เสี่ยวถิงกำลังหมดหวังก็มีหญิงสูงโปร่งวัย24-25 เข้ามาช่วยเธอ

เสื้อเชิ้ตสีขาวเหน็บเอว กางเกงขายาวสีดำบาง ปรากฏรูปร่างอันสวยงามของเธอ สัดส่วนที่ดูสูงเรียวก็ไม่ได้รู้สึกเตี้ยเลย ทุกสัดส่วนเพอเฟ็กค์มาก

ใบหน้ากลมมาตรฐาน โหงวเฮ้งน่าประหลาดใจ จมูกและดวงตาที่สูงนั้นทำให้คนรู้สึกถึงความจริงจังมาก ประกอบกับผมหนาปลายหยักโศกเล็กน้อยดูเป็นผู้ใหญ่และมีความเคร่งขรึมไม่เหมือนคนวัยอย่างเธอ

ข้างหลังเธอมีคนร่างสูง180เซนติเมตรหน้าตาหล่อเท่ห์ ราวกับผู้ดีมีตระกูลผู้มั่งคั่ง

ตำบลหยวนซานที่ยากจน มีสาวสวยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? ไม่นานก็มีคนมุงล้อมอย่างเคลิบเคลิ้ม

หลิวเสี่ยวถิงที่กำลังร้อนลุ่มใจก็หันหลังกลับมาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจและถามอย่างสงสัยว่า "พี่สาว คุณเป็นหมอจริงๆเหรอ?"

ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านี้ดูท่าทางเป็นคนมีฐานะชาติตระกูลดี ซึ่งต่างจากหมอผู้ช่วยเหลือคน ไม่ใช่เพียงหลิวเสี่ยวถิงสงสัย แต่คนรอบข้างก็สงสัยเช่นกัน

เย่อิ่งเสวี่ย มองหญิงสาวที่แต่งตัวธรรมดาแต่ไม่มีพิษภัย พร้อมกับบอกว่า "ใช่!"

คำตอบนั้นง่ายมาก ไม่มีคำอธิบายที่มากเกินไป เธอสามารถโดดเด่นสำหรับสัญชาตญาณของแพทย์ หลิวเสี่ยวถิงจะเชื่อหรือไม่นั้นก็แล้วแต่เธอ

ได้ยินน้ำเสียงที่เน้นย้ำนั้น หลิวเสี่ยวถิงก็คลายความสงสัย "ถ้าอย่างนั้นรบกวนช่วยดูอาการให้พ่อฉันหน่อย"

เย่อิ่งเสวี่ยพยักหน้าเล็กน้อย แล้วเข้าไปดูอาการของหลิวต้าหนิว ผู้คนรอบข้างเงียบและไม่ส่งเสียงใดๆ

ผ่านไปไม่นานด้วยความวิตกกังวลในหัวใจ: "พี่สาว พ่อฉันเป็นไงบ้าง"

สาวสวยสดใสเย่อิ่งเสวี่ย ดูอาการแล้วค่ะหนักกว่าที่เธอคิดอีก "หัวใจพ่อของเธอมีปัญหานิดหน่อยเหรอ?"

"มีปัญหาเกิดอะไรเหรอ?"

เย่อิ่งเสวี่ยเป็นการตอบกลับ "หัวใจมีปัญหา ควรหลีกเลี่ยงการออกกำลังกาย และการดื่มหนัก แต่วันนี้เขาดื่มหนักแถมออกกำลังกายหนัก ทำให้หัวใจเต้นเร็ว หายใจลำบาก เจ็บหน้าอกและอาจจะชักได้

ข้อสงสัยของเย่อิ่งเสวี่ยทำให้หลิวเสี่ยวถิงร้อนใจ "คืออะไรเหรอ?"

เห็นเธอน้ำตาไหลริน เย่อิ่งเสวี่ยจึงตอบว่า "เป็นเหตุของการเสียชีวิตกระทันหัน หากไม่ได้รับการช่วยเหลือภายในครึ่งชั่วโมงอาจะเป็นอันตรายต่อชีวิตได้!"

"... "

หลิวเสี่ยวถิงไตร่ตรองพิจารณาพร้อมกับกุมมือของเย่อิ่งเสวี่ยว่าเธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม ท่าของเธอทำให้คนรู้สึกเห็นใจ "คุณสามารถช่วยชีวิตพ่อฉันได้ไหม ช่วยฉันเถอะ"

"ใช่สาวน้อย ตรวจดูแล้วว่าเขาเป็นอะไรก็ช่วยเถอะ บ้านต้าหนิวมีเขาเป็นหัวเลี้ยวหัวต่อเพียงคนเดียว ถ้าเขาเป็นอะไรไป เสี่ยวถิงกับแม่จะทำอย่างไร"

"ต้องโทษที่เด็กหยางเฟยนั่น รู้ว่าต้าหนิวสุขภาพไม่ดีก็ยังจะยั่วโมโห นี่เขาไปไหนแล้วไม่รู้"

ในการเผชิญกับการร้องขอของทุกคน เย่อิ่งเสวี่ยถึงกับส่ายหน้า "ขอโทษด้วย! ถ้ามีเครื่องมือการแพทย์ครบ ฉันพอที่จะช่วยได้ ยังไงต้องรีบส่งไปโรงพยาบาลเร็วที่สุด"

"อนามัยของเราจะเอาอุปกรณ์การแพทย์มาจากไหนได้"

"ถ้าส่งไปในเมืองตเองใช้เวลาสามชั่วโมง ยังไงก็ไม่ทันแน่!"

"เด็กหยางเฟย ถ้าต้าหนิวเป็นอะไรไป ฉันจะให้ผู้ใหญ่บ้านเอานายตายแน่"

เสียงจากผู้คนทำให้หลิวเสี่ยวถิงปล่อยมือเย่อิ่งเสวี่ยลง เธอนั่งลงข้างๆหลิวต้าหนิวทั้งน้ำตา "พ่อ พ่อยะเป็นอะไรไปไม่ได้นะ หนูกับแม่ขาดพ่อไม่ได้!"

ในฐานะแพทย์เย่อิ่งเสวี่ยได้เห็นสถานการณ์ดังกล่าวมากเกินไป แต่เมื่อเธอเห็นความโศกเศร้าและร้องไห้หลิวเสี่ยวถิงก็อดที่จะเจ็บปวดไม่ได้ "น้องสาว อย่าลังเลไปเลย แบบนี้มีแต่จะทำให้สถานการณ์เลวร้าย ตอนนี้ถ้าฉันโทรศัพท์ อาจจะมีความหวัง "

"ถอยไป ถอยไป ดูอะไรครึกครื้นกันเหรอ?"