บทที่17 เจตนาการฆ่าของหลิวเหยียนเอ๋อ

“พูดสั้นๆเถอะนะ เลิกกับพี่ฉันซะ นายไม่คู่ควรกับเธอ”

ทันทีที่ลู่อวิ้นนั่งลง หลิวเหยียนเอ๋อก็พูดเรื่องนี้ทันที ไม่ต้องการจะเสียเวลากับเขามากไปมากกว่านี้

ลู่อวิ้นพูดอย่างไม่ใส่ใจ: "ฉันกับชิงเฉิงรักกันกันด้วยใจจริงๆ คุณจะมาแยกคู่รักได้อย่างไร？"

"ฮึฮึ……"

หลิวเหยียนเอ๋อหัวเราะเย้ยหยันสองครั้ง: "ถ้าคุณรักพี่สาวของฉันจริงๆ คุณจะไม่นึกถึงผู้หญิงคนอื่นในเวลาเดียวกัน"

"จะเรียกว่านึกถึงได้ยังไง เห็นชัดๆว่าผมเป็นพวกรักใครก็รักสิ่งต่างรอบตัวเขาด้วย คุณเป็นน้องสาวของชิงเฉิง ผมชอบชิงเฉิง แน่นอนว่าผมก็ต้องชอบคุณด้วย"

ลู่อวิ้นยิ้มอย่างมีเลศนัย ขณะที่เอื้อมมือไปโอบเอวเรียวของหลิวเหยียนเอ๋ออย่างตั้งใจ

ในทันที

มีลมเย็นๆพุ่งตรงไปที่ขาของลู่อวิ้น

เขารีบถอยหลัง เมื่อเขามองลงไป ทันใดนั้นเขาก็เห็นกริช ติดอยู่ที่โซฟาระหว่างขาของเขา

คนดีผีคุ้ม

ถ้าไม่ใช่เพราะสังเกตมาสักพักแล้ว ถ้าขยับน้อยกว่านี้ไปสัก 20 เซนติเมตร มีดเล่มนี้คงตัดเจ้าน้องชายของเขาไปแล้ว

ที่แท้พี่เหยียนเอ๋อเป็นคนที่โหดเหี้ยมขนาดนี้!

หลังจากที่ลู่อวิ้นกลัวในเวลาเดียวกัน เขาก็งงงวยเล็กน้อย คนธรรมดาจะมีทักษะแบบนี้ได้?

ตัวตนของลู่อวิ้นนั้นเหนือธรรมชาติ และมีสามสิบหกดวงดาวแห่งเทียนซ่า นอกจากนี้เขายังควบคุมส่วนมืดเจ็ดสิบสองจุด ซึ่งเป็นพลังที่ที่ซ่อนไว้อีก

ด้วยพลังส่วนมืดเจ็ดสิบสองจุด เขาสามารถตรวจสอบข้อมูลของพี่สาวแต่ละคนได้อย่างง่ายดายมาก

แต่เขาไม่ได้ทำแบบนั้น

พวกพี่สาวต่างมีความลับของตัวเอง และลู่อวิ้นก็เคารพพวกเขา

ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ ว่าพี่สาวเหยียนเอ๋อตรงหน้าเขาคนนี้ เบื้องหน้าเป็นเจ้าของบาร์ แต่ในอีกด้านนึงแล้วเธอมีอีกตัวตนหนึ่ง ซึ่งก็คือไนท์โรสนักฆ่าที่เย็นชาที่น่าสะพรึงกลัว

ไนท์โรส

ชื่อเดียวกับบาร์

เพราะเหตุนี้ จึงเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะเชื่อมโยงหลิวเหยียนเอ๋อกับนักฆ่าเลือดเย็นว่าเป็นคนเดียวกัน

เพราะไม่มีนักฆ่าคนไหนที่จะโง่ขนาดที่จะเปิดเผยตัวเองออกมา

ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

หลิวเหยียนเอ๋อรู้สึกประหลาดใจเช่นกัน ที่โจมตีผิดพลาด เธอไม่เคยพลาดเป้าหมายมาตลอด

และดึงกริชออกมาอย่างรวดเร็ว

แทงกริชขึ้นไปอีกครั้ง.

ไอเย็นกระทบที่คอของลู่อวิ้นในทันที แต่ลู่อวิ้นเตรียมตัวตั้งรับไว้แล้ว เอนหลังและกลิ้งไปตามพนักพิงของโซฟา

และกริชที่แหลมคมก็เฉียดหน้าเขาไปไม่ถึงหนึ่งเซนติเมตร

หลิวเหยียนเอ๋อยืนขึ้นทันที พูดด้วยสีหน้ามุ่งร้ายว่า "นายไม่ใช่คนธรรมดา"

ถ้าจะบอกว่าที่ลู่อวิ้นหลบการโจมตีครั้งแรกได้ เพราะโชคดี แล้วครั้งที่สองนี้ จะบอกว่าเพราะโชคดีอีกก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว

หลิวเหยียนเอ๋อไม่ใช่มือสมัครเล่น ทำไมเธอจะมองไม่เห็นทักษะของลู่อวิ้น และยังรู้สึกได้ว่าลู่อวิ้นมีทักษะที่สูงกว่าเธอ

ลู่อวิ้นยิ้มและพูดว่า: "เป็นผู้หญิง อย่าเล่นมีดสิ มันอันตราย"

ทันทีที่พูดจบ ร่างกายของเขาก็ดันไปข้างหน้า และสะบัดนิ้ว จากนั้นก็ได้ยินเสียง 'กริ๊ง'

กริชในมือของหลินเหยียนเอ๋อ ก็ลอยออกไปทันที

นักฆ่าสูญเสียมีด มันเป็นความผิดพลาดร้ายแรงถึงชีวิต

มีความประหลาดใจในดวงตาคู่สวยของหลิวเหยียนเอ๋อ แต่ในวินาทีต่อมา ร่างกายที่บอบบางของเธอก็เกร็งขึ้นอย่างกะทันหัน

เพราะว่า

จู่ๆลู่อวิ้นก็กางแขนออกและกอดเธอ เป็นการกอดที่ธรรมดาๆไม่ได้มีเจตนาแอบแฝง แต่หลิวเหยียนเอ๋อไม่รู้เหตุผล และคิดว่าลู่อวิ้นกำลังเอาเปรียบเธอ

ฉิ่ง!

จิตสังหารอันเยือกเย็นในตัวของหลิวเหยียนเอ๋อ แสดงออกมาทันที

เธอต้องการให้คนไร้ยางอายคนนี้ ตายไปซะ!

แต่ในตอนนี้

"พี่เหยียนเอ๋อ ฉันเอง ลู่อวิ้นน้อย ฉันยังมีชีวิตอยู่"

เสียงอันอ่อนโยนของลู่อวิ้นดังขึ้นในทันที

ณ.ตอนนั้น

ภูมิคุ้มกันจิตใจของหลิวเหยียนเอ๋อก็ลดลงอย่างกะทันหัน และเสียงของเธอก็สั่น: "นาย... นายพูดว่าอะไรนะ?"

“น้องสาม เขาคือลู่อวิ้นน้อยน้องชายของเรา ไม่ใช่แฟนที่ฉันจะเอามาเป็นตัวแทน เมื่อกี้พวกเราแค่ล้อเล่นกับเธอ!”

ตอนนี้ เย่ชิงเฉิงเปิดประตูเข้ามาพอดี

เมื่อเห็นฉากที่ยุ่งเหยิงในห้องนี้ จริงๆแล้วเธอก็ตกใจ

เธอก็คาดไม่ถึง ว่าทั้งสองจะทะเลาะกันด้วยซ้ำ แต่โชคดีที่เธอมาทันเวลา

หลิวเหยียนเอ๋อยังคงรู้สึกสงสัยสงสัย

ลู่อว้นจึงเล่าเรื่องวัยเด็กหลายๆเรื่องให้เธอฟัง และพูดถึงได้อย่างถูกต้องเกี่ยวกับไฝใต้หน้าอกซ้ายของเธอ

ในที่สุดหลิวเหยียนเอ๋อก็เชื่อว่า น้องลู่อวิ้นของเธอ กลับมาแล้ว

น้ำตาแห่งความดีใจไหลออกมาทันที

หลิวเหยียนเอ๋อกอดลู่อวิ้นไว้แน่น แน่นกว่าตอนที่ลู่อวิ้นกอดเธอเมื่อสักครู่

ลู่อวิ้นรู้สึกได้อย่างชัดเจน ว่าการเต้นของหัวใจของพี่เหยียนเอ๋อนั้น จริงใจและอบอุ่นมาก

ความรู้สึกมีความสุขนี้อยากจะพูดออกมาได้

หลังจากที่หลิวเหยียนเอ๋อสงบลง ทั้งสามก็คุยกันเป็นเวลานาน เวลาก็ผ่านไปกว่าสองชั่วโมงโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว

หลิวเหยียนเอ๋อชำเลืองมองดูเวลา และพูดเบาๆว่า "แย่แล้ว ฉันเกือบลืมเรื่องอาจารย์หานแล้ว"

"เกิดอะไรขึ้น？" ลู่อวิิ้นถาม

“เป็นอย่างนี้ อาจารย์หานเชิญฉันไปชมภาพวาดสะสมของเขา นัดไว้ตอนสองทุ่ม รีบไปตอนนี้ก็ไม่ทันเวลาแล้ว”

“ถ้าอย่างงั้นฉันจะบอกไปพูดกับอาจารย์หานสักหน่อย ว่าคืนนี้ฉันคงจะไม่ไปแล้ว ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณ”

หลิวเยียนเอ๋อเป็นคนชอบวาดภาพมากๆ ทุกๆครั้งที่เธอกลับมาจากภารกิจ เธอจะฝึกเขียนพู่กันและวาดรูป แบบนี้ทำให้เธอจิตใจสงบได้อย่างรวดเร็ว

ไม่นานมานี้ หลิวเหยียนเอ๋อได้ทำความรู้จักกับอาจารย์หาน

อาจารย์หานเป็นนักสะสมภาพวาดพู่กันที่มีชื่อเสียง เขาได้เชิญผู้ชื่นชอบการเขียนพู่กันและภาพวาดมากมายมาเยี่ยมชมงานสะสมของเขา ในคืนนี้ตอนสองทุ่ม

หลิวเหยียนเอ๋อเป็นหนึ่งในคนที่ได้รับเชิญ

ตอนที่เธอกำลังจะโทรหาอาจารย์หานเพื่ออธิบายสถานการณ์ จู่ๆลู่อวิ้นก็พูดว่า "พี่เหยียนเอ๋อ ฉันจะพาคุณไปที่นั่นเอง!"

“นายก็สนใจในการเขียนพู่กันและวาดภาพด้วย？” หลิวเหยียนเอ๋อถาม

"อือ!" ลู่อวิ้นพยักหน้า "บางครั้งฉันจะวาดภาพ นับว่าเป็นเพื่อความบันเทิงของฉันเอง!"

ตั้งแต่อายุห้าขวบ จนถึงอายุสิบห้าปี เขาอยู่ในวัดลัทธิเต๋าบนภูเขา ไม่มีสิ่งบันเทิงใดๆ ในทุกวันนอกเหนือจากการฝึกฝนทักษะที่นักพรตชราสอนทุกวัน เรื่องที่ผ่อนคลายที่สุด ก็คือการวาดภาพ

ดังนั้นก็ถือได้ว่าเป็นคนรักในการวาดภาพได้ครึ่งหนึ่งแล้วล่ะ

เมื่อได้ยินสิ่งที่ลู่อวิ้น หลิวเหยียนยิ่งไม่มีเหตุผลที่ปฏิเสธคำเชิญของอาจารย์หาน แต่เป็นบอกเขาว่าเธออาจจะไปสาย

อาจารย์หานพูดอย่างใจดีว่าไม่เป็นไร

ทันใดนั้น ทั้งสามคนออกจากห้องวีไอพีพร้อมกัน โดยมีลู่อวิ้นเดินตรงกลาง พี่ชิงเฉิงอยู่ที่ด้านซ้าย และพี่เหยียนเอ๋อที่ด้านขวา ควงแขนเขาไว้

ฉากที่น่าตกใจเช่นนี้ ทำให้ผู้คนต่างก็จินตนาการไปต่างๆนานา

สองสาวงามที่ไม่มีใครเทียบได้ เพียงแค่ได้ครอบเพียงหนึ่งในนั้น ก็ดีใจจนตื่นจากฝันได้ แต่เจ้าโชคหล่นทับลู่อวิ้นคนนี้ เขากลับต้องการทั้งสองคน

ให้ตายเถอะ นี่มันไม่โลภเกินไปแล้วเหรอ?

สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจที่สุดคือ ตอนที่ราชินีกุหลาบพาลู่อวิ้นขึ้นไป ใบหน้าของเธอเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด

แต่หลังจากสองชั่วโมงผ่านไป ดูเหมือนเธอจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคน และเหมือนจะดูสนิทกับลู่อวิ้นยิ่งกว่าสนิทไปอีก

ในสองชั้วโมงนั้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปมา เหมือนว่าพวกเขาเดาอะไรบางอย่างได้แล้ว

สองชั่วโมง...

ไม่แปลกใจเลย

ทุกคนรู้สึกละอายใจ