บทที่ 79 เริ่มแต่นี้ไปเป็นเด็กกำพร้า

“แม่-“จงยู่มองไปที่หน้าของแม่ จมูกเปรี้ยวขึ้น น้ำตาคลอเบ้าทันที
“อย่าร้อง จงยู่ ….”ช่ายหนงยิ้มอ่อนอ่อน อยากจะ ยกมือไปเช็ดน้ำตาให้ แต่มือถูกจงยู่จับไว้
“แม่อยากขยับ”จงยู่รู้ว่าแม่ขยับหนึ่งครั้งจะทรมาน...