บทที่ 5 สัญญา

หญิงสาวใช้สายตาเย็นชาจ้องมองฉัน ต่อด้วยหญิงสาวยื่นมือออกมาทันใดนั้นปรากฏอาวุธอันหนึ่งที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน พุ่งมาทางคอของฉัน

ฉันปิดตาโดยสัญชาตญาณ

ทั้งหมดตรงหน้าคือภาพลวงตา เป็นภาพลวงก่อนตาย

แต่คิดไม่ถึง อาวุธของหญิงสาวห่างคอฉันหนึ่งนิ้วแล้วหยุดกะทันหัน

หญิงสาวใช้สายตาประหลาดเล็กน้อยจ้องมองฉัน ยิ้มอย่างชั่วร้าย “สามบุปผารวมยอด ห้าธาตุรวมเป็นหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าในป่าแร้นแค้นน้ำเสียนี้จะมีคนที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ เจ้าเป็นคนธรรมดา เห็นข้าเปลือยกาย ควรจะฆ่าปิดปากเจ้า แต่เห็นเจ้าตอนนี้มีพรสวรรค์จากฟ้า ข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เจ้ากับข้าทำสัญญากัน ข้ามาช่วยเติมเต็มความต้องการที่เจ้ายังทำไม่สำเร็จ”

ฉันแค่มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าทั้งหมดเป็นภาพลวงตา ยื่นมือตัวเองออกไป กัดนิ้วให้เป็นแผล ทำตามคำของหญิงสาว นำเลือดจากนิ้วกลางแตะลงบนหน้าผากของหญิงสาว ที่ที่สองมือสัมผัส รู้สึกถึงผิวนุ่มลื่นหญิงสาวเหมือนน้ำ เสมือนทั้งหมดนี้ไม่ใช่ฝัน

หลังจากทำสัญญาตามคำพูดของหญิงสาว หญิงสาวถาม：“เจ้ามีความต้องการอะไร”

ฉันพูดอย่างอ่อนแอไปประโยคหนึ่ง：“ฉันหวังให้กลายเป็นคนที่แข็งแกร่ง มีเงินมากมาย ไม่ต้องถูกรังแกอีก”

หญิงสาวพูด：“ความต้องการเจ้าเยอะเกินไป ได้แค่สิ่งเดียว”

ฉันคิด ในเมื่อฉันจนมาตั้งหลายปี ก็ชินแล้ว

“งั้นให้ฉันกลายเป็นคนแข็งแกร่งละกัน”

“ตามความต้องการเจ้า”หญิงสาวพูดจบ แปลงร่าง เป็นแสงขาวบินเข้าไปในหน้าผากฉัน ฉันสั่นไปทั้งตัว เหมือนโดนกระแสไฟฟ้าผ่าน ทันใดตรงหน้าขาวสว่างไปหมด

เวลานาน ตาฉันค่อยๆกลับมาสงบ

ไม่เห็นหญิงสาวนั้นแล้ว แต่ฉัน ก็ยังอยู่ในบึงน้ำ

เมื่อกี้ฝันไปใช่ไหม？

ฉันพยายามคลานออกมาจากบึงน้ำ เห็นบนตัวเปื้อนมาก ตัดสินใจไปล้างที่บ่อน้ำ

บ่อน้ำลึกมาก น้ำใสเห็นพื้น ฉันทนไม่ได้ดื่มไปหนึ่งคำ หอมหวาน

คิดไม่ถึงน้ำที่นี่จะอร่อยขนาดนี้ ฉันดื่มจนท้องบวมขึ้นมาถึงจะหยุด แล้วล้างตัวกับเสื้อผ้าให้สะอาด ถึงคิดว่าจะขึ้นไปยังไง

เงยหน้ามอง หน้าผาสูงชัน เหมือนสันมีด แล้วยังตั้งเหมือนกำแพง ตั้งสูงเสียดฟ้า

จะขึ้นไปยังไง？ฉันลำบากแล้ว

“เจ้าไม่ไปลอง รู้ได้ยังไงว่าขึ้นไปได้หรือไม่ได้ ？”ทันใดนั้นข้างหูมีเสียงใสลอยเข้ามา

เป็นเสียงของหญิงสาวคนเมื่อกี้

ฉันมองไปทั่ว มองไม่เห็นคน

“เธอเป็นใคร？”ฉันรีบถาม

หญิงสาวพูด ：“เรียกข้าว่าเซียนชิงซ่วย อยู่ในตัวเจ้า เจ้าปีนขึ้นไปตอนนี้”

เซียนชิงซ่วย？ก็คือนางฟ้าที่ฉันเห็นเมื่อกี้？นางจะอยู่ในตัวฉันได้ยังไง？

“เจ้าไม่ต้องคิดมาก เรื่องนี้ข้าจะอธิบายให้เจ้าทีหลัง ที่แห่งนี้ไม่ควรอยู่นาน เจ้ารีบขึ้นไปเถอะ”เสียงของเซียนชิงซ่วยดังขึ้นมาข้างหูฉันอีกครั้ง

ฉันมาถึงหน้าผาอย่างสังสัย ลองปืนขึ้นไป ใครจะรู้พอปีน ฉันก็ปีนไปถึงสามสี่เมตร ต่อจากนั้น ฉันเหมือนกับจิ้งจก ปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เหมือนทางราบ ใช้ความพยายามไม่มาก ก็ปีนขึ้นไปถึงบนผา

กลายเป็นแข็งแกร่งแล้วจริงๆ！

ฉันตื่นเต้นดีใจมาก

ไอ้หมาเย็ดเฉินจิ่ฉิน ฉันไม่กลัวแกอีกต่อไปแล้ว

แต่ว่า ฉันตกหน้าผานานขนาดนี้ เฉินจิ่ฉินจากไปนานแล้ว ไม่รู้ว่าเขาหาหลินชิงชิงเจอหรือเปล่า

ฉันรีบวิ่งตรงไปตีนเขา

ขณะใกล้จะถึงตีนเขา ทันใดนั้นมีเสียงเข้าครางข้างหู

ฉันรีบหยุด เงี่ยหูฟัง เหมือนเสียงผู้หญิง เสียงเหมือนทรมานมาก แต่ในความเจ็บปวดก็มีความสุขแปลกๆ

เวลาเดียวกัน ก็มีเสียงของผู้ชายลอยมา

“อ่าๆ สุดยอดๆๆๆ……ไม่ไหวแล้ว ฉันจะแตกแล้ว……”

เสียงของเฉินจิ่ฉิน！

หรือว่า เขากับหลินชิงชิงกำลัง……ฉันแอบด่าไปที ก้าวขาใหญ่ๆวิ่งไปทางนั้น

ใครจะรู้ว่าฉันวิ่งไปสี่ห้านาที ถึงเห็นเฉินจิ่ฉินหิ้วกางเกงออกมาจากพุ่มไม้

ระยะทางไกลขนาดนี้ ฉันได้ยินเสียงนี้ได้ยังไง？

แต่เวลานี้ฉันไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้ จองเฉินจิ่ฉินอย่างโมโหถาม：“แกทำอะไรหลินชิงชิง？”

เฉินจิ่ฉินเงยหน้าแล้วเห็นฉัน เสียงร้องตกใจ อย่างกับเห็นผี “มึง…..ทำไมมึงยังมีชีวิต？มึงตกหน้าผาไม่ใช่？”

“หลินชิงชิงอยู่ไหน？”ฉันเดินเข้าไปทีละก้าว ความโกรธกำลังแผดเผา

เฉินจิ่ฉินเอามือถือขึ้นมา แตะอยู่หลายที เสียงครางผู้หญิงก็หยุดลง

“หึ อี่กระหรี่นั้น ไม่รู้ไปซ่อนที่ไหน ทำให้กูต้องจัดการเอง ”

ฉันถึงจะรู้ว่า เสียงครางผู้หญิงเมื่อกี้ มาจากมือถือของเฉินจิ่ฉิน ไอ้เย็ดหมานี่ดูคลิปไปทำอันนั้นไป แม่งโรคจิตจริงๆ

แต่ ก็ทำให้ใจโล่งใจไปทีหลินชิงชิงไม่โดนมันกระทำชำเรา

“เพราะมึง ถ้าไม่ใช่มึง กูเอาหลินชิงชิงไปนานล่ะ！” เฉินจิ่ฉินเก็บท่อนไม้ท่อนหนึ่งจากพื้นฟาดมาทางฉันแรงๆ

ฉันหลบไปอีกทางตามสัญชาตญาณ แล้วแตะเข้าที่เขามันไปทีหนึ่ง

“โอ้ย——” เฉินจิ่ฉินร้องเสียงหลง โดนฉันแตะไปไกลถึงห้าหกเมตร เหมือนหมูตายกระแทกลงพื้น

ฉันตกใจ ทำไมฉันแตะทีหนึ่งแรงขนาดนี้？

ไม่ใช่แตะเขาตายแล้วหรือ？

ฉันรีบวิ่งไป ทันใดนั้นเฉินจิ่ฉินร้อง “ผี มึงแม่งไม่ใช่คน เป็นผี！”จากนั้นเขาก็ทั้งกลิ้งทั้งคลานวิ่งตรงไปตีนเขา

ฉันตกหน้าผาไม่ตาย แล้วยังแตะเขาทีเดียวลอย เขาจะเข้าใจว่าฉันเป็นผีก็ไม่แปลก

รอไม่เห็นเงาเฉินจิ่ฉิน ฉันเริ่มลังเลว่าจะกลับหมู่บ้านไหม ถ้ากลับหมู่บ้าน พ่อแม่ของเฉินจิ่เหวินต้องให้ฉันตายเป็นเพื่อน แต่ถ้าไม่กลับ ฉันจะอยู่ในป่ากินอะไรล่ะ？

งั้นก็เก็บผลไม้ป่าเติมพลังก่อน รอฟ้ามืดค่อยกลับไป

สำหรับหลินชิงชิง เธอน่าจะกลับบ้านแม่แล้ว

ทันใดนั้น มีเสียงกรีดร้องมาจากในป่า

“อ่ะ!”

เป็นเสียงของหลินชิงชิง！

เสียงแหลมและเศร้ารันทด เหมือนคนโดนมีดฟันไปทีหนึ่ง

ฉันไม่ลังเลวิ่งเข้าป่าไป

วิ่งไปๆ ได้ยินเสียงของหลินชิงชิงลอยมาเป็นพักๆ เหมือนเจ็บปวดมาก

พอฉันหาหลินชิงชิงเจอ เห็นเธอนั่งอยู่ในโพรงหญ้า หน้าขาวซีด เสียงร้องเบา ฉันรีบเข้าไปถาม ：“เธอเป็นอะไร？”

หลินชิงชิงเห็นเป็นฉัน มุมปากสั่นๆ พูดลำบาก

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น? เมื่อกี้เรียกฉันทำไม？” ฉันถามอีก

“ฉัน……ฉันจะตายแล้ว” หลินชิงชิงพึมพำพูด “ฉันโดนงูกัด”

ที่แท้หลินชิงชิงกลัวจะถูกเฉินจิ่ฉินจับได้ จึงซ่อมอยู่ในโพรงหญ้าตลอด เธอได้ยินเสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเฉินจิ่ฉินจากตีนเขา เตรียมจะออกจากโพรงหญ้า ใครจะรู้ว่าปวดขา โดนงูสีดำตัวหนึ่งกัดแล้ว

เวลานี้ สีหน้าหลินชิงชิงยิ่งอยู่ยิ่งดูไม่ได้ เธอหลับตาแน่ ริมฝีปากเป็นสีม่วง หายใจอิดโรย ดูเหมือนพิษร้ายแรง

ฉันนั่งลงมา มองไปทางขาของหลินชิงชิง เห็นแค่เลือดด้านนอกกางเกงที่เปลี่ยนเป็นสีดำแล้ว

“ฉันส่งเธอไปโรงพยาบาล”ฉันพูดไปก็จะไปอุ้มínqīngqīngขึ้น

หลินชิงชิงผลักฉันออก พูดอย่างอ่อนแรง ：“ไม่ทันแล้ว ฉัน……รู้สึกทั้งร่างกายไม่มีแรงแล้ว ฉันจะตายแล้ว ฮือๆ……ฉันไม่อยากตาย ฮือๆ……”

“เอาพิษออกให้นาง”ข้างหูมีเสียงของเซียนชิงซ่วยลอยมา

“ได้”

ฉันพูดกับหลินชิงชิง：“เธอนอนลง ฉันจะช่วยเธอดูดพิษออกมา”

หลินชิงชิงมองฉันไปที ไม่มีเสียง

ฉันให้หลินชิงชิงนอนไปกับพื้น แล้วไปถอดกางเกงเธอ

“นาย——”หลินชิงชิงจับกางเกงแน่ “นายอย่าทำไปเรื่อยนะ”

“เธอแค่จะดูดพิษให้เธอ ไม่ได้มีความหมายอย่างอื่น”ฉันอธิบาย “ถ้าไม่ดูดพิษออกมา เธอก็จะตาย”

หลินชิงชิงลังเลสักพัก แล้วเอามือออก

ฉันรีบถอดกางเกงตัวนอกของหลินชิงชิงออก การกระทำหยาบคายมาก ทำให้หลินชิงชิงร้องไห้หยุด

พอเห็นบาดแผลที่น่าตกใจบนขาหลินชิงชิงสุดท้ายฉันดึงกางเกงในของหลินชิงชิงลงมาบนเข่า