บทที่ 1 เจ้าสาว

สถานที่ที่ผมอาศัยอยู่นี้เป็นภูเขาที่อยู่ห่างไกล ขาดแคลนและไร้ซึ่งความเจริญ ตั้งแต่สมัยโบราณในหมู่บ้านของเรามีประเพณีหนึ่งที่เชื่อกันว่า เจ้าสาวในคืนส่งตัวห้ามมีเลือดออกในคืนเข้าห้องหอ ไม่เช่นนั้นจะนำพาความโชคร้ายมาสู่ผู้เป็นสามี เพราะเหตุนี้เอง ก่อนที่เจ้าสาวจะออกเรือนไปจะต้องมีคนช่วยตัดเยื่อพรหมจารีให้ จึงถูกเรียกกันต่อๆมาว่าเป็นการเปิดพรหมจรรย์

แต่ไม่ใช่ว่าจะเป็นผู้ชายที่ไหนก็ได้ ที่จะสามารถทำการเปิดพรหมจรรย์ให้กับเจ้าสาวจะต้องเป็นผู้ถูกเลือกจากคนในหมู่บ้านที่เห็นสมควรว่าเป็นผู้ที่เหมาะสมเพียงคนเดียวเท่านั้น และผู้ที่ถูกเรียกนี้จะถูกเรียกว่า เป็นผู้เปิดพรหมจรรย์

จากประวัติศาสตร์ความเป็นมา ผู้ที่เป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ จะมีอายุไขที่ไม่ยืนยาว เพราะการเปิดพรหมจรรย์ให้กับเจ้าสาวจำนวนมาก ทำให้ต้องรับเชื่อโรคเข้าสู่ร่างกาย อายุของผู้เปิดพรหมจรรย์ส่วนใหญ่จะอยู่ได้ราวๆ 40 กว่าปี ก็จะเกิดเหตุการณ์ที่ไม่คิดหลายๆอย่างทำให้เสียชีวิต เพราะเหตุนี้ จึงไม่ค่อยมีใครเต็มใจที่จะเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์

ผู้ที่เต็มใจจะเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ส่วนใหญ่จะเป็นพวกที่ยากไร้ที่ไม่สามารถเลี้ยงดูตัวเอง จึงไม่มีทางเลือกอื่น ต้องกลายมาเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ เพราะการที่ได้เป็นผู้เปิดพรหมจรรย์แล้ว จะได้รับเงินจากทุกครัวเรือนในหมู่บ้าน นำเงินมาเลี้ยงดูตัวเอง และยังสามารถช่วยเปิดพรหมจรรย์ให้กับภรรยาในอนาคตของตัวเองได้อีกด้วย ทุกครั้งที่ได้ทำการเปิดพรหมจรรย์ให้กับเจ้าสาว ก็จะได้รับเงินขวัญถุงจากเจ้าสาว

ตั้งแต่เด็กผมไม่มีทั้งพ่อและแม่ พอผมอายุได้เจ็ดขวบ ผมก็กลายเป็นเด็กกำพร้า และอาศัยกินข้าวของตระกูลป่ายมาจนเติบใหญ่ จนผมอายุได้สิบแปดปี และในปีนั้นเอง ผู้ที่เป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ของหมู่บ้าน ก็เกิดป่วยเป็นโรคประหลาด และเสียชีวิตลงอย่างกะทันหัน

หมู่บ้านนี้ไม่สามารถขาดผู้ที่มาเปิดพรหมจรรย์ได้ ผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านต้องการให้ผมเป็นผู้สืบทอดอาชีพผู้เปิดพรหมจรรย์นี้ต่อ ทุกคนให้เหตุผลว่าผมโตขึ้นมาได้ก็เพราะข้าวของตระกูลป่าย ถึงเวลาที่จะต้องตอบแทนบุญคุณญาติผู้ใหม่ในหมู่บ้านนี้บ้างแล้ว

ผมไม่คิดอยากจะทำ แต่ถ้าผมไม่ทำ ก็จะถูกขับไล่ให้ออกไปจากหมู่บ้าน และภายใต้แรงกดดันจากหลายๆเรื่อง ทำให้ผมต้องยอมรับปาก ถึงยังไงแล้วคนยากไร้อย่างผม ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม จะมีชีวิตอยู่ได้นานสักแค่ไหนก็ยังไม่รู้ ถ้าเช่นนั้นก็ทำมันให้ดีที่สุด ทำประโยชน์ให้กับคนหมู่บ้าน ถึงแม้ตัวเองจะมอดไหม้แต่ก็สามารถมีแสงส่องสว่างให้กับผู้อื่นได้

ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้เป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ ก็ไม่มีหญิงใดในหมู่บ้านยอมมาแต่งงานกับผมหรอก และผมคงต้องเป็นโสดไปตลอดชีวิต ถ้าจะต้องเป็นอย่างนั้นจริงๆ สู้ให้ผมมาเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ซะดีกว่า แถมผมยังได้ลิ้มลองรสชาติของผู้หญิงอีกด้วย

หลังจากที่พิธีจัดขึ้นอย่างใหญ่โตอลังการในห้องโถงบรรพบุรุษเสร็จสิ้น ผมก็กลายเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์อย่างเต็มตัว

หลังจากที่ผมผู้เปิดพรหมจรรย์อย่างเต็มตัวได้เพียงเจ็ดวัน ภารกิจแรกของผมก็มาถึง

บุคคลในตระกูลเฉิน ซึ่งเป็นตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านกำลังจะจัดงานแต่งงาน เจ้าบ่าวคือเฉินจี้เหวิน และเจ้าสาวหลินชิงชิงที่ถูกชาวบ้านให้สมญานามเธอว่า เป็นหนึ่งในสามของสาวงามที่สวยทีี่สุดในหมู่บ้าน

หลินชิงชิงเธออายุมากกว่าผม 2 ปี เธอเป็นคนสวยมาตั้งแต่เด็ก แต่ว่าตอนเด็กเธอเป็นคนที่ดุร้ายมาก ชอบรังแกผมอยู่บ่อยๆ ผมไม่ชอบเธอเป็นอย่างมาก เพราะผมไม่มีพ่อแม่ เลยต้องเป็นเหมือนกับเด็กขอทาน

มีอยู่ครั้งหนึ่ง เพราะผมขโมยกินแตงกวาจากแปลงผักของเธอ แต่โชคไม่ดีถูกเธอจับได้ ผมถูกเธอกดลงไปในแปลง และถูกเธอต่อยอย่างแรงไปหนึ่งที จนจมูกที่ถูกต่อยบวมช้ำและมีเลือดกกปาก และสิ่งที่เลวร้ายที่สุดก็คือ เธอถอดกางเกงของผมออกแล้วเอาแตงกว่ายัดเข้าไปในก้นของผมอย่างโหดเหี้ยม

พูดถึงเรื่องนี้แล้วอยากร้องให้ เรื่องครั้งนั้นเป็นเหมือนสิ่งที่เลวร้ายที่ฝังอยู่ในใจในช่วงวันเด็กของผม นับจากนั้นผมก็กลัวเธอมาก ทุกครั้งที่เห็นเธอ ผมก็จะวิ่งหนีไม่กล้าที่จะมองเธอเลยสักนิด ทุกครั้งที่พบผมจะพยายามอยู่ห่าง ๆ

แต่ที่ท้ายสวรรค์ก็กลั่นแกล้ง ไม่คิดเลยว่าหลังจากที่ผมได้มาเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์แล้ว ภารกิจแรกของผมกับต้องมาตัดเยื่อพรหมจารี เพื่อเปิดพรหมจรรย์ให้กับเธอ!

ทำไมถึงรู้สึกอึดอัดใจขนาดนี้!

บอกตามตรง ตอนนี้ผมยังรู้สึกกลัวเธออยู่นิดหน่อย ถึงแม้ว่าเธอจะโตขึ้น มีหน้าตาที่สวยงามและอ่อนหวานอย่างกุลสตรีที่เพียบพร้อม แต่ความหลังที่เธอได้ให้ไว้กับผมในช่วงวัยเด็กนั้นมันมากเหลือเกิน.

อย่างไรก็ตาม เมื่อผมได้รับภารกิจนี้แล้ว ลึกๆแล้วผมยังมีความปราบปลื้มยินดี สวรรค์มีชั่งตา ในที่สุดผมก็สามารถล้างแค้นได้แล้ว! เมื่อก่อนเธอใช้แตงกวามาทำร้ายผม แต่วันนี้ผมจะกู้หน้าตาของผมกลับคืนมา!

ก่อนคืนวันเข้าหอของเธอและ เฉินจี้เหวินเธอถูกแม่สื่อพาเธอมาที่บ้านของผม และให้ผมทำการตัดเยื่อพรหมจารี

คืนนั้นเธอใช่ชุดเจ้าสาวมาที่บ้านของผม นี้คือประเพณีข้อปฏิบัติกันมา เดิมทีเธอเป็นคนสวยอยู่แล้ว เมื่อเธอได้สวมชุดเจ้าสาวพร้อมทั้งแต่งหน้าแบบนี้แล้ว ยิ่งทำให้เธอดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลมากขึ้น

หลังจากแม่สื่อมาส่งตัวหลินชิงชิงแล้ว ก็ได้แจกแจ้งรายละเอียดต่างๆแล้วจากไป

เมื่อแม่สื่อเดินจากไป ในห้องที่เก่าและดูทรุดโทรม มีเพียงผมและหลินชิงชิง

นี่เป็นครั้งแรกของผม ที่จะต้องเปิดพรหมจรรย์ให้กับเจ้าสาวของผู้อื่น และเธอชั่งดูงดงามอะไรเช่นนี้ เธอทำให้ผมรู้สึกกลัวและกัดดันอย่างมาก เพราว่าผมยังไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้เลย!

ผมมองไปที่หลินชิงชิงรูปร่างของเธอที่ดูสูงเพรียว มีเสน่ห์น่าหลงใหล จนหัวใจของผมเต้นแรงจนลืมเรื่องเลวร้ายต่างๆ ไปชั่วขณะ

“นั้นพี่ชิงชิงคืนนี้ท่านดูสวยมาก!” เพื่อให้ตัวเองไม่ตื่นตะนก ผมเลยต้องหาเรื่องมาคุยกับหลินชิงชิงเพื่อผ่อนคลายความตื่นเต้น

“จางเชี่ยวเป้ยทำไมเตียงของคุณถึงสกปรกจัง!” หลินชิงชิงมองดูเตียงของผมไปมาแล้วก็ทำจมูกย่นใส่

ชื่อของผมคือจางเชี่ยวเป้ยในตอนนี้ ยังไงเธอก็ยังดูร้าย ประโยคแรกที่เธอเอ่ยขึ้นมาทำให้เห็นถึงความต่ำต้อยของผม

“เพราะผมมันจนนะซิ มีเตียงให้นอนก็ถือว่าดีแล้ว“ ผมพูดอย่างเขินๆ

“ฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่า เธอจะกลายมาเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ของหมู่บ้านเราไปได้ เป็นโชคของเธอจริงๆ”หลินชิงชิงเอ่ย

“เธอว่า ประเพณีความเชื่อของหมู่บ้านของเรานี่ มันดูงมงายเกินไปไหม ที่จริงแล้วฉันก็ไม่อยากมาหาเธอที่นี้หรอก” หลินชิงชิงเธอพูดอย่างไม่ไว้หน้าผมเลย

“ประเพณีนี้สืบทอดกันมาในหมู่บ้านของเรามาตั้งแต่สมัยโบราณ” เธออย่าลืมซิว่าเมื่อหลายปีก่อน ผู้คนที่มีความรู้ มีการศึกษาจำนวนไม่น้อยที่ไม่เชื่อเรื่องนี้ อย่างเช่นหลี่ชิงซานก็เพราะว่าเขาไม่เชื่อในเรื่องประเพณีความเชื่อแบบนี้ เลยไม่ยอมให้เจ้าสาวของเขาหลี่อวี่เหลียนทำการเปิดพรหมจรรย์ แต่สุดท้ายในคืนวันแต่งงานของเขานั้น เขากลับต้องเสียชีวิตนอนตายอยู่บนเตียง จึงทำให้หลี่อวี่เหลียนในตอนนี้ต้องกลายเป็นแม่ม่ายมาหลายปีแล้ว” ผมกังวลว่าหลินชิงชิงจะทำผิดตามรอยแบบนั้นอีก ดังนั้นผมจึงได้เตือนเธอ

ทุกคนในหมู่บ้านรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดีหลินชิงชิงก็รู้เช่นกัน ตั้งแต่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น ก็ไม่มีใครกล้าเอาตัวเองไปเสี่ยง หรือไม่เอาชีวิตตัวเองไปล้อเล่นอีกเลย

หลังจากที่ หลินชิงชิงได้ยินสิ่งที่ผมพูด หรืออาจจะเป็นเพราะเธอไม่อยากเป็นแม่ม่ายในคืนวันแต่งงาน เธอจึงพูดออกมาด้วยสีหน้าเขินอายว่า “นั้นก็รีบเริ่มเร็วๆเข้าซิ เสร็จเร็วเมื่อไหร่ฉันก็จะได้รีบไปจากที่นี้สักที ถึงแม้ว่าเธอจะขอร้องให้ฉันอยู่อีกต่ออีกแค่สักนาที ฉันก็ไม่อยากจะอยู่หรอก”

ในที่สุดช่วงเวลาที่ตึงเครียดและน่าตื่นเต้นที่สุดก็มาถึง ตอนนี้ผมกลายเป็นผู้เปิดพรหมจรรย์ไปแล้ว นี้คือสิ่งที่ผมจะต้องได้พบเจอ และ หลินชิงชิงที่ต้องออกเรือน ก็ต้องผ่านเรื่องนี้ไปด้วยเช่นกัน

“ได้.....ได้ซิ เธอ...เธอถอดเสื้อผ้าก่อนซิ!” นี้คงเป็นเพราะความตื่นเต้นของผม ทำให้คำพูดของผมที่พูดออกมาดูประหม่า


“ อืม “หลินชิงชิงตอบกลับมาเพียงหนึ่งคำ หลังจากนั้นใบหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นสีแดงในทันที เธอก้มศีรษะลงเพื่อที่จะปลดกระดุมเสื้อผ้าของเธอ

ต้องบอกเลยว่า ท่าทางเขินอายของ หลินชิงชิงชั่งมีเสน่ห์น่าหลงใหลจริงๆ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ผมหลงรักเธอจนโงหัวไม่ขึ้นไปแล้ว

ตอนที่หลินชิงชิงกำลังถอดเสื้อผ้า ผมเห็นมือของเธอสั่นเล็กน้อย จึงทำให้ผมรู้ว่าเธอต้องตื่นเต้นมากเช่นกัน เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกของเธอ ที่ต้องมาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายเป็นครั้งแรก

และในขณะที่หลินชิงชิงได้ปลดเสื้อผ้าของเธอออกทีละชิ้น ผมก็รู้สึกปากคอแห้ง เรือนร่างนี้มันชั่งงดงามเสียจริง ขาที่ดูเรียวยาว ด้านหน้าและด้านหลังที่ดูโค้งเว้าได้รูป ดูแล้วงดงามเหมือนกับศิลปะก็ไม่ปาน

ผมคิดอยู่ในใจว่า ถ้าผมสามารถแต่งงานกับผู้หญิงที่สวยงดงามเช่นนี่ได้ล่ะก็ ผมคงจะไม่อยากลุกออกจากเตียงในทุกๆวันเป็นแน่

เมื่อหลินชิงชิงถอดกำแพงกั้นชิ้นสุดท้ายออก ก็ทำให้เลือดกำเดาของผมไหลทะลักออกมา ...