บทที่ 395 อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

เนี่ยเฟิงที่เพิ่งเข้าไปก็เห็นสุดห้องประชุมมีคำกล่าวที่มีชีวิตชีวาหนึ่งภาพ

เห็นตัวหนังสือที่คุ้นเคย เนี่ยเฟิงรู้สึกแสบตา เพราะว่าภาพคำกล่าวนี้ไม่ใช่ใครเขียน คือตอนนั้นแม่ของเขาเขียนมอบให้การประชุมวิชาการทางการแพทย์

เทียบกับพ่อของตัวเองแล้ว...